Beschouwingen van een pensionado ( 1)

 Hoe heb je geleefd?

Het zal de leeftijd zijn dat deze vraag zich met irritante regelmaat in mijn hoofd in neonletters zien laat, dringender wordt en een antwoord eist. Het dwingt me die bril op te zetten waarmee ik mijn leven kan bezien en beschouwen met een helicopterview . Terwijl ik gewoon ben mijn leven ofwel door een roze, dan wel door een inktzwarte bril te zien.  Ik ben zoals mijn stemming is, zoals ik mijn laatste ervaringen bezie

Hoe bewoog ik tot dusver? De helicopterview

Zie mij gaan.

Zie mijn handel en wandel in het leven.

Nou, handel en wandel?  Hou het bij wandel! Ik ben een wandelaar, geen handelaar.  Mijn aandeel in de grotemensenwereld, de handels- en ondernemerswereld is nihil. 

Kleingeld, geen papiergeld.

Ik heb in mijn werkzame leven mijn diensten als 'begeleider van stumperds en stakkers''  verkocht. Ik heb ervoor een contract getekend. Ik heb, net als ieder ander, dingen gekocht die ik nodig had, leuk en/ of lekker vond. 

Mijn grootste aankopen waren een huis en een auto

Dat was het. 

Tot zover de handel. 

Ondernemerszin is mij volslagen vreemd. 

Dat credo "Wij Hollanders!! Wij ondernemers!". 

Het zal wel

'Denk groot!' hield mijn nu overleden zwager mij voor.

Maar nee. Dat zat er niet in. De financiële en/ of kapitalistische wereld heb ik volkomen links laten liggen. Het ontbrak mij aan ambitie. Ik was tevreden met wat ik bezat en ik had niet de drive om rijk te worden.  Wat dat voor mijn persoonlijke ontplooiing betekende, daar hield ik me niet mee bezig. Vaag had ik het idee dat ontplooiing/ ambitie enerzijds en ontwikkeling anderzijds elkaar in de weg stonden. Ik zag vooruitgang lang niet altijd als verbetering.   Maar misschien moet ik mezelf niet voor de gek houden en was mijn aversie ingegeven door onnadenkendheid, gemakzucht, en faalangst. Hoe dan ook:  Ik kon er niet voor kiezen me mee te laten slepen in die stroom die als 'opwaarts' gekenmerkt werd . Hier kwam mijn eigen zienswijze tegen in opstand. Want ik zag de wielerraderen des tijds eerder vernietigend doordenderen dan creërend . Bovendien had een innerlijke aversie zich van mij meester gemaakt tegen alles wat als doel had zich financieel te verrijken

Het zij zo. 

Spijt van?

Nee

Dat wil zeggen.

Kijk

Ik kan nu ik een 65 plusser ben niet ontevreden terugzien op mijn leven tot dusver.  Ik heb immers nooit ervaren wat het is om in financieel  zwaar weer te zitten. Ik heb kunnen doen wat ik wilde doen met mijn ambitie die nooit het daglicht heeft gezien. Het leven heeft weliswaar op dat vlak nauwelijks uitdagingen gekend. En daarvan kan ik zeggen dat ik daar achteraf spijt van heb. Hoe graag had ik gegrepen geworden in een werk of hobby of kunst! Vrije momenten zalig vormgeven door hetgeen je begeesterd!! 

Maar zoals alles zijn voordeel heeft: Het ontbreken van ambitie heeft me ook niet in de weg gezeten! Het geeft immers meer rust en gelegenheid om je bezig te kunnen houden met verschillende andere zaken. De dingen om je heen; plannen te maken om reizen te gaan maken. Op zich kan ik zeggen dat ik gaandeweg een brede belangstelling heb ontwikkeld voor de wereld om me heen, en mijn algemene ontwikkeling is dan ook aardig op peil. 

Zelfs promotie maken in mijn werk als clientbegeleider , daarvoor ben ik niet gegaan. Ik werkte als 20 jarige als clientbegeleider in een woonvoorziening in Den Haag, Als 66 jarige werkte ik als clientbegeleider in een woonvoorziening in Bergen op Zoom. Laten we het niet clientbegeleider maar pedagogisch begeleider noemen. Dat klinkt iets beter. ( niet dat dat er echt toe doet hoor)

Ik werkte in die sector omdat ik daar inrolde. Het is nooit een gemotiveerde keuze geweest. Ik wist namelijk niet wat te kiezen. 

Tussendoor heb ik nog wel even andere wegen bewandeld. Zo heb ik jarenlang in projecten in Den Haag en Bergen op Zoom als plv manager gewerkt voor de de Stichting Fokus. Ik zorgde er mede voor dat mensen met een vaak zware lichamelijke beperking op een zo zelfstandig mogelijke manier konden wonen. Het was lichamelijk, vooral verzorgend werk. Ik verrichtte er de nodige verpleegkundige handelingen en nam de algemeen dagelijkse levensverrichtingen (ADL) voor het grootste deel van mensen over. De medewerkers werden ook ADLers genoemd.  Ik ben er gestopt toen ik het werk he-le-maal gezien had en de sfeer op het laatste project zo beroerd was dat ik 's morgens bijna standaard over mijn nek ging op weg voor weer een nieuwe martelgang op de werkvloer. 

Ook heb ik toen de mogelijkheid zich voordeed om in twee jaar tijd een opleiding aan de PABO te vervolmaken daarvoor gekozen omdat ik dacht dat het onderwijs misschien wel iets voor mij zou zijn. Een mens moest toch wat! 

Alhoewel ik de opleiding uiteindelijk met gigantisch veel hang en wurgwerk na ruim drie jaar had afgerond , ben ik toch  blijven hangen in het werk van pedagogisch medewerker waar ik inmiddels opnieuw ingerold was omdat me dat naar mijn idee even het best lag. Als stagiair in het onderwijs had ik weliswaar goede ervaringen, maar ook heel beroerde. Wanneer het er om spande kwam ik niet zelfverzekerd genoeg over, wat kan kloppen, want ik WAS ook helemaal niet zelfverzekerd! . Aangeboren leiderschap en overwicht waren ook al geen capaciteiten waarover ik van de toren kon blazen. Ik heb altijd iets van een clown. 

Dus, ik ben blijven hangen, teruggevallen  in dat-wat-ik-al-deed en dat heeft me moedeloos over mezelf gemaakt. Wat was IK een on-in-te-res-sant persoon!!. Hoe kon ik met mezelf leven!? Zo zag ik mezelf door de vaalzwarte bril. Vaal omdat ik hem te vaak had gedragen.

In helicopterview beseft ik achteraf dat ik een leven heb geleid waarvan ik wellicht meer had moeten maken en meer had moeten durven doen!  Ik bleef die dromer die gedwarsboomd door onzekerheid en faalangst en wellicht ook door niet gangbare ideeën niet tot uitwas wilde komen. Had ik daar overheen kunnen stappen, dan had ik nu wellicht met iets meer tevredenheid op mijn leven kunnen terugkijken. 

Nu kan ik mezelf in mijn zwarteglazenbuien portretteren als een schaap, een  nummer, een pion. De uitkomst van een algoritme. Ik ben nu precies als Adrie van Gommert.

Ken je die? 

Nee hè

Ooit van Adrie van Gommert gehoord? Iemand???

Nee niemand

Daarin lijkt Adrie van Gommert op mij.

Maar goed,

Sjaak Swart is over een paar generaties ook vergeten. En Matthijs van Nieuwkerk ook. Nu bekende Nederlanders

Waarom zou je ook onthouden willen worden? Waarom zou je het belangrijk moeten vinden dat jouw naam en daden over een paar generaties nog steeds niet vergeten zijn? 

Einstein deed zijn onderzoeken vermoedelijk niet met het oogmerk dat zijn naam daarmee nog lang zou meegaan. Hij hield zich daar in al zijn relativiteitstheoriegefröbel  hoogstwaarschijnlijk  niet mee bezig. Het is  aardig om te weten dat je naam in de encyclopedie te vinden is, maar dat is toch vooral bijzaak. 

 

Voor Jezus Christus lag dit wellicht anders. Die wilde vast en zeker ( zeker en vast, zeggen de Belgen!)  niet vergeten worden. Heel die lijdensweg was niet voor niets bekokstoofd door zijn vader, dat zou mooi wezen! Zijn bestaan moest niet vergeten worden maar eindeloos doorverteld!!! Zo is het bedoeld en anders niet! Kom nou!

Het is Jezus gelukt en het zij hem zeer gegund ( alsof ik daar ook maar IETS over te zeggen zou hebben..) dat Zijn naam nog steeds iedere dag duizenden en duizenden malen klinkt, en dat Zijn veronderstelde beeltenis in evenzovele kerken en ook daarbuiten te zien is. Er wordt gebeden en gepredikt in Zijn naam .

Hoe mooi is dat!

Daar kan Ceasar een puntje aan zuigen. En Socrates, en al die andere figuren die hun stempel helemaal vanuit de oudheid in de moderne geschiedenisboeken geplet hebben weten te krijgen. Doch, aanbeden worden, dat is andere koek. 

Ik ben op leeftijd. 

Ik heb een nieuwe status, ik ben pensionado. Klinkt voor veel mensen als 'heerlijk kunnen doen waar je zin in hebt' , en het is te hopen dat het dat ook is. Nuchter bezien: het is de laatste levensfase. 

Vandaar dit terugkijken, deze reflectie. 

De dood is onderweg . Magere Hein reist met de ondergrondse vermoedelijk.  Ik wil er niet aan.  Houd die metro nog maar even tegen

Ik wil niet doodgaan in onvrede met mezelf. Ik moet mezelf  zien zoals ik ben , en er tevreden mee leren te zijn . Lukt me steeds beter, maar toch sijpelt er wat onwelriekende vloeistof uit een irritant hersenkwabbetje dat me te neer wil slaan en ik telkens moet bestrijden.

Dat mijn leven - bezijden mijn kinderen- geen sporen zal nalaten is volledig door mijn persoon  geaccepteerd. 

Ik ben een gewone sterveling die  als het afgelopen is en magere hein zich alweer met de metro terug naar huis begeven heeft of- meer waarschijnlijk, naar zijn volgende klant-  nog een tijdje ergens bij een gemaaid grasveld met een steentje met jaartallen boven zijn beenderen wormen loopt te voeden, en that's it. Daar vrede mee hebben, Uit stof zijn wij, tot stof zullen we wederkeren. Gespreksstof zal het niet lang meer zijn. Na de volgende generatie ben ik uit ieders geheugen gewist. Zo is het. 

Wel wrang dat de namen van grote schoften die in de wereldgeschiedenis een rol hebben gespeeld niet vergeten zullen worden en de mijne wel! Als je maar groot bent, dan wordt je onthouden!!. Een grote schoft is ook groot!!

In het jaar 3000 worden er misschien nog eens verhalen over hem of haar verteld, in wat voor vorm dan ook.

Mijn leven achteraf beschouwd heb ik wellicht te veel egoïstisch genomen en te weinig gegeven, Geprofiteerd heb ik van dit grandioze geschenk dat LEVEN heet en de mogelijkheden die mijn geboorteland bood. Ik ben er zeker in mijn jeugd onzorgvuldig mee om gegaan, behalve dan dat ik vaak de voorwaarden schiep die mij in staat stelden ervan te genieten. 

Mijn lichaam ik behandelde het niet als een tempel, wat het zou moeten zijn. Ik vervuilde de boel van binnen. Alcohol, nicotine, suiker, vet, te weinig beweging. Ik heb een hoofd met hersenen die ik onvoldoende  tot ontwikkeling heb laten komen, en te weinig heb kunnen gebruiken. Ik heb mijn stem ingeslikt, me niet laten horen. 

In mijn volgende leven wordt ik daarvoor gestraft wellicht. Dan word ik zwakbegaafd en stom geboren.

Ik moet  gaan omdenken, zo heb ik me laten vertellen! Mezelf niet naar beneden duwen. Daar heb ik een chronisch gedreven handje van. 

Maar terugkijkend op het verleden gaat het uitgekauwde filosofische cliché: '' Het is zoals het is'  niet helemaal op.

De waarheid is persoonlijk. Het was immers zo zoals ik het waarnam en zoals ik nu zie dat het was. Er is geen waarheid dan de mijne. 

Ik injecteer een shot met persoonlijke zegeningen . We gaan een plezante draai aan alles geven. Ik sluit mijn ogen en daar gaan we. Al heb ik te veel tijd van mijn leven in een kabbelend water laten stromen. Verloren tijd  doorgebracht op de bank, met niets anders bezig dan zuipen, roken, spelen, staren en liggen. Met in mijn hoofd onrust door het nietsdoen, en niet weten wat ik zou willen - Onderhuids speelde vaak een conflict over mijn eigen besluiteloosheid.-Ik was ongedurig aan het niets doen. In onvrede leven met jezelf is onplezierig. 

Nu ben ik verder gegaan en vergeef ik mezelf. 

Een reflectie staat immers ten doel om over jezelf na te denken en te leren en zo te kunnen voorkomen dat je in de toekomst dezelfde fouten maakt. 

Omdenken moet ik. Een manier vinden om es goed de draak met al die oude gevoelens en zienswijzen te steken door ze allemaal van een positieve sticker te voorzien. 

Omdenken is de lift naar boven nemen. Ik zou m'n zegeningen tellen, schreef ik al. Ik doe een nieuwe poging

Dan zie ik mezelf geboren in een heerlijk vrij land ! Genietend van de zon in onze knusse tuin. Op al mijn reizen met Ingrid, naar Azië,  Frankrijk, Italië, Spanje, Griekenland, mijn avonturen met Erwin. Mijn lachkicks met Wiet. Ik zie mezelf langs stranden, bossen, over bergpaden, rivieren, steden, dorpjes in binnen en buitenland. Ik bekijk prachtige vergezichten, exposities  imposante en magistrale films en series. Ik zie mezelf verdrinken in muziek ( oh, wat ben ik het leven dankbaar dat mijn muzikale helden leefden toen ik er ook was!)

Al mijn verliefdheden!! Seksualiteit

Spelletjes als Risk, Sjoelen, Boeren-bridge, 

Er werd van me gehouden.

Ik ben blij  met kleine dingen en vooral dankbaar voor alle ellende waarvoor ik bespaard ben gebleven. Ik ben 66 jaar en ik heb het geluk gehad dat geen oorlog of rampspoed  me ten deel gevallen.

Ik ken geen groot verdriet. Ik ben mijn ouders verloren toen ze al op leeftijd waren.

Ik bracht mijn leven door banjerend van de ene lust in de andere.  Ik heb kinderen die ik mee heb opgevoed en heb zien opgroeien; die mijn vrolijkheid en gevoel voor muziek hebben meegenomen en een geweldig leuk  en succesvol leven leiden, en waar ik van heb genoten en nog steeds geniet

Ik heb een vrouw met sprekende ogen die van me houdt  en over mijn welzijn waakt .

Ik ben redelijk welvarend. Ik heb een fijn dak boven mijn hoofd,  een auto die me brengt waar ik wil. Ik kan wezenloos genieten van die dingen waar mensen doorgaans pas van kunnen genieten wanneer ze zich geconfronteerd weten met de dood. 

Kleine dingen, maar is het kleine wel zo klein??

Daarom ben ik rijk.  

Ik kan nog door gaan met andere zegeningen, of laten we zeggen: geluksfactoren. Maar het is denk ik al lang duidelijk dat ik niks te klagen heb.

Dus voorzien van een behoorlijke dosis geluk ga ik verder betekenisloos verder, al is er één ding dat ik heb voortgebracht en waar ik trots op ben. Samen met Ingrid heb ik dat gedaan. Mijn kinderen ter wereld gebracht en mee opgevoed. Die zullen zeer waarschijnlijk nog ergens op deze planeet rondbanjeren, om met mijn dochter te spreken, wanneer mijn vorige ik opgegaan is in een stil hiernamaals 

Dus ik heb totaal niks te zeuren en zou me flink moeten schamen wanneer ik dat wel zou doen. Ik kijk het journaal weet je

Uiteindelijk is het stof. Ons zijn en ons wezen. 

Ik was zoals zovelen Niemand . Ongezien ongehoord, niet onthouden, en al bij leven vergeten .

'Weet je nog wel vroeger ? Toen woonde hier dat mannetje..'

....?

"Een klein mannetje met een buikje, hangtieten en spataderen'

".....oh DIE!! Met dat brilletje!' 

Hooguit was ik de man van. Of de vader van.

Tot ook dat na een generatie vergeten is

Verder speel ik het spel mee dat Shakespeare treffend omschreef met 'All the World's A Stage'  Ik probeer een goed mens te zijn,  Goddank heb ik me kunnen bevrijden van mijn cynisme

Ik heb hopelijk nog een paar jaar om te geven. Want nogmaals:  dankbaar ben ik wel. Heel dankbaar. Ik heb zo'n geluk gehad in mijn leven

*

Typhoon (1986, reprise 1991) - Krisztina de Châtel

Voorstelling die ik heb gezien en 'me omver blies'

Geroerd

 Daar komt het weer.  Het duwt in mijn hoofd tot ik er hoofdpijn van krijg soms.  Aan de binnenkant van mijn ogen laat het zich niet tegenhouden en lekt het langs mijn traanklieren naar buiten. 

Wat is dat toch dat geluiden, vooral in muziek, me zo van mijn stuk brengen? me zo beroeren, me aanraken. Waar heeft dat mee te maken? Waar voert dat naar terug? 

Emotioneel raken door het horen van muziek dat herinneringen oproept  kun je daardoor een verklaring meegeven. Het brengt je terug  Het nummer dat je gehoord hebt bij de afscheidsdienst van een dierbare, het nummer waarmee die serie eindigde waarvan je zo genoten hebt. Het nummer dat je doet terugdenken aan die periode van je leven waarop je...tja, vul dat zelf maar in...muziek met sentimentele waarde.

Ik heb enkele nummers die ik toen ik ze voor de eerste keer beluisterde, meteen konden beroeren. Dan zijn geen composities die er op uit zijn de gevoelige snaar van de luisteraar te raken. Ook niet in de tekst. Het zijn geen hedendaagse smartlappen. Tranentrekkers.  Klanken waarvan iedereen wellicht wel even een zakdoek...

Nee!!...

JA!! Daarbij kan ik het óók hebben! !Jezus! Eerlijk zijn Davincini!

Toegegeven:

Ik zag laatst een optreden van een jong meisje dat op een podium in Maastricht een lied van Barbara Praví ten gehore bracht ( onder auspiciën van André Rieu, ik kan het niet helpen ) getiteld 'Voila'. Emma Kok heet het meisje en om te weten of het je wat doet zou je de link kunnen kopiëren en in YouTube kunnen bekijken. 

https://youtu.be/kpN8Afoi0C0?si=fUysm9vDBy3SoD9r

Ik zie m'n ouders voor me, want dit is precies wat zij mooi gevonden zouden hebben. Ook de aankleding en de entourage rondom het optreden. Ze zouden ervan hebben genoten.  Ik heb de uitvoering van hierboven twee keer gezien en  geen behoefte  om het vaker te zien.  Ik zou gegarandeerd  iets vinden waaraan ik me dan zou storen. Waarschijnlijk omdat hier wel erg aan het sentiment gesleurd wordt.

Ik wil me ook niet vereenzelvigen met mijn ouders omdat ik me jonger voel dan zij  zoals ik ze voor me zie, TV kijkend  in de nadagen van hun leven. 

Ik kan me geraakt voelen door klanken die anderen bestempelen als 'Herrie'!!

Wat geeft dat voor een beeld!?

De één zit met een van ergernis vertrokken gezicht zuchtend kenbaar te maken of het wat zachter kan alsjeblieft!!! De ander vecht tegen zijn tranen en kan met een door emotie dichtgeknepen keel geen woord uitbrengen. 

Zo is dat soms

Bij het  nummer van Phoebe Bridgers, 'I know the End' waarvan hier onder een uitvoering staat, hou ik het ook niet droog. 

En dat is op het moment wanneer ze schreeuwt . Tegen het eind van het nummer is dat. Dan ga ik! en ik weet niet eens precies waar het nummer over gaat. 

Wel vang ik delen op

No, I''m not afraid to disappear

The billboard said 'The end is near"

I turned around, there was nothing there

Yeah. I guess the end is here

The end is here

Om mezelf te testen onderwierp ik me verschillende keren aan het beluisteren van het nummer, maar telkens bleek dat ik nog niet zo ver was dat ik de schreeuw van Phoebe in het nummer zonder waterlanders kan laten passeren

Ik ben gevoelig voor nummers die gaan over het eind van de mensheid zoals we die kennen. Het eind van wat we hebben/hadden en wat zo ongelofelijk prachtig was.

Welbeschouwd dus ( slik) is het geen goed voorbeeld voor wat ik bedoelde te zeggen, omdat ik het wilde hebben over klanken die je kunnen emotioneren zonder aanwijsbare reden.

Echter, het nummer "I know the end' van Phoebe Bridgers kan mijn emoties door de titel alleen al verklaren. De muziek die aanzwelt speelt ook een rol, en de zangeres die daar zo breekbaar staat en het dan uitschreeuwt...pff, daar ga ik. ( hoe zou het zijn geweest als ik er geen beelden bij zou hebben gehad. Had  het me dan ook zo geraakt?) 

Hoe dan ook, ik heb het!  Ik word geraakt en HOERA, ik kán worden geraakt! Meer en meer, er is zo veel machtige muziek gemaakt, of muziek die mij beroerd. Hoe mooi is dat eigenlijk!

Mijn leven is juist nu immers een zoektocht naar dingen die me bewegen. Op zoek naar nieuwe ervaringen, nieuwe klanken, andere geuren, andere beelden, verbazing, ergernis, schoonheid. Hoe prachtig is het om te merken dat je niet stoïcijns in het leven staat. Dat je geen robot bent.

Dus Kijk en luister!

De hele dag snotteren lijkt me wat overdreven maar.....je kunt je best wel eens laten gaan!

gehoord in de menigte...

 'Een Koe is geen Karbonade'

'Je hoeft een Islamiet nog geen Alah Hakbar te noemen omdat hij schoenen repareert'

'Alleen zijn is niet elke dag blij zijn dat je diagonaal in bed kunt liggen'

'Een dakloze vind wel een dak om van af te springen, dus waar hebben we het over'

'Ik ben niet jaloers op die grote jongen. Hij loopt net zo hard leeg als dat ie binnen loopt.' 

Phoebe Bridgers - I Know The End (Feat. Arlo Parks) (Glastonbury 2022)

Terwijl ik beter weet

 Het zal angst zijn. De angst om haar kwijt te raken. 

Aanvankelijk was het er niet. We praatten en lachten al weken over haar plannen die toch echt bewaarheid zouden worden. 

Nuchtere pappa. 

Tot het moment op de luchthaven waarop ik haar voor voorlopig het laatst in mijn armen hield. Stevig , intens

Nu ging ze,. NU! Lange tijd. Echt weg. Vliegen. Ver weg! 

Mijn keel werd plots  dichtgeknepen. Mijn hoofd vulde zich met tranen. Mijn lieve dochter gaat weg!

Mijn stem  verstikt en  tranen persen zich naar buiten.

Sentimentele man.

Liefde voor mijn dochter.  Bang om haar kwijt te raken.

Daar gaat ze

Ik zwaai naar haar. 

Ik wil nog wat liefs roepen, maar er komt geen geluid.

Ik probeer het nog een keer.

........

nee....

dan is ze weg.

Dag...

Jon Anderson & The Band Geeks - "And You And I" - Official Live Video

In 1972 kwam de lp 'Close to the Edge' uit van Yes. Klassiek album. Ook lange tijd een favoriet van mij. Met de kenmerkende stem van Jon Anderson. 

De band Geeks speelde het geweldige  nummer 'And you and I' van dat album van Yes. Mèt John Anderson. Hoe ongelofelijk is het dat Johns stem ( 80 nu, bij deze opname) nog zo klinkt!!. 

In beweging blijven, altijd goed

Bijvoorbeeld bij het tanden poetsen....

 

NEVER SEEN anything like it! Is that a GUITAR? And her VOICE? MIND-BLOWING!

Hania Rani & Dobrawa Czocher - Tak tak to ja (Official Video)

Winkelen

 Het bankstel

Ze worden één voor één op de site van het postorderbedrijf getoond

Maar het moet een driezits zijn,

en geen leer, ook geen nappa,

het liefst een stoffen bank, maar niet van die ribbeltjesstof

een zachte stof, maar wel stevig en duurzaam

en afneembaar natuurlijk

swipe swipe

De bank moet niet te laag zijn

en niet te zacht zitten

maar ook niet te hard

ergens tussenin

swipe swipe

Bordeaux rood...?

nee dat is toch te donker

brandweerrrood te rood,

geen witte bank , nee het liefst een groene

lichtgroen,

olijfgroen het best

en geen metalen pootjes

maar houten

swipe swipe

niet met die gekrulde armleuningen

maar vrij strakke

waar je op kunt zitten

moet goed passen bij de rest van het interieur

en niet al te duur

swipe swipe

Niet te klassiekerig

Maar ook niet zo studentikoos

je zou hem moeten kunnen uitproberen

een week.

kijken of ie bevalt.

swipe 

Daar verscheen op het scherm

een bank die het zou kúnnen zijn...

Nog op een andere site kijken?

Of misschien deze maar bestellen?

Dan nog een man voor er op

even kijken

rond een jaar of 32, ongehuwd...

swipe swipe

Lachtherapie

'Ha ha ha ha ha ha ha ha ha ha ha ha ha ha !'

Vladimir, de lachtherapeut was begonnen. Hij was aan het voorlachen.

Daarna zouden we vanzelf volgen, Wij, de  cursisten. Dat beweerde hij

De man riep: Lach maar mee! Het geeft niks als je eerst doet alsóf je lacht! Doe maar alsof!!! Je zult merken dat de echte lach daarna vanzelf volgt!'

En daar gingen we. We deden alsof we lachten. Het leek wel carnaval.

We zeiden ha ha ha en schudden onze lijven, zoals echte lachenden doen. Dat ging zo een minuutje door. 

Het leukste was dat je zag dat een aantal cursisten elkaar tijdens deze fase schouderophalend met grote ogen aankeken waaruit je kon lezen; het zal allemaal wel.

De cursusleider lachte maar door. Hij sloeg zich op de knieën van opgewekt plezier. 

Enkelen van ons keken hem met toenemende verbazing aan. Andere cursisten leken ook niet meegenomen te worden in de lachorgie die de therapeut had voorspeld en voorondersteld die zou komen en die helend en bevrijdend zou werken.

De groep viel gaandeweg stil.

De lachtherapeut deed wat in zijn macht lag om anderen te stimuleren mee te doen, maar deze groep was een pittige, dat was duidelijk.

We keken toe hoe hem straks waarschijnlijk ook wel misschien het lachen zou vergaan. Een cursist pakte zijn mobieltje uit zijn achterzak voor een fotootje. 

'Vladimir! 'zei John, John zuchtte voor hij zei wat hij kwijt moest. 'Vladimir, we vinden je allemaal een leuke gozer hoor. En leuk ook dat je werk hebt waar je plezier in hebt, maar ik kom hier nu zo es binnen en eeh..misschien ligt het aan mij, maar ik heb er niks mee, met dat opgewekte lachen. IK wordt niet vrolijk nog. Voor die 150 euri die ik betaald heb verwacht ik dat eigenlijk wel.'

Instemmende geluiden klonken in het lokaal.

Vladimir viel stil en nam de groep vrolijk op. 'Maar' begon hij

John viel hem in de rede. 'Je zult met iets anders moeten komen om me aan het lachen te krijgen.' De groep viel hem wederom bij. 

Vladimir was een professional. Hij zei: 'Ieder van jullie heeft es een keer iets heel leuks meegemaakt. Iets waaraan je kunt terugdenken en dat als vanzelf een glimlach op je gezicht tovert. 

Iedereen heeft dat!!!

Nu wil ik dat ieder dat moment in z'n gedachten neemt. Zie het voor je maak het weer mee!

Ik geef een minuutje en daarna gaan we weer van hahaha ja??'

-'Mag het ook van Hohoho zijn? 'zei John. Ik ga naar de kroeg. En jij gaat mee. Je betaald.

Vladimir lachte maar zijn ogen lachten niet mee. Zo gek.

slachterij

 

Profielen van laarzen afgetekend in rood op vuile tegels . Kabaal van terminale machines begeleidt de stank van varkensbloed.

Ik slik een opkomend misselijkheidsgevoel weg

Ik open de deur naar de werkplaats. 4 Varkens hangen leegbloedend voor me. Branders. Hogedrukreinigers, metalen bakken, mannen met haarkappen. Rechts staan bij elkaar in een kleine ruimte de volgende varkens die straks dood aan een poot opgetakeld zullen worden. Ik kijk naar de arbeider die het volgend dier uitkiest en het met een tang elektrocuteert, zodat het al snel omvalt. Het duurt zo'n 10 seconden. Ik zie hoe de andere varkens zich omgedraaid hebben naar de hoek waar ze vandaan kwamen maar waar nu geen uitgang is. Ze staan op een drom, en kijken niet hoe het gedode dier machinaal omhoog wordt getakeld en met een mes ingekerfd wordt zodat het bloed er uit stroomt. Het dode dier krijgt een duw zodat het aansluit bij de andere varkenslijken die er al hangen en één voor één  door de volgende 'afdeling 'in een metalen bak wordt gedumpt. Daar wordt het dier van haren en vuil ontdaan, en is het ook geen dier meer. Het wordt stuiterend rondgerold, met branders en sproeiers bewerkt om even later glimmend roze weer doorrolt naar de volgende afdeling. Een vakman verwijderd de ingewanden. 

Sommige varkens krijsten luid en schril wanneer de man met de tang ze had uitgekozen. Het geluid kwam boven de fabrieksherrie uit. Reddeloos, Ik keek naar de varkens, Een varken keek naar mij. Kijk mij. 

Schuldig.

woorden vinden

ach ach

ach ach

ach ach

ach 

tsja, tsja

tsja tsja

tsja

tsja

Ach 

maar ach

Tsja...

Mist(ery) in het bos

 

Krabbedijkers in Krabbendijke

 

The Hidden Tapes of Davincini ( 1)

 Nu we toch in de oude doos aan het graven zijn: Davincini in 2014. Highly concentrated

Herinnering: Fascinatie en angst voor wat komen gaat

 Ik was 6 - 11 jaar 

Het leven lag voor me en ik keek er naar met ontzag en angst. Ontzag bijvoorbeeld voor de Apollo vluchten - ze wilden naar de maan en daarop dan landen! Die lanceringen van de raketten wilde ik zien! Het aftellen tot het moment van de lancering was superspannend! Zo'n enorme toren die van de grond op werd getild en door vuur de lucht in werd gestuwd! Fascinerend vond ik dat! Puntje stoel zat ik naar het beeld te kijken. Ik kende de namen van alle astronauten en hield plakboeken bij. 

Angst : Mensen konden zo maar vermoord worden. President Kennedy werd doodgeschoten- we hadden het op de televisie gezien! Wat een impact had dat! Weken ging het er over.  En dan, de onzekerheid van het leven dat ik tegemoet ging...

Want hoe zou ik er ooit deel van kunnen uitmaken? Ik begreep de wereld niet. Ik weet nog hoe ik oneindig kon worstelen met de vraag wat elektriciteit was! Ik vroeg het aan mijn vader, die gaf een zeer uitgebreid antwoord maar ik snapte de uitleg niet. Geen sikkepit.  Ik wist wel wat je er mee kon doen, en dat met een stekker in het stopcontact apparaten op stroom kunnen werken, maar ik wist niet wat het WAS. En het antwoord op die vraag had ik zo nodig, om het gevoel te krijgen iets van controle over mijn omgeving te krijgen. 

Nog een voorbeeld. Oorlog! Niemand wilde oorlog! Maar waarom maakten ze dan wapens? Dat moeten ze dan toch verbieden!? Ik kreeg er geen antwoord op. Ik had het idee dat het mij aan essentiële kennis ontbrak. Een kennis die ik volwassenen wel toedichtte. Volwassenen die winkels konden hebben en bedrijven!! Straks zou dit ook allemaal van mij verwacht worden en ik had daar geen kaas van gegeten! Hoe moest dat toch!?   Hoe deden ze dat toch allemaal? Hoe kon ik zelf ooit groot zijn? Ik wist niet. Ik begreep niet. Het maakte me angstig voor de toekomst. Ouderen waren mensen die dingen deden en konden die ik nooit zou beheersen.

Dat volwassenen gewone mensen waren, daar ben ik later stapje voor stapje achter gekomen. Met elke keer weer de constatering: ‘Is dat alles?’ 

Ik kwam er achter dat mensen zelf ook niet duidelijk hadden waarmee ze werkten ( neem ‘stroom’)

Heel vroeger moest alles beter zijn geweest dacht ik als kind die bang was voor wat later komen ging . Als ik had moeten kiezen of ik in een tijdmachine naar de toekomst wilde of naar het verleden had ik voor het verleden gekozen. Heel ver terug. En wereld zonder machines, een wereld die nog niet compleet werd gedomineerd door die soort waar ik weinig van begreep, de mens. Ik begreep niet waarom alles moest veranderen als alles toch goed was. Béter zelfs, in mijn beginnersogen.  Ik wou kinderlijk naïef dat ik in een oertijd woonde met vrolijke mensen met knotsen rond een kampvuur. 

Maar ja. Goed.

Daar komen we misschien vanzelf wel weer ooit terecht

DÂDOEJETOCHNIE....

 Het is morgen Dâ-DOEJETOCHNIE!!

Dan vieren we het uur!

Het uur dat gewist wordt!

Vergeven.

Het uur dat niet meetelt!

Het uur dat je kunt vervallen en ronddolen  in

Stoute schoenen, bloemen buiten,

Scheve schaatsen, buiten deuren

Over schreven

Buiten lijntjes, perken, regels

beugels en proporties

Buitenissig buitensporig

onbekommerd onbevangen

Ongeremd en onbesuisd

in goede aarde

Veel plezier allemaal

26 oktober 02.00u - 03.00u 

Einde: 02.00u 

Waar is de crisis?! DAAR is de crisis!

Er is crisis

crisis in de hoofden

het denken staat op tilt

Het kan niet schelen

wat moet wijken

de zin moet doorgedreven 

niet gedraald

Er is crisis in de hoofden

het denken staat op tilt

De macht is aan de kleuters

(die de brokstukken van wat waardevol en menselijk was achterlieten in hun box als waardeloos speelgoed. )

Death Cab For Cutie - I Will Possess Your Heart (Official Video)

Oorlog

Niets meer te krijgen

dan dat wat je weg kunt grissen

Niets meer te willen. 

Het perspectief is hier en nu. 

Niets meer te verlangen

dan dat je je hoop mag behouden

Niets meer te vieren

behalve dan dat de dood bestaat

Heg en Schaar

 Ik heb drie maanden geleden de stap genomen om me te begeven onder de professionals van het tuinonderhoud . Welgemoed betrad ik met brede schoudertjes de bouwmarkt . Ik kan breed lopen -  het blijven  schoudertjes! Een pak met schoudervulling had wellicht uitkomst geboden. Daarmee had ik het bouwmarktpostuur kunnen benaderen, maar ja, te laat. Terug ga je niet meer. 

Ik kan wel heel goed de 'doelbewuste tred' doen!  De man die weet wat ie wil. Zo stevende ik aan op pad 43 van de zaak, om er een  geoefend  blik te werpen op het aanbod van de elektrische heggenscharen.  

Daar zou het normaliter bij gebleven zijn en had ik daarna vriendelijk gedag gezwaaid naar de professionals . Ik ben namelijk geen gemakkelijke koper. Ik schaf me niet zomaar wat aan. Ik overweeg een enkel moment maar kom al snel tot de volgende gedachte:  Goed, en dan heb ik het in huis. En dan!? Daarna verlaat ik de zaak, met soms een onbestemd, soms een opgelucht gevoel. Ik heb toch gewoon mijn eigen trouwe handheggenschaar?  Wat is er eigenlijk mis mee?

Dit keer wilde ik doorzetten. Kom op! Ik wilde al vaker een elektrische heggenschaar. Ik zeg die dingen soms. In een overmoedige opwelling. Laat ik nou niet weglopen, maar gewoon de knoop doorhakken en kopen! 

Je hebt verschillende soorten heggenscharen ( je schrijft heggeNscharen, maar wie spreekt dat in Godsnaam zo uit??) Je hebt ze met en zonder snoer. Die zonder snoer werken op een oplaadbare accu.

Je hebt ze met verschillende soorten zaaglengtes en sommige exemplaren kunnen takken van 4, 5 millimeter aan, en andere weer niet. Je hebt zwaardere en lichtere modellen, noem maar op.

Maar ik had me thuis al enigszins voorbereid en wist ongeveer wat ik wilde.

Ik wilde er een met een snoer met een stekker en niet een heggeNschaar met accu. Dit omdat ik slechte ervaringen had met mijn boormachine die zijn energie uit een opgeladen accu verkreeg . Het boorgeluid werd bij gebruik  daarvan tergend snel lager om de afnemende rotatiesnelheid van het boortje te begeleiden. Dat was niets. Die moest je na drie gaten boren weer opladen. Dus geen accu meer!

Ik wist wel, eentje met snoer, daar kleefde ook een risico aan. Namelijk dat je bij een moment van onoplettendheid de kans had per ongeluk met de schaar je snoer door te zagen. Dat was iets waar je voor gewaarschuwd werd. Dat gebeurde nogal eens. Ik ken het probleem. Ik heb  het ooit aan de hand gehad toen ik bij mijn schoonmoeder zaliger op haar verzoek het gras in de tuin elektrisch ging maaien. Ook toen was ik gewaarschuwd, maar...het gebeurde voor ik het wist. Snoertje doormidden. 

Maar een ezel stoot zich in het gemeen....

Hoewel?

Ik besloot tot de aankoop van een Bosch Heggenschaar met snoer. 

Thuis bleek het wel een kort snoer. Wanneer ik de heg aan de straatkant wilde uitdunnen had ik nog wel een meter of 8 verlengsnoer nodig. Een katrol. 

Het ding was ook wat zwaarder als dat ik me had voorgesteld. Ik stond ermee in de aanslag wat te wankelen op  een aluminium trapje op de stoep. De heg zou nu een poepie ruiken. 

Daar ging ik. Het zaagblad gleed door de dunne takjes als een vinger door de slagroom. Rakketakkerakketakke!! 

Oppassen voor het snoer.

Maar de grotere takken, daar kwam  hij niet doorheen. Voor de dikkere takken had ik toch handgereedschap nodig. De Bosch kon rakketakke wat ie wilde maar ja. De takken die ik wilde snoeien waren aanzienlijk dikker, zo bleek.

En zo was ik even later te aanschouwen. Met handgereedschap een beetje snoeien. Het past gewoon  beter bij mij. Dat gemotoriseerde en lawaaierige tuinonderhoud verfoei ik toch. Net als mensen met bladblazers. 

Nee, struiken en heggen. Je moet er een beetje lief voor zijn als je ze snoeien moet. Het is ook allemaal leven hè? Gewoon vriendelijk met de snoeischaar, de heggenschaar.  Geen lawaai verder. Ook fijner voor mensen in de woonomgeving. 

En verder geen domme dingen zeggen over elektrisch tuin gereedschap. En geen dingen kopen waarvan je diep van binnen wel weet, 'en dan heb je er een gekocht, en dan!?' 

Nu ligt ie daar. In de schuur. Mijn Bosch! Met snoer. Nog steeds. Dat is toch maar mooi gelukt

Arc Majeur

 Wanneer we terugkomen van een autovakantie in het zuiden Frankrijk Spanje Italië, dan is er zo'n dertig kilometer voor Brussel, bij Laveaux-Sainte-Anne een een kunstwerk waar we doorheen rijden.  Een intrigerend kunstwerk dat mij elke keer weer een beetje meer ontroerd. We komen er niet alleen doorheen als we terug naar huis gaan, maar ook wanneer we weggaan.

Het kunstwerk en het er doorheen rijden symboliseert voor mij  bij het weggaan 'loslaten; het avontuur tegemoet' en bij terugkomst draagt het de een belofte van een behouden thuiskomst.

Het is de Arc Majeur van de Franse beeldhouwer Bernar Venet. Het is de grootste monumentale sculptuur van Europa. Het 200 ton wegende kunstwerk is 60 meter hoog.

Geweldig!

Daar gaan we weer!

Daar zijn we weer!

herinneringen: zingen in bed

 Tussen ooit opgetekende herinneringen vond ik ook deze:

"Wanneer er bij het naar bed gaan nog geluiden doorklonken van de kamer beneden was dat plezierig. Geluiden van de TV die zacht doordrongen of van bekende stemmen van de mensen die er waren. Maar dat was niet altijd....

Welk kind is er niet ooit bang voor geweest? Dat er een eng monster onder het bed lag. Ik durfde niet te kijken.

Ook zag ik als ik stil op bed lag vaak ogen. Overal ogen die verschenen, op de muren, en waarvan ik wist dat ze niet echt waren maar die me toch een zekere angst inboezemden.  Het is niet daarom dat ik rollebolde in bed – maar misschien ook wel, denk ik nu. Want dat deed ik. ’s Avonds, als ik op bed lag en ging slapen, ging ik rollebollen . Als kind tot ongeveer 9 – 10 jaar lag ik op m’n zij op bed en had dan m’n arm gebogen met mijn hand tegen mijn oor, en dan ging ik heen en weer en zong liedjes. Ik zong mezelf in slaap. Of ‘dreinde’ mezelf in slaap. Het klonk vast niet al te fijn. Maar ik genoot er erg van mezelf zo in slaap te wiegen en de liedjes te zingen van de top 40.

Mijn zus, die in de aangrenzende slaapkamer sliep of probeerde te slapen werd er wel eens gek van, en dan stoof ze woedend mijn slaapkamertje in, dat ik nu es OP moest houden!!

Dat rollebollen, zo noem ik het maar even vond ik heerlijk. Ik zong en bewoog Zo viel ik in slaap. Elke avond. Toen ik dat op m'n tiende nog steeds deed begon ik me zorgen te maken. Want hoe moest dat als ik groot was? Dan zou ik het bed delen met iemand, en dan kon ik dat natuurlijk niet meer doen. Want dat werd vast gek gevonden. Ik kon toch moeilijk rollend en zingend naast een partner liggen?

Er zat niets anders op. Ik moest het afleren."

Herinneringen: alles veranderd

 Wat heb je aan reizen als je ze niet in je hoofd kunt opslaan? 

Dan gaat het gezegde: 'Wie vele reizen doet kan veel verhalen'  niet op.

Wel het credo: 'Je leeft in het hier en nu 'doet opgeld.  Dat is misschien nog wel belangrijker. Ervaringen die je opdoet in je leven en die je doen veranderen of bepalend zijn zal ik me tóch nog wel voor de geest kunnen halen. Houd ik me voor.

Ik verzamel herinneringen uit mijn vroegste jeugd. Wanneer me plots iets te binnen schiet van 'oh ja' dan noteer ik dat bij die verzameling, die ik laatst weer eens doornam. Daarin  kwam onder andere dit tegen:

"Stellendam. Ik kom er niet vaak meer maar ik kom er graag. Ik houd ervan om langs de oude haven te lopen. Langs de oude meerpalen, de half vergane aanlegsteigertjes, langs het pad, langs de dijk, tot daar waar de haven zich splitst. Hier stond 40 jaar geleden nog een klein vuurtorentje. Het was toen al niet meer als zodanig in functie, maar het was een mooi doel om naar toe te lopen en langs een roestig trappetje er op omhoog te klimmen. Aangrenzend was er een gebied vol kreken, en wij konden er prachtig slootje springen.

Het bungalowpark was er nog niet, maar zou er al wel staan voor ik Stellendam voor Den Haag moest inwisselen.

Ik kan me nog herinneren dat ik boven vanuit het slaapkamerraam van zus de bouw van het park zijn aanvang zag nemen en langzaam zag voltooien, en me dat geen fijn gevoel gaf. Al die huisjes opeens.

Het trof me pijnlijk. Het besef dat alles veranderde. Dat de wereld niet bleef zoals ie was, de wereld die je kende. De wereld, mijn leefomgeving, veranderde zonder dat ik er enige invloed op kon uitoefenen. Ik voelde me er zeer unheimisch onder. Maakte me verdrietig. Ik geloofde bijna niet dat het gebeurde. Binnenkort zouden ze wel ophouden met bouwen en alles weer in orde maken . Die gedachte, maar ik wist ook wel beter. Het was meer de wens van de gedachte dan de gedachte zelf. Ik wilde die vernieuwing niet. Ik wilde dat alles bleef zoals het was. Het vertrouwde bekende"

Maar ik heb te kampen met een slecht geheugen. Daarom maak ik misschien ook zo veel foto's. Die kunnen  dienen als ezelsbruggetjes en herinneringen doen opvlammen. 

Die herinneringen zal ik dan ook maar weer noteren, want er is nóg een gezegde waar wat voor te zeggen is: 

'Wie Schrijft, die Blijft"

NIEUW ZEER 2 | De ass pic

Vakantie. Het eind in zicht. Gummbah weer

Het is nu nog zalig in het Zuiden. Niet te geloven maar volgende week heb ik mijn eerste diensten alweer achter de rug.  Enkelen zullen vragen hoe mijn vakantie was. Korte  gesprekjes waarna het over de vakantie gaat van de ander

Solidariteit naar solorariteit

 In de jaren 70- 80 stond Nederland . We hadden een naam in Europa. Wij waren een vooruitstrevend betekenisvol landje. Een eigenwijs landje. Een gidslandje. Een vrijer dan vrij-landje. We demonstreerden toen vanuit betrokkenheid! Zo komt het me tenminste nu voor.  Een links virus waarde rond en we droegen de term waarmee we aangeduid werden in het buitenland als Geuzennaam met ons mee. 'The Dutch Disease' !!!

We waren trots op die ziekte. 

We waren voor 'inter-nationaaaale solidariteit!!!

Bijna een half miljoen mensen op de been tegen kruisraketten!
Nederlanders riepen op straat om Solidariteit! Dat was toen nog geen links leuterwoordje maar had gewicht. Studenten lieten van zich horen en verenigden zich . We wilden vrij en tolerant zijn naar elkaar. Wellicht nog een uitvloeisel van de Flower Power. . 

De Amerikaan Adrian Belew zong er over in zijn nummer 'A Peacable Kingdom'.  Wat een land was Nederland. Het land van fietsen en bloemen.

Pacifisme was een stroming die veel navolging genoot. Ook al een woord dat je bijna niet meer hoort, pacifisme. Iedereen wist wat het 'gebroken geweertje' betekende. Tuurlijk waren er voor- en tegenstanders. Maar de wind die woei had geen verderfelijke geur. We konden samen leven en zongen het lied mee van " 15-miljoen mensen op dat hele kleine stukje aarde, die schrijf je niet de wetten voor, die laat je in hun waarde". Wij waren er voor elkaar.  Zo profileerden we ons!!

We wilden een tolerant volk zijn!! Tolerant! Verdraagzaam! En we leken het te worden!  Dat je je bijvoorbeeld zo zou kunnen gedragen naar mensen die in hun ellende hopen op iemand die ze kan helpen. Tolerant, verdraagzaam. Hulpvaardig. 

Moeten we achteraf concluderen dat we alleen maar mooie praatjes verkochten en meer niet, omdat het ons allemaal goed ging? 

Er is veel, veel over te zeggen

Hoe oprecht waren we? Of anders, waarom en wanneer hebben we dat gedachtengoed  overboord gegooid? 

Vakantie, het eind in zicht

 We beleven voorlopig de laatste week voor we weer in ons oervertrouwde leventje gaan stappen met al z'n gedoetjes en vooral z'n verplichtingen. Ik wil er nog niet mee bezig zijn maar het wegduwen van opkomende gedachten aan 'het werk' wordt steeds moeilijker.  Het irriteert me. Ik wil altijd op vakantie zijn!!! Verdorie! Leven als God in Frankrijk or where ever! 

Ik heb een hekel aan stemmetjes die smalend reageren. Ze doemen op in mijn hoofd.: "...dat kan nu eenmaal niet hè?" , of : "Ja, dat willen we allemáál wel!" of "dan zul je toch wat centjes op de plank moeten hebben liggen"

Op de plank. Centjes op de plank.

Die laatste opmerking stoort mij het meest. Schrijnt. Had ik mijn leven anders ingericht, dan HAD ik nu genoeg gespaard en een leven kunnen hebben waarin ik niet op financiën had hoeven te letten. Ik had meer armslag gehad.

Ik weet dat. Wat dat betreft heb ik het niet heel goed gedaan, en hoewel ik vind dat je daar niet je eigenwaarde aan op moet hangen, het doet het ego ook geen goed. Dagelijks zijn er momenten dat ik mezelf moet toespreken en me uit een sombere uithoek moet halen. Dan vind ik mezelf een mislukt mens,

Mijn vaste verweer tegen deze negatieve gedachten is het opsommen van mijn zegeningen en die zijn er genoeg! Ik kan me ook verdedigen met onderstaande tegeltjeswijsheid. Maar trots op mezelf ben ik niet.

Arbeidstechnisch gezien heb ik geen stappen gezet. Ik was groepsbegeleider toen ik 25 was. Ik ben dat nog steeds.  ( al heb ik wat uitstapjes gemaakt) 

Ik werk heel mijn arbeidzame leven met hulpbehoevenden. Ik werkte met en voor lichamelijk ( zwaar) gehandicapten in een verpleeghuis en in hun eigen woonomgeving. Ik werkte met mensen met een lichte tot zware verstandelijke beperking,  autisten, mensen die lijden aan een psychische storing , getraumatiseerde mensen. Psychisch aangedane  mensen. Van jong tot oud. 

Beschadigde  mensen zijn vaak achterdochtig, kunnen korte lontjes hebben, uiten zich soms agressief, zijn niet snel tevreden. , 

Ik heb mensen geholpen zodat ze de dag konden ingaan, Ik heb geprobeerd mensen te steunen, ze een thuis te bieden, vrolijkheid te brengen, ze te stimuleren in zichzelf te geloven, ze te helpen positiever naar zichzelf te gaan kijken. Met eindeloos geduld en met wisselend succes. 

Dat is mooi. Als je het zo leest. Maar ik ben er niet trots op, Ik denk dan; Iedereen kan dat! En beter! 

Zo wordt mijn nog onverwoestbaar zijn geteisterd door negatieve blikseminslagen

Mede debet hieraan is het feit dat er weinig tegenover staat.( zeker in vergelijking met werk in het bedrijfsleven) Het is ook lang niet altijd 'dankbaar werk' Ik voel me in mijn werk een nummer, een loonslaaf zo je wilt. Voor jou tien anderen.

Verder heb ik te kampen gehad met faalangst en daardoor het lef gemist om me om allerlei terreinen te ontwikkelen. (Daarover misschien later)

Maar het leven is nog niet afgelopen, zalfde de uiterlijk onverwoestbare relativist. Het cliché zegt: Je bent nooit te oud om te leren'

En zo pak ik de draad weer op, glimlach,  neem een teug van de kleuren van het leven en prop  mijn ongenoegens weer in het laatje. 

Daar zou wel een beter slot op mogen  zitten.

Nu, bijna midden oktober, zit ik in Noord Spanje in een gehuurd huisje met een zwembad. Ik ben er nog niet in geweest maar het klinkt zo lekker luxe: 'huisje met een zwembad.' De zon schijnt, en eigenlijk is het leven goed. Ik zou me heel hard moeten schamen als ik het tegendeel zou beweren. Want ik bezie met lede ogen  wat er in de wereld gebeurd. De somberheid en ergernis daarover verdwijnt uiteindelijk weer in een ander laatje. Dat zijn zaken waar ik machteloos in sta en niets kan doen. Behalve de kop in het zand steken en het nieuws het nieuws laten

Sec gezien lééf ik al als een God in Frankrijk!! 

Ik mag genieten. Niet vragen waarom ik dat mag. Maar het ondergaan. Dát is wat ik moet doen! En dan kán ik ook genieten. En misschien - maar zover ben ik nog niet- ooit tegen mezelf kunnen zeggen dat ik het verdien!! 

Tegeltjeswijsheid

Veilig Ouder Worden

Niets meer om te sturen

Er wordt gestuurd

Niets meer om te remmen

Er wordt geremd

Niets meer om te doen

Er wordt gedaan

Niets meer om te denken

Er wordt gedacht

Allemaal voor jou, 

maar je bent zo ondankbaar

Zwarte stront. - Sluipschutters

Ik kwam deze sketch weer es tegen en moest opnieuw lachen

De Ocupas

 Waar we ook komen in Spanje, de huizen zijn goed beveiligd. Overdreven, naar het me toescheen. Dubbele sloten op de deur, rolgordijnen voor de ramen, getraliede ramen, bewegingsmelders, camera's. 

Wat een bang volk, denk je. 

Waarom zijn ze zo bang voor inbrekers.? Wordt er zoveel ingebroken in Spanje.?

Bij navraag bleek dat nog wel mee te vallen.

De reden waarom Spanjaarden hun huizen zo goed beveiligen, heb ik me laten vertellen, is dat er mensen zijn die er op uit zijn de woning te bezetten. Krakers zogezegd. ( de 'Ocupas' )

Het huis zou gekraakt kunnen worden. Dat is voor Spanjaarden dan een probleem want dat heeft te maken met een wet die in dit land van kracht is, eentje die mij tamelijk absurd voorkomt . De wet behelst namelijk dat wanneer je huis gekraakt wordt tijdens je afwezigheid, en er wordt geen melding van gemaakt binnen 48 uur, de krakers dan in principe het recht hebben om in het huis te blijven. Ze zullen de sloten hebben vervangen en wat eigen spullen er in gezet. Je bent dan als rechtmatige bewoner opeens niet meer de rechtmatige bewoner, Het huis kan door anderen met alles er op en er in worden bezet  zonder dat je daar zomaar stappen tegen kunt ondernemen. Tenzij je het binnen 48 uur meldt. Dan komt de Guardia Civil de ocupas de deur uitzetten, maar ben je te laat, dan kun je een groot probleem hebben en soms verzeild raken in langdurige rechterlijke procedures, om je gelijk te halen.

Soms zijn er dealtjes te maken. want de krakers houden er vaak maffiose methodes op na. Dan kun je je huis 'terugkopen' voor een aanzienlijk bedrag.

Dus dat verklaart een hoop, voor wat betreft die beveiliging. 

Mensen met een tweede huisje in Spanje zijn al vaak de pineut geweest. Zeker in coronatijd, toen zijn veel van die lege huisjes 'overgenomen'.

Degenen die er wel bij varen zijn de beveiligingsbedrijven en zaken die handelen in  soortgelijke artikelen. 

Stel je voor, je huisje, je kasteel. In 1 keer weg. Je komt aan, en kunt doorrijden  naar een hotelletje. 

Wie voelt zich dan een Bouddha genoeg om zich neer te leggen bij wat er gebeurd en het te zien als een les in  onthechting...

De Zee

de zee is er

was er

ik hoor 

gestaag oneindig doorgaan

In mijn vorig leven

In de nacht 

vechten kusten

zo lang ze kunnen

De zee slokt schenkt

ebt vloed

deint beukt

beangstigd soms

daarna kalm

De zee is er 

hoe dan ook

ademt

Met wind  de maan 

Geboorte ( 2)

 De geboorte van 4 oktober 2024 zoals gezien

Gummbah weer

 De afgelopen dagen is het vooral natuur genieten, en wat minder cultuur. Dat laten we even aan anderen over

Heaven and minder heaven

 Opeens waren we niet meer alleen in ons appartement . Na een klein tropenbuitje werd ons huisje opeens bevolkt door duizenden en duizenden kleine vliegjes. Ze kropen over de vloer de tafel het plafond tegen de muur overal waar je maar keek. Apathische vliegjes die zich van tafel af lieten vegen en geen verzet boden. Ze vlogen niet weg. Ze vlogen eigenlijk nauwelijks . Ze kropen. Ze kropen overal. Ik kreeg er jeuk van

Het waren er te veel!! Had je ze van tafel geveegd dan was het een kwestie van seconden en dan waren ze er weer. 

We moesten ermee dealen. Ook met de gewone reguliere vliegen die zich weliswaar in veel minder grote getale lieten zien maar die  irritant aanwezig waren.

Wat dat betreft is het goed dat we vandaag uit dit onderkomen vertrekken. 

Toen ik vanmorgen rond 04.30 wakker werd zaten ze ook al in mijn nachthoofd. 

'Weet je wat ik zie als ik gedronken heb? Allemaal beestjes' Wie kent dit zeurderige liedje nog? Het begeleide die vroege ochtendbeelden. 

*

Gisteren waren we in een mooi natuurgebied bij een waterval. Dat was ontzettend genieten voor mij. Ik ervoer het daar als bijna paradijselijk. Het weer was net als de begroeiing tropisch. De rust, de enorme weelderige planten en pluimen, de rotswanden die net als de waterval naar beneden leken te willen glijden maar hierin gestold waren, maakten het bijna onwerkelijk. Het decor voor een film, of het gevoel dat je in een enorm terrarium rondliep. 

Hoogtepuntje in deze  vakantie. Salto de La Novia