We hebben van thuis de dingen meegenomen die we hier niet of heel moeilijk kunnen krijgen. Of veel duurder. We hebben melkchocoladevlokken, pindakaas, koffie, dropjes en nog een hele krat vol aan etenswaar en lekkernijen bij ons.
De auto is groot genoeg dus neem alles maar mee wat je ooit misschien nog in je vakantie nodig zou kunnen hebben voor als je vermist bent in de bergen of aangerand in een steegje ligt of als een aardbeving het land teistert of als er opeens weer een pandemie de kop opsteekt. Gooi alles maar in de auto. Je kunt nooit weten. Het eet toch geen brood. Plek zat.
Dat ik een ongeluk maak doordat ik door al die spullen niets meer heb aan mn achteruitkijkspiegel...dat is een risico dat we dan maar even moeten nemen.
Nu ik het over de auto heb, denk ik ook over het rijden in spitstijden in Italiaanse steden.
Vorige keer schreef ik over hoe verschrikkelijk klunzig je je kunt voelen als je niet te verstaan bent voor anderen en hoe afhankelijk je dan van die taal bent.
Nou. Je bent evenzo afhankelijk als wat van je navigatie. Zelfs met een bijrijder die met een gedetailleerde kaart op schoot zit en met de wijsvinger je route leest is het vaak puzzelen omdat wegomleggingen vaak roet in het eten gooien. 'Je moet hier rechts!....oh nee,,,je Moest hier rechts, de vorige!!' De sfeer wordt er dan niet beter op in de carroserie waarin de muziek dan allang is uitgezet, en er spanning op de gezichten van zowel rijder als bijrijder valt af te lezen. Het verkeer zoeft en jij zoeft voor je het weet ook mee. Daarheen waar je niet wil gaan. Dus je hebt Google Maps als navigatie bij je. De assistente van Google maps weet alles. Hoe laat je aankomt, waar de versperringen zijn, de file's. de ongelukken. De Google maps assistente stuurt je dan de beste weg op. De assistente blijft kalm.
Maar soms ook onduidelijk. Inde onoverzichtelijke chaos die het verkeer hier af en toe kan zijn moet je bij de les blijven "Neem de afrit", "neem de splitsing", "Daarna links rechts aanhouden". Onderweg naar Bergamo konden we de laatste 40 kilometer haar inmiddels schorre stem niet meer horen want er kon geen halve kilometer gereden worden en er was weer een rotonde die genomen moest worden. Rotonde's rotonde's. Je werd er gek van. Van doorrijden was geen sprake.
Maar je hebt haar wel nodig. Wanneer je onderweg gaat naar een geboekt onderkomentje ergens in de buitenwijken van een vreemde stad en de verbinding met het internet valt weg - iets dat in Italië meer dan je lief is voorkomt - dan rijd je opeens zonder wat. ...Zomaar wat te rijden. Het verkeer zoeft wederom en je zoeft mee. Dan moet je zien te stoppen ergens ( MAAR WAAR?) en dan geduldig wachten tot de verbinding met het internet en jouw mobiel weer op orde is.
Laatst hebben we het gehad dat we bezweet de intens schorre mededeling hoorden: "bestemming bereikt aan Uw rechterhand". en er helemaal geen bestemming was.
Wel in de buurt, na enig zoeken, maar daar was niemand, Dat was een gesloten gelegenheid.
Waar zat de fout?
Er was een misboeking geweest.
Nu moest er iets anders geboekt worden. Voor het donker het liefst.
De verbinding laat het bij het boeken vaak afweten. Ik schold mijn mobiel uit, die er natuurlijk ook niet veel aan kon doen.
Maar het lukte op een gegeven moment weer een nieuwe boeking te maken. Adres invoeren en gaan maar weer. 40 Minuten rijden.
Kon je er parkeren? Even zoeken. Ja wel een eindje er vandaan.
s Avonds op je kamer plof je neer, Het apartement lag op 5 hoog en had geen lift. De rugzakken, de tassen en de koelbox had je naar boven gesjouwd. Ingechecked met je paspoort met de pasfoto van je ongure hoofd
Onderuit gezakt zat je later in het appartement. Een pilsje erbij, en even wat chips ofzo, net als thuis
Geen opmerkingen:
Een reactie posten