Vandaag liep ik in een dorp waarin zich 85 jaar geleden een onmenselijke en sadistische slachting heeft voorgedaan . Het dorpje waar het leven op z'n plattelands voortkabbelde was door de Nazi's uitgekozen om er eens flink huis te houden.
Onverwachts waren ze er opeens, de SS troepen, op die lentedag de 10e juni in 1944.
Mensen moesten uit hun huizen komen, mannen en vrouwen gescheiden, afschuwelijke gebeurtenissen vonden plaats.
Ze hebben er vrijwel iedereen in het dorp gedood. De vrouwen en kinderen hadden ze in de kerk opgesloten en de kerk in brand gestoken.
Het dorp heet Oradour-Sur-Glane
Als je er rondloopt en je beeld je in wat er is gebeurd kun je soms de snauwerige klank horen van de Duitse bevelen, evenals het gegil van de vrouwen.
Temeer omdat de kerk, en alle huizen er omheen nog zo bijstonden zoals ze achtergelaten waren. Nadat ze in brand waren gestoken.
We liepen rond in het dorpje dat er ooit bijna pittoresk moet hebben bijgelegen.
Er is voor gekozen Oradour-sur -Glane een functie te geven als macaber oorlogsmonument, een openluchtmuseum.
Opdat wij niet vergeten
Maar we leren niet. Er worden nog steeds wandaden gepleegd, dorpen weggevaagd, waar we wie weet later ooit weer een ander monument voor kunnen neerzetten.
Het is wrang, wreedheden van de oorlog te aanschouwen, een oorlog die 80 jaar geleden eindigde, terwijl er vandaag hetzelfde gebeurd, en waar we niets tegen doen.
Rondlopen in de restanten van het voormalig Franse dorp, en er de ruïnes te aanschouwen bracht niet de schok teweeg die ik had toen ik als voorbereiding op het bezoek het verhaal over de gruwelijkheden las. Daarvan moest ik even bekomen.
Het rondlopen tussen de bouwvallen kon ik niet doen zonder mijn oog voor schoonheid. Dat zat mijn beleving wellicht in de weg. Er zit schoonheid in verval. Je ziet het meer mensen doen: mooie plaatjes schieten.
Maar het bezoek heeft zeker indruk gemaakt.
ah oui
Geen opmerkingen:
Een reactie posten