Opstaan

 Als een kerstboom in januari lag ze daar langs de kant van de weg. Gekaapt, versierd, afgetuigd en weggesmeten als oud vuil, wachtend op iemand die haar zou meenemen en bij het andere uitschot zou gooien.

Mensen deden niets.

Een islamiet op een scootmobiel passeerde. 

Mensen zijn bang. Ik ben ook bang. Ik ben bang om te schrijven zelfs. Daarom schrijf ik zo weinig meer. Ik heb het gevoel dat ik niets toe te voegen heb. Geintjes die ik maak vind ik achteraf vaak flauw, verhaaltjes die ik schrijf niet veelzeggend. Niet goed geschreven. 

Met humor hoef je niet meer aan te komen. De dijenkletser, de kwinkslag en de witz zijn uit onze nuchtere hersenpan verdwenen en dat is veelzeggend. Spitsvondigheid heeft er nog wel een plaats in.

Maar goed. Ik heb ook een dag. Waarom zou niemand naar mij luisteren alleen omdat ze ongeïnteresseerd zijn.

Goed dan

Ik stond op en bevond me even later voor de spiegel in de al jaren te verbouwen badkamer. In de 'natte cel' zeggen sommigen, en hoewel het er wel iets van weg heeft klinkt dat me toch net iets te dictatoriaal penitiair. 

Ik bekeek mijn nu definitief toch wel krulloze hoofd en smeerde een witte substantie uit een flacon onder mijn ogen. Geen idee hoe het heet, ik noem het altijd Walweg. Het moet de veroudering van de huid tegengaan.

Ja joh, natuurlijk.......maar goed. Dan heb ik wat geprobeerd.

Mijn ogen druppel ik links en rechts vanwege een chronische oogontsteking en ik kijk nog es goed in de spiegel. Ik lijk steeds meer op mijn vader, zie ik. Mijn mond wordt een ouder mondje. Mannen worden mooier naarmate ze ouder worden, hoorde ik laatst weer iemand zeggen, en ik keek nog es goed om te kijken waar dan precies. 

Mijn vaders hoofd ja. DNA test volstrekt overbodig.

Mijn vader was geen verstrooid type  Hij staat nu wel  in de woonkamer op de boekenkast in een crèmekleurige urn. Mijn moeder staat er naast in de vorm van een ranke vaas die we haar ooit gaven voor haar 91e verjaardag.

De dag is begonnen met zijn rituelen waar ik s morgens tegenop kan zien en me langer in bed laten liggen . Ik lees dan het nieuws en doe een spelletje op mijn mobiel . Voor 10.00u wil ik opstaan en dat doe ik dan ook. Ik probeer mijn platgeslagen haren op te fluffen met een mousse. Mijn tanden heb ik s nachts al gepoetst. Rond 03.00 is het plastijd en die tijd dood ik dan zittend op de wc-bril met een tandenborstel waarmee ik die laatste zerken in mijn mond schrob. 

Ontbeten heb ik al vandaag. Ontbijt op bed, Ik kreeg het van mijn vrouw die vanmorgen al bijtijds op haar werk moest zijn. Een kopje koffie en een boterham met pure hagelslag. Niet te veel, want pure hagelslag heeft een uitgesproken smaak en daar hoef je niet veel van op je boterham te doen. Proefondervindelijk heb ik ervaren hoe 1 puur hagelslagje al een smaaksensatie in je mond kan doen beleven. 

Al met al zijn die ochtendrituelen niet om tegen op te zien. Ik ben in een wip klaar welbeschouwd. 

Nee, dan de zielen die ik in mijn werk heb mogen verzorgen. Mensen met een zware lichamelijke beperking. Díe  hadden echt pas een  reden om tegen het opstaan op te zien. 

Ik ben een opgeruimd mens. Alles aan kant. De toiletten schoon, de slaapkamer ziet er weer picobello uit en de vaat in de keuken is opgeruimd als de dag zijn aanvang kan nemen.

Is het grijs of is het blauw? Zeer bepalend voor de energie die ik in de dag leggen kan.

Mijn agenda is tot 14.30 leeg. Ik begin wat te schrijven. Laat ik daar nou weer es zin in hebben! Ik heb het 'Davincini- blog' al lang geen aandacht meer gegeven, en het is misschien wel leuk om het weer nieuw leven in te blazen. 

Bij deze

Wordt vervolgd.