Gedeeltelijk claustrofobisch

 Ik ben gedeeltelijk claustrofobisch. Ik wist zelf niet dat het bestond, tot ik het ervoer. En wat je ervaart bestaat. In ieder geval in gedachten. 

Het zijn mijn benen. Deze lieve trouwe onderdanen raken benauwd als ze in een lange broek gestoken zijn en ze geacht worden  voort te bewegen op een warme dag. 

Ik had het gisteren. De ondergrond was zanderig, waardoor elke stap die ik deed  wegzakte, en extra inspanning koste. Het zonlicht weerkaatste zich op de rotswand waar ik langs liep.

Ik dacht aan mijn korte broek, die ik op vakantie hier altijd bij me draag, netjes in mijn rugzak. Maar die ik nu niet bij me had.

Mijn benen wilden los, vrij zijn. Ze begonnen te plakken tegen het textiel. 

Dus er moest een oplossing komen. 

Gelukkig lag die voor de hand. 

Het is namelijk wel een vorm van claustrofobie waar je snel van af kunt komen, dat is wel een voordeel