Italianen zijn boeren. Boeren in de zin van: 'Wat ie niet kent, dat eet ie niet'
Kijk, wij Hollanders, wij aten zo'n 55 jaar geleden niet veel anders als aardappelen, groente, vlees.
Stamppotje. Jus, spruitjes, witlof, kool, spinazie, gehaktbal, karbonade, speklapje. Dan heb ik het leeuwendeel van ons voedingspatroon van toen wel te pakken. Ik krijg er nu gewoon zin in als ik het opschrijf. Dat is ons typisch Holland eten. He-le-maal niks mis mee. Je ziet wel eens mensen misprijzend kijken wanneer ze over een Hollands gerecht horen, mensen uit Holland met een bepaalde air. Het is meer een houding denk ik, bij die mensen. Een houding die moet aantonen dat je een man van de wereld bent , en een verfijnde smaak hebt. Niet meer moet denken aan die maaltijden 'van toen'. Ze kijken erbij alsof ze het over kots hebben. Geen idee hoe ze erbij komen, en ze zitten er ook falikant naast. In mijn optiek laat je eerder zien dat je een stumper bent. Geen goede jeugd hebt gehad waarschijnlijk, en het eten uit die tijd associeert mèt die slechte jeugd. Zou dat kunnen?
Met Hollandse maaltijden was niets mis. Ik luister even niet naar betweterige diëtisten en andere voedingsdeskunigen. Mensen vonden het heerlijk en werden er oud mee. Maar daarnaast was de Nederlander bereid om ook ook eens iets anders te proberen toen dat eenmaal zijn intrede deed. Bij sommige gezinnen duurde het een tijdje, maar uiteindelijk zijn verreweg de meeste Nederlanders overstag gegaan. Want we kwamen in aanraking met andere culturen, wij gingen als graag reizende Nederlanders naar anders culturen toe, of ze kwamen zelf hierheen en daar kwam ook die aanraking met andere voeding. We gingen over op chili con carne, nasi, bami, couscous, shoarma, dönner, ravioli, lasagna, tzatziki, moussaka en sufflaki, baklava en tirimasu, sushi, en noem het allemaal maar op. We waren Nederlanders en geen stug volk wat dat betreft. We hielden het 'andere'eten niet buiten de deur. Pizza's deden massaal hun intrede.
Maar nu de Italianen.
Italianen eten pasta. Basta. Pastadeegballen die ze in alerlei vormen presenteren. Ravioli, tagliatelli, spagetti, macarani, gnochi, pizza's natuurlijk. Deze Mediterranen zitten er in mijn ( let wel) gebrekkige Italiaanse optiek helemaal in vastgekleeft. Ik loop hier in Noord Italië vaker langs terrasjes waar ik Italianen hun pasta's naar binnen zie werken. Een immer weke deegmassa van lange slierten of doorbuigende pizza's doordrenkt mat een tomatendiarree, altijd maar weer die tomatendiarree waar dan wat tussen drijft van wat dan iets van groente zal zijn, of vis, of kaas. Prakken pasta, waar ik ook kijk. Italianen eten éénzijdig. Op de menukaarten in de restaurants zie je het ook. Pasta voor, pasta na. Net alsof je hier in Holland in een goed restaurant gaat eten en je de keus hebt tussen gebakken aardappeltjes, gekookte aardappelen, krieltjes, patat, vlaamse of Franse frites, stamppot, puree, potertjes, gepofte aardappeltjes, aardappel-gratin, rösti rondjes, pommes duchesses, of pommes parisiennes.
Persoonlijk vind ik dat je met aardappelen ( ach, wat een woord! laten we het zeggen op de manier waarop de Fransen het doen''les Pommes de Terres' ) veel meer kunt variëren dan met pasta. Kale pasta is week spul. Hoezeer ze ook hun best doen om het in verschillende hoedanigheden te presenteren, het blijft week. Mais Les Pommes de Terres! Je kunt ze frituren, bakken, koken, in de oven doen etc, en dan veranderd er behalve de vorm ook iets met de smaak van de pomme. Die kan krokant worden bijvoorbeeld. Afin..
Rijst zie je ze hier in Noord Italie ook vrijwel nooit eten trouwens, of sushi of welk ander wilekeurig gerecht dan ook.
Overigens eet ik zelf ook wel eens pasta hoor. Met smaak. Met veel groente er bij en niet te veel tomatenpulp . Dat kan genieten zijn.
Je schijnt van te veel pasta eten ook heel druk te gaan praten en gesticuleren trouwens. Maar dat zal wel een fabeltje zijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten