Rijden. Maar.

Wevegem voorbij. Dat doe je niet elke dag. 

Als je dat doet dan weet je dat het vakantietijd is. 

Dat zal niet gelden voor de ondernemer of de chauffeur  die hier elke dag voorbij moet. 

Maar

laten we de ondernemer vergeten. Zoals alles wat met zaken doen te maken heeft, met verkopen, of met geld verdienen. Laten we Wevegem nemen als plaats waarachter de vakantie begint.

We zoefden erlangs met onze gehavende maar nog steeds soepel rijdende Toyota. Vier wielen, vier banden. Sinds gisteravond weer vier banden trouwens, Want één van de banden had het begeven - gewoon een spijkertje en psssccccht...plat. Ik wist van niets. De opmerkzame vriendin van mijn oudste zoon had geconstateerd dat de rechtervoorband plat stond.

De ANWB gebeld. 

We zijn nooit teleurgesteld in de ANWB. Wanneer we ze nodig hebben zijn ze er snel. Ze gedragen zich vriendelijk en zijn kundig. Zo ook nu. De man van de ANWB die voor een nieuwe band ging zorgen omdat de  band niet te repareren viel bracht uitkomst en mocht wat Ingrid betrof mosselen mee komen eten  en de hele avond stoere verhalen komen vertellen.

Want dank zij hem konden wij met de auto onze vakantie zoals gepland de volgende dag aanvangen , met ikzelf achter het stuur - gezeten op een kussentje om wat hoger te kunnen zitten -  klaar om weer een paar duizend kilometer af te leggen .

Is dat verantwoord? Ikzelf dacht eerst van wel maar toen mijn oudste zoon me onlangs bewonderenswaardig tactvol meedeelde dat hij zich als bijrijder naast me niet altijd veilig voelde ben ik minder zeker van mijn chauffeurscapaciteiten. Ik herken wel dat ik me zelf 's nachts in een vreemde omgeving met hevige regen of sneeuwval  achter het stuur niet geweldig voel.

Misschien rijd ik niet zo veilig als dat ik me voorhoud

In mijn horoscoop die ik ooit heb laten natrekken en waar ik waarde aan ben gaan hechten omdat veel persoonlijke eigenschappen die daarin genoemd werden voor mij zeer herkenbaar waren, werd melding van mij gemaakt als: 'brokkenpiloot in het verkeer'. Toen ik het er daar twee weken geleden over had met mijn vrouw zei ik dat ik dat aspect niet herkende, maar een paar dagen later veroorzaakte ik een kleine aanrijding. Ik botste zacht met een achterligger toen ik achteruit manoeuvreerde om van rijstrook te kunnen wisselen. Ik had de auto niet gezien, en toen ik ergens tegenop zat had ik geen idee waartegen. Maar het bleek een Renault.

Een slordigheidje. Maar gezien mijn leeftijd die tegen het pensioen kietelt, wordt dit soort incidentjes al snel in verband gebracht met leeftijd. Alsof jongeren nooit tegen een paaltje aan zitten.

Voor je het weet wordt je met een meewarige blik gezien en krijg je gevoelsmatig het stempel: 'man die het allemaal niet meer zo goed in de gaten heeft' Zo denk ik dat mensen me meer en meer gaan zien, en dat doet pijn.

Want ik ben geen stakkertje. Ik ben alleen eerder geboren dan de meesten.

Enkelen vinden het leuk om me op fouten onhandigheden of slordigheden te wijzen, en dan toe te voegen: je wordt oud!  Ik ben al mijn leven lang wat slordig en onhandig soms. Dat hoort bij mij. Nu wordt het gekoppeld aan leeftijd. 

Het valt niet mee, ouder worden is een trieste bedoeling. Ik ervaar het als pijnlijk en eenzaam. Niet hoezeer ik ben en me voel, maar vooral hoe ik door sommigen wordt bejegend. 

Het zou me ook kwaad kunnen maken. Maar ik heb er moeite mee de sfeer met mijn gal te verzieken. Ik doe een poging te deleten wat mij stoort. 

De dag van de vakantie ging vooraf met een avond vol muziek. In het kader van 'Popmonument' heb ik samen met mijn jongste zoon ( een spontaan vader-en-zoon dingetje) op verschillende locaties in Bergen op Zoom bands horen spelen die leuk waren om naar te luisteren en te kijken. Enthousiaste mensen die met hun plezier hun werk lieten horen. Onder andere Personal Trainer,  Isolde Lasoen. Maar ook de Haagse 'feestband: 

                                                 Prins S en de Geit

Dan, de volgende dag de laatste voorbereidingen. De auto werd volgestouwd met kratten en tassen. Het zou ons aan niets ontbreken. Niet aan hagelslag  pindakaas, pleisters maagtabletten, nootmuskaat, sambal, sandalen  of slippers.

En

Heb je je paspoort bij je? JA

Tuurlijk, We hadden aan alles gedacht

Van de kinderen hebben we afscheid genomen. We gaan elkaar voor langere tijd niet in levende lijve zien. Het afscheid kan soms een momentje zijn, waarin ook nare scenario's de kop op kunnen steken. Niet toelaten. We gaan het goed hebben.

Onze onderlinge band is uitzonderlijk hecht. Dag.....we houden van jullie.

Het was zondag. Rond 13.45 vertrokken we. We hadden via AIR B&B een appartement geboekt in Amiens. 

En zo reden we. Voorbij al die plaatsen. Antwerpen Wevegem. 

On the road! 

Dat zeg ik dan maar in het Engels. Dat klinkt stoerder. 

Wat schrijf ik anders? 'Over de wegen!!??'

We wisten dat het appartement zich op vier hoog bevond en dat het gebouw geen lift bezat. En zo hadden we er al een kleine work-out opzitten toen wij met de sleutel uit het beveiligde sleutelkastje de voordeur openden en  de ruimte konden bezien waarin we enkele dagen zouden verblijven. En dat viel niet tegen. Lekker ruim, voorzien van vele faciliteiten, een lang balkon, licht en met uitzicht op de Kathedraal. 

Het zonnetje scheen. Onze vakantie was begonnen.

's Avonds het centrum van Amiens ingelopen. Er was een 'son et lumière' op de Kathedraal. Het was schitterend. Hoe erg is het dan om later toch tegen elkaar uit te spreken dat een eerdere 'son-et-lumière'die we gezien hebben, een paar jaar geleden indrukwekkender was. 

Daarna troffen we op onze avondwandeling nog een gebouw aan waar een lichtspel op werd geprojecteerd. 

                                        beetje 'Blair Witch Project'

Wat we natuurlijk niet vergeten waren om mee te nemen van thuis, was wat lekkers om te drinken. Nog even dat, en rond 01.00 onder het dekbed.