Opgevangen in de catacomben van het Binnenhof:
Waar zou U hem willen hebben meneer?
- “Doet U die oranje dan maar. 1 Doofpot graag”
Prima…wáár gaat die beerput precies over?.
donderdag 30 december 2010
Wat te doen met een beerput?
maandag 27 december 2010
vrijdag 24 december 2010
Privacy
Toverwoordje hoor, in de jaren 70: ‘privacy’. Daar kwam je een eind mee. Plannen kon je ermee dwarsbomen. Camerabewaking op straat, het aftappen van de telefoon, het je het hemd van je lijf laten vragen in ênquetes, het kon allemaal geen waar zijn, want dan kwam de privacy in het geding.
donderdag 23 december 2010
Flexibel
Heb je op een feestje Arevihand en Tatevik Seyrayah uitgenodigd hoef je je niet druk te maken of dat ze er nog wel bijkunnen...
Iets of iemand
Iets of iemand
Ineens klinkt er geratel, alsof een ketting tegen de rijdende wagon slaat. Die begint heftig te schudden. Alle reizigers lijken hun adem in te houden: gaan we ontsporen? Maar de trein komt schokkend tot stilstand. Opgeluchte, verwonderde gezichten.
„Dames en heren, we hebben iets of iemand geraakt. We gaan op onderzoek uit”,
meldt de intercom. Er klinkt een zucht van ontzetting.
In de lange stilte daarna fluistert een jongetje tegen zijn moeder.
Weer de intercom: „We hebben een loslopende hond overreden.”
Een opgelucht rumoer golft door de coupé. Het jongetje hoort het blijkbaar ook. „Is-ie dan niet dood?” vraagt hij hoopvol.
Bruno van Wayenburg
Pownews
Pablo Picasso
Waarom Picasso me iets doet?
Ik kende eerst de schilderijen, en ik vond ze gedurende de afgelopen jaren steeds mooier, steeds sprekender worden.
Ik weet niet wat het is. De man vind ik intrigerend. Om te zien. Als jongen een mooie jongen. Ooit zag ik wel een documentaire over hem, maar dat is lang geleden. Ik herinner me niet zijn bewegingen, zijn stem..ik zag alleen zijn schilderijen, en wat foto’s.
Het is mijn favoriete schilder. Ik zou graag een paar Picasso’s aan de muur hebben hangen. Of, vooruit: reproducties. Op mijn computer bij ‘mijn favoriete afbeeldingen’ staan een aantal afbeeldingen van Pablo. Ik deel ze hier even.
Al eerder op dit blog kon je hem tegen komen. Ik bewonder hem al jaren.
Net bekeek ik YouTube. Ik vond veel bewegend beeld, een biografie in 9 delen, nummers ( o.a van John Cale, David Bowie en Jonathan Richie) gewijd aan de kunstenaar. Ik zag een gedreven man, meer macho dan ik had vermoed, een liefhebber van stierenvechten, een liefhebber van vrouwen, met ogen die opnemen, die zien. Ik zag een groot kunstenaar.
Zelf schreef hij over het begrijpen van zijn schilderijen ( selecteer de zwarte ruimte hier onder):
"Everyone wants to understand art. Why don't we try to understand the song of a bird? Why do we love the night, the flowers, everything around us, without trying to understand them? But in the case of a painting, people think they have to understand. If only they would realize above all that an artist works of necessity, that he himself is only an insignificant part of the world, and that no more importance should be attached to him than to plenty of other things which please us in the world though we can't explain them; people who try to explain pictures are usually barking up the wrong tree."
-- Picasso
woensdag 22 december 2010
het smelten van vrouwen
Mussolini wist het al
Brits onderzoek onthult:
"Vrouwen vinden mannen met opgerichte hoofden aantrekkelijker.
Mannen vinden vrouwen met licht gebogen hoofd aantrekkelijker."
Dus: met opgericht hoofd de wereld in! Als je tenminste nog mee wil tellen!
En ik krijg advies:
“..Nou morgen niet TE hoog gaan kijken, want dat is het ook niet helemaal!. Mannen die naar het plafond kijken worden, meen ik ( maar ik heb geen universitair geschoold team achter me staan) ervaren als enigszins wereldvreemd, met licht autistische trekjes.
Gewoon, even die oud Germaanse posters er weer eens bij halen en dan de vastberaden blik oefenen. Starend naar iets in de verte. Ook al is er niets te zien dan de border van de voortuin,of het huis van de overbuurman. De blik in de verte doet het hem altijd wel. Geeft een zekere interessantie. Belangrijk is echter wel dit juist te doceren. Een man die voorturend in de verte staart gaat voor de vrouw op den duur vervelen.
Je moet haar ook zo nu en dan aankijken, en je vastberaden blik laten overvloeien naar een milde.
Man……ze smelten”
vrijdag 12 november 2010
maandag 18 oktober 2010
Geen watjes
Er zitten meer dan 30 Chileense mijnwerkers 700 meter onder de grond ingesloten. Ze hebben geen contact met de buitenwereld. ‘Zouden ze denken dat we dood zijn?’
Dan, na twee weken is er, in de verte, teken van leven. Ze komen te weten dat op de aarde boven hun bekend is dat ze er zijn, dat ze leven, en dat er een reddingsoperatie gaat starten. De mijnwerkers krijgen te horen dat ze er over ongeveer vier maanden uit kunnen.
Gelukkig voor de Chilenen ging het sneller. Na nog geen twee-en-een halve maand konden ze naar boven getakeld worden. Over heel de wereld zijn de beelden te zien geweest.
Op de radio hoor ik een dag later nieuws. Één van de geredde mensen had gezegd dat de eerste weken een nachtmerrie voor hem waren.
Één! De eerste weken!
De rest dan? Vonden die het allemaal wel te doen? Of krijgen we straks in de romans, de films, de musical te zien en te horen, dat het voor de anderen toch ook niet helemaal mee viel?
Vooralsnog:
’t Zijn verdomme geen watjes, die Chileense mijnwerkers.
Of ze geen homo geworden zijn, weet ik niet. Maar watjes…nee.
maandag 11 oktober 2010
kwabben te lijf
De wijzer van de weegschaal komt bij getalletjes waar hij door mij nog niet eerder op was gezet. Gatver. Niet leuk, maar wel logisch. Ik heb er zelf om gevraagd. Snaaien is mijn tweede natuur. Chocolade, drop, jodekoeken, negerzoenen , en chips, met dipsaus..
Eten is mijn hobby, hoe meer gangen een dis heeft, hoe beter. De uitdrukking: ‘aan de gang gaan’ heeft voor mij dan ook associaties met de warme maaltijd.
Maar het nadeel kan natuurlijk niet uitblijven. Het nadeel van de bollende buik, de spijkerbroek waarboven de vetrollen uitpuilen, en het te strakke t-shirt. Ze maken dat je er als een rollade bijloopt. Ook in de ogen van je partner. Het licht gaat immers’s avonds gauw uit in de slaapkamer, tegenwoordig.
Nu heb ik een roeimachine gekocht, waarmee ik verschillende spiergroepen kan trainen, en waarmee ik wat overtollig vet hoop kwijt te raken, en ik heb me voorgenomen weer eens vaker te gaan zwemmen. Dat is goed voor me (zolang er geen chloorwater in mijn mond komt, want daar krijg ik kiespijn van – als je nog iemand kent die dat heeft, laat me weten) Ik weet dat ik me lekker verkwikt kan voelen na een paar baantjes zwemmen. Gezond is het in ieder geval.
Blokjes zullen het niet meer worden, maar de kwabben en de rollen dienen niet verder in omvang toe te nemen. Het overgewicht te lijf! Ik ga er tegen ten strijde trekken! Roeien! Zwemmen! En wie weet, blijft dan het licht in de slaapkamer ook straks weer wat langer aan.
Hierboven wat zwemfoto’s voor mezelf als reminder. Dat het niet alleen bij voornemens blijft. Dat roeien, en dat sporten in het water….en wie weet..wordt het nog wel eens toonbaar allemaal.
zondag 10 oktober 2010
een kwestie van kijken
vrijdag 8 oktober 2010
elke ochtend randdebielen
In de krant, in de media, verschijnen dagelijks verhalen over daden van mensen, die kinderen misbruikt hebben, of die hun familie om het leven hebben gebracht. Er is te lezen dat er iemand was die in het wilde weg om zich heen is gaan schieten, of over een groepje mannen die anderen hebben opgesloten om ze uiteindelijk met messteken om het leven te brengen. Afin, gruwelverhalen te over. Vandaag ook weer, een jongen die op een verlaten industrieterrein in een container is opgesloten door een stel jongens, en daar vervolgens achtergelaten. De jongen is dood nu.
Met uitzondering van dit laatste voorval lees ik de gruweldingen niet. Ik heb er niets aan. Het is niet bevorderlijk voor mijn stemming, mijn wereldbeeld, mijn kennis van zaken. Ik schiet er niks mee op om het allemaal te weten.
Te weten dat er mensen zijn die gruwelijkheden uithalen is genoeg. Ik ben geïnteresseerd in beleid rondom gewetenloze randdebielen, maar ik hoef geen details van wat en hoe precies. Waar het bloed precies zat, waar de vrouw precies gestoken is, hoe vaak ze is verkracht met wat voor voorwerp. Hoe ze heeft gesmeekt, en hoe ze heeft geleden.
Ik hoef het niet te weten.
Ik las van Timo, de jongen in de container. En Het maakte me misselijk. Opkomende misselijkheid. Kotsen moet ik ervan. Van de daden, en de berichten daarover.
Lijkt me een gezonde reactie.
Maar die hoef ik niet elke morgen op te zoeken, en elke avond.maandag 4 oktober 2010
Jason Lee
Jason lee maakt foto's van zijn dochters waar ik vrolijk van word. En dat is voor op een grijze maandagmorgen meer dan wenselijk.
zondag 26 september 2010
Guido v.d. Werve
Milaan
De kalk dreigde van het plafond los te laten, toen ’s middags een dierlijk, woest gegrom de vogels in de omgeving verjoeg. Het geluid kwam uit het huis van Gert. Een hoekwoning in een woonwijk. Wanneer we in een van de slaapkamers boven binnen zoomen, zien we Gert dan ook met een vuurrood hoofd van inspanning verbeten op zijn knieën bezig. ; hij helt ruggemergtergend naar voren. Hij heeft een schroevendraaier in zijn rechterhand en probeert ergens kennelijk een schroef in te draaien op een plek waar hij er eigenlijk niet bij kan.
In de kamer zien we veel houtwerk, schroeven, karton, en Gerts laatste werk, een driedeurs linnenkast met ladenblok van Leen Bakker. Gert had het altijd al een vreselijk goedkope naam gevonden, waar enkel rotzooi vandaan kon komen: Leen Bakker. Een artiest die onder die naam optreedt zal ook nooit internationaal doorbreken. Die zal blijven steken op het niveau Henk Wijngaard.
Een kast van Leen Bakker is vragen om moeilijkheden. Maar toch…de kast zag er mooi uit en zijn dochter vond het een hele mooie. Berkenhout. Die wilde ze hebben, en kom, het meubel zag er toch solide uit? Kopen dan maar. voordat je wéér de hele middag kwijt bent met het kijken naar kasten in andere zaken. Ze hadden zich al georienteerd.
Kasten hebben namen. Kun je tegen je vrienden zeggen dat je een ‘Milaan’ hebt gekocht. Klinkt beter als ‘driedeurslinnenkast'
‘Milaán’ had gaandeweg voor Gert dezelfde betekenis gekregen als het woord ‘ Verdomme’ Zes uur lang was hij er op bezig geweest. Met geduld en een voor Gert ongekend hoog Zen gehalte. Hij had de gebruiksaanwijzing braaf gevolgd en goed de tekeningen bestudeerd. Langzaam had de kast dan ook zijn vorm gekregen, en stiekem had Gert in zijn buik een ‘YES!’gevoel ervaren, dat hij natuurlijk ogenblikkelijk wegstopte. Niet juichen voordat de kast rechtop staat. De Milano moest nog vanuit zijn liggende positie in een rechtopstaande geholpen worden.
Gert durfde niet te denken dat de kast zo hoog zou zijn dat het onmogelijk werd het ding in zijn staande positie te krijgen. Dat de bovenrand dan klem tegen het plafond zou komen te zitten. Hij moest er niet aan denken.
In zijn hoofd klonk tromgeroffel toen hij met veel kracht en beleid ( ‘dat moet je toch niet alleen doen!!’hoorde hij zijn vrouw vermanend en verontwaardigd door het geroffel heen zeggen) de kast in zijn staande positie wist te krijgen. Wouw! Dat zag er goed uit.
Nou, de deuren er nog in, en klaar is Kees.
Maar je voelt hem al. Gert zou Gert niet zijn…..
*
De volgende dag kon men Gert bezig zien om de Milano enigszins te demonteren, want er moest een fout in de constructie zitten. De deuren van de kast wilden namelijk niet goed dicht. Ze overlapten elkaar, en klemden elkaar af. Met stelschroefjes aan de scharnieren viel dit niet te verhelpen. Niet door Gert tenminste.
Ook de laatjes stonden iets scheef ten opzichte van elkaar.
Gert besloot de circa 50 spijkertjes van de kartonnen achterwand voorzichtig uit het hout te wippen, zodanig dat de achterwand niet beschadigde, teneinde een correctie in de constructie van de Milano te kunnen toepassen. Dan zouden de kastdeuren straks wel kunnen sluiten. Netjes, zoals het hoort.
En zo zoomen we weer langzaam uit van de slaapkamer, het hoekhuis, de woonwijk, en we voelen de wind door onze haren, en we laten Gert begaan
Het laatste bericht is dat er nog 1 deur klemt, en dat er gaandeweg gereedschap aan te pas is gekomen, die niet in het constructieboekje zijn te vinden: een vijl, een zaag, een hamer…
zaterdag 25 september 2010
Op straat
.jpg)
In onze gemeente gaan ze nu ook de containers controleren.
De laatste grammetjes privacy worden van onder uit de pot geschraapt. Het meeste hebben we er zelf al uit gehaald en het op straat gegooid. Op de digitale snelweg. Op het padje van het social network ligt een boel privacy ( een verduveld handig informatietooltje voor je aspirant werkger) En de rest is in beslag genomen door de overheid en de vrije-markt economie.
They know where you are, they know who your friends are, they know what you buy, they know where you go to, they know what you like, and, they know what you think.
Er worden electronische chips in onze containers geplaatst. Dus kunnen we binnenkort vermanende brieven van de gemeente verwachten over het aantreffen van een stuk plastic in onze groente-en fruitcontainer, vergezeld van de richtlijnen, en een waarschuwing dat bij herhaling sancties zullen moeten worden genomen.
Papoea Nieuw Guinea lokt meer en meer als emigratiegebied. Ik heb nix te verbergen, maar ik voel me onveilig, want wie controleerd mij? En wie GAAN dat doen? En hoe worden die gegevens gebruikt? Ik zal daar weinig over te zeggen hebben
Mijnlandje van melk en honing is niet meer mijn Nederland.
Big Brother is ruling us.
woensdag 15 september 2010
Tibetaanse Wijsheden
Leer te luisteren
naar het ruisen van de wind,
naar de hartslag van de seconde.
Word weer een kind
dat zich door het leven
laat verassen.
*
lijkt op een boom:
hij is diep geworteld
en streeft alleen nog omhoog.
Drukpa Rinpoche
vrijdag 10 september 2010
woensdag 1 september 2010
Cultuur in Yemen
Niks aan de hand hoor, gelukkig, maar slordig is het wel. Het werpt zeker levensgrote vraagtekens op. In Amerika stappen twee verdachten op een vliegtuig naar Schiphol. Hun tassen gingen al eerder mee met een ander vliegtuig.
De tassen bleken verdacht - het vliegtuig werd teruggehaald. Daarna konden de mannen alsnog met een ander toestel mee naar Schiphol. Daar werden ze gearresteerd..
Wat te denken: Heeft iemand verzonnen dat die terroristen zonder hun bagage toch niets konden uithalen?
Hun vlucht had een onduidelijk vluchtschema. Laat zien, ik wil het weten.
Ze zijn wel zorgvuldig met wat er binnenkomt in de United States. Dagen vantevoren begint het formulierencircus al, gevolgd door uitgebreide contôles bij de Gates.
Ik lees in De Stem on line:
“De twee mannen, Ahmed Mohamed Nasser al-Soofi (48) en Hezam al-Murisi (37), wekten in de VS al argwaan door hun vreemde bagage en onduidelijk vliegschema. In die bagage zaten een mobiele telefoon vastgetapet aan een medicijnfles, plus enkele aan elkaar vastgetapete horloges, een stanleymes, drie grote messen en een lege shampoofles.
Volgens de Jemenieten is dat hun cultuur.”
Natuurlijk. Dat doen ze toch allemaal?! Wist je dat niet? Als de mobiele telefoon gaat hebben ze zo meteen hun medicijnen bij de hand. Voor het hart waarschijnlijk. Als het een beroerd telefoontje is ofzo. Met een stanleymes, of als het moeilijk gaat met een groter mes, snijd je dan de tape af en neem je je pilletje.
Ik doe dat ook hoor, als ik met het vliegtuig ga. Een paar kookwekkers om mijn mineraalwater…heel normaal.
Waarom zou je het nog onderzoeken eigelijk?
maandag 30 augustus 2010
zaterdag 28 augustus 2010
maandag 23 augustus 2010
zondag 22 augustus 2010
Uit coma door kus
Een Britse vrouw is uit haar coma ontwaakt toen haar man haar om een kusje vroeg. Voor het gezicht van de verbijsterende artsen reageerde de vrouw op de vraag van haar echtgenoot.
Radeloos
De vrouw had kort na de geboorte van haar zoontje een hartaanval gekregen en was in coma geraakt. Twee weken lang zat haar man radeloos aan bed. Alles had hij al geprobeerd. Van haar lievelingsmuziek afspelen tot geluidjes van haar baby laten horen. Ook had haar dochtertje al verschillende noodoproepen als 'mama wordt alsjeblieft wakker' aan haar bed gebracht.
Kusje
Echtgenoot Andrew Ray wist niet meer wat hij moest doen en zei uiteindelijk wanhopig: "Emma, geef me alsjeblieft een kus". Voor het oog van de verbijsterde dokters draaide de vrouw haar hoofd om tuitte haar lippen en gaf een kusje op de mond van haar man, zo schrijft de Daily Mail.
Inmiddels, ruim twee jaar verder, is moeder Emma nog lang niet hersteld en heeft ze nog een lange revalidatieweg te gaan. De familie is echter heel blij dat ze zo snel is bijgekomen. (tlg/mvl)
Davincini: kan me dat voorstellen. Ik zou het denk ik al de eerste dag hebben geprobeerd.
vrijdag 20 augustus 2010
James Bond
Wie hij ook is, Roger Moore, Sean Connery , Pierce Brosnan of iemand anders, het is een held. Eén die nergens voor terugdeinst. Een knappe, coole verschijning, gentleman and womanizer.
Niet in ‘Live and let Die’, niet in ‘Dr No’, ‘The Spy who loved me’ , ‘Octopussy’ of ‘You only live twice’ , nog in enig andere Bond film is de creatie van Ian Flemmings naar het toilet gegaan, teneinde daar zijn behoefte te doen. 007 deed zulke dingen niet. Hoorde die dingen ook niet te doen. Dat strookte allemaal niet met zijn image. James Bond een schijtert, kom nou!
Vanmorgen dacht ik aan deze geheim agent, toen ik gehurkt boven een ludiek Frans toiletgat hing, zonder handvat waaraan je je vast zou kunnen houden. Anderhalve meter van een zichzelf scherende man. Wij zagen elkaar niet, maar konden elkaar wel horen.
Zou het James Bond ooit kunnen overkomen dat hij zich na de toiletgang wilde verschonen en dat papier daartoe in de ruimte ontbrak?
Ik denk het niet.
James zou onmiddellijk na het openen van de toiletdeur al hebben waargenomen dat het toiletpapier op was, en ook zou hij de eventueel verborgen camera en microfoon hebben gelokaliseerd .
007 zou het van tevoren hebben gezien. Want zo is hij.
En zo niet, dan zou hij cool de scherende man waarschijnlijk aanspreken: “Is there any chance that you can help me dear fellow?
Maar we zullen het niet meemaken. James Bond laat zich immers niet zien op een camping. Die loopt vanuit zijn juccuzi met een witte ochtendjas in een verwarmd vijfsterrenappartement naar zijn driepersoonsbed met daarin een lekkere geile del. Hij bestelt in het voorbijgaan even hoffelijk een fles van de allerbeste champagne bij de roomservice, die hem bij aankomst weer slaapverwekkend voorspelbaar gaan aanvallen. Want het is de roomservice niet die de champagne komt bezorgen! Het is de vijand! Oh ja! Natuuuurlijk. Afin, we kennen het.
Ook spannend, maar toch anders.
Het heeft niet de thrill dat een campingtoilet brengen kan, dat hij daar ’s nachts naar toe moet. En waar het licht het maar 30 seconden doet. Hij maakt het niet mee dat hij zonder toiletpapier op het toilet zit. Dat hij in het donker onder een koude douche staat te drukken op een knop. Over een bemodderde camping loopt, waar hij scheerlijnen en haringen in het duister moet zien te ontwijken.
Nee, dat vermijdt die gentleman Bond. Watje!
ingesnoerd tot 2014?
In Nepal zouden we bij wijze van spreke een Sherpa nodig hebben voor al onze apparatuur. Eigenlijk voor al de accessoires..
Immers, wat hebben we allemaal meegesleept naar onze vakantiestek?: Goan heeft de Nintendo DS bij zich – met een extra spelletje, en een oplader, en een mobieltje – met oplader. Ook heeft hij zijn gameboy meegenomen, met, je raad het al, een oplader.
Amber heeft haar GSM bij zich – met oplader, en haar digitale fototoestelletje – met oplader.
Ingrid heeft ook haar fototoestel bij zich. Hierin zitten oplaadbare batterijen, die van tijd tot tijd, de naam zegt het al, opnieuw opgeladen moeten worden met een speciale oplader. En natuurlijk heeft zij haar eigen mobiel, met oplader.
En ik heb een laptop bij me, met oplader, een mobiel, met oplader, en een fototoestel, met oplader. De digitale fototoestellen kunnen allemaal met USB snoertjes op de laptop aangesloten worden.
Al die opladers zoeken in onze kleine caravan een stopcontact waarin ze gestoken kunnen worden, teneinde hun taak te kunnen doen. En geen 1 snoertje is hetzelfde. Ze hebben nèt allemaal IETS andere in- en uitgangetjes...
Dus, het is elke keer zoeken geblazen, tussen een wirwar van adapters en snoertjes. Is deze van mij? of deze? Waarom geen 1 UNIVERSELE oplader voor alle apparaten??? HET KAN WEL!!! Weten ze dan niet dat wij hier verstrikt zitten tussen snoeren? Vrije marktwerking zeker hè?! Geef me m’n mitrailleur!!NU! . Laat ons een eind maken aan het Vrije Kapitalisme! Kom op Socialisten, PAK ZE Want die UNIVERSELE OPLADERS, die zijn er al lang! Die liggen op de plank voor 2014! Voor de sukkels die nu nog ingesnoerd zitten zoals ik. Die bezig zijn om hun snoeren te stickeren om niet helemaal krankjorum te worden!
AAAAARGGGH!
Apeldoorn
Vakantie
Wat doet een mens op vakantie in Limoges?
Geen flauw idee.
Er uit zijn, denk ik. Je bent er eens uit. Uit de sleur. Uit het gewone doen.
Je zou evenzogoed naar Lutjebroek of Sas van Gent kunnen gaan.
Daar ben je er ook uit.
Als je die frisse wind maar door het hoofd voelt gaan. Je gedachten niet bij thuis zijn, bij de plinten, het schilderwerk, de droger en de vaatwasmachine.
En als je maar niet al te veel afspraken hebt. Van zo laat hier en zo laat ginder, en van snel snel snel, anders halen we het niet.
Kortom: Dat je kan relaxen, en niet onrustig heen en weer schuifelt. Gewoon even er uit!
Dat moet de gedachte wel zijn, als je naar Limoges op vakantie gaat, want anders…? .
Anderen willen juist in de vakantie zo veel mogelijk doen! Die gaan naar andere plaatsen als Limoges. Die relaxen denk ik thuis al veel ofzo, en die gaan dan op DOE- vakantie. Klinkt voor mij afschuwelijk, maar er zijn mensen die daar op intekenen.
Ik houd er van om op vakantie dingen te doen, terrasje pikken, wandelingetje maken, uitstapjes maken, wat tafeltennissen, voetballen, badmintonnen of zwemmen met de kinderen, dus, misschien heb ik stiekem eigenlijk zelf ook wel een DOE- vakantie, maar ik NOEM het niet zo. Op een DOE vakantie, zo klinkt het, mag je jezelf geen rust gunnen, ben je een paar maal daags door inspanning bezweet, of heb je werkelijk ALLES gezien van de omgeving
( het verbaasd me overigens dat Nederlanders in het buitenland zo een brede interesse hebben, of veinzen te hebben. Kijk ze daar toch eens fronsend rondlopen in ‘Chateau Damberduie waar graaf Willem van Aubeaken zijn Angelsaksische achternicht nog ooit heeft uitgehuwd aan Hertog Wilholm van Alsace, en daarmee het bestuur van enkele Angelsaksische koloniën in handen kreeg, zeer tegen de zin van de streng Orthodoxe kardinaal Von Keinkinder die beschuldigd werd van intrigante activiteiten aan het hof met de overduidelijke bedoeling van Aubeaken zwart te maken,en als koppelaar uitermate ongeschikt…..’ De bezoekers kijken rond in het Chateau en ze denken misschien: Tsjonge , dat waren nog eens tijden’. Dat cultuurhistorische bladeren in geschiedenissen van tot dusver volslagen onbekende buitenlanders is een merkwaardig fenomeen. Ik geloof niet dat het gros werkelijk geïnteresseerd is, eerlijk gezegd. Het is me namelijk wel vaker opgevallen dat als je mensen er later naar vraagt, ze vaak geen idee meer hebben wat ze nu hebben gezien. ‘Heb je nog leuke tips voor een uitstapje?’vraag je dan. En dan hoor je dat verderop nog ‘een-of ander chateau’ staat, waar het wel aardig is. Mooie tuin erbij, niet teveel entree. De meeste mensen die in Chateau van Damberbuie rondlopen met hun korte broeken en hun camera’s, bladerend in de brochure, denken, althans dat is – voor mij- waarschijnlijker: ‘ nog een kwartiertje, en dan ga ik weer naar de camping – hebben we dit ook weer gehad. Die reisgidsen ook altijd met die idiote ideeën voor uitstapjes!!’ Maar dit terzijde)
Op een DOE vakantie doen menschen de gekste dingen. Vroeg op en vroeg naar bed om de volgende dag weer fit te zijn, want bovenal is een ‘DOE-VAKANTIE’ natuurlijk een sportieve vakantie! Een caravan vol trainingspakken en uitrusting voor de te genieten sport. Oók mooi….ze worden vaak wat minder oud, die uitslovers, maar goed, mij zul je er niet over horen. Een beetje jammer dat ik voor alle blessures van al die gelegenheidssportievelingen een hogere ziektekostenpremie moet gaan betalen en zij zitten te zeuren dat zij dat moeten doen als ik een shaggie op wil steken, maar goed. Vrijheid, blijheid. Waarom zou een uitslover geen uitslover mogen zijn als hij dat wil?
Ach vakanties,ieder op zijn eigen manier hoor. Iedereen is weer anders. Iedereen origineel. Strandvakanties, trekvakanties, cultuurvakanties, stedentrips, kajakken, deltavliegen, noem maar op. Overal zijn weer mensen voor.
Het is wel fijn als er bij vakantie sprake is van voorpret. Je moet naar een vakantie uit kunnen zien, er naartoe kunnen leven. Je moet er echt ZIN in hebben! Zeker met een DOE-Vakantie is dat zo. Daar moet je niet tegenop gaan zien.
De voorpret vasthouden kan een opgave zijn. Bijvoorbeeld als de airco van je auto het begeeft vlak voor vertrek, en je remlicht het niet doet. Of als de weersverwachtingen minder gunstig uitpakken, of als je niemand kunt regelen voor de planten, of het pakken van je vakantiespullen niet soepel verloopt omdat alles niet op zijn plaats ligt. Dit zijn dingetjes die iedereen heeft en die je er vrolijk bij moet nemen. Wees blij! Je gaat op vakantie! Er is niemand ziek,er gaat niemand dood. Niet zeuren, wegwezen!
En je hoeft niet naar Limoges, of Lutjebroek, of op een DOE-Vakantie. Je kunt gaan waar je wilt, en doen wat je wilt. In principe…
In principe ja. Want we moeten wel rekening houden met wie er allemaal meegaan natuurlijk. Want vier mensen willen misschien wel alle vier wat anders, en iedereen moet op vakantie wel aan zijn trekken komen.
Dus jij wilt naar de bergen? Leuk idee! En jij? De zee? En jij veel uitstapjes? En jij juist niet??, Jij wilt lekker hangen met een goed boek in een hangmat?OK …Uit al deze wensen en uitlatingen probeer je daar een vakantie bij te zoeken. En omdat ieder wat anders wil, passen daar vaak verschillende locaties bij. Er moet gereden worden van rustige naar drukkere camping. Van zee naar bergen. Naar warmer weer, naar een festival. Maar goed, iedereen zijn vakantie…en pappa ook,
die mag rijden, vind ie leuk….
vrijdag 13 augustus 2010
massacamping
De campingwereld waarin ik nu zit is de wereld van de massacamping. De massa-camping is een dorp waar het allemaal gebeurd, en waar je dus niet af hoeft. Er zijn veel voorzieningen, en er worden activiteiten georganiseerd. Je kunt er eten en drinken, je levensartikelen kopen, en er is genoeg te zien. Soms zie je meer OP een camping, dan daarbuiten. Voor de liefhebber van toeristenuitjes is tochtjes maken in dat opzicht overbodig geworden. Je krijgt hier gratis een kijkje achter de schermen.
Kijk, je kunt naar de boulevard, waar mensen shoppen en flaneren, en zich zó vertonen, zoals ze zich graag wíllen vertonen. Of je kunt op de massacamping blijven om het hele proces te zien dat er aan vooraf gaat. Is dat laatste niet veel interessanter? Je hoeft dus niet weg, en bovendien: Vanaf de camping is er zicht op bergen in de omgeving, en er is een meertje, en wat riviertjes, dus…Tochtjes maken is dan niet meer nodig.
Zo zouden toeristen kunnen denken.
Er is genoeg te zien. Voor wat mij betreft: meer dan ik WIL zien op een gegeven moment. Ik houd meer van rust en ongerepte natuur. Voor wie dit blog regelmatig bezoekt zal dat geen nieuws zijn. Zij zullen mijn kijk op de menschheid kennen, de naargeestigheid, de kleinzieligheid, het egoïsme, het inconsequente, het hulpeloze, het ronddolende, en al het andere wat onze soort zo fantastisch maakt.
Vanmorgen wandelde ik op ‘packing- hour’ over het terrein. Het is ongepast om de vergelijking met een vluchtelingenkamp temaken. Laat ik dat ook niet doen. Toch deed de aanblik ervan me er wel even aan denken. Te midden in wat een ontplofte tent leek, zag ik in een ravage van afval of iets (gebruiksartikelen waarschijnlijk) mensen bezig om - tenminste, dat nam ik aan- hierin enige orde te brengen. Met verwarde haren, verdwaasd of juist heel geconcentreerd, verbeten soms, zag ik ze bezig haringen uit de grond te rukken of textiel op te vouwen. Een kind in de hoek, onder moddervlekken, speelde met een scheerapparaat. Wat kabels slingerden door het geheel, plastic zakjes, tennis rackets, tupperware-bakjes, theedoeken, een afwasteiltje met borden, lege flessen, boeken…een porti-potti stond te midden van dit gebeuren…afin het is een even afschuwelijke als fascinerende aanblik wat ik zie in dit vakantiedorp. Verderop zag ik nog meer ontplofte tenten. Je te realiseren dat mensen nu bezig zijn met dat, waar ze vaak het hele jaar naar hebben uitgekeken, maakt het geheel lachwekkend en surrealistisch.
Oneindig geboeid kan ik dit fenomeen gadeslaan, terwijl ik zelf met een teiltje afwasspullen naar het sanitaire blok loop…Oh ja, ik ben de laatste om te beweren dat ik ook maar een haar beter ben.
Ik ben een lotgenoot. Zolang ik hier ben tenminste…
vrijdag 9 juli 2010
donderdag 8 juli 2010
Maria and the holy child
De Kerk is niets voor mij. Niet als instituut tenminste. Wel als gebouw. In het buitenland ( vooral in Frankrijk)kan ik wel eens zo’n gebouw binnen lopen. Een kerk in, of een Kathedraal. Oases van rust en koelte zijn het vaak. Ik kan daar in een grotere stad erg van genieten. De devotie treft me ook wel. De fluisterende stemmen van de aanwezigen, de brandende kaarsjes, de ‘merci a notre-dame’ kaartjes. De gebrandschilderde ramen.
De schilderijen, de beelden, ze boeien me doorgaans niet al te veel. Soms, een gezichtsuitdrukking. Ik let vaak op de gezichtsuitdrukking van Maria. Hoe heilig of hoe menselijk ze afgebeeld is. Maria als de Heilige Maagd. Kindje in haar armen. Het valt me op dat vaak de verhoudingen zoek zijn. Dat zal waarschijnlijk met opzet zo zijn gedaan. Om te benadrukken dat het geen gewoon kindje is dat we hier zien. Dat het een bijzonder kindje is. Jezus, de Heiland; de Verlosser. Denk ik. Ik weet het ook niet. Ik zal het eens opzoeken. Laatst zag ik een schilderij van Maria, dat me trof. Niet eens in de kerk, maar gewoon op het internet. Alweer zag ik hier een Jezus die licht afweek van het gangbare beeld ( hoewel Jezus wel vaker als gezellig dikkerdje is afgebeeld) maar ook Maria was anders.Wat futuristisch, met een kroon op haar hoofd, en met ontblote borst.
Vandaar dat ik het hier neer zet. Het is geschilderd door Fouquet.
maandag 5 juli 2010
Penélope Cruz
Mooie en goede actrice. Gezien in de film 'Volver', een film die zeker de moeite de moeite van het kijken waard was. Mocht je geïnteresseerd zijn in Spaanse films,check deze film van Pedro Almodóvars,en lees ook op de filmreviews over deze film.
zondag 4 juli 2010
doe nog maar een schepje
Het Wonder der Schepping herhaalt zich elke dag Opnieuw.
‘Kom je er uit?’
-“Joh Rot op Idioot, weet je niet hoe laat het is?!”
-“Ben je wel goed bij je hoofd, opa”
-“Ik lig nog zo lekker, ik slaap uit’
-“AAAAAh…het was zo laat gisteravond….’
-“FUCK OP”
Die arrogantie altijd. Altijd maar denken dat, omdat zij toevallig de Laatste schepping zijn, ook meteen de Beste zouden zijn…Dat de rest van de schepping gewoon was, en ZIJ bijzonder! Met hun stinkende oksels tussen de klamme lappen.
Met rede begaafd, maar ondertussen geen idéé….waar het allemaal over gaat.
maandag 28 juni 2010
Dag meis
foto: DavinciniZe geeft nog snel een kus op m’n wang, en ik zeg:
‘Heb je alles bij je?’
- ‘ja’
‘Weet je’t zeker’
-‘nee’. Ze lacht even naar me en dan doet ze de deur dicht. De school begint pas over een klein half uur, en ze zou het in vier minuten kunnen aanlopen. De route naar school B loopt ze via C D en E . Respectievelijk de woningen van haar vriendinnen en klasgenoten Eliane, Elaida en Kim.
Meisjes van twaalf. Nee, geen meisjes meer, meiden!. Laatste klas basisschool. In de rij op de springplank. Getest en getoetst en volgegooid met advies.
Straks fietst ze naar de HAVO verderop en is ze wat meer uit beeld. Gaat ze met haar bagage op pad.
Dag lieve kleine meid. Wat heb je me veel warmte en liefde laten voelen. Wat mis ik je nu al.
En welkom grotere dochter. Ik hoop dat het leven goed voor je is, en je jezelf niet verliest.
Ik zal er altijd voor je zijn.
woensdag 23 juni 2010
Lenny Kuhr -ik zal altijd om je blijven geven
OK, denk ervan wat je wilt, maar ík vind het een mooi liedje. Misschien ben ik dan wat sentimenteel, dan is dat maar zo....
Voor mijn vrouw.
...en ze houdt niet eens van Lenny Kuhr. Ik houd van haar stem. het lijkt me ook een fijne, warme persoonlijkheid
dinsdag 22 juni 2010
Decor
'Ik kan me niet voorstellen dat dit een waak- situatie is waar we nu in zitten, het is wel echt, maar je zit natuurlijk naar het decor te kijken…..eigenlijk denk ik dat we naar de achterkant van het decor aankijken..dat we straks ( als we ‘dood zijn’) de voorkant zien.
Dus ik ben al blij dat ik achter de schermen mag kijken straks’
uit het programma nachtzoen, Herman Finkers
maandag 21 juni 2010
zaterdag 19 juni 2010
vrijdag 18 juni 2010
ondertussen bij Gert (5)
Gert werd nerveus van telefonische keuzemenu’s. Het gaf hem altijd een opgejaagd gevoel. Je MAG geen keuze maken, nee je MOET een keuze maken, anders hoor je : “de computer heeft niets ontvangen”of “deze invoer is niet correct, de verbinding wordt nu verbroken”of “deze informatie en andere is terug te vinden op onze website, deze vraagbaak is zeven dagen van de week, 24 uur beschikbaar. –pieppieppieppiep- Het hield hem tegen om naar energiemaatschappijen te bellen. Dat bos waar je dan ingestuurd werd.
Of hij hoorde iets in zo’n keuzemenu niet goed. Of begreep het niet. Het ging Gert vaak te snel.
Het kwam door die éénzijdige communicatie. Uit ongedurigheid, ergernis en nervositeit luisterde Gert niet goed en drukte op verkeerde knopjes, en moest dan weer opnieuw beginnen.
Dit keer ging het na het toetsen van het twaalfcijferige telefoonnummer om het invoeren van het achtcijferige klantnummer en de 12 nummers van de ‘smartcard’. Die moest je foutloos kunnen invoeren. Daarna werd je losgelaten in de gehate wereld van het keuzemenu.
Gert luisterde naar de opties die voorbijkwamen, maar er zat er geen bij die voor hem bedoeld was.
Gert wilde geen extra pakketten op zijn TV. Hij wilde ze verwijderen.
‘Kies welk pakket U wilt bestellen – 1.filmplus/ 2.sport/3. Enz.
Ander menu: Wanneer U een extra smartcard wilt aanvragen…..
Het eindige ermee dat Gert besloot een ander nummer te bellen. Eén waar misschien een mens zat, zo eentje met oren. En die dan luistert, en antwoord geeft op alles wat je weten wilt. Zonder dat je doorverbonden wordt naar –………..pieppieppieppiep-, of naar een afdeling waar ze ook van niets weten.
De medewerkers waren in gesprek. Maar, oh meevaller – niet voor lang. Na 1 minuut een oase in de woestijn van mechanische stemmen: ‘Hallo, met Ineke van Duffelen, waarmee kan ik U van dienst zijn?’
Een oase waar niet veel groeit, wat vuil water, maar het is te drinken.
Gert zei dat hij de zenders van zijn TV wilde hebben, omdat hij daar niet voor koos.
Ineke haalde zijn gegevens er bij. Dat kunnen ze snel.
‘De extra zenders worden automatisch verwijderd hoor, na drie weken’
Vuil water werd bronwater. ‘Automatisch?’
‘U hoeft er niets voor te doen’
-‘Geen extra kosten?’
‘Nee hoor’
Gert zei dank U en prettige dag verder en verbrak de verbinding. Die klote-installateur die al te laat en zonder rauter aankwam had maar wat aan geleuterd!
Allemaal voor niks geweest.
Wordt vervolgd
donderdag 17 juni 2010
Geblatter
Blatter werd 8 juni 1998 gekozen tot voorzitter van de FIFA. Vragen over zijn aanstelling bleven onbeantwoord. Zo zou een lid van de Somalische voetbalbond 100.000 dollar zijn geboden om op Blatter te stemmen…en er zijn nog een aantal meer zaken, maar
Waar ik heen wil is natuurlijk de macht die de Fifa uitvoert. Ik snap werkelijk niet wat er aan de hand is.Op het internet en in de kranten gaat het over een aantal meisjes die zich voordeden als Deense supporters bij de voetbalwedstrijd Nederland- Denemarken. Die meisjes ( ook wel betiteld als ‘babes’) droegen stiekem een oranje jurkje onder hun Deense vermomming ..
De meisjes staan daar dus in dat stadion. Wat denk je? Doen ze die Deense vermomming uit!! Staan ze daar in sexy oranje jurkjes!
Dat heeft bij de Fédération Internationale de Football Association en Blatter wat losgemaakt hoor!
zijn de jurkjes te bloot? Nee, het gaat om de connectie die de jurkjes hebben met het biermerk Bavaria.
Het gaat over reclame en sponsers.Ik ken het spotje niet. Heeft Bavaria dan een Spotje dat meisjes onder hun vermomming oranje dragen? Nou, in ieder geval, Budweiser en de FIFA zijn er boos om dat er stiekem reclame gemaakt wordt.
Ik probeer het te begrijpen.
Dat valt niet mee, maar wanneer ik zo zit te proberen krijg ik het volgende idee. Ik denk dat dit een voorbeeld is, dat niet eens zo ver ligt van het Islamitische verbod om afbeeldingen van de profeet Mohammed te produceren. Het gaat hier voor kapitalistisch denkenden ook over een soort profeet: ‘De Profeet van Het Grote Geld Middels De Commercial ‘ Daar moet je niet mee spotten.Pas op! Andere Profeten moeten worden geweerd! Verbannen!
En met een zelfde grenzeloos gevoel voor humor als de Islamitische extremist…..worden de meisjes opgepakt.
De grens van de vrijheid van meningsuiting? Laat dat maar aan de FIFA over. Korte metten
Op You Tube gezocht naar spotjes van Bavaria met oranje jurkjes er in. Veel grappige commercials gezien van Bavaria,maar….die niet. Er wordt in nieuwsberichten wel gesproken over de BEKENDE oranje jurkjes, maar ik kende ze niet. Budweiser kende ze blijkbaar wel.Dus die hebben de FIFA waarschijnlijk laten weten: luister, wij zijn jullie sponsor, ons biermerk wordt gepromoot en anderen komen er niet in,capito? Maar nu heeft een van onze agenten door zijn verrekijker tussen het publiek meisjes gezien die oranje jurkjes aan hebben, oranje jurkjes van de Tegenprofeet! Luister, dat willen we niet.Als het zo moet, dan eisen wij ons sponsorgeld terug. Dit zijn geen afspraken!.
Het lijkt op een spannende aflevering van Bassie en Adriaan.
De in het Zwitserse Wallis geboren Blatter zou vanachter zijn bureau in een wolk van sigarenrook een handgebaar hebben gemaakt naar een zwartpak in de hoek.
‘You get the girls’ heeft hij hees gezegd.
Marlon Brando in de Peetvader.
FIFA?
Fucking Intolerant Football Association
maandag 14 juni 2010
zondag 13 juni 2010
ondertussen bij Gert (4)
De installateur had alles zo ver als mogelijk aangesloten. Een rauter moest Gert, tot zijn ergernis, nog wel zelf aanschaffen en installeren.
Gert kreeg vliegensvlug uitleg over hoe het allemaal werkte. Hij had nu wel een HD ontvanger, maar daar moest nog wel een HDMI kabeltje bij. Nee, dat kwam niet standaard mee. Moest hij dan nog wel even kopen…
Gert wist dat die kabeltjes ook niet goedkoop waren.
Al met al stond Gert even later niet met een hoera-gevoel in de kamer. Hij ruimde het verpakkingmateriaal op, en plaatste het geleverde kastje netjes in een meubel. Wat een snoeren allemaal.
Nou, es kijken, de afstandsbediening van het kastje was nu de afstandsbediening van de TV geworden. De originele afstandsbediening van de TV kon dus weg?
Nee, om de TV te activeren zou hij nog wel die remote control nodig hebben. Dat was niet erg handig. Dan had je twee afstandsbedieningen voor 1 apparaat. 1 om te activeren. 1 om het toestel te bedienen. Verdorie. Hij kon de kritiek van zijn vrouw al horen. Voor haar was deze omschakeling al helemaal niet nodig geweest. Ze had niet eens een andere TV hoeven te hebben. Of digitale ontvangst. ‘Al dat gedoe’ had ze gezegd.
In de twee uren die volgden kon men een steeds roder wordende Gert waarnemen met een soms radeloze blik in de ogen, drukkend op knopjes van verschillende afstandsbedieningen, stekkers aanduwend, bladerend in een boekje. De afstandsbediening deed het niet – het geluidsniveau klopte ook niet – hij kon niet hard.... Het viel allemaal niet mee. Maar uiteindelijk kreeg hij de boel functionerend.
Honderden zenders had hij in een keer. Filmkanalen, Al Jazeerah, entertainment- channels, sportkanalen, adult-TV, noem maar op. Je zou er onrustig van worden. Maar goed, dat was maar tijdelijk, zoveel keuzemogelijkheden. De maatschappij wilde je daarmee laten zien hoe geweldig dit was, maar na drie weken zou je hiervoor extra gaan betalen, tenzij je even belt en laat weten dat je het allemaal niet hoeft. Dan haalden ze er weer veel zenders af.
Nou Gert ging bellen hoor. Voor hem hoefde dat niet - zoveel keuze.
Wordt vervolgd
hergebruik
Alex Queral heeft het idee gekregen om uit ( stapels) telefoonboeken beelhouwwerkjes te snijden. Bijzonder creatief idee. En knap!
vrijdag 11 juni 2010
10 juni 2010
Maar het voelt of ik dat ben
In de winkel zwegen de mensen
Schuwe blikken
Ik voelde schaamte
En ik liet bij de kassa
De oude Islamiet
Die ik elke morgen voorbij zie fietsen
Voorgaan
donderdag 10 juni 2010
Ondertussen bij Gert (3)
Gert kreeg zin om de man naar buiten te gooien en de hele deal niet door te laten gaan. Weer extra kosten! Rot op!!! Maar ja, daar zou hij zichzelf mee hebben, want dan had ie straks helemáál geen TV meer. Immers, het contract met de vorige maatschappij was al opgezegd. Gert snoof: ‘ik ben uitgebreid geïnformeerd bij de Maatschappij!. Dít is me niet meegedeeld, en ik ben er niet blij mee’.
‘Dat is dan tussen U en de Maatschappij’ sprak de installateur
Op hoge poten belde Gert het telefoonnummer van de Maatschappij. Hij zou ze het es even vertellen! Dat hij zich voor het blok gezet voelde. Dat ze hem van tevoren wel hadden kunnen informeren. Over de stupiditeit dat monteurs eerst al niet op tijd komen, en dan niet eens zelf rauters bij zich hebben. Dat hij de informatie misleidend vond. Niet netjes. Dat hij verwachtte dat hij nu een gratis rauter zou krijgen! En dat hij anders de volgende maand al bij de concurrent zou staan
Vier keer werd hij een ander keuzemenu ingeslingerd, naar een ander loket . Gert moest zijn uiterste best doen het stoom in zijn hoofd en lijf beheersbaar te maken. Hij realiseerde zich dat hij zich anders alleen maar belachelijk zou maken. Niet schreeuwen door die telefoon. Rustig blijven, rustig. ‘Be-heers jezelf . Produceer in je hoofd de lage toon van het universum ‘OOOOOOOMMMMMMMM’ en formuleer beschaafd en fatsoenlijk je klacht…
Uiteindelijk werd er door een medewerker , die waarschijnlijk getraind was om begripvol te klinken, aangeraden de rauter daar en daar goedkoper te kopen.
‘Maar dan heb ik er niemand bij die dat voor me installeert!’
-‘Meneer, de handleidingen bij die apparaten zijn tegenwoordig zeer duidelijk. Dat zal U wel lukken’
Inmiddels danste de installateur om de telefonerende Gert heen, teneinde wat mededelingen te doen. Een irritant gehaast mannetje was het.
wordt vervolgd
Groeten uit de Golf van Mexico
Wat een ramp voor de natuur.
Wat zijn we toch bezig de aarde te vernielen en te verkwanselen.
Hoeven we ons overigens geen zorgen om te maken hoor.
Nee, de hypotheekrente-aftrek!
woensdag 9 juni 2010
ondertussen bij Gert (2)
Laat maar komen die installateur!
Toen de kinderen drie kwartier later naar school waren, wilde Gert zijn pas aangeschafte tweedehands printer installeren. Zijn vorige printer had er namelijk de brui aan gegeven toen hij er nieuwe cardridges in had geplaatst.Overigens schandalig wat er voor zo’n inkthoudertje betaald moet worden. Twee cartridges zijn even duur als een nieuwe printer! Ongelofelijk! Bij de eerste keer dat hij er mee wilde afdrukken, werden er een aantal A-4tjes scheef het apparaat ingetrokken - kwamen hopeloos vast te zitten, en Gert was waarschijnlijk te gehaast geweest om e.e.a. met beleid op te lossen. Toen hij het papier er met kracht uit had verwijderd, maakte de printer een herrie en een geklap, dat het meteen duidelijk was dat dit niet zomaar een kleinigheid betrof. Alles wat het apparaat aan alarmlichtjes had knipperde.Gert moest op zoek gaan naar een andere; eentje van hetzelfde merk, waarin zijn kostbare cardridges zouden passen. Gert struinde de winkels af om met een plotselinge opkomende vermoeidheid te merken, dat de printer die hij nodig had een verouderd model was, en nu niet meer in de handel. ‘Maar ik heb het ding twee jaar geleden nieuw gekocht!’’ ‘Ja meneer, ’t gaat snel hè? De ontwikkeling’.Gert voelde zich slachtoffer van de vrije markt. Wat zou hij ook langer consument zijn? Meer bezit geeft meer ellende.
Op marktplaats,internet vond Gert een printer die hij wèl kon gebruiken. Hij kon hem komen ophalen. In een klein dorpje waar het hard zoeken was naar het adres kocht Gert exact hetzelfde apparaat als dat ie hij had gehad.
Toen Gert zijn Multi-mediacomputer die ochtend van de 8e juni aan wilde zetten, zodat hij de pasgekochte printer kon installeren, bleek dat nu de computer nergens meer op reageerde. Bij het aan doen er van ging geen lampje branden, klonk geen aanzwellend gezoem, niks. Dood. Gert drukte stekkers aan, reanimeerde het apparaat, maar alle pogingen waren zinloos. Dag Packard Bell. Shit, nèt nu er internet met 30 MB per sec. zit aan te komen. Nu had Gert slechts nog de familielaptop, die ook haperingen vertoonde. Het lukte Gert echter niet daar de printer op te installeren.
Om kwart voor twaalf ging een bel. Helaas niet van de voordeur. Het was de telefoon die zijn riedeltje piepte. Het was De Installateur. Dat hij vanmiddag pas kon komen – werkzaamheden waren uitgelopen……..
Vooruit dan maar,’t is niet anders. In ieder geval goed dat hij even liet weten dat hij te laat was. Dat doen ze niet allemaal.
wordt vervolgd
Ondertussen bij Gert
Het WK stond voor de deur, en nu hij een breedbeeldtelevisie had wilde hij ook digitale ontvangst. Dat was beter voetbal kijken. En, trouwens, analoge ontvangst was iets van vroeger, toch? Inmiddels?
Het leek trouwens wel of de beeldkwaliteit van de analoge televisie achteruit holde. Volgens Gert, die er wel meer complottheorieën op na hield, léék dat niet alleen zo, maar werd dit moedwillig bewerkstelligd teneinde de consument de stoel uit te jagen, en op zoek te laten gaan naar een TV met betere kwaliteit. HDTV en consorten dienden te worden verkocht.
De vrije markt kende heel veel aanbieders van digitale TV. En je had maatschappijen die ‘ alles in 1 pakketten’ boden.
Uiteindelijk daar een keus voor gemaakt. Gert had uitgezocht dat hij 12 euro per maand minder zou betalen voor meer gerief.
Televisie, telefoon en internet bij één bedrijf. Makkelijk. Overzichtelijk.Hij zou bovendien nergens aan vast zitten, want er kon per maand opgezegd worden.
Telefonisch werd een afspraak gemaakt. Een monteur zou op de 8e juni tussen 13.00 en 17.00 komen. Niet ’s morgens, want de nacht daarvoor zou Gert ongetwijfeld ergens achter in de kleine uurtjes beschonken in bed ploffen na een gepland intiem drinkgelag. Prima geregeld zo. Kon Gert ’s morgens uitslapen, in de middag had hij dan wel weer een hoofd, en zou hij wellicht in staat zijn eventuele vaktermen van de installateur te kunnen plaatsen. De man zou pas weg gaan als alles naar behoren functioneerde.
Schriftelijk kreeg Gert twee dagen later bericht. Bevestiging van de afspraak. Alleen de tijd dat de monteur langs zou komen stond foutief. Er stond: tussen 08.00 en 13.00. Hè shit!
Gert belde de maatschappij, worstelde zich voor 10 eurocent per minuut door een bataljon van keuzemenu’s, ogenblikken en muzak, teneinde een medewerker aan de telefoon te krijgen, die hem mededeelde dat de afspraak nu niet meer naar de middag verschoven kon worden, het kon wel later in de maand?
‘Later in de maand? Maar dan is het WK al voorbij! Doe dan toch maar in de ochtend’
Verdorie, mopperde Gert later in zichzelf. Er kon nog geen excuus af bij die gasten. Er was een moment geweest dat hem aan de telefoon tussen de keuzemenu’s door gevraagd werd na afloop van het gesprek nog enkele vragen te willen beantwoorden over de service die geleverd werd. ‘zodat we in de toekomst de dienstverlening kunnen optimaliseren’.
1 keer eerder heeft Gert dit wel toegestaan, en ondervonden dat hij de ruimte niet had om zijn grootste klacht en ergernis door te geven: Namelijk het mi-nu-ten-lang aan het telefoonlijntje gehouden worden! En hij heeft een hekel aan keuzemenu’s en Muzak!!! Dát wilde hij dringend laten weten. Maar de vragen betroffen de enige menselijke medewerker die hij op het eind van de rit aan de telefoon had gekregen. Of hij vriendelijk was geweest en duidelijk. En het was een apparaat geweest dat hem vragen had gesteld! Gert had daar geen boodschap aan. Nee,robotgestuurde vragenlijstjes, en een apparaat dat ‘dankuwel voor Uw medewerking ’ tegen hem zei, daar werd Gert helemaal niet vrolijk van.
Wordt vervolgd