Rinus is dood
Ik kreeg het bericht van een neef.
Hij mailde me vanaf het eiland,
Mijn eiland ooit, lang geleden.
Rinus zat bij mij op de lagere school,
We speelden samen
Zelfde bouwjaar: Rinus, Michiel, Marinus, Flip, Jan.
Niet moeilijk te onthouden namen..
Rinus schreef brieven naar de stad waar ik heen was gegaan,
Vol met grappen.
Ik heb ze bewaard.
’t Eet geen brood’zegt Vrouw altijd, en ‘Wie wat bewaard die heeft wat’
-‘Heel veel rommel’, zeg ik dan.
De brievenschrijverij hield op.
De jaren verstreken.
Ik was van de stad,
maar het eiland bleef lonken.
In de dorpscafé’s zag ik Rinus nog wel eens.
Met veel branie zag ik hem tussen zijn vrienden.
Zo had ik hem niet gekend. Hij leek zich te overschreeuwen.
Nu zag ik de overlijdensadvertentie, waarop een foto van zijn gezicht. Het gezicht van vroeger, waarmee vroeger plots niet meer zo lang geleden leek.
Het was gisteren.
’t Is wel veertig jaar geleden dat we voor het laatst contact hadden, maar even is er toch een vriendje dood.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten