Milaan

De kalk dreigde van het plafond los te laten, toen ’s middags een dierlijk, woest gegrom de vogels in de omgeving verjoeg. Het geluid kwam uit het huis van Gert. Een hoekwoning in een woonwijk. Wanneer we in een van de slaapkamers boven binnen zoomen, zien we Gert dan ook met een vuurrood hoofd van inspanning verbeten op zijn knieën bezig. ; hij helt ruggemergtergend naar voren. Hij heeft een schroevendraaier in zijn rechterhand en probeert ergens kennelijk een schroef in te draaien op een plek waar hij er eigenlijk niet bij kan.

In de kamer zien we veel houtwerk, schroeven, karton, en Gerts laatste werk, een driedeurs linnenkast met ladenblok van Leen Bakker. Gert had het altijd al een vreselijk goedkope naam gevonden, waar enkel rotzooi vandaan kon komen: Leen Bakker. Een artiest die onder die naam optreedt zal ook nooit internationaal doorbreken. Die zal blijven steken op het niveau Henk Wijngaard.

Een kast van Leen Bakker is vragen om moeilijkheden. Maar toch…de kast zag er mooi uit en zijn dochter vond het een hele mooie. Berkenhout. Die wilde ze hebben, en kom, het meubel zag er toch solide uit? Kopen dan maar. voordat je wéér de hele middag kwijt bent met het kijken naar kasten in andere zaken. Ze hadden zich al georienteerd.

Kasten hebben namen. Kun je tegen je vrienden zeggen dat je een ‘Milaan’ hebt gekocht. Klinkt beter als ‘driedeurslinnenkast'

‘Milaán’ had gaandeweg voor Gert dezelfde betekenis gekregen als het woord ‘ Verdomme’ Zes uur lang was hij er op bezig geweest. Met geduld en een voor Gert ongekend hoog Zen gehalte. Hij had de gebruiksaanwijzing braaf gevolgd en goed de tekeningen bestudeerd. Langzaam had de kast dan ook zijn vorm gekregen, en stiekem had Gert in zijn buik een ‘YES!’gevoel ervaren, dat hij natuurlijk ogenblikkelijk wegstopte. Niet juichen voordat de kast rechtop staat. De Milano moest nog vanuit zijn liggende positie in een rechtopstaande geholpen worden.

Gert durfde niet te denken dat de kast zo hoog zou zijn dat het onmogelijk werd het ding in zijn staande positie te krijgen. Dat de bovenrand dan klem tegen het plafond zou komen te zitten. Hij moest er niet aan denken.

In zijn hoofd klonk tromgeroffel toen hij met veel kracht en beleid ( ‘dat moet je toch niet alleen doen!!’hoorde hij zijn vrouw vermanend en verontwaardigd door het geroffel heen zeggen) de kast in zijn staande positie wist te krijgen. Wouw! Dat zag er goed uit.

Nou, de deuren er nog in, en klaar is Kees.

Maar je voelt hem al. Gert zou Gert niet zijn…..

*

De volgende dag kon men Gert bezig zien om de Milano enigszins te demonteren, want er moest een fout in de constructie zitten. De deuren van de kast wilden namelijk niet goed dicht. Ze overlapten elkaar, en klemden elkaar af. Met stelschroefjes aan de scharnieren viel dit niet te verhelpen. Niet door Gert tenminste.

Ook de laatjes stonden iets scheef ten opzichte van elkaar.

Gert besloot de circa 50 spijkertjes van de kartonnen achterwand voorzichtig uit het hout te wippen, zodanig dat de achterwand niet beschadigde, teneinde een correctie in de constructie van de Milano te kunnen toepassen. Dan zouden de kastdeuren straks wel kunnen sluiten. Netjes, zoals het hoort.

En zo zoomen we weer langzaam uit van de slaapkamer, het hoekhuis, de woonwijk, en we voelen de wind door onze haren, en we laten Gert begaan

Het laatste bericht is dat er nog 1 deur klemt, en dat er gaandeweg gereedschap aan te pas is gekomen, die niet in het constructieboekje zijn te vinden: een vijl, een zaag, een hamer…