De auto staat met de bandjes op de juiste spanning voor de voordeur te wachten. De achterklep en de zijportieren ervan worden telkens weer geopend, de zittingen achter zijn inmiddels ingeklapt. Gevulde tassen, kratten en rugzakken worden er naar binnen geschoven, en vullen het interieur. Krentenbollen, worstenbroodjes, flesjes drinken liggen binnen handbereik van de bijrijder . Een koelbox wordt aangesloten.
De deuren in het huis klappen telkens dreunend dicht omdat de wind door het huis jaagt bij het naar buiten dragen van al die bagage.
Nu we met de auto op vakantie gaan zullen we alles meenemen ook! Het was een behoorlijk contrast met hoe we eerder deze week met het oog op een backpackvakantie de rugzakken met de grootste zorgvuldigheid hadden ingeladen waarbij elke gram telde.
In het huis zijn de vloeren schoner als dat ze de afgelopen week waren. De vuilnisbakken zijn geleegd, de bedden verschoond, de was gewassen , de planten verzorgd. Stof is voor het oog verwijderd. Bederfelijke waar is weggekiept.
Bali zat nog steeds in onze hoofden. De gedachte dat we een verkeerde beslissing hebben genomen door de vlucht af te boeken steekt de kop op. Het weercijfer in de Oriënt stijgt volgens de prognoses van Weer-on-line tot een kleine tot ruime voldoende.
Zo zoefden we van file naar file richting het Zuiden . Een voor ons bekend traject. We zwegen veel om onze gedachten de kans te geven te wennen aan deze onverwachte wending die onze reisbestemming had gekregen, en of wij er goed aan hadden gedaan.
Brussel. Luxemburg, Nancy ,Langres. In deze plaats zouden we rond 18.30 aankomen en er overnachten.
Het appartement dat Ingrid via booking.com had gevonden was niets bijzonders, maar dat hoefde ook niet. We zouden er maar 1 nacht blijven, om de volgende dag verder zuidwaarts te karren. De woonkamer kon je een hok nomen zonder de waarheid geweld aan te doen. Een raamloos vertrek met een tweezitsbank tegenover een tv, met daar tussenin een klein tafeltje dat een salontafeltje wilde zijn.
Maar er stond een fijn bed in de slaapkamer, en daar ging het om.
We kozen in een restaurantje dat we nog kenden van een vorige reis, en aten er helaas iets minder smakelijk dan toen. Eerlijk gezegd kan ik dat mezelf ook verwijten. Ik had gedacht met een steak haché, (viande crue.) een lekker mals warm tartaartje te krijgen. Ik wist niet dat 'viande crue' betekende 'rauw vlees'. Dat had ik even moeten googelen dan had ik dat geweten. Waar de ober nu mee aan kwam zetten was een bord met daarop iets wat er uitzag als een portie rode bietensalade , en het was koud ook nog es!
Sla en frietjes erbij. En wat spul om over mijn bestelling te doen, kappertjes. uitjes.
Nou ja.
We zijn op pad. Ik hoop op een boel nieuwe dingen en ervaringen. Dit was er één van, maar ik bedoel eigenlijk andere.
*
Nog wel even dit. Ik heb nog wat op mijn lever
Een luxe ergernis van mij in restaurants is deze:. De Mayonaise! Zelfs in de betere eetgelegenheden wordt deze saus, die we toch bij frites als essentieel mogen beschouwen, geleverd in een afgesloten soort kort plastic opgeblazen rietje waarbij je eigenlijk een schaar nodig zou hebben om het te openen. Maar die zit er niet bij. Het is een gefriemel om de uiterst zuinige hoeveelheid saus uit dit gladde onding te persen. Ten einde raad besluit ik daarom vaker de verpakking met mijn tanden openen, waarna ik stukjes plastic uit mijn mond moet verwijderen.
De idioot die dit bedacht heeft mag voor mij aan de schandpaal, en er mag wat mij betreft een protestdemonstratie tegen dit soort verpakkingen komen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten