15 mei, ochtend

Ik ben een ochtendmens. 

In de ochtend is de wereld sereen.

Vaak.

Boven me een volkomen blauwe hemel. 

De wind komt niet verder dan een zwak briesje. 

Er zijn nog maar een handjevol mensen op de been. 

Een vrijwel leeg strand. Dat is het fijne van een appartement aan zee zoals dit,  je loopt naar buiten en je begeeft je meteen aan de kust aan het strand. Er is wel wát beweging!  Ik zie een fiets in het zand met daarnaast een zeer fanatieke beoefenaarster van het fysiek. Op hoge snelheid zie ik haar zichzelf opdrukken, kniebuigingen maken en ook andere vermoeiende oefeningen doet ze.

Kennelijk vind ze het lege strand hier een perfecte locatie voor.  Minutenlang achter elkaar is ze bezig!. Er zit geen pauze in! Ik doe het haar niet na. Ik zou het niet willen ook trouwens. 

Oké, ik zou het ook niet kunnen.

Ik zie een man lopen met een metaaldetector. Hij speurt ermee over het strand waarschijnlijk in de hoop iets waardevols te vinden. Ik had voorheen altijd de fantasie dat zo iemand zou gaan spitten wanneer zijn detector een signaal gaf en dan zou stuiten op een nog niet ontplofte handgranaat.

Te hopen dat dit nu niet gebeurd, want dan zou het uit zijn met de sereniteit! Loop maar lekker metaalzoekende ziel. 

Misschien,  zit ik nu te denken,  doet deze meneer dit uit milieu-overwegingen. Hij wil geen metalen rotzooi op het zilverwitte strand. Het is een nobel soort vrijwilligerswerk wat ik hier aanschouw! Het zal wel niet maar je weet het niet. Ik zie hem al die tijd niet 1 keer bukken om iets op te rapen. Wellicht dat de batterij van z'n detector leeg is. Dat kan ook, Dat hij dat niet in de gaten heeft.

Er is in de verte een groep kinderen die waarschijnlijk de dag in en aan het water gaan doorbrengen. Hun Franse gekwetter hoor ik op van honderd meter afstand. 

Verder komt er zo nu en dan een hardlopende hijgster voorbij,  op de vlucht voor haar geweten wellicht. Ook dat weet je niet. Ze zal wel gewoon aan het trimmen zijn, conditie opbouwen. Ze had een gepaste outfit voor dat doel aan. 

Dan was er nog een enkeling zoals ik. De toeschouwer, de waarnemer, de sereniteitsomarmer. We zagen elkaar en knikten elkaar toe. Vrienden. 

Ik besloot van het strand weg te gaan en de stenen en rotsplaten op te lopen, beneden de korte kliffen, Daarmee kreeg ik uitzicht op enkel wat vaartuigen in de verte, en op een replica van de aloude vuurtoren van Kaap Hoorn die daar door bedreven lieden is herbouwd . Verder niets dan golvend en strakblauw en de streep van het einde, en misschien heel heel vaag in de verte een glimp van het Fort Boyard.

Hier zag ik verder niemand en waren er slechts de geluiden die er al eeuwen klinken. 

Een ideale ochtend. De rotsplaten , het gestolde verkalkte zeeleven, het wier en ik.