Er zijn mensen, veel, heel veel mensen op deze aarde! En een aanzienlijk aantal van hen had besloten om in het najaar zo eind september het Nationaal Park de Cinque Terra te gaan bezoeken. Wij waren er twee van en we waren niet op de hoogte dat de anderen...We dachten dat ZIJ in het hoogseizoen zouden komen....maar....
We liepen in file door het Nationaal Park. Scandinaviërs, Amerikanen, Fransen, Duitsers; Allerhande nationaliteiten waren aanwezig. We sjokten zwetend achter elkaar ,langs de Ligurgische Zee en klommen omhoog over een kustpad van een kleurrijk en schilderrijk dorp naar een volgend kleurrijk en schilderachtig dorp.
Kleine stadjes die van een afstand werkelijk een bijzonder mozaïek vormden waarin mensen wonen en slapen; onwaarschijnlijke bonte blokkenpuzzels met haventjes en bootjes.
Maar wanneer je de dorpjes bereikte en inliep werd je overweldigd door de mensen die er hun vertier zochten in een uiteindelijk op toerisme ingesteld dorp. De nauwe steegjes met hun lantaarntjes en ornamenten waren vooral het toneel van hamburgerbuiken korte broeken zonnebrillen en camerakaas. Zo noem ik de allerliefste glimlachen die mensen op hun gezicht toveren wanneer ze gefotografeerd worden, en dat die glimlach zich onmiddellijk na het nemen van het kiekje weer in de ontevreden tronie terugtrekt. Camerakaas. ( Cameracheese) !
Er wordt wat afgekiekt. Ik ben niet helemaal naïef en wist natuurlijk dat we niet de enigen zouden zijn, maar het was dus drukker dan ik had verwacht, en ik was daar onvoldoende op voorbereid, en moest mijn best doen mijn stemming er niet door te laten omslaan.
De volgende dag zijn we naar wat andere dorpjes geweest van de Cinque Terra. Die waren een stuk rustiger en ik wist nu beter wat ik kon verwachten.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten