Ik zit in de auto. Ik kom nauwelijks boven het portierraam uit. Ik zie mezelf wel eens voorbijrijden in reflecterende ramen. Dan neem ik het zelf waar: Deze Toyota Verso is veel te groot voor mij. Het is geen gezicht, dat kleine bolletje achter dat stuur. Ik moet op zn minst een kussentje. Maar dat is ook zowat
Ik ben er wel mee op vakantie geweet en heb er mee gereden. Over tolwegen ! Ik heb gestaan op parkeerplaatsen waarbij er een ticket gepakt moet worden en later betaald middels een automaat, welke is geplaatst voor de slagboom. Het is zaak zo dichtbij mogelijk de auto langs de automaat te plaatsen, om vanachter het stuur makkelijker de nodige handelingen door het geopende portierraam te kunnen aanvangen en voltooien.
Wat een overschatting was dat van mij dat ik dat inderdaad vanachter het stuur dacht te kunnen doen met mijn veiligheidsgordel nog OM!
De handeling was simpel. De automaat had een kaartje in zijn gleufbek, en dat kaartje moest ik er uit trekken, dat was alles. Na deze handeling zou de roodwitte slagboom die nu horizontaal een barriere voor de auto vormde om door te rijden, omhoog gaan, en dan kon ik weer verder.
Ik rekte me uit om bij het kaartje te kunnen. En verder rekte ik me uit, en verder. De gordel rekte mee. En net met de toppen van mijn vingers en met een steeds roder aanlopend hoofd kon ik de rand van het kaartje, de ticket, raken. Maar ik moest er aan kunnen trekken!!!. Verdomde ticket. Die automaat liet niet makkelijk los ook! Ik zal...ik rekte me verder uit maar verdomme. Nee! Ik moest er aan geloven. De gordel moest uit. Het portier moest open want kaboutertje grijshoofd kan er niet bij. De vernedering van het klein zijn.! Achter me zitten Germanen in een Mercedes breed te grijnzen en nemen het stuitend tafereel op waarbij ze lachend opmerkingen tegen elkaar maken. Ik zou bijna mijn middelvingertje naar ze omhoog steken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten