Hoe vervoer je een urn?
Ik ben de urn gaan ophalen met daarin de as van mijn vader. Ik wilde eerst schrijven: 'van mijn overleden vader' maar overbodig leek me
Hij is een half jaar geleden heengegaan en de as heeft al die tijd in het uitvaartcentrum staan wachten.
Ik had een afspraak gemaakt van tevoren, want dat is wel gebruikelijk bij zo iets. Je gaat geen boek lenen bij de bibliotheek.
Er was een ruimte voor me vrijgemaakt met een beukenhouten ovalen tafel en 8 stoelen er omheen. Een all-round uitvaartverzorgster reikte me de hand en wilde weten wat ik wilde drinken.
Doet U maar water. Er stond al een doorzichtige kan klaar voor me, alsof ze het wist.
En daar stond op een mooi plekje de urn. Een vaas van biologisch afbreekbaar materiaal. Heel licht dus. Maar de urn woog toch een kilo of vier schatte ik toen ik hem optilde. Puur het gewicht van de as. De fijngemalen botten.
De bedoeling was de as over een kleine twee weken te verstrooien op een mooie locatie in zijn geboorteplaats
Eerst zou ik hem nog even mee naar huis nemen.
De uitvaartverzorgster had een tasje voor de urn. 'Alsof het ervoor gemaakt is' zei ik nog.
Heel even overwoog ik de urn in de achterbak te vervoeren, maar koos toch voor de bijrijdersstoel. Dat voelde beter.
Veiligheidsgordel er omheen? nee. Ik zette hem in een boodschappenkrat en stuwde die voor de rest vol met mijn leren jas en nog een spijkerjasje. Dat kon ie niet omvallen.
Mijn vader had nog niet eerder in deze Nissan meegereden, en ik hoorde me hardop zeggen:' rijd je ook een keertje mee met deze wagen '.
Praten tegen as.
Ach, mensen praten tegen alles. Het angstige is alleen dat dingen tegenwoordig leren terug te praten.
Ik zit te wachten op de navigatie-apparatuur die reageert op geïrriteerde op- en aanmerkingen rondom de gekozen route. ( 'ECHT WEL!!' ECHT NIET!!')
We vertrokken. De as en ik
Mijn afspeellijst speelde mijn liedjes, zoals het hoort. Nummers waarop mijn vader steevast een lollige sneer over zou loslaten. Bij de zangeres die zo hoog zong vroeg hij me of ze misschien moest bevallen. De muziek kon hem nooit zacht genoeg staan.
Maar nu zou ie er aan moeten geloven.
De gevarieerde afspeellijst die random zijn liedjes koos was echter schappelijk, en de gedachte overviel me dat dit random gebeuren misschien door zijn toedoen werd gestuurd.
"And death is just a breath away
but so is life
Saying this, but knowing not
Which scares the most
For now
For now
Leaving point despair
Leaving point hope"
uit een nummer van Thomas Feiner: For Now
en daarna nog een aantal voor mijn doen toegankelijke nummers. Totdat Muse met the Stockholm Syndrome voorbij kwam. Vooruit. Die heb ik even voor hem doorgespoeld. Dat zou hij teveel herrie hebben gevonden.
Zo ben ik dan ook wel weer
Zo raar
Geen opmerkingen:
Een reactie posten