En toen was er die warme zachte regenbui die al onze gelaatstrekken pijnloos van het gezicht spoelde en deed verdwijnen in de stroom . Onze zintuigen waren niet langer zichtbaar, terwijl we ze wel konden gebruiken. Hoe is het mogelijk, het is niet voor te stellen. We konden wel praten maar klonken allemaal hetzelfde. We waren even groot. We waren gelijk van kleur. We hadden ook allemaal dezelfde ideeën, die constructief van aard waren. We aten slechts geestelijk voedsel. Er was geen afgunst. Slechts gelijkheid..
Er was wel wat onenigheid over hoe we onze ideeën het beste vorm konden geven. Daar kreeg je toen heibel van.
Het bleven mensen
Geen opmerkingen:
Een reactie posten