Drie weken lang met de agenda niets te maken.
Het was vakantie. Zo vrij mogelijk wilden ze zijn. Althans binnen de kaders die het hoogseizoen juist strakker om verblijfplaatsen voor caravans had opgezet.
Maar van reserveringen wilde Gert niet weten.
En dit bleek ook niet nodig te zijn.
Een paar dagen onderweg waren ze nu. Het duurde bij Gert altijd een dag of drie voordat de eerste ontlasting zich aandiende. Maar wanneer de shit van de normale huishoudelijke beslommeringen tesamen met die andere shit, het werken onder een leidinggevende doorgespoeld was tot diep in de Franse riolen, kon de vakantie ècht beginnen.
Gert had inmidels zijn eerste campingervaringen. Bij Dôle waren er vijf man aan te pas gekomen om de sleurhut over stug hoog gras op zijn plaats te krijgen, en bij Annecy kreeg de familie de allerlaatste plek op de camping aangeboden, in een omgeving waarin collega-campingbeheerders al eerder het hatelijke bordje ‘complet’bij de ingang haddden gehangen. De allerlaatste plek wil zeggen: de plek die door alle andere kampeerders was afgewezen.
Bij de receptie werd door een medewerkster wat meewarig gekeken: ‘Ach gut, gaan júllie daar nou op? Met twee kindertjes nog wel?’
Waarom verhuurden ze dat plekje dan??
Om ermee te verdienen natuurlijk, en omdat het beter is te staan op een slechte plek, dan op géén plek! En dat bleek ook wel, want toen ze ‘Ja’hadden gezegd, hoorden ze achter zich licht gekreun. Daar stond een ouder echtpaar die al twee dagen op zoek was naar een plekje. Die zagen ook hier een plaats aan hun neus voorbijgaan.
Vanaf Plek 67 op camping ‘Panoramic’ bleek het panorama, vanuit de caravan gezien, het kunstwerk: ‘Buxusbladeren, Platgeplet Tegen Raam’te zijn. Een ander tableau liet zien: ‘Verschoten Katoen, de Kindertent’, en het derde raam bood uitzicht op ‘Een Stuur, Stoelzittingen, en een Krat met Speelgoedrommel’ Het interieur van onze Opel.
De plek was kortom, zeer beperkt in ruimte.
Ze hadden een campingsetje, 4 stoelen en een tafel. Een mens wil met lekker weer toch lekker buiten kunnen zitten. De stoelen waren verstelbaar tot ligstoelen. Dat moest maar even vergeten worden. Goed rechtop zetten maar.
Mocht puzzelen je hobby zijn, probeer dan ook eens een auto, een kleine caravan, tentjes voor de kinderen en een campingsetje kwijt te kunnen op nr 67 camping Panoramic.
De jongste van het gezin struikelde over een scheerlijn toen hij de caravan met een zelfgebouwd torentje verliet, en voor het opdraaien van de pootjes van de caravan, toch niet onbelangrijk, was geen ruimte. Gert was genoodzaakt met een bako het mechanisme in beweging te zetten. 27 Klein nulletje C kan aangenaam zijn. Maar dan niet. Zwetend kreeg Gert de sleurhut in díe staat dat het ding niet zou gaan kiepen bij interne gewichtsverplaatsingen, maar van een caravan die waterpas stond was niet meteen sprake. De ingebouwde koelkast protesteerde en hield een stiptheidsactie waarbij diepvriesprodukten ontdooiden en een koude pils niet écht koud meer geleverd werd.
Men kon Gert horen foeteren: ’Armoedig zooitje!
Tussen zijn tanden siste het.
Wordt vervolgd
Geen opmerkingen:
Een reactie posten