Het is onwaarschijnlijk dat iemand mij als een materialist zou beschouwen. Je moet er ook financieel vermogend voor zijn denk ik om werkelijk in die wereld terecht te komen. Van de hard-core materialisten. Dus mijn niet materialistische inslag zal pas bevestigd kunnen worden op de dag nadat Gaston ons huis verlaat en door mij buitengewoon hartelijk wordt uitgezwaaid.
Maar je hoeft geen materialist te zijn om te kunnen genieten van materiële dingen. ( Dat lijkt me een uitspraak van een beroemde persoon, maar ik doe hem nu)
Zo kan ik ook genieten van meubels die ik in de kringloopwinkel heb aangeschaft en die bij ons in de kamer helemaal niet misstaan.
En zo geniet ik van wel meer dingen.
Ik ben niet gehecht aan materiele zaken. Gaat er iets stuk, maakt niet uit. Even jammer dat wel, maar we fixen het wel , of we kopen wel een andere als het nodig is
Dat is een beetje anders met de auto waarmee we vaak op pad zijn. Daar heb ik toch altijd iets van trots bij gevoeld wanneer ik daarin achter het stuur plaatsnam. De Toyota is al 12 jaar oud, maar we hebben hem pas drie jaar geleden aangeschaft en als ik er eens mee door de wasstraat gereden ben ( dat doe ik drie/ vier keer per jaar,) dan geniet ik van de glans van de lak en de metalen velgen en dan hebben we ook gezorgd dat het interieur van de wagen er picobello uitziet en schoon is.
Gister wil ik met de Toyota van een parkeerplaats in St Jean -de- Luz afrijden nadat we daar de kust hadden bekeken in 29 graden, als ik plots ergens goed tegenaan zit. Ik had niet gezien wat. Het bleek een onhandig geplaatst betonnen blok die daar was geplaatst om verkeer vanaf de parkeerplaats in goede banen te leiden. Ik had het ding totaal niet opgemerkt.
De zijkant van de auto was hierdoor lelijk bekrast en gedeukt. Gelukkig kon het portier nog wel gewoon open en dicht, maar het was een lelijk gezicht. Het rijmt leuker als dat het was.
Wat kun je doen? Gebeurd is gebeurd. Shit happens.
Maar er is meer aan de hand natuurlijk en dat is dit: Ik kan niet meer trots zijn op de wagen. Ik kan niet meer pochen dat ik schadevrij rij. Oké, 'boeie' zou je kunnen zeggen. Maar het ergste is dat elke keer als ik nu het voertuig nader ik een klein beetje door de grond ga bij het aanschouwen van de schade. Mijn gezicht vertrekt dan even in een pijnlijke kramp.
Ik ben benieuwd hoelang ik dat blijf houden. Ik hoop dat die kramp niet blijft zitten, want een vrolijk gezicht is gezelliger.
'Het is maar een auto' is voor even nu mijn mantra
1 opmerking:
❤️
Een reactie posten