Ik heb aftershavelucht rond me hangen wanneer ik de deur van het appartementje open en naar buiten loop. Ik merk de afwezigheid op van dauw, en kijk om me heen om de omgeving in me op te nemen.
Er is een zwembad, waarvan ik niet zeker weet of het al toegestaan is om er in te zwemmen. Degene die daar over gaat zei bij aankomst dat we er toen nog niet in mochten- er moest eerst nog iets onduidelijks mee gebeuren. Waarschijnlijk zou het water eerst een reinigingsproces moeten ondergaan, ik weet het niet. Vandaag zal ik informeren hoe de zaken er voor staan. Het is een prettig idee dat een plonsje in het water tot de mogelijkheden hier zou behoren. Ik zou dan een paar baantjes kunnen gaan zwemmen elke keer als ik hier ben en er de behoefte toe voel.
Ik besef dat het geen aangenaam gezicht moet zijn om mij buiten in mijn zwembroek rond te zien lopen, maar dat zal het niet zijn wat mij gaat weerhouden. Mijn adonisjaren liggen in een even ver verleden als dat mijn haar grijs is.
Zo leven mensen, ieder met hun tekortkomingen en imperfecties.
Ik schreef al eerder dat hier , op het Franse platteland, de wereldproblematiek niet lijkt te bestaan.
Maar ik kan het niet laten zelf het nieuws van de wereld tot me te nemen.
Heel kort wil ik hier even wat over kwijt.
Dat is de verkettering van de linkse politiek. Opkomen voor sociaal zwakkeren, wantoestanden aan de kaak stellen, een eerlijke verdeling van financiële middelen nastreven, een warm hart toedragen aan moeder aarde, burgers het recht geven om te zijn wie ze zijn, en voor elkaar te zorgen. Al dat wordt nu woke genoemd. Verwerpelijk, ziekmakend, en zelfs terroristisch.
Dat vervuld me met ongeloof.
Wat voor een buitengewoon eng virus is zich in de hersens van mensen gaan nestelen!?
Geen gedachte die het vakantiegevoel een positieve impuls geven, maar het raakt me.
Ik hoor net dat het zwembad gebruikt kan gaan worden. Het water is groen, maar oké.
Dus, kijken wanneer de behoefte de kop opsteekt om me er in te dompelen. Nu nog even niet.
De man die me vertelde dat het water zwemklaar was vroeg of ik nog iets nodig had in het appartement. Of alles in orde was. Ik vroeg hem om extra kopjes, want er waren maar twee koffiekopjes aanwezig,
Mijn kennis van het Frans was dacht ik toereikend genoeg om de vraag duidelijk over te brengen.
De man kwam even later gedienstig terug met twee glazen kopjes in zijn hand ter grote van borrelglaasjes. Zijn gedienstige glimlach wilde ik hem niet ontnemen en ik zei 'Merci monsieur, merci beaucoup'
Geen opmerkingen:
Een reactie posten