De persiflage op het ( tot de top 10 van de top 2000 opgestevende) nummer van RRRRRamses: ‘Zing, vecht, huil enz’, had als refrein: ‘Ruk, Ruft, Rook, Raas, Ronk, Race, en Bedonder’
Heel flauw, heel makkelijk.
Maar Gert moest toch aan dat liedje denken toen hij zijn leven overzag en zich realiseerde dat de kroon op de schepping hem niet zou passen. Ook hij was een Mensch. En zijn tekortkomingen zaten voor een groot deel in de persiflage van dat Shaffy-nummer.
En het echte nummer van Ramses?
Gert zong te weinig, en hij vocht al helemaal niet. Zijn kinderen hadden hem nooit zien huilen of bidden. Het schaterend lachen had hij verleerd toen zijn gebit begon af te brokkelen, en aan werken had hij een hekel.
Gert vond het daarom een kutliedje. Altijd als hij het hoorde wees het hem weer op al zijn onvolkomenheden.
Alleen ‘bewonderen’daar was hij erg goed in. Hij bewonderde wat af. Natuur, kunst, kleine dingen, gewone dingen, levende dingen, dode dingen.
Maar goed.
Nee, een ander liedje van Ramses paste meer in zijn straatje: ‘Laat me mijn eigen gang maar gaan’
Ook al ziet dat er niet altijd even verheffend uit.
Aan de andere kant, wie maalt er om?
’s Lands helden waren notoire zatlappen en gebruikers. Herman Brood, Andre Hazes, Ramses Shaffy, Simon Vinkenoog.
En ook internationaal zitten de talenten juist in de grootverbruikershoek. Daarom is de periflage op het nummer van Ramses óók waar.
‘Ruk, Ruft, Rook, Raas, Ronk, Race en Bedonder’
Alvast een voorspoedig 2010
Geen opmerkingen:
Een reactie posten