Gisteravond nog contact gehad met mijn jongste zoon. Hij houdt de lijnen open door elke twee weken minimaal 1 keer contact met ons op te nemen uit eigen initiatief.
Als wij dat zelf al niet hebben gedaan met hem.
Beeldbellen vergemakkelijkt het reizen. Je bent even bij elkaar. Dat maakt het makkelijker om langer weg te blijven. Al is er dan niet direct fysiek contact met hen die je dierbaar zijn.
IK weet van mijn dochter dat ze niet alleen op reis zou zijn gegaan als er niet of heel weinig mogelijkheden waren geweest om contact op te nemen met haar clan!
Ik vind het ook fijn dat die mogelijkheid nu bestaat.
Zelf ben ik niet snel behept met gevoelens van heimwee. Belangrijk is wel dat ik weet dat het goed gaat met iedereen die me lief is.
Maar huis-en haardgevoelens heb ik als ik op pad ben niet.
Het zal nog moeten blijken trouwens, ik moet een slag om de arm houden want de laatste keer dat ik voor langere tijd weg was ( en dan nog maar voor 6 weken!) ligt alweer bijna 6 jaar achter me. Misschien dat ik nu na een maandje Indonesië wel zoiets heb van: ' 't Is wel mooi geweest zo. Ik vlieg maar weer es op huus an'
Ik wees mijn zoon nog op het bestaan van dit blog. Maar ik realiseerde me later dat het lezen ervan voor anderen eigenlijk geen meerwaarde heeft. Davincini is niet veel meer dan een dagboek van een pensionado, en ik realiseer me terdege dat er wel leukere en meer interessante dingen te lezen zijn dan dat.
Het is de ochtend van de 22e mei, De zon doet erg zijn best om door een stevig wolkendek heen te dringen. Straks naar de boulangerie. Dat betekent een autoritje omdat het dichtstbijzijnde bakkertje zich op 5 km afstand van hier bevindt! Ja, je bent a la campagne of je bent het niet.
Ah oui!
.jpg)
1 opmerking:
Maar. Maar.. We lezen het blog wel met veel plezier :)
Een reactie posten