In het kader van het werk dat ik doe is het een leerzame ervaring om in dit land te reizen. Hier voel ik me ook gehandicapt. Ik weet me afhankelijk van anderen. Ik moet mijn best doen dat ze me begrijpen. Als toerist in een land waarvan ik de taal helemaal niet eigen ben voel ik me een onbeholpen sukkelaar. Ik sta daar maar te hakkelen en te wijzen en te grijnzen dat het een lieve lust is. Italianen doen dan medelijdend hun best om Engels tot mij te spreken, om me te begeleiden in het proces van - bijvoorbeeld- me door een menukaart heenloodsen. Dat ik begrijp wat er staat, èn dat ik begrijp wat het is!! De jongen die ober speelt put zich uit in het verduidelijken van de gerechten, maar ik heb geen geduld en om er snel vanaf te zijn, knik ik maar snel dat het dát is wat ik bedoel, Dát ja! Wat dat hij zegt, dat wil ik! De jongen die de bestellingen opnam verdwijnt tevreden omdat hij het gevoel heeft dat hij helder heeft gemaakt wat voor de onbeholpen Nederlander niet duidelijk was en ik ben er ondertussen bepaald niet gerust op met wat hij straks terugkomen zal
Italiaans leer je niet zo maar. Voor wat deze vakantie betreft is het daar sowieso te laat voor. Daarbij heb ik geheugenproblemen die het aanleren van een taal niet vergemakkelijken. Ik ben al blij dat ik ' ciao' onthou. Bij wijze van spreken. Ik ben vooral blij met Italianen die goed verstaanbaar Engels spreken.
Het zou schelen als ik ergens in dit lijf genen had zitten, waarin een substantie zou hebben gezeten die me zacht hadden doen oplichten in een aura van kalmte en geduld . Maar bij mij moet alles snel. Achter het stuur van de auto doe ik mijn best om iets van dat zachte licht naar voren te laten komen, maar het is hopeloos als voor mij een automobilist bezig is traag te manoeuvreren. Of als de ingeblikte stem van mijn navigatie-assistente onduidelijke taal spreekt. Dan moeten de raampjes van de Toyota Verso open om het stoom uit mijn oren vrij baan te laten.
Heel af en toe. Dan lukt het. Dan kan ik de brekende hortende en stotende golven van onduidelijkheid met een Jezus-achtige goedtierendheid glimlachend gadeslaan en tegemoet treden. Die staat van zijn, die moet ik hebben als ik telefonisch in het Italiaans een kamer moet reserveren. Met wifi. Even diep ademhalen en het nummer drukken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten