reizen rijst de pan uit

We reizen wat af tegenwoordig. Massaal gaan we er op uit en we weten van gekkigheid niet meer naar wat voor exotische en avontuurlijke bestemmingen. Maar we gaan!. 

Voor al die mensen die misschien denken dat reizen zaligmakend is en verrijkend; het kan zo zijn, maar in veel gevallen is dat ook wel iets overtrokken.

Bijvoorbeeld: Je wilt dieren spotten. The big five, of kleinere exemplaren

Je kúnt er ook voor kiezen om helemaal niet op reis te gaan!!  Ik zeg het maar even; wellicht kan het een eye-opener zijn. 
Je kunt al die landen en mogelijke ervaringen gewoon links  laten liggen!  Je hebt niet voor niks een grootbeeldkleurentelevisie met daarop National Geographic tenslotte. Lekker vanuit je sta-op fateuil of de bank naar de Nilgiri woestijn koekeloeren en adembenemende beelden zien van de Serengeti met zijn leeuwen. Lemmingen op de rotsen van Noord-Fennoscandia,  Pinguïns op Antarctica, Geweldig! Zo helder in beeld! Wie heeft er nog een peperdure spiegelreflexcamera nodig die je mee moet zeulen  in een zuid-afrikaanse jeep wanneer David Attenborough de dieren die je wilt zien al haarscherp in beeld heeft gebracht!?
Daarnaast  zijn er nog een boel andere argumenten te verzinnen om het reizen naar andere landen achterwege te laten. Steekhoudende ook nog es!

Als je ziet wat toerisme heeft teweeggebracht in landen, dat is lang niet altijd positief, het milieu is bij lange na niet bij al dat gereis gebaat! .

Daar moet je je wel bewust van zijn geloof ik, Alleen maar voor de leut op je reet in de zon gaan liggen in Verweggistan en daarvoor  een dot kerosine in de lucht  spuiten is in deze tijd niet iets om prat op te gaan. 

Maar ja, ieder zijn behoeftes. 

Ik zelf ook. Tja

We gaan massaal op reis. Georganiseerd, op de bonnefooi. We pakken het vliegtuig, nemen de auto of pakken de  rugzak. Met miljoenen trekken we er jaarlijks op uit. Zo zijn wij. Zo zijn wij excessief vanaf de jaren 50/60 geworden onder andere dank zij onze rijkdom en de steeds betaalbaarder vliegreizen .

De mogelijkheid doet zich voor.  En wie laat zich tegenhouden? 

1 Seconde

 Die flitsen door het hoofd.

1 seconde, dan is het gebeurd!

Met een gang van 120 kilometer per uur

Even een ruk aan het stuur. In een moment van verstandsverbijstering. Bam! Klaar!

Een ongecontroleerde spastische beweging van je arm terwijl je stuurt.

Een boom, een vangrail, frontaal tegen een vrachtwagen,

je slipt op glad wegdek, vliegt uit de bocht. Een andere weggebruiker raast op je af.

Ik heb het allemaal zien gebeuren. De klap meegemaakt. De beelden na de klap..

Diep ademhalen en het koppie er bijhouden...

Kom, we rijden nog een stukje.

De angst is er. Goddank niet altijd, maar net iets vaker als dat me lief is. 

Wanneer je het rempedaal met je voet indrukt reageert de auto daarop door daadwerkelijk af te remmen, daar moet je op kunnen vertrouwen. Je wil het niet meemaken dat je het gaspedaal indrukt en de auto onverminderd snel door blijft rijden. 

Het is waarschijnlijk ingebakken wantrouwen voor apparatuur en machines. Apparatuur en machines slijten toch....? De printer, de wasmachine, de tv, de droger, de vaatwasmachine. Op een gegeven moment wil je het gebruiken maar doet ie het niet meer. Maar in de auto moet je er maar op vertrouwen dat bij de laatste APK alles goed is nagekeken.

Het rijden naar en in het buitenland vind ik doorgaans ( los van het ergens moeten parkeren!) plezierig. Maar het zou nog fijner zijn als bovenstaande gedachten wat minder aanwezig zouden zijn.

Castella Staggia-Senese

We reizen met de auto rond in Noord Italië,

speuren gidsen en het internet af wat te doen;

wat is interessant, waar kunnen we heen gaan..

De meeste dorpjes worden hier omschreven als Uniek!!

gelegen tegen een bergwand!!

Dat liggen inderdaad de meeste. |Ze zijn schilderachtig. Dat zeggen de gidsen ook. En dat klopt ook, maar ze beginnen op den duur toch wel erg op elkaar te lijken. Allemaal tegen de heuvelrug liggen ze de Toscaanse schilderachtigheid uit te botvieren.

Dus we zoeken het ook in de natuur, en in kunst, want afwisseling in onze uitstapjes is wel zo prettig. Nu las ik op het internet over een kasteel waarin ook moderne kunst te vinden was. Castella Staggia-Senese , een drie kwartier van ons vandaan met de auto..

Daar maar es heen gaan. Een rit door het Toscaanse landschap blijft een feestje. Weidse vergezichten met herfstkleuren! 

We belandden in het dorp bij het kasteel.

We parkeerden de auto en keken op naar een kasteelmuur waar een net op díe manier naar beneden hing alsof het een enorm spinnenweb was.  Dat beloofde wat. Het Castello bleek niet meteen de grootste attractie van het gebied, Sterker nog, er was geen sterveling te zien, maar bij de toegangspoort stond wel een hek open. 

We passeerden een klein hokje bij de ingang wat een ticketoffice zou kunnen zijn, maar er was niemand te vinden en het hokje was gesloten.

We liepen door en zagen een witte tafel met daarop wat witgekalkte etenswaren, een witte fles, alles wit. 

Niemand te zien verder toen wij ons verder op de binnenplaats begaven. We zagen er een soort toren van draden, die beneden eindigden in een bak met groen water. 

We zagen de middeleeuwse toren, nog een kunstwerk met witgekalkte hoeden en een paraplu. 

We durfden een deur te openen naar een vertrek in het kasteel, en het voelde wel spannend. Helemaal alleen in deze omgeving te zijn.

Totdat daar opeens op de binnenplaats een heertje verscheen. Hij sprak ons licht vermanend toe dat het niet toegestaan was ons op het terrein te begeven. Dat er een ticket voor nodig was. We legden uit dat we niets hadden gezien. Hij wees ons op een papier dat aan het hek hing met daarop een telefoonnummer dat we hadden moeten bellen. We hadden daar overheen gekeken .

Natuurlijk wilden we tickets kopen. Hij zei dat dit achteraf kon gebeuren en hij begon te vertellen over de geschiedenis van het kasteel. In  gebrekkig Engels, want makkelijk te verstaan was het voor ons niet, maar uit beleefdheid knikten we vaker alsof we begrepen wat hij zei. De man bleek aan een rondleiding te zijn begonnen zonder dat we daarom hadden gevraagd. Dit werd te meer duidelijk toen hij zich in theatraliteit begon te verliezen en luid begon te declameren en te schreeuwen, teneinde onze verbeeldingskracht te activeren hoe het er vroeger aan toe moest zijn gegaan." YOU ASSASIN!! I AM GOING TO KILL YOU!!" zo moet men hem ook honderd meter verderop gehoord hebben. Goed bedoeld, maar we zaten wel met hem opgescheept terwijl we daar eigenlijk niet op zaten te wachten. 

Doch, je steekt er allicht wat van op, en we konden op eigen houtje de toren in die vroeger verschillende functionele ruimtes had bevat die nu gevuld waren met kunstwerken, waarvan het toch bijzonder was dat we die konden zien.

Zo werd het toch een apart uitstapje. 

Walweg

 "Maar Ger!, wat zie jij er nog goed uit zeg! Ik zie geen rimpels of zo...ongelofelijk! Hoe DOE je dat??"

- Kijk! Hier is mijn geheim, in dit blauwe potje. Hier is het! Walweg! Kijk...je smeert het onder je ogen en....

"Waaauw, ja ik ZIE het! Geen wallen! Geweldig!!"

Voice over

"Jaja! Een jonger hoofd op leeftijd! Wallen zijn straks verleden tijd met Walweg! Niet voor oraal gebruik, lees voor het gebruik de aanwijzingen.."

Zo sta is 's avonds voor ik naar bed ga voor de spiegel mezelf toe te spreken. Nog een vrolijke jingle erachteraan. 

Je moet er wat van maken in je leven.

Een korte dribbel

 "Het is allemaal de schuld van die miserabele voetbalcoach die we hebben! Sinds het Nederlandse voetbal niks meer voorstelt is de hele Nationale eenheid naar z'n grootje! Stel, het Nederlands elftal speelt weer es een halve finale in de Champignons Leage, het hoeft niet eens DE finale te zijn; we zouden elkaar omhelzen en alle verschillen zouden er niet langer toe doen! We zouden samen zijn en elkaar op de schouders slaan, bier drinken en feest vieren!

Hoe moeilijk kan het zijn!??

Dus,

Andere trainer.

Winnen

en alles komt goed. " 

Een heilige minderbroeder

Franciscus van Assisi, dat was wel een mannetje zeg. Die heeft in zijn leven wel wat nagelaten. Zijn voornaam Fransciscus,  èn de plaats waar hij vandaan kwam: Assisi, is een bedevaartsplek geworden.

Franciscus begon begin 13e eeuw ( ruim 800 jaar geleden!) binnen de Katholieke Kerk een nieuwe stroming, de Franciscanen. Hij deed dat met zoveel toewijding en overgave dat hij twee jaar na zijn dood heilig verklaard is.  Miljoenen mensen komen naar de plek en naar zijn laatste rustplaats. 

Dat zal Fransiscus zich bij zijn leven niet hebben voorgesteld.  Zoveel mensen die een kruisje slaan voor hem. Elke dag rijen die niet ophouden rij te zijn.

Behalve met sluitingstijd. s Nachts zal er complete stilte huizen in de kerk waar hij ten ruste is gelegd. Een ander woord voor Franciskanen is minderbroeders. Daar zit  niets verhevens in, eerder iets lijdzaams. Bescheidenheid toch op zijn minst. Dat is ook een van de kernen van de Franciskanen.

Fransiscus is niet oud geworden. 44 Jaar. Tot zijn 20e was hij eigenlijk een gewone jongen, die van het leven genoot en zichzelf niets te kort deed. 

Na in de oorlog krijgsgevangene te zijn geweest en een ernstige ziekte achter de rug had, begon hij zich het lot van andere zieken, de melaatsen aan te trekken. Volgens zijn testament heeft God hem in hun midden gebracht. Ontevreden over zijn eerdere leven bekeerde hij zich tot een leven van armoede, gebed en dienstbaarheid aan de armen. Zelf wilde hij de allerarmste zijn. Zijn vader dacht 'het gaat niet goed met die jongen- compleet mesjogge geworden!'

Ik ga niet heel de geschiedenis van de man verhalen op dit blog. Ik verwijs daarvoor nu nog naar de online zoekmachines. Binnenkort is het naar alle waarschijnlijk mogelijk om zèlf met Fransiscus een potje te babbelen omdat Artificial Intelligence geen grenzen heeft, en het nu al mogelijk is om van gedachten te wisselen met andere overleden beroemdheden. 

Dan kun je Fransiscus vragen naar het Zonnelied, dat hij op het eind van zijn leven schreef, en over de stigmata die hij kreeg en hoe Jezus met hem sprak. 

Het bezoek aan het bedevaartsoord en horen over de persoon van Fransiscus waren inspirerend

Leef-tijd

 Ik schiet niet vol

maar de wand wordt dunner

Het Rijk van Weemoed raakt overbevolkt

met namen die klonken en in mij nog steeds klinken

Uit de tijd

Nu die actrice die me deed smelten. Diane Keaton. Welkom schat in het Rijk van allen die me toenemend beroeren omdat ik ze steeds meer mis als ik aan ze denk en me steeds meer omringen in de zee die was, en die kan zijn, waarin ik soms zo heerlijk kan zwemmen, maar moet waken er niet in te verdrinken

8 oktober

 8 Oktober.  Dat is het niet elke dag. 8 Oktober tweeduizend- vijfentwintig  is het zelfs maar 1 keer!!  Het is, zoals elke dag, een unieke dag! Dat is de dag van vandaag! Die maak ik mee in dit leven!! Ik was er bij, ik ben er nu. Ik leef op die dag!  Mensen na mij die dit lezen, ik heb 8 oktober 2025 meegemaakt!   

Lees je later in de geschiedenisboeken over 8 oktober 2025, denk dan aan mij, Toen was ik er ook! Ik leefde in die tijd, Ik leefde toen al zo'n 67 jaar! Ik had al 66 keer eerdere een 8 oktober achter de rug, maar dan in een ander jaar.

Ik heb er  geen slechte herinnering aan. 

Voor sommigen is het misschien een zegen dat de dag ten einde is, ik heb dat niet!. Het is een dag in het leven dat ik in Italië vertoefde. Ik verkeerde op het eiland Elba en ik was met mijn vrouw, Ingrid. We waren allebei in goede gezondheid zover we wisten. We voeren die dag van het eiland af, we hadden er 10 dagen vertoefd. Daar hadden we voor gekozen omdat het kon en omdat we het eiland wilden proeven.  De hectiek van de stad kon ons even gestolen worden . Rome kwam even in de wacht te staan. We zouden de stad binnenkort op een andere, meer praktische  manier aandoen, nu kozen we, en gingen we ons op deze bijzondere dag in het Toscaanse landschap begeven. 

De 8e oktober 2025 kwamen we uiteindelijk hier aan. 

Nu al zin in de 9e oktober

De weg naar Rome

Onze zoon maakt samen met zijn lief een reis in Azië. Hij was een paar dagen in China, nu is hij in Japan. Hij heeft zich terdege voorbereid, niet alleen in praktische , maar ook in cultuurhistorische zin. Hij heeft zich verdiept in de de geschiedenis en de politiek van de landen die hij wil bezoeken voordat hij ze met eigen ogen ging aanschouwen.  Hij wil weten wat hij ziet, en het kunnen begrijpen.

Te waarderen. Dat doet niet iedereen.

Ik kan daar ook over mezelf spreken. Ik ben in een land vooral voor de schoonheid ervan, de natuur en het weer. Het is fijn als ik er ook wat kennis over opdoe. Maar het is meestal niet zo dat ik me van te voren meer dan globaal heb ingelezen.

Kanttekening, we zijn niet kritiekloos. Zo zouden we begin volgend jaar naar Laos gaan, maar de politieke situatie aldaar nodigt niet uit om het financieel te gaan steunen.

Nu ik hier op Elba zit ben ik niet op reis. De afgelopen weken leef ik eigenlijk in grote lijnen net als thuis. Met Ingrid doe ik boodschappen, we koken, houden de boel netjes, maken uitstapjes, we lezen wat, doen spelletjes, puzzelen. We zitten slechts in een andere omgeving. Een omgeving die wat meer uitnodigt tot activiteit. Ritjes maken, het eiland bewonderen, strandjes aandoen, wandelen, zwemmen.

We zijn meer op elkaar aangewezen, want veel aanspraak hebben we hier niet. We hoeven natuurlijk nu ook niet te werken. In die zin zou het leven dus gemakkelijk wat saaier kunnen worden, maar de verandering van omgeving compenseert dat voor nu in ieder geval volkomen. Daarnaast hebben we het geluk dat we over het algemeen twee gelijkgestemde zielen zijn. We genieten van dezelfde dingen.

We kunnen ook allebei twijfelen over hoe we het verdere verloop van onze vakantie vorm gaan geven. Dan kijken we soms langer naar elkaar dan nodig zonder dat er knopen doorgehakt worden. Willen we Echt weg van dit prachtige eiland? Kunnen we het niet nog éven uitstellen?

We willen voor we teruggaan nog wel naar Rome. Maar wanneer precies...? 

vakantieschetsjes

Wanneer ik zeg dat er vandaag iemand komt aanwaaien zou dat een passende omschrijving zijn. Het waait behoorlijk. ' Het stormt', zou je terecht kunnen zeggen. Dat zou in dit geval niet overdreven zijn. De ingeklapte  parasol op zijn betonnen sokkel is zelfs omgewaaid, en de takken van de bomen worden razend heen en weer gezwiept 

Wie er komt aanwaaien is de eigenaar van het appartementje dat we hebben gehuurd. Hij komt het geld halen wat het onderkomen ons kost.

Een onderkomen waarvan het uitzicht niet snel zal vervelen

Van hier af kunnen we nu de witte schuimkoppen zien over het voorheen zo gladde wateroppervlak.

*

Gelukkig doet de Toyota weer wat ie moet doen. Bijvoorbeeld starten, dat wilde hij eergister niet doen. Het was de automonteur al meteen duidelijk dat er een nieuwe accu in moest. 

Dit klinkt een beetje alsof de monteur er al de hele tijd bij was, maar dat heeft natuurlijk wel wat tijd en telefoontjes gekost.

En waarschijnlijk wel wat centjes ook.

*

Leuk hoor, Italië. Maar ontspannen zoeken naar een fijne parkeerplaats is er niet altijd bij voor de chauffeur die ik ben.  Smalle straatjes, weinig ruimte om te draaien, en volle parkeerplaqtsen maken het soms lastig hier. Ik ben blij dat we in een al  beschadigde auto rondrijden wat dat betreft.

*

We vertoeven nog steeds op Elba, bij Capoliveri ,een fijne plaats. Het staat zeker in mijn top 6 van mooiste stadjes.  Maria-Tenhemelopneming is de beschermheilige van deze door Venus verloren mooiste parel in de Tyrrheense zee. 

De beschrijvingen die er van Capoliveri te vinden zijn op verschillende sites die Google laat zien  zijn er lyrisch over. 'Paradijselijk', 'betoverend', 'fascinerend', zijn zo wat superlatieven die je dan voorbij ziet komen.

Je loopt van de ene ansichtkaart in de andere in dit sfeerrijke stadje.

Niet verder vertellen, anders wordt het te druk.

De Italiaanse keuken, moet ik daar nog wat over schrijven?

Soms zegt een foto meer dan 100 woorden

Droom

En toen was er die warme zachte regenbui die al onze gelaatstrekken pijnloos van het gezicht spoelde en deed verdwijnen in de stroom .  Onze zintuigen waren niet langer zichtbaar, terwijl we ze wel konden gebruiken. Hoe is het mogelijk, het is niet voor te stellen. We konden wel praten maar klonken allemaal hetzelfde. We waren even groot. We waren gelijk van kleur. We hadden ook allemaal dezelfde ideeën, die constructief van aard waren. We aten slechts geestelijk voedsel. Er was geen afgunst. Slechts gelijkheid..

Er was wel wat onenigheid over hoe we onze ideeën het beste vorm konden geven. Daar kreeg je toen  heibel van. 

Het bleven mensen 

Tussendoortje

 Ik weet het. Ik moet afvallen. Daar moet ik niet over zeuren, maar het gewoon gaan doen. Een extra stimulans gaf mijn vrouw daartoe. Toen ik me vannacht op ons tweepersoonsbed van mijn rug naar mijn zij omdraaide schrok ze wakker. Ik zei: '' Wat is er!?' Zij zei: 'Ik dacht dat er een aardbeving was'.

Nou ik toch aan de anekdotes bezig ben, ik moest laatst weer denken aan Erik, een zwakbegaafde jongen voor wie het leven allemaal veel te ingewikkeld was en het onvermogen om alles te begrijpen maakte hem soms uitermate sacherijnig. Wanneer ik hem zei dat de dingen die hij in zijn hoofd had toch anders waren en dit probeerde uit te leggen kon hij heel boos worden en roepen: 'Denk nou es naar!!'

Visie

'Kaarsrecht 'zo luidde het antwoord op de vraag vanmorgen over hoe de horizon was. En vanavond is ie dat nog steeds. 

Vanuit de positie waarin ik de horizon waarneem kun je ook weinig anders zeggen. 

Op andere dagen kunnen we wel eens een scheve horizon waarnemen maar vandaag? Alles is in orde! Of misschien, als we heel hoog gaan staan? Dan om ons heen kijken? Op Elba heb je de Monte Capane, een berg meer dat 1 kilometer boven zeeniveau. Als je daarop staat en je kijkt naar de horizon - stel dat het helder is èn je de horizon in al z'n breedte waar kan nemen - zou je kunnen zien dat ie aan de uiteinden, helemaal rechts en helemaal links een uiterst kleine buiging maakt, want de aarde is natuurlijk rond. 

De mogelijkheid om die curve te kunnen waarnemen is voorbehouden aan mensen die een berg in de buurt hebben staan èn capabel zijn om er op te komen èn er de zee in al z'n breedte op kunnen zien!

Dat is nogal wat. 

Vaak staan er installaties, gebouwen en heuvels het zicht op de horizonlijn te belemmeren. 

Kijk

Daar heb je het weer.

Eerder schreef ik al over de sterren, dat we die niet meer waarnemen, en wat dat betekende voor ons menszijn, en nu blijkt ook overduidelijk dat wij mensen minder en minder in staat worden gesteld horizonnen waar te nemen! 

Wat dat betekent?

Verlies aan visie bijvoorbeeld!  Ik neem dat waar bij mensen. Je ziet het ook terug. We hebben geen lange-termijn visie meer. Het korte termijn denken is het verst wat veel mensen kunnen behapstukken in hun hersenpan. 

Geen horizonnen kunnen zien betekent geen lange-termijn beslissingen kunnen maken want er is geen visie. Je weet niet meer wat dat is: visie!  Het zicht wordt belemmert, Geen sterren geen horizonnen geen vertes. Geen dromen.

                              hier was ie nog scheef

Elba en Napoleon

 Al een week zit ik op locaties met uitzicht op zee. In dit geval kijk ik uit over de Tyrrheense Zee. ( hoe tof klinkt dat!) Hoog op een heuvel kijk ik uit over die immense watervlakte. Het gaat al een beetje wennen, zoals alles went op een gegeven moment.

Alles wat je gewoon bent om mee te maken, te zien of om mee te werken, de verbazing verdwijnt en je gaat het kennen en wennen. 

Ik zei dat het al een beetje gaat wennen, niet helemaal. Ik ken nog steeds onrustgevoelens bijvoorbeeld 's morgens, dan wil ik weten hoe de zee er in het ochtendlicht bij licht, hoe de lucht erboven hangt.

Dan stap ik vroeg uit bed om even poolshoogte te nemen.

's Avonds, de zonsondergang, die wil ik niet graag missen. Dat zal ook wel duren voor dat dat gewoon wordt, als het al ooit went, want er is vrijwel elke avond iets anders te zien. Vaak zijn het gratis lichtshows. 

Laat ik nu toch altijd gedacht hebben dat Napoleon naar Elba verbannen werd omdat hij het wat te bont gemaakt had als keizer van Frankrijk, en dat hij daar min of meer in afzondering zijn straf moest ondergaan op een kaal eilandje..

Niks hoor

Meneertje koos zelf om in Elba in ballingschap te gaan, zo lees ik nu. Dat was toen ook al een prachtig eilandje. Hij mocht er de titel 'Keizer van Elba' dragen en kreeg een lijfwacht van 400 soldaten. Hij zat daar lekker in een paleis van de gouverneur van Elba sigaren te roken en ik weet niet allemaal wat. Ik snap niet waarom hij daaruit wilde ontsnappen, doch na 11 maanden had hij er kennelijk genoeg van. 

Maar die ballingschap was niet meteen onplezierig toch, lijkt me.

Hij ontsnapte van het eiland en begon met de organisatie van de legendarische slag nabij Waterloo, wat hem een even legendarische nederlaag bracht. 

Daarna werd hij weer verbannen. Naar St Helena. Misschien ga ik daar een andere keer heen op vakantie. 

 

Buiten het hoogseizoen

Er zijn mensen, veel, heel veel mensen op deze aarde!  En een aanzienlijk aantal van hen had besloten om in het najaar zo eind september het Nationaal Park de Cinque Terra te gaan bezoeken. Wij waren er twee van en we waren niet op de hoogte dat de anderen...We dachten dat ZIJ in het hoogseizoen zouden komen....maar.... 

We liepen in file door het Nationaal Park. Scandinaviërs, Amerikanen, Fransen, Duitsers; Allerhande nationaliteiten waren aanwezig. We sjokten zwetend achter elkaar ,langs de Ligurgische Zee en klommen omhoog over een kustpad van een kleurrijk en schilderrijk dorp naar een volgend kleurrijk en schilderachtig dorp. 

Kleine stadjes die van een afstand werkelijk een bijzonder mozaïek vormden waarin mensen wonen en slapen; onwaarschijnlijke bonte blokkenpuzzels met haventjes en bootjes. 

Maar wanneer je de dorpjes bereikte en inliep werd je overweldigd door de mensen die er hun vertier zochten in een uiteindelijk op toerisme ingesteld dorp.  De nauwe steegjes met hun lantaarntjes en ornamenten waren vooral het toneel van hamburgerbuiken korte broeken zonnebrillen en  camerakaas. Zo noem ik de allerliefste glimlachen die mensen op hun gezicht toveren wanneer ze gefotografeerd worden, en dat die glimlach zich onmiddellijk na het nemen van het kiekje weer in de ontevreden tronie terugtrekt. Camerakaas. ( Cameracheese) !

Er wordt wat afgekiekt. Ik ben niet helemaal naïef en wist natuurlijk dat we niet de enigen zouden zijn, maar het was dus drukker dan ik had verwacht, en ik was daar onvoldoende op voorbereid, en moest mijn best doen mijn stemming er niet door te laten omslaan. 

De volgende dag zijn we naar wat andere dorpjes geweest van de Cinque Terra. Die waren een stuk rustiger en ik wist nu beter wat ik kon verwachten.

Sterren

 Sterren stralen overal. Je hoort er over op de sappige kanalen. De helden, de diva's , de zangers, zangeressen, acteurs en actrices. Veronderstelde of waarachtige perikelen in hun leven worden breed uitgemeten, besproken en gelezen. Tja, je bent ster of niet. Voor roem moet je tol betalen. De aanbidders, de sterrendwepers, ze smullen er van.

Ik wil het over andere sterren hebben. De sterren in de nachtelijke onmetelijkheid. De lichtpuntjes die zoveel eeuwen al de menselijke fantasie beroerden, fascineerden en bezig hielden. 

Wat daarboven in dat zwart gebeurde was iets dat niet begrepen werd en waar betekenis aan werd gegeven. Er waren  Goden aan het werk. Van een groep sterren die bij elkaar stonden werden sterrenbeelden gecreëerd. Leeuw, Tweelingen, Vissen, Boogschutter. Er werden verklaringen gezocht voor zons- en maansverduisteringen, kometen, vallende sterren. De sterrenhemel was vol met mysteries, het speelveld van Opperwezens. Er werden wetmatigheden ontdekt. Hoe de sterrenhemel bewoog! Waar de maan op kwam. 

Hoe fascinerend die sterrenhemel was, dat is ie nog steeds. Al hebben we inmiddels voor een deel verklaringen gevonden van de raadselen die oude generaties zo in hun greep hielden.

Er werd genavigeerd op sterren.

 

Wanneer je in een gebied komt  waar aardse lichtbronnen es niet de dienst uitmaken dan kun je je in die fascinatie onderdompelen. Dan kun je de sterrenhemel in al zijn betovering zien en dit ademloos opnemen. Het kan je zo nietig maken dat je als vanzelf gaat fluisteren. Zo nietig zijn wij, hoe kwetsbaar in dit immense geheel. Wat doen we hier? Dat soort vragen zouden makkelijk kunnen opkomen. 

Maar

Hoeveel mensen in Nederland wordt deze ervaring ontnomen? Hoe belangrijk is het om dit terug te krijgen?

Ik denk heel belangrijk. De hemel moet zichtbaar zijn. Er moeten sterren waargenomen kunnen worden. Het is even belangrijk als...

als dat je voortaan de golven van de zee niet meer zou kunnen horen. De rivieren niet meer kan horen stromen.  Er opeens geen vogels meer zouden zijn. 

Als we ergens echt recht op hebben is het het terugbrengen van de nacht. We willen weer sterren kunnen zien! Ze moeten weer deel uitmaken van ons leven! 

Doof de reclamelichten, doof overbodige straatverlichting . Doof de schijnwerpers. Laat het 's nachts weer donker zijn. 

Zo donker is het niet

Opgevangen

Hij is idioot!

Hij doet overal zo lyrisch over!!!

Bloemen, luchten, lichten, kleuren, muziek, vrouwen, afwijkende objecten, afgebladderde deuren, warmte op zijn huid, sinaasappels, peren, lamsvlees, bier, films, fotoos..!!

En dan heb ik het over 1 dag!!

Ik word compleet gek van die goser. Ik word er zó moe van. Hij kan nooit es normaal doen! 

'Mooi hè!!'zegt ie dan! 'Kijk dan!' zegt ie dan. Luister es!!!

Je moet hem wel nageven. Hij is niet de man die je mistroostig aankijkt met 'is that all there is..'

Hij snuift het leven op en kan er in op gaan. Helemaal!!

Idioot!

Maar eerlijk gezegd

wou ik dat ik er een ietsepietsie van had...

Jammerlijk Ontdromen

Op het scharnierpunt tussen waken en slapen vond ik mezelf liggend op de rand van het bed. De slaap had er kennelijk de brui aan gegeven. Zo jammer. Nog met de ogen toe poogde ik de toestand te herstellen waarin in nog kort tevoren verkeerd had ,maar de laatste beelden ervan begonnen achter mijn oogleden al snel te vervagen en verdwenen. Ik werd me gewaar van het geluid van de zee, niet ver van het voeteneind. Ik bemerkte de droogte van mijn keel. Ik zou er uit gaan om te drinken waarmee de kans om daarna terug in die magische surrealistische wereld te komen vrijwel uitgesloten was; het ochtendlicht brak door de gordijnen.

Hoe heerlijk kan het zijn te dromen. 

Ps: maar wakker worden met het geluid van de zee is ook niet verkeerd  

Geen verslag

 Ik stop met een dagelijks vakantieverslag. Het lijkt anders teveel op een dagboek, en dat wilde ik juist niet met  dit blog. 

Bovendien is er niets bijzonders te melden. We hebben gewoon een relaxte vakantie, weinig spectaculairs. 

Iedereen die er desondanks toch in is geïnteresseerd, kan op Polarsteps terecht, waarop Ingrid een mooi persoonlijk reisverslag neerzet. 

Daarnaast wil ik eigenlijk niet rekening hoeven te houden met lezers, en dit blog een verzamelplaats laten zijn voor al mijn kronkelingen, fascinaties en gedachtes 

die opkomen en verdwijnen. Hak op de takkerig soms. Kant nog wal soms. Gewoon voor mezelf. Een spuiplaats. Ieder is vrij om het te lezen hoor, dat wel, en ik vind het ook leuk om er iets over terug te horen, maar het is gewoon mijn online plakboek. Geen verslag. 

18 september

Een van de eerste vragen die ik vandaag on-line  stelde was : 'Kun je wijn die bevroren is geweest nog drinken?' Daar had ik  persoonlijk belang bij. 

De wijn is gisteravond in het vriesvak gelegd en vergeten. Vandaar. Het ijs was binnen in de fles bezig druk uit te oefenen en het had niet veel gescheeld of we hadden de scherven uit het vriesvak kunnen schrapen.

Maar zover is het niet gekomen.

Het Online antwoord was: Nog drinkbaar, maar mogelijk is er sprake van smaakverlies. Vanavond maar es een glaasje proberen

Het zwembad hier is niet zomaar een kikkerbadje. Het is er een van 10 X 20 meter, en het verloop is van 1m50 tot 2m 50. Dus, er kan sprake zijn van baantjes zwemmen. 

Ik heb inmiddels een plonsje gemaakt. Er zijn op dit kleine sfeervolle parkje weinig mensen- we zien ze in ieder geval bijna niet, en er is niemand in het zwembad Het voelt als privé. 

Vaak krijg ik hier een wietwalm in mijn neus. Maar het is geen wiet. Het is rozemarijn!  Dit kruid  heeft een grote geurovereenkomst met het te blowen goedje. Ik herinner me dat ik het vroeger ook gerookt heb. Rozemarijn. Samen met anderen die in de veronderstelling waren dat het hier om wiet ging. Ze wisten niet dat het uit ma's keukenkastje kwam. Ze zeiden dat ze stoned werden, en leerden mij daarmee dat suggestie veel met een mens doen kan.

De ochtend verdween  geruisloos in de middag waarin de zon ons langzaam de schaduw in dreef, en het water extra verkoeling bracht. We hadden wat hapjes, en het leven a la campagne was wat het moest zijn. 

Dan kun je, zoals later in de middag, rond gaan zwalken in een stad - in dit geval Avignon (Pauselijk paleis enzo,) mooi hoor, zeker! maar dat brengt toch niet hetzelfde vakantiegevoel bij mij teweeg. Boven de 30 graden in een stad rondbanjeren is het voor mij niet. 

Het voelt soms ook een beetje wezenloos. In een stad rondlopen. Beelden en gebouwen bekijken die al dan niet tot de verbeelding spreken maar waar je de geschiedenis niet of onvoldoende van kent. 

In een poging dit manco toch nog enigszins recht te trekken gaan we dan maar ergens zitten en nemen dan via onze mobiel wat basisinformatie over van al dat moois dat we zien . Zo lazen we bijvoorbeeld dat het liedje 'sur le pont d'Avingnon on y danse' zou moeten zijn 'SOUS le pont d'Avignon'!

Noodzakelijkerwijs even naar de winkel, de Aldi. Inslaan voor de week.

Ingrid serveert smakelijker maaltijden dan dat we in menig restaurant voorgeschoteld krijgen,  zo ook de macaronimaaltijd die ze die avond bereidt had.  Een mjamjam ervaring! Buiten op het terras  met een glaasje wijn erbij,  en wie doet ons wat. ( behalve de muggen)

Na de maaltijd komt bij mij vaak het inzakmoment, dat vraagt om een plek om lekker te kunnen liggen. Slapen en wat tv kijken. Wat ik zag was hemeltergend en tenenkrommend. Domme mensen. Laat ik er niet over uitweiden

Wat ik ook nog heb bekeken was een oud interview ( 1996!)van Karel van der Graaf met David Bowie. Heel Boeiend! Omdat ik Bowie boeiend vind. Als mens en als performer. Hiervan genoten voor ik ging slapen.

18 september, 's morgens

 Ik heb aftershavelucht rond me hangen wanneer ik de deur van het appartementje open en naar buiten loop. Ik merk de afwezigheid op van dauw, en kijk om me heen om de omgeving in me op te nemen. 

Er is een zwembad, waarvan ik niet zeker weet of het al toegestaan is om er in te zwemmen. Degene die daar over gaat zei bij aankomst dat we er toen nog niet in mochten- er moest eerst nog iets onduidelijks mee gebeuren. Waarschijnlijk zou het water eerst een reinigingsproces moeten ondergaan, ik weet het niet. Vandaag zal ik informeren hoe de zaken er voor staan. Het is een prettig idee dat een plonsje in het water tot de mogelijkheden hier zou behoren. Ik zou dan een paar baantjes kunnen gaan zwemmen elke keer als ik hier ben en er de behoefte toe voel. 

Ik besef dat het geen aangenaam gezicht moet zijn om mij buiten in mijn zwembroek rond te zien lopen,  maar dat zal het niet zijn wat mij gaat weerhouden. Mijn adonisjaren liggen in een even ver verleden als dat mijn haar grijs is.

Zo leven mensen, ieder met hun tekortkomingen en imperfecties. 

Ik schreef al eerder dat hier , op het Franse platteland, de wereldproblematiek niet lijkt te bestaan.

Maar ik kan het niet laten zelf het nieuws van de wereld tot me te nemen. 

Heel kort wil ik hier even wat over kwijt. 

Dat is de verkettering van de linkse politiek. Opkomen voor sociaal zwakkeren, wantoestanden aan de kaak stellen, een eerlijke verdeling van financiële middelen nastreven, een warm hart toedragen aan moeder aarde, burgers het recht geven om te zijn wie ze zijn, en voor elkaar te zorgen. Al dat wordt nu woke genoemd. Verwerpelijk, ziekmakend, en zelfs terroristisch. 

Dat vervuld me met ongeloof. 

Wat voor een buitengewoon eng virus is zich in de hersens van mensen gaan nestelen!?

Geen gedachte die het vakantiegevoel een positieve impuls geven, maar het raakt me. 

Ik hoor net dat het zwembad gebruikt kan gaan worden. Het water is groen, maar oké.

Dus, kijken wanneer de behoefte de kop opsteekt om me er in te dompelen. Nu nog even niet.

De man die me vertelde dat het water zwemklaar was vroeg of ik nog iets nodig had in het appartement. Of alles in orde was. Ik vroeg hem om extra kopjes, want er waren maar twee koffiekopjes aanwezig, 

Mijn kennis van het Frans was dacht ik toereikend genoeg om de vraag duidelijk over te brengen. 

De man kwam even later gedienstig terug met twee glazen kopjes in zijn hand ter grote van borrelglaasjes. Zijn gedienstige glimlach wilde ik hem niet ontnemen en ik zei 'Merci monsieur, merci beaucoup'

Foto's en verhalen

Cipressen Kersen Olijfbomen Druivenranken Rozemarijn,

Oh wat is de Provence toch fijn! 

Of zoals de Fransen zeggen :VIN!

We bekijken schilderachtige dorpjes en lopen er kiekend doorheen want we schilderen niet.

Ik zou het heel graag willen kunnen, schilderen. Het lijkt me een fantastische hobby. Maar helaas ben ik deze kunst niet machtig. Dus ik maak kiekjes. 

Ik heb zo'n 30.000 kiekjes op mijn laptop. Er zitten plaatjes bij!! Mooie foto's! Herinneringen die anders niet meer aangeraakt zouden worden en daardoor sneller de kans zouden lopen te worden vergeten. 

De avond gister is voor een groot deel gevuld geweest door meesterverteller Diederik van Vleuten. 'Bouwjaar '61, heette de show die we op de meegebrachte laptop zagen en die volledig op YouTube is te vinden. Over herinneringen gesproken. Diederik stipte gebeurtenissen aan die ook voor mij ( bouwjaar '58) nog helder in het geheugen staan. De astronauten van de Apollo 11, met hun missie om de eerste mens op de maan te brengen ! Hoe wij van het verloop daarvan middels het  commentaar van onder andere Chriet Titulaer  op de hoogte werden gehouden, We zaten gefascineerd voor onze TV. We zouden het nu een mini tv noemen, met al die enorme schermen die er in hedendaagse woonkamers aan de muur hangen. 

De verhoudingen tussen mensen van toen en nu zijn onvergelijkbaar. 

Mocht je een avond niets te doen hebben en een show willen horen waar elke podcastmaker jaloers op zou worden, probeer eens een show van Diederik van Vleuten. De geschiedenisleraar die iedereen zou willen hebben. Over de eerste wereldoorlog, over Churchill, en meer! Je leert wat en beleeft het mee!

17 sept, ochtend

Nieuwe dag. Wat zal ik vandaag weer eens voor moois aan de wereld toevoegen? 

Is dat niet een positieve ochtendgedachte? Kan ik vandaag nog iets zinvols bijdragen? Iemand gelukkiger maken? 

Het is nog vroeg. Ik zet een kopje koffie. Ook een voor Ingrid, die nu nog wat ligt te ronken in bed. 

Krijgt ze koffie op bed. 

Frankrijk, Provence, de Mont Ventoux, een terrasje, een zwembad, een blauwe lucht , verspreide naaldbomen. De kalme stilte  slechts onderbroken door het gepruttel van een onthaast koffiezetapparaat. Een leven dat me goed bevalt. 's Morgens wakker worden in zo'n omgeving, brengt mijn ziel meteen in harmonie met mezelf. Wereldproblemen bestaan hier niet.  Ik kijk waar de dichtbijzijndste winkel zich bevindt. 

Op twee en een halve kilometer.

Gisteren hier aangekomen. Het viel niet mee om een droomhuisje te vinden dit keer. Ingrid is naast me in de auto uren aan het zoeken geweest terwijl we  met 130 kilometer per uur over de snelweg zoefden

Het leven in Nederland gaan we ruim 5 weken achter ons laten. Afgelopen weekend hebben we onze kroost met hun geliefdes ( onze toekomstige schoondochters) gedag gekust en met Amber ben ik zaterdagavond nog de stad in geweest vanwege Popmonument. We hebben het leuk gehad. Optredens gezien van onder andere Meau, PuntJudith, J. Bernaerd en Borokov Borokov. Voor dat laatste gezelschap dat optrad in gebouw T om 00.00, kwam ook mijn jongste zoon aanzetten. Die wilde de act van de twee niet missen, en lekker uit z'n bolleke gaan.

Ik zal nog wat foto's daarvan plaatsen

Het lijkt alweer langer geleden als dat het was. 

Nu dus de rust van het platteland. De koffie is doorgelopen. De temperatuur buiten opgelopen.  Vogeltjes laten zich horen, en er is iemand in de verte bezig met een elektrische grasmaaier. Het geluid zou mooi in te passen zijn in een hedendaags drum&base partijtje, zit ik me te bedenken .

Het stoort me niet zo. Het geluid past hier ook wel bij het land. Niet te lang dan..

Vertrek 15 september

 De auto staat met de bandjes op de juiste spanning voor de voordeur te wachten. De achterklep en de zijportieren ervan worden telkens weer geopend, de zittingen achter zijn inmiddels ingeklapt. Gevulde tassen, kratten en rugzakken worden er naar binnen geschoven, en vullen het interieur. Krentenbollen, worstenbroodjes, flesjes drinken liggen binnen handbereik van de bijrijder . Een koelbox wordt aangesloten. 

De deuren in het huis klappen telkens dreunend dicht omdat de wind door het huis jaagt bij het naar buiten dragen van al die bagage. 

Nu we met de auto op vakantie gaan zullen we alles meenemen ook! Het was een behoorlijk contrast met hoe we eerder deze week met het oog op een backpackvakantie de rugzakken met de grootste zorgvuldigheid hadden ingeladen waarbij elke gram telde. 

In het huis zijn de vloeren schoner als dat ze de afgelopen week waren. De vuilnisbakken zijn geleegd, de bedden verschoond, de was gewassen , de planten verzorgd. Stof is voor het oog verwijderd. Bederfelijke waar is weggekiept. 

Bali zat nog steeds  in onze hoofden. De gedachte dat we een verkeerde beslissing hebben genomen door de vlucht af te boeken steekt de kop op. Het weercijfer in de Oriënt stijgt volgens de prognoses van Weer-on-line tot een kleine tot ruime voldoende.

Zo zoefden  we van file naar file richting  het Zuiden . Een voor ons bekend traject. We zwegen veel om onze gedachten de kans te geven te wennen aan deze onverwachte wending die onze reisbestemming had gekregen, en of wij er goed aan hadden gedaan.

Brussel. Luxemburg, Nancy ,Langres. In deze plaats zouden we rond 18.30 aankomen en er overnachten. 

Het appartement dat Ingrid via booking.com had gevonden was niets bijzonders, maar dat hoefde ook niet. We zouden er maar 1 nacht blijven, om de volgende dag  verder zuidwaarts te karren. De woonkamer kon je een hok nomen zonder de waarheid geweld aan te doen. Een raamloos vertrek met een tweezitsbank tegenover een tv, met daar tussenin een klein tafeltje dat een salontafeltje wilde zijn. 

Maar er stond een fijn bed in de slaapkamer, en daar ging het om.

We kozen in een restaurantje dat we nog kenden van een vorige reis, en aten er helaas iets minder smakelijk dan toen. Eerlijk gezegd kan ik dat mezelf ook verwijten. Ik had gedacht met een steak haché, (viande crue.) een lekker mals warm  tartaartje te krijgen.  Ik wist niet dat 'viande crue' betekende 'rauw vlees'. Dat had ik even moeten googelen dan had ik dat geweten. Waar de ober nu mee aan kwam zetten was een bord met daarop iets wat er uitzag als  een portie rode bietensalade , en het was koud ook nog es! 

Sla en frietjes erbij. En wat spul om over mijn bestelling te doen, kappertjes. uitjes.

Nou ja.

We zijn op pad. Ik hoop op een boel nieuwe dingen en ervaringen. Dit was er één van, maar ik bedoel eigenlijk andere. 

*

Nog wel even dit. Ik heb nog wat op mijn lever

Een luxe ergernis van mij in restaurants is deze:. De Mayonaise! Zelfs in de betere eetgelegenheden wordt deze saus, die we toch bij  frites als essentieel mogen beschouwen, geleverd in een afgesloten soort kort plastic opgeblazen rietje waarbij je eigenlijk een schaar nodig zou hebben om het te openen. Maar die zit er niet bij. Het is een gefriemel om de uiterst zuinige hoeveelheid saus  uit dit gladde onding te persen. Ten einde raad besluit ik daarom vaker  de verpakking met mijn tanden openen, waarna ik stukjes plastic uit mijn mond moet verwijderen.

 De idioot die dit bedacht heeft mag voor mij aan de schandpaal, en er mag wat mij betreft een  protestdemonstratie tegen dit soort verpakkingen komen.

De doorgehakte knoop

De kogel is door de kerk gestrompeld. Maar er uiteindelijk doorheen gekomen. De vlucht naar Bali is geannuleerd. 

De lol was er vanaf. Het was er niet langer het beloofde land. Na de overstromingen en aardverschuivingen waren het ook ongunstige weersberichten die het reisenthousiasme tot  beneden twijfelachtig niveau brachten.

Wat toen volgde was een administratieve speurpartij waarvoor we eigenlijk een lesje 'vluchten annuleren' voor hadden moeten volgen, maar waar we na wat zenuwachtig gescroll toch uit zijn gekomen.

Nu nog hopen dat we restitutie krijgen

Opeens ligt nu de wereld open. We hebben ruim 5 weken voor ons liggen waarin alles kan! Italië, Portugal. Albanië. Het voelt goed

Bali ligt er volgend jaar ook nog wel

Nog 1 dag en dan...

 Sardinië is voorbij gekomen als alternatieve reisbestemming. Het moet een prachtig  eiland zijn. Italië heeft veel gebieden , steden en streden die een reis erheen aantrekkelijk maken. Ik was niet eerder in Rome bijvoorbeeld! Een de stad ligt er al zo'n 3000 jaar ligt!

Dan wordt het toch wel tijd zou je zeggen.

Maarmaarmaar.

Bali is niet helemaal van de baan. We volgen nog steeds de weersvoorspellingen van het noorden en het zuiden van het bijzondere eilandje, dat - even terzijde- al 200.000 (!) jaar geleden bewoond werd. 

Die weersvoorspellingen en berichten die we horen ( ook uit Bali zelf!) zullen vandaag waarschijnlijk de doorslag geven dat wij morgenavond alsnog inchecken  op de geplande en betaalde vlucht. ( restitutie zal waarschijnlijk mogelijk zijn anders, maar is niet 100% zeker)

De kinderen zijn langsgekomen om gedag te zeggen, met ons een Chinese maaltijd te genieten  en hun levenservaringen te delen in verdrietige,  vrolijke, zakelijke en opzienbarende  nieuwtjes, die we afroomden met een spelletje Beverbende.

Er zal vandaag nog wel wat afgedubt worden. 

Ik had betaald om nog een avondje de stad in te gaan om op verschillende locaties optredens te zien van wie weet wel aardige artiesten. Daar moet ik opnieuw zin voor zien te maken. Er is nog veel te doen voor vertrek

De rugzakken staan in ieder geval wel zo goed als klaar.

Nog twee dagen en dan...

Dubben, 
Varen op weerinformatie levert niet de zekerheid op die we graag zouden willen hebben. We zouden dinsdag aankomen in Bali, waarvan het zuiden nu nog te kampen heeft met de gevolgen van een overstroming. 

Weer-Online en Weerplaza wijken van elkaar behoorlijk af waar het gaat om de regenverwachting voor de komende dagen.

Wat te doen!? 

Annuleren we onze reis, of gaan we toch....

Van voorpret is niet echt meer sprake kan ik vertellen. Immers, we hebben onze reis geboekt met zonnige verwachtingen. Het klimaat in Bali is doorgaans zo dat de moesson zich pas in November laat gelden. Maar het lijkt erop dat deze maand zich dit jaar zich al in September aandient. Het klimaat is niet langer de weersgesteldheid waarop je kunt bouwen. Het is zoals zovelen in de war. 

Wat te doen? Als we annuleren, krijgen we ons geboekte ticket vergoed? 

Wordt vervolgd

Laatste nieuws

We gaan gewoon!!

. In het Noorden van Bali zijn de verwachtingen over het algemeen niet ongunstig. Ik had me sowieso al eerder voorgenomen me niet te veel te laten leiden door slechte weersvoorspelingen. In het verleden heb ik vaker op grond daarvan mijn plannen gewijzigd, en bleek dit achteraf niet nodig te zijn geweest.

Dus, Bali,  we komen er aan! Het gaat er vast heerlijk zijn. Alles ruikt ook altijd zo lekker fris als het pas geregend heeft! :)

Nog drie dagen en dan vliegen we

 Binnenkort gaan we voorbij de vliegschaamte naar Indonesië. Bali, Flores. We zullen er 35 dagen lang tussen  sawa's tempeltjes en palmbomen rondwandelen en de geuren van het land opsnuiven. Ik verwacht een land waar het leven niet zo hectisch verloopt dat mensen geen tijd meer hebben om stil te staan bij alles wat wij normaal vinden. 

Waar waarden gelden, en normen er toe doen, en er bewuster wordt geleefd.

Ik hoop dat vooral in de dorpjes aan te treffen. In de toeristische centra zullen vakantiegangers, scooters en toeters die sereniteit vermoedelijk overstemmen.

Terwijl ik dit stukje schrijf, word ik er middels een appje op attent gemaakt dat er momenteel aardverschuivingen plaatsvinden in Bali en Flores. Regen valt in enorme hoeveelheden onophoudelijk op de eilanden. De beelden met ondergelopen straten en wegspoelende auto's liegen er niet om. In zag een gebouw van drie verdiepingen instorten en er zijn berichten over tientallen doden. 

Het beeld van de sawa's is nu plotsklaps een eind weg, en de vraag doemt op of we onze boeking niet moeten annuleren of omzetten. Zeker omdat er de komende dagen nog veel slecht weer in de regio wordt verwacht.

Wordt vervolgd.

 

Beth Hart - Caught Out In The Rain (Live At The Royal Albert Hall) 2018

Beth Hart! De beste blues zangeres in mijn ogen . En oren! In mei ga ik haar live zien in Antwerpen! 

Pieter Derks over schaamteloosheid

Het kan ZO gebeurd zijn!

Erik

Zestien jaar heb ik de jongen in mijn groep gehad bij S&L ZORG.  Nu ik er niet meer werk ben ik hem en de anderen op gaan zoeken. Want de groep was verhuist naar een pand waarin ze een kamer konden betrekken die meer tegemoetkwam aan de eisen van de tijd. We wilden er es een kijkje nemen. De bewoners hadden nu eindelijk een volwaardig studiootje met een eigen toilet en douche, en een keukenblok. Voorheen was er op hun kamer slechts een wastafeltje. Soms alleen met koud stromend water.  Het was nu dus een behoorlijke vooruitgang en Erik was trots om het ons te laten zien. Hij was tevreden met de inrichting van zijn nog nieuw ruikende onderkomen. Zijn aangeschafte makkelijke  fauteuil, zijn kledingkast.

Hij kon mopperen en glunderen. Nu glunderde hij. Het ging hem goed.

De volgende dag kreeg ik telefoon. Hij was dood gevonden in de badkamer. In elkaar gezakt. Hartstilstand. 46 jaar

Ongeloof, verbijstering, zo kan het dus ineens gebeurd zijn..

Je kunt in één keer omvallen. Angstig als je er bij stil staat. 

Het besef, dat je zelf dus óók....

*

Reizen is even afkomen van het alledaagse

Het alledaagse met zijn herhalingen en routines die je als mens bijzonder moet zien te maken, als je de filosofie van het 'carpe-diem' naleeft . Het valt niet altijd mee, het kost energie om van elke dag een feestje te maken. 

Zeker als je  zoals sommige mensen wel zeggen, elke dag moet leven alsof het je laatste is!

Dat vergt het vermogen om van gewone dagelijkse dingen te kunnen genieten, door ze met hernieuwd vizier tegemoet te treden en er het beste van ziet te maken. Blij te kunnen zijn met dat wat je doet.  Mensen beter achter te laten als dat je ze aantreft. Bewust leven en handelen!. 

|Dodelijk vermoeiend!  De dag plukken is een opgave in het begin 

  

Bewust auto rijden.

Ik geniet ervan de bestuurder te zijn van een kar die ik elke kant op kan laten gaan die ik wil. De absolute  gehoorzaamheid van de kar, die niet vraagt: 'hoezo ga je hier naar links? Ik heb geen zin, ik ga liever rechtdoor! Je kan sturen wat je wil, maar linksaf doe ik niet!'

Nee, gelukkig

Ik ben de baas. De auto zegt ook niet 'welkom' als ik 's morgens het portier open. Dat vind ik prettig. Mijn laptop heeft daar wel een handje van. Mij 'welkom' heten! 

Belachelijk apparaat. Beetje grootheidswaanzin. Mij welkom heten. Het moet gewoon doen waarvoor ik hem nodig heb en meer niet!

Net als mijn printer. Die ik de afgelopen jaren al diverse malen in een opwelling door het raam had willen gooien omdat het apparaat treiterig weigerde te functioneren wanneer ik hem nodig had. 

Ergernis ergernis. Zonde om dat te voelen als het de laatste dag is dat je leeft

Of misschien moet ik het vermaledijde apparaat juist wèl op die laatste dag door het raam sodemieteren!? De daad op zich kan voldoening geven, kan ik me voorstellen!! Maar met een raam aan diggelen? zo wil je niet je niet doodgaan, in de tocht, en met al die scherven.

*

- even tussendoor- 

Ik was vandaag bij de uitvaart van onze voormalige buurvrouw, die 98(!) jaar is geworden. Zij verstond denk ik wel de kunst van het leven in tevredenheid. 

Het was een vrouw van 'geen fratsen! geen opschik' Die kon genieten en zich rijk voelen in haar tuin met een chocolaatje bij de koffie.

Zij had de oorlog meegemaakt. Wist nog wat het was om in echte armoe te leven.

Ze had geen mobiel, geen laptop, geen printer. 

Wie is er zo rijk dat hij zonder deze zaken gelukkig kan leven? Zij kon dat

*

Tevreden en dankbaar kunnen zijn met dat wat je hebt!

Maar wij....

Wij ontvluchten toch even het alledaagse plukken. We gaan vliegen. We willen nog even aan de andere kant van deze prachtige blauwe bol rondkijken. In Indonesië. 

Daar waar de dag voor je wordt geplukt en waar je er zelf minder moeite voor hoeft te doen. 

Ook wel eens lekker.