Een ander verhaal is me ook bijgebleven. Van een heel andere orde. 't Ging niet eens over een vliegtuigramp. Maar uit een serie van ongelofelijke overlevingsverhalen. Mensen die in situaties verzeild raken waarin bijna ieder ander zou komen te overlijden, maar afin, zij dan dus niet.
De man waarover het ging was al enkele dagen vermist, hoog in de bergen. Gure vrieskou, afgestorven voet, bijna dood hing hij ergens in een gletsjerspleet. Gletsjerspleten, daar moet je ook uitblijven, denk ik ook wel eens, maar goed. Hij zat er in. Benarde positie, bijna dood. En tegen dat hij dacht dat hij dood zou gaan, dat hij nauwelijks nog iets kon bewegen hoorde hij onophoudelijk een liedje in zijn hoofd:
'Ma Baker'van Boney M.
Hij hield niet van het liedje. Hij had er zelfs een beetje een hekel aan, maar het ging zijn hoofd niet uit. Alles wat hij hoorde, achter elkaar. Steeds weer opnieuw, was 'mamamama Ma Baker....'
Verschrikkelijk. Zo te sterven. Je zou het er toch zelf benauwd van krijgen.
Maar ik kon me inleven in die man. Ik kon me voorstellen dat dit inderdaad gebeuren kon.
Stel je voor. Een liedje van Bert en Ernie ofzo in je hoofd als je doodgaat. het zal je maar gebeuren. En je kunt het meestal niet navertellen ook.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten