boerengolf

Gert was het ontlopen der dingen voorbij.
Je deed dingen of je deed ze niet.

Toen hij ‘oké’ zei, was dit ook luchtigjes gegaan, en open-minded.
‘We zien wel’dacht hij: ‘Misschien is het wel leuk, boerengolf’
Een collega van hem was met het idee gekomen en een aantal had enthousiast gereageerd. Het personeelsuitje zou zich dit jaar gaan afspelen tussen Brabantse inteelt-gehuchten op bekeutelde en bevlaaide weilanden, afgebakend door droge slootjes en paaltjes met prikkel- en schrikdraad.
Onder het mom van team-building gebeuren er wel gekkere dingen.

De naam ’Boerengolf’ dekt exact de lading.
In plaats van het gladde gazon is er een boertig weiland, je loopt niet rond met een club als de Ram Demon XR Driver, die beschikt over een extra diep blad dat minder spin geeft voor explosieve afstanden en accuratesse, maar met een houten stok met een een slagblad in de vorm van een klomp. De bal is geen golfbal, maar een kindervoetbal.

Het was droog. Ze hoefden niet per sé kaplaarzen aan te trekken.
In twee ploegen van 3 sloeg men om beurten met de stok tegen de bal in de richting van een hole. Een hole was een kuiltje in de grond waar een kunststof bloempot in was gepropt. Met de rand nog boven het omringende oppervlak uit, een enkele keer. Probeer daar maar eens een bal in te slaan.

Gert wist de moed er aanvankelijk goed in te houden. Ook toen zijn collega’s de bal indrukwekkende en hoge meppen wisten te geven, en de bal bij ZIJN mep onwillig en aarzelend door het hoge gras rolde.

Gert had in zijn leven slechts ervaring op het terrein van midget-golfen. Preciesie werk. Bij midget golfen hoefde je niet echt uit te halen met je stick. Bij het boerengolf was dit nu net wèl de bedoeling, want de holes lagen soms honderden meters uit elkaar.
Gert probeerde de swing, maar het wilde niet echt vlotten. Wat het uiteindelijk opleverde was een flinke steek en een protesterende spier in zijn linkerschouder.

Gert kon daarna slechts nog ingezet worden voor de slagen dichtbij de hole. ‘Nu kun jij slaan Gert’ zo lachte men. En Gert miste. En miste.

Vroeger had hij ze ontlopen, dit soort personeelsuitjes, want hij wist hoe het gaan zou. Hij zou er niets van bakken, en heel hard zijn best moeten doen om 'lulletje rozenwater' niet toe te laten.
Gert zette het toefje op de taart door in een verse koeievlaai te stappen.

De laatste week had hij zich zo goed gevoeld op zijn werk. In het pré-boerengolf tijdperk. Voordat zijn vrouw hem de linkerschouder insmeerde met SRL gelei.