Alles went. Dat is waar.
Maar ondanks dat, kon men de volgende ochtend, na een avond van gedonder en oorverdovend geplens, Gert samen met Vrouw over de camping zien struinen. Loerend naar de betere plek. De plek die campinggasten bij vertrek ’s morgens achterlieten.
En ze vonden en kregen!
Plaats 160 bleek de ruime plaats mèt uitzicht over het meer en de bergen die ze zich op weg hier naar toe hadden voorgesteld.
Gerts hart sprong open bij de aanblik van dit panorama. Opeens wilde hij langer blijven dan ‘een dagje’, zoals hij de afgelopen nacht nog had gemopperd tegen vrouw. Nu wilde hij toch wel een week.
De interne verhuizing trok bekijks.
De constructie van de kindertenten maakte het mogelijk de tenten ongedemonteerd, met inhoud en al te verplaatsen. Het was zo’n honderd meter lopen, dat ging wel.
Hun verbaasd aangekoppelde Bürstner bleek eigelijk net te breed te zijn om het padje te nemen waar Gert eigenwijs- Vrouw zei nog: ‘Je kunt beter de andere kant nemen- voor gekozen had.
Eigenaren van auto’s zetten hun voertuig op verzoek buiten de gevarenzône, behalve dan de eigenaren van de auto’s die elders waren. In het zwembad ofzo.
Het werd nijpend toen de doorgang nauwelijks nog speling bood. Hoe kwam het dat Gert zo kalm bleef? Vrouw kon het allemaal niet aanzien en Gert zag haar een eindje verderop stuiteren in de ochtendzon. Klanken van haar mond bereikten hem door het open portierraampje. ‘Je zoekt het maar uit!!’
Een behulpzame Fransman deed zijn uiterste best een buitenspiegel van een te passeren auto te redden door languit op de motorkap van het voertuig te liggen en de spiegel naar binnen te drukken. Uit zichzelf veerde de spiegel steeds terug.
Milimeterwerk was het. Ontkoppelen onderweg bleek ook noodzakelijk. Met precisie manouvreren daar kwam het op aan.
Hoger en hoger stuiterde de vrouw, die in gedachten al het schurende geluid kon horen van caravan tegen auto.
Maar zonder krasje, zonder deukje, zonder bonkje passeerde de sleurhut de uiterst smalle doorgang. Alleen de rem van de kleine woonwagen huilde en piepte.
Gert bedankte de Fransman met een welgemeende handdruk, en andere campinggasten vervolgden weer hun normale bezigheden, en reden hun ontlasting naar het chemish toilet.
Het was de kortste vakantierit die Gert met de hut gemaakt had, maar ook weer niet.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten