Wanneer je je zolder gaat opruimen krijg je dingen in handen ‘van
vroeger’. Soms gaan dingen al decennia
lang mee.
In mijn geval heb ik nog zaken van een halve eeuw geleden. Schoolrapporten,
een zwemdiploma. Batmanplaatjes. Monkeesplaatjes, wikkeltjes van autodropjes….
Wat je ermee moet?
Weet ik niet. Ze lijken te dateren uit een ander tijdperk.
Een vorig leven waar ik ooit lang geleden een film over gezien heb. Maar het was geen vorig leven, geen film. Want kijk. Ze zijn tastbaar, die plaatjes, die
schrijfseltjes.
Ik ruik soms aan die
dingen. Reuk prikkelt de herinnering sterk.
De voetbalplaatjes. De dubbele exemplaren ruilen op school.
De lagere school.
Die spullen doe ik niet weg. Ook al doe ik er niets mee. Ze
zitten in een doos. Die doos staat op zolder. Achter een schot. Te wachten op
een volgende verhuizing.
Dagboeken zitten er in. Onleesbaar handschrift. Wat heb ik veel geschreven. Veel gekrabbeld.
Kinderlijke naïeve puberale onzin. Maar: Wat staat er op de kaft?
1980!?Maar, toen was ik 22!! Zo oud als mijn oudste zoon nu
is! ???
Shit! Dat is
confronterend! Ik was rond die leeftijd nog lang niet zover dan hij nu is!
Hij kent
z’n verantwoordelijkheden, denkt na over z’n handelen, kan zich goed
verantwoorden. Weet waarom hij dingen doet of laat. Kent zichzelf.
En als ik mezelf lees?? Geblabla.
Merk ik iets van
ontwikkeling?
Nauwelijks
….En daar waar ik eerst nog had gebladerd en gelezen met een meewarige
smile op mijn hoofd , is die smile nu plots verdwenen en kan ik me met terugwerkende kracht schamen
voor de kinderlijke krabbels die ik toen kennelijk als ‘boeiend genoeg’heb
neergeschreven, met mn 22e nota-bene.( ik ga geen voorbeelden geven!!)
Opeens weet ik niet helemaal meer zeker of de doos de volgende
verhuizing wel halen zal…
Marie Kondooooooooo!!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten