Bevind je je
opeens op een leeftijd dat je lichamelijke klachten krijgt. Dat je sneller moe
bent en pijnlijke benen krijgt. Dat het plots in je rug kan schieten. En hoor,
daar zeg je het weer: ‘Wat zeg je?!’ En daar sta je weer met een doekje je bril
te poetsen.
Het Grote
Aftakelen laat zich in tal van facetten gelden.
Wat had ik gisteren
ook alweer geleerd?
Het is maar
goed dat zo vaak gezegd wordt dat we in het HIER EN NU moeten leven, en dat we
onze geest leeg moeten maken. Dat dit een voorwaarde is om waarlijk bewust te leven.
Ik doe dat nu
moeiteloos. Vandaag ook weer.
Na me
vandaag de dag door gesleept te hebben veranderd languit op de bank gelegen, een favoriet televisieprogramma in ‘de wereld
ronkt door’.
Najaarsmoeheid,
dat zal het zijn.
Koffie, en
de vraag van m’n dochter of ik haar kan overhoren doen me mezelf overeind
hijsen.
De spiegel registreert de kuilen waarin mijn ogen liggen. Gekke vrolijke gezichten naar mezelf trekken
helpen er niet aan.
Het wachten
is hopelijk niet op de lente.
Want dat
duurt nog zo lang.
*
Schrijf zelf
ook een vrolijk stukje.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten