De zin van Deep Fake

Op bewerkte profielfoto's die mensen van zichzelf posten heeft niemand puistjes, een mee-eter een wrat of een geel gebit. Het is allemaal gladjes en moet de perfectie benaderen. 

Mensen zetten zich niet alleen opgedirkt in de vitrine, maar verdoezelen alle oneffenheden. Rimpeltjes, littekentjes, die onderkin. Er bestaan apps die je foto mooier en stralender maken.

Maar het is wel nep

Er wordt echter nog volop geswiped van de ene Barbie naar de andere  Ken

Het werkt nog wel!  Iedereen begrijpt blijkbaar dat je je goed wilt presenteren! Maar zoals ik het zie houd je daarmee jezelf en de kijker enigszins voor de gek.

Het domme hiervan is toch, dat bij een 'real life' ontmoeting de puisterige waarheid toch aan het licht zal komen! 

Wat op het scherm getoond wordt is dat wat men wil dat je ziet. De huidige technologie wordt hierbij ingezet

Deep Fake, Artificial Intelligence.

Zouden ze ons gaan helpen!?

Het zou zomaar kunnen. Waar het gaat om de beeldcultuur. 

Zo nieuw en boeiend als dat het in het begin zal zijn, te spelen en je te vergapen aan de nieuwe mogelijkheden. Te lachen om absurde filmpjes, zo zou de belangstelling hierin mijns inziens  ook weer snel  kunnen afnemen. 

Het zou ons kijkgedrag kunnen beïnvloeden en doen afnemen.  

De TV, de filmpjes op YouTube, Facebook, noem maar op.

Kijken naar fake moet toch op den duur gaan vervelen!! 

Wat echt  is en wat onecht, daar kom je immers niet makkelijk meer achter. Waarschijnlijk over een jaartje helemáál niet meer!  Waarom zou je dan nog kijken? Ook het nieuws, de pers, het journaal. Je weet immers niet precies hoe gekleurd het is wat je ziet. Hulde voor de betere persmensen,

Maar een weldenkend kritisch mens zal weten dat objectiviteit soms ver te zoeken is. Soms moet je zoveel zoeken dat je het spoor bijster raakt. 

Als straks de objectiviteit het nog meer aflegt tegen belangen krijgen we de zaken belicht vanuit één bepaalde  invalshoek zoals we al zien bij veel buitenlandse zenders . Deep Fake en AI worden ter manipulatie van het gepeupel ingezet. En deze burgers, gezeten op de bank met een zak chips slikken naast de chips de aangeboden informatie voor zoete koek

Tot bijna iedereen in de gaten krijgt: fake

Niemand wil toch voor de gek gehouden worden? Wie blijft er na een jaar of vijf nog kijken!?

Waarschijnlijk alleen de manipulatiegevoeligen.. De roepers. 

Als die groep nou es een beetje zou kunnen slinken...en dat we dan met z'n allen veel minder en selectiever naar het scherm kijken en meer naar elkaar....

Dan zou dát de zin van Deep Fake kúnnen zijn!. 

Tijd

Boodschappen doen en letten op de aanbiedingen. 

Hoe moeten we dat zien?

Kleinburgerlijk, pensionado-achtig, of gewoon zuinig? 

Een jaar of 10 geleden lette ik nooit op prijzen. Als een tornado ging ik door de supermarkt en griste mee van de schappen wat ik nodig had of wat me opeens wel lekker of nuttig leek.

Schoenen in de aanbieding bij de Aldi. Ik kan er nu nog steeds tientallen jaren mee vooruit.

Want de artikelen, die buiten het normale supermarkt assortiment vielen wekten wèl mijn speciale interesse., en vormden zo het oog van de tornado.

Nu ga ik naar verschillende supermarkten omdat bij de één iets in de aanbieding is, en bij de ander niet. 

Ik ben geen tornado meer. De storm is gaan liggen, ik koop met aandacht de producten. Lees etiketten soms. Bestudeer ze op nutri-scores, gezond leven, houdbaarheid, veganisme en prijs. 

Ik voel me ook niet meer gejaagd bij de kassa. Als er een rij mensen achter me staat te wachten trok ik me daar eerder wat van aan. Ik projecteerde m'n eigen ongeduld op de mensen die op mij aan het wachten waren, en ging gehaast te werk. Nu niet meer. Hoewel ik ook geen uitgebreid praatje ga houden met de kassière, zo erg is het niet; want dat is nog wel steeds een ergernis. Als voor me in de rij iemand staat die het kassameisje kent en ter plekke amicaal samen de gemeenschappelijke  kennissenkring doornemen.

Maar voor de  rest is het wel een zegen dat de haast uit mijn leven aan het verdwijnen is.

Niets doen

 Het is perfect weer om niets te doen dan het op je lijf te voelen. Die aangename temperatuur, de zonnewarmte, en een klein verkoelend briesje.

Je in het zweet werken met een snoeischaar en een zaag, daar is het geen weer voor. Die laten we liggen.

De tafel schuren en lakken? Even niet aan denken.

Binnenshuis te keer gaan met allerhande huishoudelijke middelen en apparaten?

Later

Ik heb buiten een loungebank. Die kunnen we met dit weer niet ongebruikt laten. Hij staat er niet voor niets. Soms staat hij een beetje te ver van de koelkast, maar een mens heeft ook beweging nodig.

Het is een dag om van te genieten, waarop niets hoeft. 

De mensen vragen wel eens

'En? Bevalt het, je pensioen!? Verveel je je nog niet? Ga je nog wat doen!? Waar houd je je de hele dag mee bezig?"

Dat vroegen ze niet toen ik nog werkzaam was bij mijn werkgever. Wat ik de hele dag deed. 

Mensen vullen dat wat in. Er wordt wellicht gedacht : 'nou is ie de hele dag thuis. Helemaal alleen! Hij moet wat doen, anders verpaupert ie straks!. Hij moet zich toch ook nuttig kunnen voelen, dat heeft een mens toch nodig!?!!

Er wordt bedachtzaam geknikt wanneer ik vertel over mijn bezigheden. 

'Op vakantie gaan'  lijkt opeens een andere betekenis gekregen te hebben. Een andere lading. Het is niet meer iets wat je hebt verdient, maar wordt eerder gezien als tijdsbesteding die niet ten dienste staat van de maatschappij. 

Een zekere afgunst denk ik waar te nemen. Misschien is dat eigen invulling, maar mensen reageren wel minder - zag ik nu een verwijtende blik!?-  als ik vertel dat ik zes weken wegga.

Waar ik me verder mee bezig houd?

Lezen, wandelen, sociale contacten onderhouden, es naar het theater, schrijven, en ook, niks doen ja! Ik doe wel eens niets, en dat is lekker!! Daar verpauper ik minder van als dat ik op mijn werk verpauperde. Niets doen en ervan genieten omdát je niets hoeft te doen! In een perfecte temperatuur, heerlijk buiten!!. 

Ik val niemand lastig. Ik wordt ook niet lastig gevallen! 

Ik leef op. Ik slaap beter, mijn bloeddruk is weer oké.  Niets doen kan zo heilzaam zijn. Laat me nou maar even.

Het minste

Dat vreedzaam  protesteren geen zin heeft kan niemand meer ontkennen. Het maakt niet uit met hoe velen je bent, hoe hard of dat je schreeuwt, hoeveel handtekeningen je verzamelt. Want je behoort tot het volk. Dat volk dat  scandeert 'Power to the people!', een leuze die uit een andere tijd komt. Maar het volk wordt niet gehoord. Het wordt niet vertegenwoordigd . De mannen die aan de touwtjes trekken hebben andere belangen. Die staan in hun toren van Babel besluiteloos te kijken naar de stoet die voorbij gaat, of misschien staan ze er met hun rug naar toe. 

'Het gepeupel, dat kennen we. Ach ja..'

Oh, er wordt wel even notie van gemaakt, dat wel.

Maar

protesteren is het enige wat we kunnen doen. We willen niet naar geweld grijpen om ons gelijk te halen. 

Maar als we niet gehoord en gezien worden, wat moeten we dan doen? Straks..?

We zijn afhankelijk van 'onze' leiders;  figuren met macht en geld, en een ego dat er op uit is gestreeld te worden. Mensen die zich willen laten gelden, en het volk zien als  fishes in het spel Risk. 

Ze zetten alles in om te winnen. 

Gisteren heb ik geprotesteerd. Ik was er 1 van de ongeveer 100.000 die vanaf het verzamelpunt op het Malieveld van Den Haag met een rood shirt door de stad toog. Het allerminste wat we kunnen doen. 

Indrukwekkend was de minuut stilte voor de slachtoffers in de Gazastrook. Zwijgend werden de armen in de lucht gestoken. De vingers vormden het vredesteken.

Er zijn veel mensen die om andere mensen geven.

De billen van Jumbo

Ik ken iemand die zo gek is op wielrennen dat ze alle renners herkent door alleen maar de billen te zien!

Ze heeft De Giro gevolgd op tv, net als de Tour de France en de Vuelta. Ze kent de billen die trillen op de kasseien van de ronde van Vlaanderen. Ze herkent de rondingen, de bewegingen, het opwippen uit het zadel. Ze ziet welke renners er zitvlakklachten hebben, huidirritaties, ontstekingen of pijnlijke bultjes onder de huid. Maar doorgaans zijn het billen waarvan de spieren goed ontwikkeld zijn. 

Ze weet welke renners  er een onderbroek onder hun fietsbroek dragen. Die vind ze doorgaans wel minder interessant. Gelukkig voor haar draagt vrijwel iedere renner  maar 1 enkele fietsbroek.

Oh! Als die billen gaan samenknijpen, Dat gaat zij ook! Dat kun je aan haar gelaatstrekken zien. Die doen dan krampachtig mee.

Op haar kamer aan de muur tegenover het bed hangt een poster .De Jumbo-Visma ploeg. Maar dan van achteren.  

De renners kunnen haar van de voorkant niet zo boeien. Zeker niet met die helmen en die brillen op. 

Nee billen! Lekker om daar in te knijpen ook vond ze, en dan elke keer weer zo'n fabelachtige snee die het geheel zo mooi gelijk verdeeld!

Een klein stukje van die snee boven de rand van het fietsbroekje, en ze heeft het niet meer! 

Ze heeft zich ingeschreven voor "Wedden dat"

Je kunt er om lachen, om dat billenkijken, maar het kan nog behoorlijk wat opleveren! 

De tussentijd

Mensen worden geboren,

Mensen sterven

In de tussentijd moet er geleefd worden en is er de gelegenheid om iets na  te laten voor als je straks weg bent.

Los of dat belangrijk is of niet.

Je laat bedoeld of onbedoeld wat achter

al is het soms maar voor korte tijd

Een herinnering voor een nabestaande

Laat het dan een fijne herinnering zijn

Een inspirerende gedachte

Een positieve visie

Een helpende ontdekking

Een praktisch ontwerp

Een fascinerend gebouw

Een eerlijke strijd

Een oog-of oorstrelend kunstwerk

Een sportieve prestatie

Gegeven liefde

Vooral dat

dat is prettiger sterven.

ik hoop dat ik nog tijd heb

Dromen

 Dromen tijdens je slaap blijft toch iets eigenaardigs. Je verwerkt er indrukken in met een mix van angst, onzekerheid, onwaarschijnlijkheid, of juist met een vrijheid die je in het dagelijks leven niet ervaart .  Mensen die je niet kent of misschien toch wel maken er hun opwachting.  In een droom heb je andere mogelijkheden of opeens niet meer. Dan vlieg je onbelemmerd rond of je beweegt je door stroop. Je verplaatst je binnen no time van de ene naar de andere locatie en alles veranderd voortdurend

Dromen is trippen zonder drugs. 

Of dromen betekenis hebben weet ik niet. Ze zouden waarschuwingen kunnen zijn of vingerwijzingen naar tekortkomingen of zwakheden. 

Ingegeven door beschermengelen. 

De wetenschap heeft er nog geen eenduidig antwoord op. Wel is duidelijk in welke fase van de slaap zich vooral dromen voordoen. Wetenschappers van verschillende expertises, zoals ook die vanuit de psychologie en de neurologie zijn nog niet klaar met er zich het hoofd  over te breken.

Het is een razend interessant gebied. 

Wat betekent het als je steeds over een slang droomt? Of over een zwijn? Of over het einde van de mensheid, of dat je altijd in een bobslee zit? 

Ik ben in mijn dromen heel vaak op reis. In verre landen. Ik verdwaal voortdurend; ik ben mijn vliegtickets kwijt, mijn paspoort, mijn geld. Situaties waarvan een mens paniekaanvallen zou KUNNEN krijgen, maar ik krijg ze niet. Het maakte me in het begin wel onrustig maar ondertussen heb ik in mijn slaap zo vaak verloren rondgelopen dat het me niet zo veel meer doet. Het zit bijna tegen de lucide droom aan omdat in mijn achterhoofd het besef aanwezig is: komt goed. Vanmorgen was ik in mijn droom al van alles kwijt voordat ik weg was. 

Dat belooft wat. In september vliegen we naar Bali.

Te vroeg

Zes uur in de morgen. De zon is al om tien voor half zes vanmorgen opgestaan en het eerste ochtendlicht is reeds grijzig verkleurd. Ik word wakker. Dat wil zeggen, ik doe mijn ogen open en zie.  Ik merk dat die grijze slingerende massa daar boven in mijn schedel ook al ongeduldig bezig is met de dag te proeven, en bezig is met allerhande futiliteiten. Ik wil dit nog niet. Ik luister naar mijn lichaam; ben ik echt wakker? Of wil mijn lijf nog verder slapen. 

Mijn lijf wil nog even onder zeil. 

Omdat ik geleerd heb dat je naar je lichaam moet luisteren doe ik m'n best mijn gedachten los te weken van mijn hersenen om ze te laten bevruchten door surrealistische of kinderlijke invloeden; wolkjes te laten zijn. 

En zo gebeurde, Ik gleed weg , 

Toen ik weer wederom mijn ogen opende was het bijna zeven uur. De dag mocht beginnen. Met een paar dromen rijker

Vrij verloren dag

Het viel me niet eens zwaar om boven op zolder te gaan roeien vanochtend. Wel zoek ik naar manieren om de afmattende bezigheid te verlichten met wat afleiding. Vanmorgen had ik een Ipad binnen mijn gezichtsveld geplaatst om er een boeiend interview te zien en te horen  met en over de denkbeelden  van Lieke Marsman, maar eenmaal aan het roeien geslagen overstemde het geknars en gebonk van de machine het geluid.

Wegen, 1 ons afgevallen 

De ochtendlucht was aangenaam merkte ik toen ik beneden door de achterdeur ons tuintje in liep. Geen dag om binnen te blijven zitten. 

Vanavond zou ik een ovenschotel maken met zalm. Het ingevroren pak met de vis haalde ik daarom alvast uit de vrieslade en legde het in de koelkast.

Ik besloot naar Flakkee te gaan, daar was een park waar ook veel dieren zijn geherbergd, en het leek me wel aardig om er eens een kijkje te nemen.  Het zijn impulsieve beslissingen die ik dan kan nemen. Ik wist ook in dit geval niet dat ik opeens 5 minuten later inderdaad onderweg naar Nieuwe Tonge zou karren. 

Ik kan mezelf wel verrassen wat dat betreft.

Wat is het heerlijk om vrij te zijn en dat je kunt doen wat je wilt. 

Soms ga ik in de auto zitten, en ga rijden zonder nog te weten waarheen. 

Onderweg in de auto begon mijn linkeroog irritant te prikken alsof er een licht bijtende vloeistof in was gekomen. Dat veronaangenaamde de heenreis . Pas na aankomst bij de dierentuin is het langzaam weggetrokken. Het ritje had misschien ook daardoor langer geduurd als ik dacht.

Ik had me van tevoren vergewist dat het parkje open zou zijn en zo kon men mij even later 15 euro zien neertellen voor een toegangskaartje.  CASH. Waarom cash? Omdat het vakje in mijn portemonnee waar ik mijn betaalpas en creditpas in bewaar leeg was. Ze waren niet te vinden in mijn trouwe nepleren geldhouder!!  Niet los in mijn broekzakken, niet in het zijvak van m'n tas....nee, dat kon ook niet. Er was maar 1 plek waar ik die belangrijkste pasjes bewaar en dat was leeg. In andere vakjes zit mijn OV kaart, mijn rijbewijs, mijn zorgpasje. Die had ik nog wel!

Echt ontspannen ben ik daarom het dierenpark niet ingewandeld. Jammer, want het weer was goed. Mijn hoofd mijmerde en herdacht  mijn handelingen van deze morgen en van gisteren . Waar kan ik de pasjes neergelegd hebben, of verloren..????.

Hoewel ik had vernomen dat het park heel diervriendelijk zou zijn stoorde ik me bijzonder aan het aanschouwen van uilen, aapjes en katachtigen in gevangenschap, achter hekwerk. Ik vond het aandoenlijk. Zo moeten dieren niet leven.

Wat dééd ik hier eigenlijk!?? Met die rare impulsen van mij!! Dierentuinen zijn geen fijne plekken voor mij! Dat wist ik toch eigenlijk al?!

Binnen een uur zoefde de Toyota weer door de verlaten landelijkheid op weg naar huis. 

Allengs werd het drukker. Hoe dichter bij huis, hoe drukker het werd. Het ongeduld moet van mijn gezicht af te schrapen zijn geweest.

Eerst moest ik van mezelf nog even langs de Karwei in Bergen op Zoom, ik had er gister een regenton gekocht maar het kraantje dat er bij zat was stuk. Ik vroeg  bij de klantenservice of ze een ander goed kraantje hadden en meteen of ze mijn pasjes gevonden hadden. Ik had immers daarmee gister afgerekend. Op beide vragen kreeg ik een negatief antwoord. Maar als ik echt zo'n regenton wilde hebben kon ik bij de vestiging van Karwei in Hoogerheide terecht. Daar waren ze nog op voorraad èn voor dezelfde prijs - het was een aanbieding,

Eerst maar es naar huis. Zoeken op alle mogelijke en onmogelijke plekken. Zoeken is een activiteit waar ik in uitblink, omdat ik nooit wat vind. 'Vinden' is Ingrids specialiteit, maar die was er nu niet .

Ik vond niets, ook niet toen ik voor een tweede keer op dezelfde plaatsen zocht, en besloot contact op te nemen met de plaatsen waar ik gistermiddag  was en waar ik de portemonnee heb getrokken.

De Jumbo, die kreeg ik telefonisch niet te pakken- daar moest ik dus zelf nog langs-  Een koffietentje in de stad, waar ik een oude buurvrouw in een rolstoel naar toe heb gereden, of misschien lagen de pasjes nog wel te slingeren in de auto die ik gister bij me had en waarmee Ingrid naar haar werk was gegaan? Even langs haar werkplek en in de auto neuzen...Niets.!! Bij het ABG dan? niks!!

Dan de procedures maar opstarten thuis. On line en telefonisch pasjes blokkeren en nieuwe aanvragen. 

Duurde het maar net zo lang als de tijd die het kost om het op te schrijven.

Daarna, toch maar even, ondanks de irritante wegomleidingen waarbij ik mezelf  in een zen modus  moet dwingen, naar Hoogerheide.

De dag was anders gelopen als de ochtend had beloofd. 

's Avonds zou ik nog een speciaal receptje gaan koken . Ingrid bleek echter op haar werk vanmiddag warm gegeten te hebben. 

Hoe dan ook, die zalm gaat vanavond toch de oven in. Voor die tijd al, ga ik de dag opnieuw beginnen. Gewoon binnen, Nergens heen. 

Iedereen is wel eens wat kwijt

Gieren en een dood blad

 Gieren komen deze kant op. Ik hoorde het gisteren . Het zijn er vooral al veel in België, maar ook hier zijn ze gesignaleerd! 

Vale gieren zijn het, aaseters met  valse koppen. Hun brede vleugels werpen donkere schaduwen over het land wanneer ze overvliegen. 

Het gaat goed met de vogels. Ze worden in Europa  goed beschermd! 

In veel culturen wordt het dier gezien als symbool van hoop en geluk. Ik zie zelf de symboliek van de gier als de opkomst en ondergang van extreem rechts in Europa. Tja, daar zou ik over kunnen uitweiden. Maar ik laat het bij deze persoonlijke gedachte.   

Later doe ik dat misschien. Ieder heeft zo z'n associaties

*

Vandaag knipte ik een dood blad van onze bananenplant, en vlak voor ik het in het keuken groenbakje wilde proppen trof mij de structuur en vooral de vorm ervan. Fotowaardig zelfs, vond ik.

Volgende!

 100 Jaar is hij geworden, gestorven door slijtage, mijn allerlaatste oom. Op een bed In een verzorgingshuis in Dordrecht heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen. 

Mijn oom Gerrit

Ooit was ik rijkelijk voorzien in het aantal ooms en tantes. Ik kan velen nog zo voor me halen. Ik weet hun stem nog, Kan ze horen praten. 

Ze zijn bijna allemaal kiekjes geworden in een losbladig  fotoboek. Mijn ome Gerrit was de tweelingbroer van mijn vader. Het was een eeneiige tweeling . Uiterlijk praktisch identiek. 

Mijn vader heeft het aardse daglicht voor het laatst magen aanschouwen  in september 2018. Hij had ooit 10 zusjes en broertjes. Allemaal zijn ze weg. Ook de meeste verhalen zijn met hen verdwenen

Mijn laatste bezoek aan deze oudere generatie, de look-a-like van mijn vader  heb ik nu afgesloten. Het zat er aan te komen. 3 Maanden geleden  heb ik de oude man voor het laatst gezien. Met hem is de hele generatie voor mij niet meer onder ons. Ik behoor tot de volgende generatie die vertrekt. 

Dat is niet fijn als je van het leven houdt. Laat die boot nog maar even wegblijven. Ik heb nog  plannen. 

Dag oma en opa, dag vader en moeder, 

Dag tante Stien,  oom Kees  tante Teunie,  oom Jan W,   oom Leen,  tante Annie, tante Cor,  oom Arie,  tante Jop,  oom Jan R,  tante Alie,  oom Jan vd S  ,oom Henk, tante Jo,  tante Adrie,  oom Piet,  tante Bep,  oom Gerrit,  tante Jo. 

Dag familie

Hans Teeuwen - Badmeester - Trui

Voornemens waar maken ( 2)

Wil je voor jezelf geloofwaardig zijn, is het goed om te doen wat je je voorgenomen hebt. 

Zo kon me mij vandaag minutenlang aanschouwen terwijl ik op de roeimachine de bewegingen maakte waarvoor de machine bedoeld is. Daarnaast ben ik vandaag naar het zwembad gereden.

Ik zou er uitstappen, en het gebouw betreden.

Het zwembad. Ik wist wat ik voor ogen moest houden. Het was allemaal niet zo'n mijn ding, maar ik zou me na afloop van het bewegen in het water beter voelen als daarvoor.  Dat was de bedoeling! Soms moet je iets opofferen om er toch iets moois voor terug te krijgen.

Van tevoren had ik gekeken naar de openingstijden, maar dat was een puzzel.  

Wat ik voor ogen had was een paar baantjes trekken in het wedstrijdbad en tussendoor lekker even wat losjes zwemmen in het recreatie bad. 

Op de site stonden er watersporten waar ik me tegen betaling bij zou  kunnen aansluiten.  Aqua jogging, Aqua vitaal, Aqua robics, S.Wet (?), AquaLogics, Aqua Drums Vibes, en Aqua resistance.  Waar zwemmen vroeger nog iets van ontspanning in zich droeg, is nu de discipline er in geslopen.

Ik wil met al die fratsen nog niets te maken hebben. Gewoon, wat ik al zei, wat baantjes trekken en een bubbelbadje nemen tussendoor, drijven op mijn rug, rustig aan dobberen.  De afwisseling is fijn . Daar houd ik van!. 

Resoluut, voor ik me kon bedenken, stapte ik af op de onaantrekkelijke blonde bebrilde kassière, en kocht er een kaartje. 8,50. 

Dat was echter alléén oor het recreatie bad, dat zou om 13.00 opengaan. 

En het wedstrijdbad dan!? Maar nee, dat ging niet. Het is óf het één, óf het ander. Het wedstrijdbad ging nu dicht. 'Dan weet U dat voor volgende keer'

'Als die er ooit komt' dacht ik iets te hard

Wilt U alleen banen zwemmen dan kost dat 6.50. 

Wilt U nog een supplement bij Uw kaartje meneer? vroeg de receptioniste. Ik vroeg wat dat was

Een zakje chips en ranja. 

Het is natuurlijk ook geen goed idee om op woensdagMIDDAG naar het zwembad te gaan!!!

Potverdorie

De verleiding weerstaan om het kaartje weer terug te verkopen aan de receptioniste

Nee, niet doen!

Dan maar alleen het recreatiebad.!! Het was 12.51u en het zou zo open gaan. Maar ik kon me niet van tevoren vast omkleden in een hokje. Ik kon straks in de centrale hal vanaf 13.00  in de rij gaan staan met mijn kaartje waarop een QR code stond geprint dat na het scannen ervan een hekje zou openen waardoor ik toegang kreeg tot het inwendige van het sportcomplex. 

Ik moet wel zeggen, voorheen kreeg je altijd een bandje uitgereikt die je dan om je pols moest binden, ook om het hekje te openen, en dat vond ik die QR code wel een verbetering. Dat bandje ging bij mij vaak los zitten en dan was ik altijd bang dat ik het zou verliezen in het zwembad. Die zorgen zijn dus verleden tijd.

In het hokje had ik het voor mezelf redelijk goed georganiseerd. Het aanzwellend geluid van kinderherrie probeerde ik voor lief te nemen en ook heb ik er geen probleem van gemaakt dat toen ik er achter kwam dat ik het kaartje met de QR code ook nodig had voor het openen van een kluisje, ik dat kaartje niet meer voorhanden had. Ik had het nog wel ergens, maar waarschijnlijk weggestopt in de achterzak van m'n lange broek. Die zat ergens onderin mijn tas.

Ik besloot de tas op een plastic stoel naast het zwembad te leggen met een handdoek er overheen. Fuck de kluisjes

En ik het zwembad in. Ik deelde het bad met een paar moeders met kleintjes maar vooral met lagereschoolkinderen, waarvan het aantal bleef groeien. Ik deed mijn best veel te zwemmen en dat lukte aanvankelijk nog wel aardig, Echter het plezier in het water werd er niet groter op doordat het gegil dat onvolgroeide pubers in toenemende mate produceerden toenam en me uiteindelijk deed besluiten me na een half uur uit het water te hijsen. Ook omdat het aantal pubers ondraaglijk werd. Ter complementering van mijn nog te schrijven blog nam ik voor vertrek een audio-opname van de audiohel die nu zijn hoogtepunt bereikte.  Helaas lukt het me niet om deze te plaatsen. 

Belangrijk was dat ik daadwerkelijk naar het zwembad was geweest en er gezwommen had, en verdomd, mijn scharniertjes bewogen zich lekkerder en soepeler toen ik naar de auto liep.

Maar mocht er een volgende keer komen, dan ga ik het anders aanpakken.

Niet dat ik het er nu over heb gehad maar terug naar huis moest ik opeens denken aan de badmeestersketch van Hans Teeuwen uit zijn show 'Trui'.  Dat was een absurde sketch. Ik heb hem thuis nog es bekeken, en genoten. 

Voornemens waar maken

Weer thuis pakken we geroutineerd de draad weer op.  Ik ben verdorie met twee kilo aan persoonlijk gewicht méér thuisgekomen als waarmee ik wegging. Enige discipline is de komende tijd dus vereist aangaande mijn eetlust en snaaizin, anders sta ik binnenkort bij de kledingrekken XXL!   Koekies vermijden luidt nu het devies!. En...meer bewegen!! Niet alleen maar wandelen. Allemaal leuk en aardig hoor, die stappentellert, maar het zet echt geen gram weg! Het gestel blijft gesmeerd dus in conditie, maar méér leveren de wandelingen fysiek niet  op.

Wat wel telt is sporten!! 

Hoe komt het toch dat ik daar zo'n hekel aan heb? En dat ik me er zo moeilijk toe kan zetten? Het maken van voornemens om te gaan sporten alléén al kost me  energie! 

Dus naar een sportcentrum zit er even niet in. Al heb ik mezelf beloofd om als pensionado over drempels heen te stappen...

Maar ik heb thuis mogelijkheden om te sporten!!!. 

Roeien! De roeimachine boven stond eerst in een wat krap donker hoekje waar de spinnen er heel veel plezier van hadden, maar nu hebben we de machine een meer aantrekkelijker plaats gegeven, het apparaat heeft meer ruimte nu, in een voormalige slaapkamer. Er is meer te zien vanaf je zadel terwijl je over het frame glijdt en aan de handvaten trekt.  De tijd zal het leren of dat dit werkt. 

Ingrid wilde het apparaat het liefst een plaats geven beneden in de woonkamer, maar ik ben faliekant voor dit onzalige plan gaan liggen. Een roeimachine in de woonkamer!!  Dag sfeer. Dag huislijk gevoel! Nee, dat gaan we niet doen. Wat een onrust zal dat ook geven, als de één naar een rustig praatprogramma wil luisteren en de ander zich in het zweet loopt te werken op dat apparaat dat bij elke roeislag bonkt. 

Het enige voordeel van een roeimachine beneden is dat hij dan dichter bij de buitendeur staat. 

Zwemmen!! Dat kan ik dan NIET thuis doen ( ons bad is groot genoeg om in te liggen maar dan houdt het op!)  Maar zwemmen, dat weet ik wel, doet me altijd goed voelen, als het er op zit. Dat zit ik lekker in mijn lijf, voel me eigenlijk heerlijk dan!! Dat is dan een sportieve bezigheid waar ik wel enig enthousiasme voor op kan brengen daarom. Alleen dat gedoe met dat omkleden enzo vind ik vervelend, Maar daar kan ik me vast overheen zetten. Ik hoorde over de onlangs overleden VVD Politicus Hans Wiegel dat deze zich met de auto naar het zwembad bewoog gekleed in zijn badjas! Thuis was hij dan alvast in zn zwembroek gestapt, tasje met erin een badhanddoek en een onderbroek en gaan. Dat is misschien wel een goed idee, Want dat omkleden in zwembaden in nauwe hokjes met koude natte vloeren, waar dan geheid een kledingstuk op terecht komt werkt niet plezierbevorderlijk .

Maar, zwemmen, dat moet het zijn. 

Ik weet wel dat ik het eerder heb gezegd. Ik heb me een jaar of 7 geleden een zwemabonnement aangeschaft voor het zwembad 'De Melanen'. Vol goede voornemens!!! 

Nooit geweest

Zover moet ik het nu niet laten komen

Verder kan ik natuurlijk gerichte buikoefeningen doen!! Dat dient direct immers  het hoofddoel: Buikje kwijtraken! !! Afslanken dus!!  Sterkere armspieren krijgen is een secundair doel, dat komt dan later wel. Er zijn verschillende apps waar het gaat om het doen van buikoefeningen! Laat ik er maar es eentje uitpikken en daar es mee gaan beginnen. De oefeningen die ik voorheen weleens deed ( jawel!) deed ik in bed of op het toilet, en bestond er uit dat ik mijn buikspieren zo stevig als ik kon introk, vasthield, losliet en dan wéér stevig introk. Zo een tijdje achter elkaar. Dat voelde wel alsof ik goed bezig was, al wist ik eigenlijk ook wel dat dit niet ècht zoden aan de dijk zou zetten. Maar je kon het wel lekker onder het warme dekbed doen. Ik dacht: misschien is dit wel mijn ei van Columbus!

Mensen kunnen zichzelf goed voor de gek houden en ik ben geen uitzondering

Waar ik wel erg goed in ben:

Excuses vinden! Waarom ik vandaag niet gesport heb. 

'Ja, dat zou ik doen, ik dacht er opeens aan toen ik me aan het afdrogen was na een douche. Ik was net lekker fris, en om dan te gaan sporten...dan ben je voor niks onder de douche geweest...

Maar kom, niet te flauw nu. Zorgen dat ik die kilo's snel kwijt raak! Yes!!! Go!

Wordt vervolgd

Oradour-Sur-Glane ( Vakantie in Frankrijk 11)

Vandaag liep ik in een dorp waarin zich 85 jaar geleden een onmenselijke en sadistische slachting heeft voorgedaan . Het dorpje waar het leven op z'n plattelands voortkabbelde was door de Nazi's uitgekozen om er eens flink huis te houden.

Onverwachts waren ze er opeens, de SS troepen, op die lentedag de 10e juni in 1944.

Mensen moesten uit hun huizen komen, mannen en vrouwen gescheiden, afschuwelijke gebeurtenissen vonden plaats.

Ze hebben er vrijwel iedereen in het dorp gedood. De vrouwen en kinderen hadden ze in de kerk opgesloten en de kerk in brand gestoken.

Het dorp heet Oradour-Sur-Glane

Als je er rondloopt en je beeld je in wat er is gebeurd kun je soms de snauwerige klank horen van de Duitse bevelen, evenals het gegil van de vrouwen.

Temeer omdat de kerk, en alle huizen er omheen nog zo bijstonden zoals ze achtergelaten waren. Nadat ze in brand waren gestoken.

We liepen rond in het dorpje dat er ooit bijna pittoresk moet hebben bijgelegen.

Er is voor gekozen Oradour-sur -Glane een functie te geven als macaber oorlogsmonument, een openluchtmuseum.

Opdat wij niet vergeten

Maar we leren niet. Er worden nog steeds wandaden gepleegd, dorpen weggevaagd, waar we wie weet later ooit weer een ander monument voor kunnen neerzetten. 

Het is wrang, wreedheden van de oorlog te aanschouwen, een oorlog die 80 jaar geleden eindigde, terwijl er vandaag hetzelfde gebeurd, en waar we niets tegen doen.

Rondlopen in de restanten van het voormalig Franse dorp, en er de ruïnes te aanschouwen bracht niet de schok teweeg die ik had toen ik als voorbereiding op het bezoek het verhaal over de gruwelijkheden las. Daarvan moest ik even bekomen.

Het rondlopen tussen de bouwvallen kon ik niet doen zonder mijn oog voor schoonheid. Dat zat mijn beleving wellicht in de weg. Er zit schoonheid in verval. Je ziet het meer mensen doen: mooie plaatjes schieten. 

Maar het bezoek heeft zeker indruk gemaakt. 

ah oui

22 mei, ochtend

Gisteravond nog contact gehad met mijn jongste zoon. Hij houdt de lijnen open door  elke twee weken minimaal 1 keer contact met ons op te nemen uit eigen initiatief.

Als wij dat zelf al niet hebben gedaan met hem.

Beeldbellen  vergemakkelijkt het reizen. Je bent even bij elkaar. Dat maakt het makkelijker om langer weg te blijven. Al is er dan niet direct fysiek contact met hen die je dierbaar zijn. 

IK weet van mijn dochter dat ze niet alleen op reis zou zijn gegaan als er niet of heel weinig mogelijkheden waren geweest om contact op te nemen met haar clan!

Ik vind het ook fijn dat die mogelijkheid nu bestaat. 

Zelf ben ik niet snel behept met gevoelens van heimwee. Belangrijk is wel dat ik weet dat het goed gaat met iedereen die me lief is. 

Maar huis-en haardgevoelens heb ik als ik op pad ben niet.

Het zal nog moeten blijken trouwens, ik moet een slag om de arm houden want de laatste keer dat ik voor langere tijd weg was ( en dan nog maar voor 6 weken!) ligt alweer bijna 6 jaar achter me. Misschien dat ik nu na een maandje Indonesië wel zoiets heb van: ' 't Is wel mooi geweest zo. Ik vlieg maar weer es op huus an'

Ik wees mijn zoon nog op het bestaan van dit blog. Maar ik realiseerde me later dat het lezen ervan voor anderen eigenlijk geen meerwaarde heeft. Davincini is niet veel meer dan een dagboek van een pensionado, en ik realiseer me terdege dat er wel leukere en meer interessante dingen te lezen zijn dan dat.  

Het is de ochtend van de 22e mei, De zon doet erg zijn best om door een stevig wolkendek heen te dringen. Straks naar de boulangerie. Dat betekent een autoritje omdat het dichtstbijzijnde bakkertje zich op 5 km afstand van hier bevindt! Ja, je bent a la campagne of je bent het niet.

Ah oui!

The Mission ( vakantie in Frankrijk 10)

Pogingen om het door mij  gewilde lokale bier te bemachtigen waren tot op heden op niets uitgelopen. In het nabijgelegen Royan hoopte ik te kunnen slagen, maar ook dit  heeft niet tot succes geleid.  Er restte nog maar 1 ding! We moesten naar echt het  énige verkooppunt ( hadden we nu begrepen) van deze 'La Talmondaise! 'in het schilderachtig dorpje Talmont!

Daar gingen we. In de hoop het etablissement geopend te zien !  We hadden er eerder voor een gesloten deur gestaan. We parkeerden verplicht  buiten het toeristisch dorpje, en voerden ons kentekennummer in op de parkeermeter.  Het was ons eerder op- en meegevallen dat we deze vakantie niet eerder met 'betaald parkeren' te maken hadden. Nu dus een keertje wel

Boodschappentas mee uit de auto en gaan maar. 

'Vin Cognac' stond er op een uit zandsteen opgetrokken pand  te lezen. Daar moesten we zijn!. We troffen er aanvankelijk niemand. De deur was gesloten, maar er stond wel een raam open ( op ons herhaaldelijk geroep door dat raam 'bonjour!!' kregen we geen gehoor) Er hing een telefoonnummer te lezen op een briefje bij de ingang.

Wij bellen.

Lang verhaal kort, de eigenaresse kwam er aan! En inderdaad, zij verkocht wellicht meer hemels vocht, want er stond nogal wat wijn uitgestald, maar dus ook!! Jawel!! Ze had La Talmondaise  op voorraad!!! 4, 40 voor 33cl ! Van die voorraad hebben wij haar voor de helft af geholpen. 

Tevreden reden we door richting Luxemburg, waar Ingrid waar het om shag ging  háár slag zou slaan!  Maar zover zijn we nog niet, we blijven eerst nog in de omgeving van Limoges om daar  wat indrukken op te doen die verder niets met kooplust te maken hebben. 

De eerste avond dat er regen valt vanavond. Maar binnen in het huisje dat we hebben geboekt - Ingrid is daar veel mee bezig geweest- is het geriefelijk en het uitzicht kan niet landelijker. Het leven kan goed zijn, ook al valt er regen. 

Ah oui!

We kussen de kust gedag ( Vakantie in Frankrijk 9)

Het is wat winderig vandaag. De stevige bries die perfect past bij de kust van Zeeland. 

Maar vandaag zeggen we de kust voor een tijdje gedag. We trekken voor de laatste dagen van deze korte vakantie naar het binnenland. Met al onze spullekes die we bij ons hebben. Al de spullen ook die we mee hebben genomen uit Nederland en die we niet nodig hebben gehad. Dat zijn  behoorlijk wat kilo's . Een volgende keer dat we er voor langere tijd op uit gaan wordt het grammetjes tellen, want dan doen we de rugzak weer es op en moeten we het doen met dat wat er in past. Dat wordt meer kleding wassen!! 

Dat is echter van later zorg. Dat wordt september. Bali- Flores. Weer eens vliegen. 6 Jaar geleden voor het laatst gedaan.

Nu rijden we nog in onze heerlijke Toyota en zetten oa koers naar een klein dorpje in Frankrijk dat in de oorlogsjaren is gebombardeerd en nooit meer opnieuw is opgebouwd. Een ruïnedorp dus. Het heet Orandour-sur-Glanes . Ingrid wil hier graag heen omdat ze een boek gelezen heeft waarin het bombardement op dit dorp een rol heeft gespeeld. 

Het zal indrukwekkend zijn vermoedelijk'

Nu even nog een ontbijtje. Ah Oui!!

Uitzicht uit zicht ( Vakantie in Frankrijk 8)

 Natuurlijk is het geen afzien! Maar het is even een omslag nu ik me hier bevind op een hutje mutje terrein in een stacaravan.  Opgepropt in het magazijn van Madurodam. Oké, ik overdrijf iets. Maar ik klaag niet. Immers, alles is aanwezig en alles doet het !

We blijven maar twee nachtjes. Nu nog één, want zo hard gaat de tijd.

Wanneer je de goede kant opkijkt heb je vanaf het terras hier ( een ruime vlonder) een prachtig uitzicht over het landschap en de baai. Vanaf je stoeltje is dat niet waar te nemen. Daar moet je voor gaan staan. Zittend heb je geen uitzicht. De sta-caravan doet wat dat betreft zijn naam eer aan. Je kunt over de heg een gigantisch eind weg kijken ,

De omgeving is er nog steeds 1 naar mijn hart. Wat is het toch zalig om buiten 'het seizoen' op vakantie te kunnen gaan. De dorpjes langs de kust lijken zo mogelijk nóg authentieker!

Het is bewolkt nu. Een enkele regendruppel komt het geboomte pesten. De neerslagkans is volgens de buienradar 0, dus het beloofd met 22 graden weer een mooie dag te worden. 

Het is de laatste week voor ons.  Ook de laatste week voor mijn dochter, die nu 130 dagen geleden in haar eentje naar Zuid-Oost Azië vertrok en er de tijd van haar leven heeft! 

We gaan haar over een week ophalen van Schiphol. Het zal weer wennen voor haar zijn. Reizigers voelen zich thuis in hun eigen gedoe na een weekje of twee vaker alweer onrustig worden. Dan is de woonstee te beperkt terwijl de  wereld lonkt en roept: 'Hallo!! Ik weet niet waar jij mee bezig bent hoor!!!Maar je hebt maar 1 leven!!!!'

We zullen zien

Wij gaan vandaag in ieder geval genieten van het Franse landschap en ik probeer dat ene lokale biertje te vinden om er een paar treetjes van mee naar huis te nemen.

Vakantie in Frankrijk ( 7)

Vandaag  vertrekken we naar een onderkomen ( een sta-caravan) in de buurt van  Talmont-sur Gironde. Dat ligt niet bijster ver van hier, ongeveer anderhalf uur rijden. Het dorp is gebouwd op een rots aan de brede rivier de Gironde. De naam zei het al.  Het is net of je er aan de oceaan zit. Witte huizen, blauwe luiken. Het wordt eén van de mooiste dorpen van Frankrijk genoemd, en daarom kan het er in het hoogseizoen wel eens behoorlijk druk zijn. Inwoners kent het dorpje nauwelijks, het zijn er nog geen 100!

Een paar jaar geleden ben ik hier samen met Ingrid geweest . We hebben er genoten, ook en vooral van de omgeving. Ik heb daar toen een lokaal biertje gedronken dat mijn smaakpapilletjes deed dansen tot aan de zevende hemel. Het is de voornaamste reden dat we dit dorpje hebben uitgezocht om nog een keer te bezoeken. Om IN te slaan!! om het even banaal te formuleren!!

Dus vanmorgen liep ik voor de laatste keer over de boulevard langs het strand naar de boulanger. Het was er stil. Het strand was wit en leeg. Slechts een tractor bromde er overheen met een draaiend zandfilter erachter. Het zand lag er onberispelijk schoon en glad bij. Het werk was bijna gedaan, Ook werden door een in oranje overal gestoken werker de volle vuilniszakken langs de boulevard vervangen door lege. 

Dat was alles. Voor de rest liep ik er als een van de laatste overlevenden na een epidemie van het één of ander.  Nee, zo macaber was het sfeertje niet, Het was de ochtend, waar ik juist zo van hou! Alles zien beginnen. 

Heerlijk buiten al was het voor het eerst dat er geen blauw in de lucht waar te nemen viel. De temperatuur was goed voor een korte mouw.

Nu is het ontbijten met koffie ,

inpakken....en.....

ah oui

Vakantie in Frankrijk (6)

 Alledaags vakantieverslag,

Vandaag is het Zondag. Misschien omdat ik gister wat later ben gaan slapen was ik vanmorgen niet zo van zin het ochtendmens uit te gaan hangen. Ik was wakker van 06.40u tot ongeveer 08,00u waarin ik wat woordspelletjes op de mobiel heb gespeeld en het Nieuws tot me heb genomen. 

Daarna heb ik tegen de gewoonte in de slaaphouding weer aangenomen en werd pas weer wakker toen ik vanuit een hoge toren, die ik in mijn droom beklommen had, niet meer het gevoel had dat ik goed naar beneden kon komen.

10.30!! Laat voor mijn doen!

Zelfs de stoelgang van 08.00 waar ik normaal gesproken de wekker op kan zetten had zich niet aangediend.

Ik nam een kort bad om met name mijn zilverwitte haar te wassen, en kleedde me op het verwachte weer, korte broek, blouse met korte mouwen.

Mooi  blauw bloesje.

Ook Ingrid werd wakker. Ik zei haar dat ik naar de boulangerie zou gaan voor brood. Geen stokbrood maar pain a la campagne, bruin. En gesneden graag. 

Stokbrood in Frankrijk is prima hoor, maar je moet het wel binnen twee uur tussen je kiezen hebben vermalen want een stokbrood langer dan dat bewaren is oud brood eten. Na twee dagen kun je het onder je kussen bewaren als wapen voor inbrekers of het meenemen naar de honkbalvereniging waar je goede kans maakt er een homerun mee te slaan.  

Het was drukker dan normaal deze ochtend op de boulevard. Er werd wat af-getrimd. De ene na de andere zwiepende paardenstaart snelde voorbij. De bankjes waren bezet door onderuitgezakte  ochtendmensen. Op zee zo'n 50 zeilbootjes en andere vaartuigen. De eerste lekkerbekken bestudeerden de menukaarten bij de restaurants. Er waren her en der badgasten die zich hadden neergevleid  op het strand Een kar waaraan je des moules en des huitres kon kopen had zich geposteerd. 

Bij bij de bakker stond een rij. 

Ik was duidelijk wat later dan normaal.

We hadden nog geen ander plan dan gezamenlijk ontbijten op het balkon. Daarna zouden we wel zien.

Gister hebben we op een van onze tochtjes Marsilly aangedaan, dat ligt ook aan de kust van de Pretuis Breton, wat natuurlijk bij ieder meteen een lichtje doet branden.( ) Het ligt zo'n 20 kilometer ten noorden van La Rochelle.

Daar had ik de ervaring kilometers en kilometers ver weg te kijken zonder een spoor van horizonvervuiling waar te nemen. Zelfs geen windmolen!! We liepen op de kliffen ( werden er gewaarschuwd voor afbrokkelingsgevaar) in een heerlijke zon te kijken naar de schilderachtige carreletjes die er nu bij eb werkeloos bijstonden en waarvan een enkele alleen een onderkomen bood aan een lallend gezelschap. Meeuwen lieten zich bewegingloos en geluidloos mee zweven op de thermiek, de kust was puur.. Voor de criticaster wil ik vooruit dan nog vermelden dat er een bijna onzichtbare afzetting liep lang een schelpen/grintpad en dat we zo nu en dan een parkeerplaats passeerden waarop campers waren geparkeerd. That's it. Deze plek voor mij is er één om terug te keren en daarom alleen al kon de dag niet meer stuk.

 

Het Nieuws

De tijd waarin ik nu leef is een tijd waarin ik het nieuws tot me neem in  verbijstering en ontzetting. Er lijkt een afspraak te zijn gemaakt dat menselijke waardigheid geen rol meer hoeft te spelen; mensenlevens niet meer  tellen. Alles alles draait om geld en macht. De brandhaarden op de wereld zijn talrijk en het lijkt of een self fulfilling propfecy beweging de katalysator is van een 'onafwendbare eind van de mensheid.'

Om in al deze misère een lichtpuntje te brengen is kennelijk door diverse  redacteuren besloten om de mensheid niet al te veel te laten somberen en ook luchtiger onderwerpen op de voorpagina's van de kranten te tonen. 

Op zich is het vind ik prima om meer de focus te leggen op positieve ontwikkelingen in de maatschappij. Het nieuws lezen en daarna afgestompt dan wel met een hopeloos gevoel de dag te beginnen is immers ook niet wat we willen.

De keuze van dit luchtiger nieuws is echter gespitst op 1 onderwerp:  Het Songfestival!  Al weken en weken kan ik lezen hoe het er met de Nederlandse inzending van het songfestival voorstaat. Alles wordt gekauwd herkauwd uitgespuwd, weer gekauwd en herkauwd. De liedjes, de keuze van de liedjes,  hoe de repetities gingen,  wat er goed ging, waar het haperde, hoe de choreografie er uit gaat zien en die van de andere deelnemers, hoe het met die andere deelnemers gáát, en wat dat zal betekenen, en wat de bookmakers zeggen, en wat de andere peilingen doen, en of er politieke statements gemaakt mogen worden . Is de kleding wel passend!?  Hoe zijn de verhoudingen onderling!? Zijn er onenigheden!? 

Maar dan vooral:  De  outfit die zo ééénig staat en die andere outfit die echt niet kan!!! Wat zal ze met dat kapsel doen? En hoe hoog gaat onze boy eindigen? Is het fysiek wel te doen?! En mentaal!!??

Nou mentaal ben IK allang al afgehaakt ( sterker nog: ik was er niet eens aan begónnen!) 

Het wereldkampioenschap voetbal of de Olympische Spelen krijgen veel aandacht in de pers als het zover is, maar DIT slaat werkelijk alles!! 

Er zijn mensen die het allemaal reuze interessant vinden blijkbaar. Kennelijk wordt er ook bij die beruchte koffieautomaat over geboomd

Maar voor mij is de verbijstering van het lezen van het nieuws er niet minder op geworden! 

Vakantie in Frankrijk ( 5)

We blijven nog wat langer hier als oorspronkelijk gepland. De kust is met deze temperaturen van boven de 22 graden de beste plek om te zijn. De locatie, zo vlak aan het strand, scoort hoog op de genotsschaal.

Was ik een rechtgeaarde Nederlander dan kon ik nu uitvoerig rapporteren  over de steken die de verhuurster van ons onderkomen heeft laten vallen en de mankementen die het appartement vertoont. 

Dan begeef ik me op het pad van het goed bekeken programma op de vaderlandse televisie  waarin gasten in B&B's elkaars verblijf beoordelen.  Er was een haakje niet of een hoekje zo. 

Bij ons zijn het echter serieuzere dingen waarover we ons kunnen roeren. 

Misschien schrijf ik er later nog wel over. Wanneer ik klaagzin heb. 

Ik heb geen klaagzin vandaag. Kan nog komen, maar op het moment niet. 

Klagen is vandaag, en heel vaak trouwens zeuren. 

Klagers in Nederland moeten es in de wereld gaan wonen, voor ze hun mond opendoen. Of toegeven dat het klagen een soort hobby van je is waar je heimelijk wel van geniet omdat het zulke heerlijke aandacht genereert.

Ai, misschien schop ik hier tegen zere benen! Ik zal wel makkelijk praten hebben! Verwende man die ik ben. 

Ik zou misschien de grootste Zeur der Zeuren zijn wanneer het leven mij veel ongeluk zou toebedelen. 

Ik mag blij zijn. Ik MOET bijna blij zijn!!

Gisteren had ik weer de mazzel dat ik er met prachtig weer op uit kon samen met mijn lieve vrouw. In onze gedeukte Toyota reden we over de kromming van de imposante brug naar Île de Ré. Een eiland dat we ooit eind vorige eeuw met een klein groepje compleet hebben rondgelopen, en waarvan de herinneringen daaraan bij mij volledig zijn uitgewist.

De stadjes aan de kust lijken hier op elkaar. Ze zijn in dit seizoen waarin de toeristische meute nog op stoom moet komen prettig om in rond te kuieren. 

Schilderachtige haventjes, smaakvol ingerichte winkeltjes , gezellige terrasjes onder parasols, antiek aandoende uithangborden, rode dakpannetjes , kortom: smaakvol opgedirkte authenticiteit.

Waarvan ik met name genieten kan, zijn de autovrije zônes die de plaatsjes vaak hebben georganiseerd, en de afwezigheid van goed bedoelde muziek die vanuit de cafe's naar het terras geblazen wordt. 

Er is vaak ook nog wel een ruïne te bekijken of een kerkje. We vinden het leuk allemaal.

We hoppen van plaats naar plaats, wandelen over boulevardjes af langs kustpaden, je kunt het geen sportieve vakantie noemen. 

Gister bijna 12 kilometer afgelegd, dat was wel het hoogtepunt.