Het zal de leeftijd zijn dat deze vraag zich met irritante regelmaat in mijn hoofd in neonletters zien laat, dringender wordt en een antwoord eist. Het dwingt me die bril op te zetten waarmee ik mijn leven kan bezien en beschouwen met een helicopterview . Terwijl ik gewoon ben mijn leven ofwel door een roze, dan wel door een inktzwarte bril te zien. Ik ben zoals mijn stemming is, zoals ik mijn laatste ervaringen bezie
Hoe bewoog ik tot dusver? De helicopterview
Zie mij gaan.
Zie mijn handel en wandel in het leven.
Nou, handel en wandel? Hou het bij wandel! Ik ben een wandelaar, geen handelaar. Mijn aandeel in de grotemensenwereld, de handels- en ondernemerswereld is nihil.
Kleingeld, geen papiergeld.
Ik heb in mijn werkzame leven mijn diensten als 'begeleider van stumperds en stakkers'' verkocht. Ik heb ervoor een contract getekend. Ik heb, net als ieder ander, dingen gekocht die ik nodig had, leuk en/ of lekker vond.
Mijn grootste aankopen waren een huis en een auto
Dat was het.
Tot zover de handel.
Ondernemerszin is mij volslagen vreemd.
Dat credo "Wij Hollanders!! Wij ondernemers!".
Het zal wel
'Denk groot!' hield mijn nu overleden zwager mij voor.
Maar nee. Dat zat er niet in. De financiële en/ of kapitalistische wereld heb ik volkomen links laten liggen. Het ontbrak mij aan ambitie. Ik was tevreden met wat ik bezat en ik had niet de drive om rijk te worden. Wat dat voor mijn persoonlijke ontplooiing betekende, daar hield ik me niet mee bezig. Vaag had ik het idee dat ontplooiing/ ambitie enerzijds en ontwikkeling anderzijds elkaar in de weg stonden. Ik zag vooruitgang lang niet altijd als verbetering. Maar misschien moet ik mezelf niet voor de gek houden en was mijn aversie ingegeven door onnadenkendheid, gemakzucht, en faalangst. Hoe dan ook: Ik kon er niet voor kiezen me mee te laten slepen in die stroom die als 'opwaarts' gekenmerkt werd . Hier kwam mijn eigen zienswijze tegen in opstand. Want ik zag de wielerraderen des tijds eerder vernietigend doordenderen dan creërend . Bovendien had een innerlijke aversie zich van mij meester gemaakt tegen alles wat als doel had zich financieel te verrijken
Het zij zo.
Spijt van?
Nee
Dat wil zeggen.
Kijk
Ik kan nu ik een 65 plusser ben niet ontevreden terugzien op mijn leven tot dusver. Ik heb immers nooit ervaren wat het is om in financieel zwaar weer te zitten. Ik heb kunnen doen wat ik wilde doen met mijn ambitie die nooit het daglicht heeft gezien. Het leven heeft weliswaar op dat vlak nauwelijks uitdagingen gekend. En daarvan kan ik zeggen dat ik daar achteraf spijt van heb. Hoe graag had ik gegrepen geworden in een werk of hobby of kunst! Vrije momenten zalig vormgeven door hetgeen je begeesterd!!
Maar zoals alles zijn voordeel heeft: Het ontbreken van ambitie heeft me ook niet in de weg gezeten! Het geeft immers meer rust en gelegenheid om je bezig te kunnen houden met verschillende andere zaken. De dingen om je heen; plannen te maken om reizen te gaan maken. Op zich kan ik zeggen dat ik gaandeweg een brede belangstelling heb ontwikkeld voor de wereld om me heen, en mijn algemene ontwikkeling is dan ook aardig op peil.
Zelfs promotie maken in mijn werk als clientbegeleider , daarvoor ben ik niet gegaan. Ik werkte als 20 jarige als clientbegeleider in een woonvoorziening in Den Haag, Als 66 jarige werkte ik als clientbegeleider in een woonvoorziening in Bergen op Zoom. Laten we het niet clientbegeleider maar pedagogisch begeleider noemen. Dat klinkt iets beter. ( niet dat dat er echt toe doet hoor)
Ik werkte in die sector omdat ik daar inrolde. Het is nooit een gemotiveerde keuze geweest. Ik wist namelijk niet wat te kiezen.
Tussendoor heb ik nog wel even andere wegen bewandeld. Zo heb ik jarenlang in projecten in Den Haag en Bergen op Zoom als plv manager gewerkt voor de de Stichting Fokus. Ik zorgde er mede voor dat mensen met een vaak zware lichamelijke beperking op een zo zelfstandig mogelijke manier konden wonen. Het was lichamelijk, vooral verzorgend werk. Ik verrichtte er de nodige verpleegkundige handelingen en nam de algemeen dagelijkse levensverrichtingen (ADL) voor het grootste deel van mensen over. De medewerkers werden ook ADLers genoemd. Ik ben er gestopt toen ik het werk he-le-maal gezien had en de sfeer op het laatste project zo beroerd was dat ik 's morgens bijna standaard over mijn nek ging op weg voor weer een nieuwe martelgang op de werkvloer.
Ook heb ik toen de mogelijkheid zich voordeed om in twee jaar tijd een opleiding aan de PABO te vervolmaken daarvoor gekozen omdat ik dacht dat het onderwijs misschien wel iets voor mij zou zijn. Een mens moest toch wat!
Alhoewel ik de opleiding uiteindelijk met gigantisch veel hang en wurgwerk na ruim drie jaar had afgerond , ben ik toch blijven hangen in het werk van pedagogisch medewerker waar ik inmiddels opnieuw ingerold was omdat me dat naar mijn idee even het best lag. Als stagiair in het onderwijs had ik weliswaar goede ervaringen, maar ook heel beroerde. Wanneer het er om spande kwam ik niet zelfverzekerd genoeg over, wat kan kloppen, want ik WAS ook helemaal niet zelfverzekerd! . Aangeboren leiderschap en overwicht waren ook al geen capaciteiten waarover ik van de toren kon blazen. Ik heb altijd iets van een clown.
Dus, ik ben blijven hangen, teruggevallen in dat-wat-ik-al-deed en dat heeft me moedeloos over mezelf gemaakt. Wat was IK een on-in-te-res-sant persoon!!. Hoe kon ik met mezelf leven!? Zo zag ik mezelf door de vaalzwarte bril. Vaal omdat ik hem te vaak had gedragen.
In helicopterview beseft ik achteraf dat ik een leven heb geleid waarvan ik wellicht meer had moeten maken en meer had moeten durven doen! Ik bleef die dromer die gedwarsboomd door onzekerheid en faalangst en wellicht ook door niet gangbare ideeën niet tot uitwas wilde komen. Had ik daar overheen kunnen stappen, dan had ik nu wellicht met iets meer tevredenheid op mijn leven kunnen terugkijken.
Nu kan ik mezelf in mijn zwarteglazenbuien portretteren als een schaap, een nummer, een pion. De uitkomst van een algoritme. Ik ben nu precies als Adrie van Gommert.
Ken je die?
Nee hè
Ooit van Adrie van Gommert gehoord? Iemand???
Nee niemand
Daarin lijkt Adrie van Gommert op mij.
Maar goed,
Sjaak Swart is over een paar generaties ook vergeten. En Matthijs van Nieuwkerk ook. Nu bekende Nederlanders
Waarom zou je ook onthouden willen worden? Waarom zou je het belangrijk moeten vinden dat jouw naam en daden over een paar generaties nog steeds niet vergeten zijn?
Einstein deed zijn onderzoeken vermoedelijk niet met het oogmerk dat zijn naam daarmee nog lang zou meegaan. Hij hield zich daar in al zijn relativiteitstheoriegefröbel hoogstwaarschijnlijk niet mee bezig. Het is aardig om te weten dat je naam in de encyclopedie te vinden is, maar dat is toch vooral bijzaak.
Voor Jezus Christus lag dit wellicht anders. Die wilde vast en zeker ( zeker en vast, zeggen de Belgen!) niet vergeten worden. Heel die lijdensweg was niet voor niets bekokstoofd door zijn vader, dat zou mooi wezen! Zijn bestaan moest niet vergeten worden maar eindeloos doorverteld!!! Zo is het bedoeld en anders niet! Kom nou!
Het is Jezus gelukt en het zij hem zeer gegund ( alsof ik daar ook maar IETS over te zeggen zou hebben..) dat Zijn naam nog steeds iedere dag duizenden en duizenden malen klinkt, en dat Zijn veronderstelde beeltenis in evenzovele kerken en ook daarbuiten te zien is. Er wordt gebeden en gepredikt in Zijn naam .
Hoe mooi is dat!
Daar kan Ceasar een puntje aan zuigen. En Socrates, en al die andere figuren die hun stempel helemaal vanuit de oudheid in de moderne geschiedenisboeken geplet hebben weten te krijgen. Doch, aanbeden worden, dat is andere koek.
Ik ben op leeftijd.
Ik heb een nieuwe status, ik ben pensionado. Klinkt voor veel mensen als 'heerlijk kunnen doen waar je zin in hebt' , en het is te hopen dat het dat ook is. Nuchter bezien: het is de laatste levensfase.
Vandaar dit terugkijken, deze reflectie.
De dood is onderweg . Magere Hein reist met de ondergrondse vermoedelijk. Ik wil er niet aan. Houd die metro nog maar even tegen
Ik wil niet doodgaan in onvrede met mezelf. Ik moet mezelf zien zoals ik ben , en er tevreden mee leren te zijn . Lukt me steeds beter, maar toch sijpelt er wat onwelriekende vloeistof uit een irritant hersenkwabbetje dat me te neer wil slaan en ik telkens moet bestrijden.
Dat mijn leven - bezijden mijn kinderen- geen sporen zal nalaten is volledig door mijn persoon geaccepteerd.
Ik ben een gewone sterveling die als het afgelopen is en magere hein zich alweer met de metro terug naar huis begeven heeft of- meer waarschijnlijk, naar zijn volgende klant- nog een tijdje ergens bij een gemaaid grasveld met een steentje met jaartallen boven zijn beenderen wormen loopt te voeden, en that's it. Daar vrede mee hebben, Uit stof zijn wij, tot stof zullen we wederkeren. Gespreksstof zal het niet lang meer zijn. Na de volgende generatie ben ik uit ieders geheugen gewist. Zo is het.
Wel wrang dat de namen van grote schoften die in de wereldgeschiedenis een rol hebben gespeeld niet vergeten zullen worden en de mijne wel! Als je maar groot bent, dan wordt je onthouden!!. Een grote schoft is ook groot!!
In het jaar 3000 worden er misschien nog eens verhalen over hem of haar verteld, in wat voor vorm dan ook.
Mijn leven achteraf beschouwd heb ik wellicht te veel egoïstisch genomen en te weinig gegeven, Geprofiteerd heb ik van dit grandioze geschenk dat LEVEN heet en de mogelijkheden die mijn geboorteland bood. Ik ben er zeker in mijn jeugd onzorgvuldig mee om gegaan, behalve dan dat ik vaak de voorwaarden schiep die mij in staat stelden ervan te genieten.
Mijn lichaam ik behandelde het niet als een tempel, wat het zou moeten zijn. Ik vervuilde de boel van binnen. Alcohol, nicotine, suiker, vet, te weinig beweging. Ik heb een hoofd met hersenen die ik onvoldoende tot ontwikkeling heb laten komen, en te weinig heb kunnen gebruiken. Ik heb mijn stem ingeslikt, me niet laten horen.
In mijn volgende leven wordt ik daarvoor gestraft wellicht. Dan word ik zwakbegaafd en stom geboren.
Ik moet gaan omdenken, zo heb ik me laten vertellen! Mezelf niet naar beneden duwen. Daar heb ik een chronisch gedreven handje van.
Maar terugkijkend op het verleden gaat het uitgekauwde filosofische cliché: '' Het is zoals het is' niet helemaal op.
De waarheid is persoonlijk. Het was immers zo zoals ik het waarnam en zoals ik nu zie dat het was. Er is geen waarheid dan de mijne.
Ik injecteer een shot met persoonlijke zegeningen . We gaan een plezante draai aan alles geven. Ik sluit mijn ogen en daar gaan we. Al heb ik te veel tijd van mijn leven in een kabbelend water laten stromen. Verloren tijd doorgebracht op de bank, met niets anders bezig dan zuipen, roken, spelen, staren en liggen. Met in mijn hoofd onrust door het nietsdoen, en niet weten wat ik zou willen - Onderhuids speelde vaak een conflict over mijn eigen besluiteloosheid.-Ik was ongedurig aan het niets doen. In onvrede leven met jezelf is onplezierig.
Nu ben ik verder gegaan en vergeef ik mezelf.
Een reflectie staat immers ten doel om over jezelf na te denken en te leren en zo te kunnen voorkomen dat je in de toekomst dezelfde fouten maakt.
Omdenken moet ik. Een manier vinden om es goed de draak met al die oude gevoelens en zienswijzen te steken door ze allemaal van een positieve sticker te voorzien.
Omdenken is de lift naar boven nemen. Ik zou m'n zegeningen tellen, schreef ik al. Ik doe een nieuwe poging
Dan zie ik mezelf geboren in een heerlijk vrij land ! Genietend van de zon in onze knusse tuin. Op al mijn reizen met Ingrid, naar Azië, Frankrijk, Italië, Spanje, Griekenland, mijn avonturen met Erwin. Mijn lachkicks met Wiet. Ik zie mezelf langs stranden, bossen, over bergpaden, rivieren, steden, dorpjes in binnen en buitenland. Ik bekijk prachtige vergezichten, exposities imposante en magistrale films en series. Ik zie mezelf verdrinken in muziek ( oh, wat ben ik het leven dankbaar dat mijn muzikale helden leefden toen ik er ook was!)
Al mijn verliefdheden!! Seksualiteit
Spelletjes als Risk, Sjoelen, Boeren-bridge,
Er werd van me gehouden.
Ik ben blij met kleine dingen en vooral dankbaar voor alle ellende waarvoor ik bespaard ben gebleven. Ik ben 66 jaar en ik heb het geluk gehad dat geen oorlog of rampspoed me ten deel gevallen.
Ik ken geen groot verdriet. Ik ben mijn ouders verloren toen ze al op leeftijd waren.
Ik bracht mijn leven door banjerend van de ene lust in de andere. Ik heb kinderen die ik mee heb opgevoed en heb zien opgroeien; die mijn vrolijkheid en gevoel voor muziek hebben meegenomen en een geweldig leuk en succesvol leven leiden, en waar ik van heb genoten en nog steeds geniet
Ik heb een vrouw met sprekende ogen die van me houdt en over mijn welzijn waakt .
Ik ben redelijk welvarend. Ik heb een fijn dak boven mijn hoofd, een auto die me brengt waar ik wil. Ik kan wezenloos genieten van die dingen waar mensen doorgaans pas van kunnen genieten wanneer ze zich geconfronteerd weten met de dood.
Kleine dingen, maar is het kleine wel zo klein??
Daarom ben ik rijk.
Ik kan nog door gaan met andere zegeningen, of laten we zeggen: geluksfactoren. Maar het is denk ik al lang duidelijk dat ik niks te klagen heb.
Dus voorzien van een behoorlijke dosis geluk ga ik verder betekenisloos verder, al is er één ding dat ik heb voortgebracht en waar ik trots op ben. Samen met Ingrid heb ik dat gedaan. Mijn kinderen ter wereld gebracht en mee opgevoed. Die zullen zeer waarschijnlijk nog ergens op deze planeet rondbanjeren, om met mijn dochter te spreken, wanneer mijn vorige ik opgegaan is in een stil hiernamaals
Dus ik heb totaal niks te zeuren en zou me flink moeten schamen wanneer ik dat wel zou doen. Ik kijk het journaal weet je
Uiteindelijk is het stof. Ons zijn en ons wezen.
Ik was zoals zovelen Niemand . Ongezien ongehoord, niet onthouden, en al bij leven vergeten .
'Weet je nog wel vroeger ? Toen woonde hier dat mannetje..'
....?
"Een klein mannetje met een buikje, hangtieten en spataderen'
".....oh DIE!! Met dat brilletje!'
Hooguit was ik de man van. Of de vader van.
Tot ook dat na een generatie vergeten is
Verder speel ik het spel mee dat Shakespeare treffend omschreef met 'All the World's A Stage' Ik probeer een goed mens te zijn, Goddank heb ik me kunnen bevrijden van mijn cynisme
Ik heb hopelijk nog een paar jaar om te geven. Want nogmaals: dankbaar ben ik wel. Heel dankbaar. Ik heb zo'n geluk gehad in mijn leven
*
