Die flitsen door het hoofd.
1 seconde, dan is het gebeurd!
Met een gang van 120 kilometer per uur
Even een ruk aan het stuur. In een moment van verstandsverbijstering. Bam! Klaar!
Een ongecontroleerde spastische beweging van je arm terwijl je stuurt.
Een boom, een vangrail, frontaal tegen een vrachtwagen,
je slipt op glad wegdek, vliegt uit de bocht. Een andere weggebruiker raast op je af.
Ik heb het allemaal zien gebeuren. De klap meegemaakt. De beelden na de klap..
Diep ademhalen en het koppie er bijhouden...
Kom, we rijden nog een stukje.
De angst is er. Goddank niet altijd, maar net iets vaker als dat me lief is.
Wanneer je het rempedaal met je voet indrukt reageert de auto daarop door daadwerkelijk af te remmen, daar moet je op kunnen vertrouwen. Je wil het niet meemaken dat je het gaspedaal indrukt en de auto onverminderd snel door blijft rijden.
Het is waarschijnlijk ingebakken wantrouwen voor apparatuur en machines. Apparatuur en machines slijten toch....? De printer, de wasmachine, de tv, de droger, de vaatwasmachine. Op een gegeven moment wil je het gebruiken maar doet ie het niet meer. Maar in de auto moet je er maar op vertrouwen dat bij de laatste APK alles goed is nagekeken.
Het rijden naar en in het buitenland vind ik doorgaans ( los van het ergens moeten parkeren!) plezierig. Maar het zou nog fijner zijn als bovenstaande gedachten wat minder aanwezig zouden zijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten