Onze zoon maakt samen met zijn lief een reis in Azië. Hij was een paar dagen in China, nu is hij in Japan. Hij heeft zich terdege voorbereid, niet alleen in praktische , maar ook in cultuurhistorische zin. Hij heeft zich verdiept in de de geschiedenis en de politiek van de landen die hij wil bezoeken voordat hij ze met eigen ogen ging aanschouwen. Hij wil weten wat hij ziet, en het kunnen begrijpen.
Te waarderen. Dat doet niet iedereen.
Ik kan daar ook over mezelf spreken. Ik ben in een land vooral voor de schoonheid ervan, de natuur en het weer. Het is fijn als ik er ook wat kennis over opdoe. Maar het is meestal niet zo dat ik me van te voren meer dan globaal heb ingelezen.
Kanttekening, we zijn niet kritiekloos. Zo zouden we begin volgend jaar naar Laos gaan, maar de politieke situatie aldaar nodigt niet uit om het financieel te gaan steunen.
Nu ik hier op Elba zit ben ik niet op reis. De afgelopen weken leef ik eigenlijk in grote lijnen net als thuis. Met Ingrid doe ik boodschappen, we koken, houden de boel netjes, maken uitstapjes, we lezen wat, doen spelletjes, puzzelen. We zitten slechts in een andere omgeving. Een omgeving die wat meer uitnodigt tot activiteit. Ritjes maken, het eiland bewonderen, strandjes aandoen, wandelen, zwemmen.
We zijn meer op elkaar aangewezen, want veel aanspraak hebben we hier niet. We hoeven natuurlijk nu ook niet te werken. In die zin zou het leven dus gemakkelijk wat saaier kunnen worden, maar de verandering van omgeving compenseert dat voor nu in ieder geval volkomen. Daarnaast hebben we het geluk dat we over het algemeen twee gelijkgestemde zielen zijn. We genieten van dezelfde dingen.
We kunnen ook allebei twijfelen over hoe we het verdere verloop van onze vakantie vorm gaan geven. Dan kijken we soms langer naar elkaar dan nodig zonder dat er knopen doorgehakt worden. Willen we Echt weg van dit prachtige eiland? Kunnen we het niet nog éven uitstellen?
We willen voor we teruggaan nog wel naar Rome. Maar wanneer precies...?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten