Hans Teeuwen - Badmeester - Trui

Voornemens waar maken ( 2)

Wil je voor jezelf geloofwaardig zijn, is het goed om te doen wat je je voorgenomen hebt. 

Zo kon me mij vandaag minutenlang aanschouwen terwijl ik op de roeimachine de bewegingen maakte waarvoor de machine bedoeld is. Daarnaast ben ik vandaag naar het zwembad gereden.

Ik zou er uitstappen, en het gebouw betreden.

Het zwembad. Ik wist wat ik voor ogen moest houden. Het was allemaal niet zo'n mijn ding, maar ik zou me na afloop van het bewegen in het water beter voelen als daarvoor.  Dat was de bedoeling! Soms moet je iets opofferen om er toch iets moois voor terug te krijgen.

Van tevoren had ik gekeken naar de openingstijden, maar dat was een puzzel.  

Wat ik voor ogen had was een paar baantjes trekken in het wedstrijdbad en tussendoor lekker even wat losjes zwemmen in het recreatie bad. 

Op de site stonden er watersporten waar ik me tegen betaling bij zou  kunnen aansluiten.  Aqua jogging, Aqua vitaal, Aqua robics, S.Wet (?), AquaLogics, Aqua Drums Vibes, en Aqua resistance.  Waar zwemmen vroeger nog iets van ontspanning in zich droeg, is nu de discipline er in geslopen.

Ik wil met al die fratsen nog niets te maken hebben. Gewoon, wat ik al zei, wat baantjes trekken en een bubbelbadje nemen tussendoor, drijven op mijn rug, rustig aan dobberen.  De afwisseling is fijn . Daar houd ik van!. 

Resoluut, voor ik me kon bedenken, stapte ik af op de onaantrekkelijke blonde bebrilde kassière, en kocht er een kaartje. 8,50. 

Dat was echter alléén oor het recreatie bad, dat zou om 13.00 opengaan. 

En het wedstrijdbad dan!? Maar nee, dat ging niet. Het is óf het één, óf het ander. Het wedstrijdbad ging nu dicht. 'Dan weet U dat voor volgende keer'

'Als die er ooit komt' dacht ik iets te hard

Wilt U alleen banen zwemmen dan kost dat 6.50. 

Wilt U nog een supplement bij Uw kaartje meneer? vroeg de receptioniste. Ik vroeg wat dat was

Een zakje chips en ranja. 

Het is natuurlijk ook geen goed idee om op woensdagMIDDAG naar het zwembad te gaan!!!

Potverdorie

De verleiding weerstaan om het kaartje weer terug te verkopen aan de receptioniste

Nee, niet doen!

Dan maar alleen het recreatiebad.!! Het was 12.51u en het zou zo open gaan. Maar ik kon me niet van tevoren vast omkleden in een hokje. Ik kon straks in de centrale hal vanaf 13.00  in de rij gaan staan met mijn kaartje waarop een QR code stond geprint dat na het scannen ervan een hekje zou openen waardoor ik toegang kreeg tot het inwendige van het sportcomplex. 

Ik moet wel zeggen, voorheen kreeg je altijd een bandje uitgereikt die je dan om je pols moest binden, ook om het hekje te openen, en dat vond ik die QR code wel een verbetering. Dat bandje ging bij mij vaak los zitten en dan was ik altijd bang dat ik het zou verliezen in het zwembad. Die zorgen zijn dus verleden tijd.

In het hokje had ik het voor mezelf redelijk goed georganiseerd. Het aanzwellend geluid van kinderherrie probeerde ik voor lief te nemen en ook heb ik er geen probleem van gemaakt dat toen ik er achter kwam dat ik het kaartje met de QR code ook nodig had voor het openen van een kluisje, ik dat kaartje niet meer voorhanden had. Ik had het nog wel ergens, maar waarschijnlijk weggestopt in de achterzak van m'n lange broek. Die zat ergens onderin mijn tas.

Ik besloot de tas op een plastic stoel naast het zwembad te leggen met een handdoek er overheen. Fuck de kluisjes

En ik het zwembad in. Ik deelde het bad met een paar moeders met kleintjes maar vooral met lagereschoolkinderen, waarvan het aantal bleef groeien. Ik deed mijn best veel te zwemmen en dat lukte aanvankelijk nog wel aardig, Echter het plezier in het water werd er niet groter op doordat het gegil dat onvolgroeide pubers in toenemende mate produceerden toenam en me uiteindelijk deed besluiten me na een half uur uit het water te hijsen. Ook omdat het aantal pubers ondraaglijk werd. Ter complementering van mijn nog te schrijven blog nam ik voor vertrek een audio-opname van de audiohel die nu zijn hoogtepunt bereikte.  Helaas lukt het me niet om deze te plaatsen. 

Belangrijk was dat ik daadwerkelijk naar het zwembad was geweest en er gezwommen had, en verdomd, mijn scharniertjes bewogen zich lekkerder en soepeler toen ik naar de auto liep.

Maar mocht er een volgende keer komen, dan ga ik het anders aanpakken.

Niet dat ik het er nu over heb gehad maar terug naar huis moest ik opeens denken aan de badmeestersketch van Hans Teeuwen uit zijn show 'Trui'.  Dat was een absurde sketch. Ik heb hem thuis nog es bekeken, en genoten. 

Voornemens waar maken

Weer thuis pakken we geroutineerd de draad weer op.  Ik ben verdorie met twee kilo aan persoonlijk gewicht méér thuisgekomen als waarmee ik wegging. Enige discipline is de komende tijd dus vereist aangaande mijn eetlust en snaaizin, anders sta ik binnenkort bij de kledingrekken XXL!   Koekies vermijden luidt nu het devies!. En...meer bewegen!! Niet alleen maar wandelen. Allemaal leuk en aardig hoor, die stappentellert, maar het zet echt geen gram weg! Het gestel blijft gesmeerd dus in conditie, maar méér leveren de wandelingen fysiek niet  op.

Wat wel telt is sporten!! 

Hoe komt het toch dat ik daar zo'n hekel aan heb? En dat ik me er zo moeilijk toe kan zetten? Het maken van voornemens om te gaan sporten alléén al kost me  energie! 

Dus naar een sportcentrum zit er even niet in. Al heb ik mezelf beloofd om als pensionado over drempels heen te stappen...

Maar ik heb thuis mogelijkheden om te sporten!!!. 

Roeien! De roeimachine boven stond eerst in een wat krap donker hoekje waar de spinnen er heel veel plezier van hadden, maar nu hebben we de machine een meer aantrekkelijker plaats gegeven, het apparaat heeft meer ruimte nu, in een voormalige slaapkamer. Er is meer te zien vanaf je zadel terwijl je over het frame glijdt en aan de handvaten trekt.  De tijd zal het leren of dat dit werkt. 

Ingrid wilde het apparaat het liefst een plaats geven beneden in de woonkamer, maar ik ben faliekant voor dit onzalige plan gaan liggen. Een roeimachine in de woonkamer!!  Dag sfeer. Dag huislijk gevoel! Nee, dat gaan we niet doen. Wat een onrust zal dat ook geven, als de één naar een rustig praatprogramma wil luisteren en de ander zich in het zweet loopt te werken op dat apparaat dat bij elke roeislag bonkt. 

Het enige voordeel van een roeimachine beneden is dat hij dan dichter bij de buitendeur staat. 

Zwemmen!! Dat kan ik dan NIET thuis doen ( ons bad is groot genoeg om in te liggen maar dan houdt het op!)  Maar zwemmen, dat weet ik wel, doet me altijd goed voelen, als het er op zit. Dat zit ik lekker in mijn lijf, voel me eigenlijk heerlijk dan!! Dat is dan een sportieve bezigheid waar ik wel enig enthousiasme voor op kan brengen daarom. Alleen dat gedoe met dat omkleden enzo vind ik vervelend, Maar daar kan ik me vast overheen zetten. Ik hoorde over de onlangs overleden VVD Politicus Hans Wiegel dat deze zich met de auto naar het zwembad bewoog gekleed in zijn badjas! Thuis was hij dan alvast in zn zwembroek gestapt, tasje met erin een badhanddoek en een onderbroek en gaan. Dat is misschien wel een goed idee, Want dat omkleden in zwembaden in nauwe hokjes met koude natte vloeren, waar dan geheid een kledingstuk op terecht komt werkt niet plezierbevorderlijk .

Maar, zwemmen, dat moet het zijn. 

Ik weet wel dat ik het eerder heb gezegd. Ik heb me een jaar of 7 geleden een zwemabonnement aangeschaft voor het zwembad 'De Melanen'. Vol goede voornemens!!! 

Nooit geweest

Zover moet ik het nu niet laten komen

Verder kan ik natuurlijk gerichte buikoefeningen doen!! Dat dient direct immers  het hoofddoel: Buikje kwijtraken! !! Afslanken dus!!  Sterkere armspieren krijgen is een secundair doel, dat komt dan later wel. Er zijn verschillende apps waar het gaat om het doen van buikoefeningen! Laat ik er maar es eentje uitpikken en daar es mee gaan beginnen. De oefeningen die ik voorheen weleens deed ( jawel!) deed ik in bed of op het toilet, en bestond er uit dat ik mijn buikspieren zo stevig als ik kon introk, vasthield, losliet en dan wéér stevig introk. Zo een tijdje achter elkaar. Dat voelde wel alsof ik goed bezig was, al wist ik eigenlijk ook wel dat dit niet ècht zoden aan de dijk zou zetten. Maar je kon het wel lekker onder het warme dekbed doen. Ik dacht: misschien is dit wel mijn ei van Columbus!

Mensen kunnen zichzelf goed voor de gek houden en ik ben geen uitzondering

Waar ik wel erg goed in ben:

Excuses vinden! Waarom ik vandaag niet gesport heb. 

'Ja, dat zou ik doen, ik dacht er opeens aan toen ik me aan het afdrogen was na een douche. Ik was net lekker fris, en om dan te gaan sporten...dan ben je voor niks onder de douche geweest...

Maar kom, niet te flauw nu. Zorgen dat ik die kilo's snel kwijt raak! Yes!!! Go!

Wordt vervolgd

Oradour-Sur-Glane ( Vakantie in Frankrijk 11)

Vandaag liep ik in een dorp waarin zich 85 jaar geleden een onmenselijke en sadistische slachting heeft voorgedaan . Het dorpje waar het leven op z'n plattelands voortkabbelde was door de Nazi's uitgekozen om er eens flink huis te houden.

Onverwachts waren ze er opeens, de SS troepen, op die lentedag de 10e juni in 1944.

Mensen moesten uit hun huizen komen, mannen en vrouwen gescheiden, afschuwelijke gebeurtenissen vonden plaats.

Ze hebben er vrijwel iedereen in het dorp gedood. De vrouwen en kinderen hadden ze in de kerk opgesloten en de kerk in brand gestoken.

Het dorp heet Oradour-Sur-Glane

Als je er rondloopt en je beeld je in wat er is gebeurd kun je soms de snauwerige klank horen van de Duitse bevelen, evenals het gegil van de vrouwen.

Temeer omdat de kerk, en alle huizen er omheen nog zo bijstonden zoals ze achtergelaten waren. Nadat ze in brand waren gestoken.

We liepen rond in het dorpje dat er ooit bijna pittoresk moet hebben bijgelegen.

Er is voor gekozen Oradour-sur -Glane een functie te geven als macaber oorlogsmonument, een openluchtmuseum.

Opdat wij niet vergeten

Maar we leren niet. Er worden nog steeds wandaden gepleegd, dorpen weggevaagd, waar we wie weet later ooit weer een ander monument voor kunnen neerzetten. 

Het is wrang, wreedheden van de oorlog te aanschouwen, een oorlog die 80 jaar geleden eindigde, terwijl er vandaag hetzelfde gebeurd, en waar we niets tegen doen.

Rondlopen in de restanten van het voormalig Franse dorp, en er de ruïnes te aanschouwen bracht niet de schok teweeg die ik had toen ik als voorbereiding op het bezoek het verhaal over de gruwelijkheden las. Daarvan moest ik even bekomen.

Het rondlopen tussen de bouwvallen kon ik niet doen zonder mijn oog voor schoonheid. Dat zat mijn beleving wellicht in de weg. Er zit schoonheid in verval. Je ziet het meer mensen doen: mooie plaatjes schieten. 

Maar het bezoek heeft zeker indruk gemaakt. 

ah oui

22 mei, ochtend

Gisteravond nog contact gehad met mijn jongste zoon. Hij houdt de lijnen open door  elke twee weken minimaal 1 keer contact met ons op te nemen uit eigen initiatief.

Als wij dat zelf al niet hebben gedaan met hem.

Beeldbellen  vergemakkelijkt het reizen. Je bent even bij elkaar. Dat maakt het makkelijker om langer weg te blijven. Al is er dan niet direct fysiek contact met hen die je dierbaar zijn. 

IK weet van mijn dochter dat ze niet alleen op reis zou zijn gegaan als er niet of heel weinig mogelijkheden waren geweest om contact op te nemen met haar clan!

Ik vind het ook fijn dat die mogelijkheid nu bestaat. 

Zelf ben ik niet snel behept met gevoelens van heimwee. Belangrijk is wel dat ik weet dat het goed gaat met iedereen die me lief is. 

Maar huis-en haardgevoelens heb ik als ik op pad ben niet.

Het zal nog moeten blijken trouwens, ik moet een slag om de arm houden want de laatste keer dat ik voor langere tijd weg was ( en dan nog maar voor 6 weken!) ligt alweer bijna 6 jaar achter me. Misschien dat ik nu na een maandje Indonesië wel zoiets heb van: ' 't Is wel mooi geweest zo. Ik vlieg maar weer es op huus an'

Ik wees mijn zoon nog op het bestaan van dit blog. Maar ik realiseerde me later dat het lezen ervan voor anderen eigenlijk geen meerwaarde heeft. Davincini is niet veel meer dan een dagboek van een pensionado, en ik realiseer me terdege dat er wel leukere en meer interessante dingen te lezen zijn dan dat.  

Het is de ochtend van de 22e mei, De zon doet erg zijn best om door een stevig wolkendek heen te dringen. Straks naar de boulangerie. Dat betekent een autoritje omdat het dichtstbijzijnde bakkertje zich op 5 km afstand van hier bevindt! Ja, je bent a la campagne of je bent het niet.

Ah oui!

The Mission ( vakantie in Frankrijk 10)

Pogingen om het door mij  gewilde lokale bier te bemachtigen waren tot op heden op niets uitgelopen. In het nabijgelegen Royan hoopte ik te kunnen slagen, maar ook dit  heeft niet tot succes geleid.  Er restte nog maar 1 ding! We moesten naar echt het  énige verkooppunt ( hadden we nu begrepen) van deze 'La Talmondaise! 'in het schilderachtig dorpje Talmont!

Daar gingen we. In de hoop het etablissement geopend te zien !  We hadden er eerder voor een gesloten deur gestaan. We parkeerden verplicht  buiten het toeristisch dorpje, en voerden ons kentekennummer in op de parkeermeter.  Het was ons eerder op- en meegevallen dat we deze vakantie niet eerder met 'betaald parkeren' te maken hadden. Nu dus een keertje wel

Boodschappentas mee uit de auto en gaan maar. 

'Vin Cognac' stond er op een uit zandsteen opgetrokken pand  te lezen. Daar moesten we zijn!. We troffen er aanvankelijk niemand. De deur was gesloten, maar er stond wel een raam open ( op ons herhaaldelijk geroep door dat raam 'bonjour!!' kregen we geen gehoor) Er hing een telefoonnummer te lezen op een briefje bij de ingang.

Wij bellen.

Lang verhaal kort, de eigenaresse kwam er aan! En inderdaad, zij verkocht wellicht meer hemels vocht, want er stond nogal wat wijn uitgestald, maar dus ook!! Jawel!! Ze had La Talmondaise  op voorraad!!! 4, 40 voor 33cl ! Van die voorraad hebben wij haar voor de helft af geholpen. 

Tevreden reden we door richting Luxemburg, waar Ingrid waar het om shag ging  háár slag zou slaan!  Maar zover zijn we nog niet, we blijven eerst nog in de omgeving van Limoges om daar  wat indrukken op te doen die verder niets met kooplust te maken hebben. 

De eerste avond dat er regen valt vanavond. Maar binnen in het huisje dat we hebben geboekt - Ingrid is daar veel mee bezig geweest- is het geriefelijk en het uitzicht kan niet landelijker. Het leven kan goed zijn, ook al valt er regen. 

Ah oui!

We kussen de kust gedag ( Vakantie in Frankrijk 9)

Het is wat winderig vandaag. De stevige bries die perfect past bij de kust van Zeeland. 

Maar vandaag zeggen we de kust voor een tijdje gedag. We trekken voor de laatste dagen van deze korte vakantie naar het binnenland. Met al onze spullekes die we bij ons hebben. Al de spullen ook die we mee hebben genomen uit Nederland en die we niet nodig hebben gehad. Dat zijn  behoorlijk wat kilo's . Een volgende keer dat we er voor langere tijd op uit gaan wordt het grammetjes tellen, want dan doen we de rugzak weer es op en moeten we het doen met dat wat er in past. Dat wordt meer kleding wassen!! 

Dat is echter van later zorg. Dat wordt september. Bali- Flores. Weer eens vliegen. 6 Jaar geleden voor het laatst gedaan.

Nu rijden we nog in onze heerlijke Toyota en zetten oa koers naar een klein dorpje in Frankrijk dat in de oorlogsjaren is gebombardeerd en nooit meer opnieuw is opgebouwd. Een ruïnedorp dus. Het heet Orandour-sur-Glanes . Ingrid wil hier graag heen omdat ze een boek gelezen heeft waarin het bombardement op dit dorp een rol heeft gespeeld. 

Het zal indrukwekkend zijn vermoedelijk'

Nu even nog een ontbijtje. Ah Oui!!

Uitzicht uit zicht ( Vakantie in Frankrijk 8)

 Natuurlijk is het geen afzien! Maar het is even een omslag nu ik me hier bevind op een hutje mutje terrein in een stacaravan.  Opgepropt in het magazijn van Madurodam. Oké, ik overdrijf iets. Maar ik klaag niet. Immers, alles is aanwezig en alles doet het !

We blijven maar twee nachtjes. Nu nog één, want zo hard gaat de tijd.

Wanneer je de goede kant opkijkt heb je vanaf het terras hier ( een ruime vlonder) een prachtig uitzicht over het landschap en de baai. Vanaf je stoeltje is dat niet waar te nemen. Daar moet je voor gaan staan. Zittend heb je geen uitzicht. De sta-caravan doet wat dat betreft zijn naam eer aan. Je kunt over de heg een gigantisch eind weg kijken ,

De omgeving is er nog steeds 1 naar mijn hart. Wat is het toch zalig om buiten 'het seizoen' op vakantie te kunnen gaan. De dorpjes langs de kust lijken zo mogelijk nóg authentieker!

Het is bewolkt nu. Een enkele regendruppel komt het geboomte pesten. De neerslagkans is volgens de buienradar 0, dus het beloofd met 22 graden weer een mooie dag te worden. 

Het is de laatste week voor ons.  Ook de laatste week voor mijn dochter, die nu 130 dagen geleden in haar eentje naar Zuid-Oost Azië vertrok en er de tijd van haar leven heeft! 

We gaan haar over een week ophalen van Schiphol. Het zal weer wennen voor haar zijn. Reizigers voelen zich thuis in hun eigen gedoe na een weekje of twee vaker alweer onrustig worden. Dan is de woonstee te beperkt terwijl de  wereld lonkt en roept: 'Hallo!! Ik weet niet waar jij mee bezig bent hoor!!!Maar je hebt maar 1 leven!!!!'

We zullen zien

Wij gaan vandaag in ieder geval genieten van het Franse landschap en ik probeer dat ene lokale biertje te vinden om er een paar treetjes van mee naar huis te nemen.

Vakantie in Frankrijk ( 7)

Vandaag  vertrekken we naar een onderkomen ( een sta-caravan) in de buurt van  Talmont-sur Gironde. Dat ligt niet bijster ver van hier, ongeveer anderhalf uur rijden. Het dorp is gebouwd op een rots aan de brede rivier de Gironde. De naam zei het al.  Het is net of je er aan de oceaan zit. Witte huizen, blauwe luiken. Het wordt eén van de mooiste dorpen van Frankrijk genoemd, en daarom kan het er in het hoogseizoen wel eens behoorlijk druk zijn. Inwoners kent het dorpje nauwelijks, het zijn er nog geen 100!

Een paar jaar geleden ben ik hier samen met Ingrid geweest . We hebben er genoten, ook en vooral van de omgeving. Ik heb daar toen een lokaal biertje gedronken dat mijn smaakpapilletjes deed dansen tot aan de zevende hemel. Het is de voornaamste reden dat we dit dorpje hebben uitgezocht om nog een keer te bezoeken. Om IN te slaan!! om het even banaal te formuleren!!

Dus vanmorgen liep ik voor de laatste keer over de boulevard langs het strand naar de boulanger. Het was er stil. Het strand was wit en leeg. Slechts een tractor bromde er overheen met een draaiend zandfilter erachter. Het zand lag er onberispelijk schoon en glad bij. Het werk was bijna gedaan, Ook werden door een in oranje overal gestoken werker de volle vuilniszakken langs de boulevard vervangen door lege. 

Dat was alles. Voor de rest liep ik er als een van de laatste overlevenden na een epidemie van het één of ander.  Nee, zo macaber was het sfeertje niet, Het was de ochtend, waar ik juist zo van hou! Alles zien beginnen. 

Heerlijk buiten al was het voor het eerst dat er geen blauw in de lucht waar te nemen viel. De temperatuur was goed voor een korte mouw.

Nu is het ontbijten met koffie ,

inpakken....en.....

ah oui

Vakantie in Frankrijk (6)

 Alledaags vakantieverslag,

Vandaag is het Zondag. Misschien omdat ik gister wat later ben gaan slapen was ik vanmorgen niet zo van zin het ochtendmens uit te gaan hangen. Ik was wakker van 06.40u tot ongeveer 08,00u waarin ik wat woordspelletjes op de mobiel heb gespeeld en het Nieuws tot me heb genomen. 

Daarna heb ik tegen de gewoonte in de slaaphouding weer aangenomen en werd pas weer wakker toen ik vanuit een hoge toren, die ik in mijn droom beklommen had, niet meer het gevoel had dat ik goed naar beneden kon komen.

10.30!! Laat voor mijn doen!

Zelfs de stoelgang van 08.00 waar ik normaal gesproken de wekker op kan zetten had zich niet aangediend.

Ik nam een kort bad om met name mijn zilverwitte haar te wassen, en kleedde me op het verwachte weer, korte broek, blouse met korte mouwen.

Mooi  blauw bloesje.

Ook Ingrid werd wakker. Ik zei haar dat ik naar de boulangerie zou gaan voor brood. Geen stokbrood maar pain a la campagne, bruin. En gesneden graag. 

Stokbrood in Frankrijk is prima hoor, maar je moet het wel binnen twee uur tussen je kiezen hebben vermalen want een stokbrood langer dan dat bewaren is oud brood eten. Na twee dagen kun je het onder je kussen bewaren als wapen voor inbrekers of het meenemen naar de honkbalvereniging waar je goede kans maakt er een homerun mee te slaan.  

Het was drukker dan normaal deze ochtend op de boulevard. Er werd wat af-getrimd. De ene na de andere zwiepende paardenstaart snelde voorbij. De bankjes waren bezet door onderuitgezakte  ochtendmensen. Op zee zo'n 50 zeilbootjes en andere vaartuigen. De eerste lekkerbekken bestudeerden de menukaarten bij de restaurants. Er waren her en der badgasten die zich hadden neergevleid  op het strand Een kar waaraan je des moules en des huitres kon kopen had zich geposteerd. 

Bij bij de bakker stond een rij. 

Ik was duidelijk wat later dan normaal.

We hadden nog geen ander plan dan gezamenlijk ontbijten op het balkon. Daarna zouden we wel zien.

Gister hebben we op een van onze tochtjes Marsilly aangedaan, dat ligt ook aan de kust van de Pretuis Breton, wat natuurlijk bij ieder meteen een lichtje doet branden.( ) Het ligt zo'n 20 kilometer ten noorden van La Rochelle.

Daar had ik de ervaring kilometers en kilometers ver weg te kijken zonder een spoor van horizonvervuiling waar te nemen. Zelfs geen windmolen!! We liepen op de kliffen ( werden er gewaarschuwd voor afbrokkelingsgevaar) in een heerlijke zon te kijken naar de schilderachtige carreletjes die er nu bij eb werkeloos bijstonden en waarvan een enkele alleen een onderkomen bood aan een lallend gezelschap. Meeuwen lieten zich bewegingloos en geluidloos mee zweven op de thermiek, de kust was puur.. Voor de criticaster wil ik vooruit dan nog vermelden dat er een bijna onzichtbare afzetting liep lang een schelpen/grintpad en dat we zo nu en dan een parkeerplaats passeerden waarop campers waren geparkeerd. That's it. Deze plek voor mij is er één om terug te keren en daarom alleen al kon de dag niet meer stuk.

 

Het Nieuws

De tijd waarin ik nu leef is een tijd waarin ik het nieuws tot me neem in  verbijstering en ontzetting. Er lijkt een afspraak te zijn gemaakt dat menselijke waardigheid geen rol meer hoeft te spelen; mensenlevens niet meer  tellen. Alles alles draait om geld en macht. De brandhaarden op de wereld zijn talrijk en het lijkt of een self fulfilling propfecy beweging de katalysator is van een 'onafwendbare eind van de mensheid.'

Om in al deze misère een lichtpuntje te brengen is kennelijk door diverse  redacteuren besloten om de mensheid niet al te veel te laten somberen en ook luchtiger onderwerpen op de voorpagina's van de kranten te tonen. 

Op zich is het vind ik prima om meer de focus te leggen op positieve ontwikkelingen in de maatschappij. Het nieuws lezen en daarna afgestompt dan wel met een hopeloos gevoel de dag te beginnen is immers ook niet wat we willen.

De keuze van dit luchtiger nieuws is echter gespitst op 1 onderwerp:  Het Songfestival!  Al weken en weken kan ik lezen hoe het er met de Nederlandse inzending van het songfestival voorstaat. Alles wordt gekauwd herkauwd uitgespuwd, weer gekauwd en herkauwd. De liedjes, de keuze van de liedjes,  hoe de repetities gingen,  wat er goed ging, waar het haperde, hoe de choreografie er uit gaat zien en die van de andere deelnemers, hoe het met die andere deelnemers gáát, en wat dat zal betekenen, en wat de bookmakers zeggen, en wat de andere peilingen doen, en of er politieke statements gemaakt mogen worden . Is de kleding wel passend!?  Hoe zijn de verhoudingen onderling!? Zijn er onenigheden!? 

Maar dan vooral:  De  outfit die zo ééénig staat en die andere outfit die echt niet kan!!! Wat zal ze met dat kapsel doen? En hoe hoog gaat onze boy eindigen? Is het fysiek wel te doen?! En mentaal!!??

Nou mentaal ben IK allang al afgehaakt ( sterker nog: ik was er niet eens aan begónnen!) 

Het wereldkampioenschap voetbal of de Olympische Spelen krijgen veel aandacht in de pers als het zover is, maar DIT slaat werkelijk alles!! 

Er zijn mensen die het allemaal reuze interessant vinden blijkbaar. Kennelijk wordt er ook bij die beruchte koffieautomaat over geboomd

Maar voor mij is de verbijstering van het lezen van het nieuws er niet minder op geworden! 

Vakantie in Frankrijk ( 5)

We blijven nog wat langer hier als oorspronkelijk gepland. De kust is met deze temperaturen van boven de 22 graden de beste plek om te zijn. De locatie, zo vlak aan het strand, scoort hoog op de genotsschaal.

Was ik een rechtgeaarde Nederlander dan kon ik nu uitvoerig rapporteren  over de steken die de verhuurster van ons onderkomen heeft laten vallen en de mankementen die het appartement vertoont. 

Dan begeef ik me op het pad van het goed bekeken programma op de vaderlandse televisie  waarin gasten in B&B's elkaars verblijf beoordelen.  Er was een haakje niet of een hoekje zo. 

Bij ons zijn het echter serieuzere dingen waarover we ons kunnen roeren. 

Misschien schrijf ik er later nog wel over. Wanneer ik klaagzin heb. 

Ik heb geen klaagzin vandaag. Kan nog komen, maar op het moment niet. 

Klagen is vandaag, en heel vaak trouwens zeuren. 

Klagers in Nederland moeten es in de wereld gaan wonen, voor ze hun mond opendoen. Of toegeven dat het klagen een soort hobby van je is waar je heimelijk wel van geniet omdat het zulke heerlijke aandacht genereert.

Ai, misschien schop ik hier tegen zere benen! Ik zal wel makkelijk praten hebben! Verwende man die ik ben. 

Ik zou misschien de grootste Zeur der Zeuren zijn wanneer het leven mij veel ongeluk zou toebedelen. 

Ik mag blij zijn. Ik MOET bijna blij zijn!!

Gisteren had ik weer de mazzel dat ik er met prachtig weer op uit kon samen met mijn lieve vrouw. In onze gedeukte Toyota reden we over de kromming van de imposante brug naar Île de Ré. Een eiland dat we ooit eind vorige eeuw met een klein groepje compleet hebben rondgelopen, en waarvan de herinneringen daaraan bij mij volledig zijn uitgewist.

De stadjes aan de kust lijken hier op elkaar. Ze zijn in dit seizoen waarin de toeristische meute nog op stoom moet komen prettig om in rond te kuieren. 

Schilderachtige haventjes, smaakvol ingerichte winkeltjes , gezellige terrasjes onder parasols, antiek aandoende uithangborden, rode dakpannetjes , kortom: smaakvol opgedirkte authenticiteit.

Waarvan ik met name genieten kan, zijn de autovrije zônes die de plaatsjes vaak hebben georganiseerd, en de afwezigheid van goed bedoelde muziek die vanuit de cafe's naar het terras geblazen wordt. 

Er is vaak ook nog wel een ruïne te bekijken of een kerkje. We vinden het leuk allemaal.

We hoppen van plaats naar plaats, wandelen over boulevardjes af langs kustpaden, je kunt het geen sportieve vakantie noemen. 

Gister bijna 12 kilometer afgelegd, dat was wel het hoogtepunt.

 

15 mei, ochtend

Ik ben een ochtendmens. 

In de ochtend is de wereld sereen.

Vaak.

Boven me een volkomen blauwe hemel. 

De wind komt niet verder dan een zwak briesje. 

Er zijn nog maar een handjevol mensen op de been. 

Een vrijwel leeg strand. Dat is het fijne van een appartement aan zee zoals dit,  je loopt naar buiten en je begeeft je meteen aan de kust aan het strand. Er is wel wát beweging!  Ik zie een fiets in het zand met daarnaast een zeer fanatieke beoefenaarster van het fysiek. Op hoge snelheid zie ik haar zichzelf opdrukken, kniebuigingen maken en ook andere vermoeiende oefeningen doet ze.

Kennelijk vind ze het lege strand hier een perfecte locatie voor.  Minutenlang achter elkaar is ze bezig!. Er zit geen pauze in! Ik doe het haar niet na. Ik zou het niet willen ook trouwens. 

Oké, ik zou het ook niet kunnen.

Ik zie een man lopen met een metaaldetector. Hij speurt ermee over het strand waarschijnlijk in de hoop iets waardevols te vinden. Ik had voorheen altijd de fantasie dat zo iemand zou gaan spitten wanneer zijn detector een signaal gaf en dan zou stuiten op een nog niet ontplofte handgranaat.

Te hopen dat dit nu niet gebeurd, want dan zou het uit zijn met de sereniteit! Loop maar lekker metaalzoekende ziel. 

Misschien,  zit ik nu te denken,  doet deze meneer dit uit milieu-overwegingen. Hij wil geen metalen rotzooi op het zilverwitte strand. Het is een nobel soort vrijwilligerswerk wat ik hier aanschouw! Het zal wel niet maar je weet het niet. Ik zie hem al die tijd niet 1 keer bukken om iets op te rapen. Wellicht dat de batterij van z'n detector leeg is. Dat kan ook, Dat hij dat niet in de gaten heeft.

Er is in de verte een groep kinderen die waarschijnlijk de dag in en aan het water gaan doorbrengen. Hun Franse gekwetter hoor ik op van honderd meter afstand. 

Verder komt er zo nu en dan een hardlopende hijgster voorbij,  op de vlucht voor haar geweten wellicht. Ook dat weet je niet. Ze zal wel gewoon aan het trimmen zijn, conditie opbouwen. Ze had een gepaste outfit voor dat doel aan. 

Dan was er nog een enkeling zoals ik. De toeschouwer, de waarnemer, de sereniteitsomarmer. We zagen elkaar en knikten elkaar toe. Vrienden. 

Ik besloot van het strand weg te gaan en de stenen en rotsplaten op te lopen, beneden de korte kliffen, Daarmee kreeg ik uitzicht op enkel wat vaartuigen in de verte, en op een replica van de aloude vuurtoren van Kaap Hoorn die daar door bedreven lieden is herbouwd . Verder niets dan golvend en strakblauw en de streep van het einde, en misschien heel heel vaag in de verte een glimp van het Fort Boyard.

Hier zag ik verder niemand en waren er slechts de geluiden die er al eeuwen klinken. 

Een ideale ochtend. De rotsplaten , het gestolde verkalkte zeeleven, het wier en ik.

14 mei

 14 mei.
Mijn moeder zou 103 geworden zijn. Maar ze werd 92. Ze werd geboren op de de dag dat haar moeder, mijn oma ook jarig was.

Data die in je geheugen gegrift zitten. Niet omdat ze voor mij nu zo belangrijk zijn. Het zijn geen dagen die moeilijker zijn dan andere, of waarop het gemis zich opeens meer doet gelden. Er kleeft geen sentiment aan.

Ik denk aan mijn moeder bij dingen waarvan ik weet waarvan ze zou genieten als ze er nog zou zijn. Die ze gezellig of mooi zou vinden. Afin, ik heb dat allemaal geprobeerd te verwoorden in haar afscheidsdienst. 

Het was een intens lieve vrouw, dat wil ik nu ik eenmaal aan dit schrijven begonnen ben, nog wel even kwijt. 

Ik heb haar te weinig liefgehad, omdat ik zo nodig recalcitrant moest wezen, maar dat heb ik de laatste jaren van haar leven wel een beetje goedgemaakt door me van mijn zorgzame kant te laten zien.

*

Het was een gewone vakantiedag vandaag. Misschien een wat rustiger dagje dan normaal. Wij altijd met onze 'uitstapjes hier en daar naar toe' hebben vandaag veel tijd in ons appartement doorgebracht. Op balkon. Puzzelen als een pensionado en even  met de bootbus naar het centrum van La Rochelle. Het was woensdagochtend en er zou markt zijn. Die was er ook!  In de grote overdekte markthal maar ook daarbuiten honderdtallen kraampjes met local food. Dus dat was kijken naar bakjes aardbeien, bijeengebonden asperges, roodgroene appelen. Ook allemaal dingen die ze uit dieren hadden gesneden lagen er , zo gedecoreerd dat ze er op z'n smakelijkst bij lagen in de vitrines. Ik merkte dat de vegetariër in mij duidelijk aanwezig was toen de aanblik ervan me niet bepaald het water in de mond deed lopen. In tegendeel. Een gevoel dat zich nog het best laat omschrijven als walging veroverde mij en deed me mijn blik afwenden.

De aaneengesloten kramen waar vis verkocht werd, boden ook al een niet te aangename aanblik,  al lagen de verschillende vissen keurig uitgestald op een lang bed van ijs.  Maar die kan ik toch beter hebben. 

Ik hou ook van vis. Ik hou van vis en ik hou van  kip. 

Het was  ál eten wat de klok sloeg op de markt . Stinkkaas, noten en olijven, noem maar op. Duizenden kilo's aan groente en fruit.  Wat gebeurd er met al die heerlijkheden die niet worden verkocht...

Maar, de markt heet gezellig te zijn. De rondneuzende mensen met hun tasjes en plastic zakjes lijken er meer ongedwongen en amicaler. Ze lopen op straat en niet in gelikte winkels waar de muzak van de muren glijd. Ze zijn vrijer

We voeren de haven van La Rochelle uit terug naar ons appartement met onze buit, een tros bananen, drie samosa's,  en Ingrid had bij het ene kraampje waar kleding verkocht werd een blouse niet kunnen laten hangen.

Leuk ding, daar niet van!

Helden op sokkels

 Piet Heijn, Piet Heijn, Piet Heijn zijn naam is klein, en zijn wandaden groot, wordt nu gezegd . Ook die van andere vroegere zeehelden en bestuurders. Onze uit volle borst bezongen helden zijn nu in veel gevallen helden op sokkels. Ze worden er vanaf gekeken.

Het laat zien wat de tijd doet.

Één beeld moet er toch zeker blijven staan. Van de meest ondeugdelijke persoon waar ooit blind achterna gelopen is. Of dat nou Piet Heijn is of iemand anders. Een beeld, een monument dat gezien moet worden als waarschuwing. Het symbool dat je als mens niet klakkeloos achter helden of leiders moeten aanlopen. Plaats naast de held van weleer een schaap. De niet kritische volger.

De boodschap:  Blijf alert! Straks heb je ook iemand op een voetstuk gehesen die niet blijkt te deugen. 

.

Daar over doordenkend: 

Wat gebeurt er als er straks een anti alcoholregering de dienst uitmaakt?

Raar idee? 

Ik zie tegenwoordig wel meer zaken gebeuren die ik eerder niet voor mogelijk zou hebben gehouden

Ik kijk nergens meer van op

Voor je het weet wordt door een nieuwe dienstdoende regering gesommeerd  het standbeeld van Andreetje  H in Amsterdam van zijn sokkel te trekken, omdat deze volkszanger de verpersoonlijking is gebleken van het inmiddels verboden bier. Deze man propagandeerde ongegeneerd het gebruik van alcoholica en als rolmodel heeft hij duizenden jongeren aan een verslaving van dit gif gebracht. Het leek een bewuste actie van deze volkszanger. Hij verzamelde het volk door door alcoholica ingegeven sentimentele liederen luidkeels ten gehore te brengen en de ether in te slingeren. Dan vertoonde hij zich voortdurend met blikjes en flesjes en alles waar je maar alcohol in kon stoppen op het toneel en hield dat omhoog.
'PROOST!' heeft hij ooit geroepen. voor een 8000 koppig publiek, onder wie veel  minderjarige kinderen. We kennen allemaal de verhalen over de ellende die dat veroorzaakt heeft.
Dat standbeeld van Hazes past niet meer in deze tijd. Waarin we AF willen van verderfelijke gewoontes. Waarin we afrekenen met de normloosheid en er Werkelijke Waarden op na willen houden. 

Hazes is indirect mede verantwoordelijk voor honderden en honderden dodelijke slachtoffers die stierven door de gevolgen van het drinken van alcohol

Van de sokkel af met die man!

*

vakantie in Frankrijk ( 5)

 Cultuurslurpers kun je ons op dit moment niet bepaald noemen. Ongetwijfeld is er qua cultuur wel het een en ander te snuiven, maar wij hebben onze neusjes richting zee gestoken en struinen langs de kusten waar de de zee over de jaren steeds kleine stukjes van het land wegsnoept, en waar de natuur zich in zijn ongereptheid zien laat. 

Hoewel ik bijzonder kan genieten van de natuur heb ik ook de behoefte aan de afwisseling merk ik nu. 

We waren wel om in de culturele behoefte tegemoet te komen in Kerhinet, een dorpje waar een aantal ( 18) huizen met rieten daken in ere is hersteld. Het dorpje was verlaten en in stijl gerestaureerd. Het is zo klein dat je er al doorheen bent gelopen voordat je het in  de gaten hebt.

De moeite waard? Nou," mwâh!" , kan ik dan volmondig zeggen!

Mocht het je ding zijn te kijken naar gerestaureerde oude huisjes dan raad ik je eerder aan om eens naar Orvelte in Drenthe te gaan!

Vandaag is de planning La Rochelle in te wandelen en te verkennen. Cultureel is er wellicht wel wat te beleven. De stad is in de oorlog voor bombardementen bespaard gebleven, en de huizen en gebouwen  van weleer zijn er nog te bekijken.

Er zijn geen musea die ons bijzonder aanspreken. 

Voor nu, op deze vroege ochtend van de 13e mei staat op het culturele programma: vlak bij de grootste jachthaven van Europa naar een echte Franse boulangerie, om er traditioneel Frans brood te kopen, een baquette en een croissant! Ah oui!

La Turballe, een prachtig plaatsje

Cryptogrammen, spelletjes en puzzeltjes doen, het schrijven van dit blog, een paar TV programma's kijken op de Ipad,  dat zijn de voornaamste dingen waar ik me mee bezig houdt. Naast het voldoen aan dorstige noden en te luisteren naar wat de maag graag zou vermogen en als  het even kan ben ik buiten in de zon te vinden. 

Zoals ik eerder schreef houd ik me wanneer we erop uit gaan veel bezig met  het maken van foto's. Laatst waren we in een plaatsje, La Turballe waarin ik helemaal geen foto's heb genomen maar ik was wel getroffen toen we langs een haven en scheepswerkplaats liepen. Ik zag er een hoeveelheid aan oud materiaal van vissersboten dat  langs de kade lag opgetast. Oud vuil. Verroeste onderdelen van boten, vissersnetten, touwen.  Ik kan er dan langs lopen alsof ik in een openlucht kunstgalerie loop. Dan heb ik het weer even helemaal naar mijn zin.

Ingrid is s avonds vaker bezig met gevonden schelpen. Ze weet daarmee kunstige creaties te maken die straks in huis wel een plek zullen gaan krijgen. Op de bovenverdieping is al een samenraapsel te vinden van allerhande strandvondsten en dat kan er dan nog wel bij.

Gedeeltelijk claustrofobisch

 Ik ben gedeeltelijk claustrofobisch. Ik wist zelf niet dat het bestond, tot ik het ervoer. En wat je ervaart bestaat. In ieder geval in gedachten. 

Het zijn mijn benen. Deze lieve trouwe onderdanen raken benauwd als ze in een lange broek gestoken zijn en ze geacht worden  voort te bewegen op een warme dag. 

Ik had het gisteren. De ondergrond was zanderig, waardoor elke stap die ik deed  wegzakte, en extra inspanning koste. Het zonlicht weerkaatste zich op de rotswand waar ik langs liep.

Ik dacht aan mijn korte broek, die ik op vakantie hier altijd bij me draag, netjes in mijn rugzak. Maar die ik nu niet bij me had.

Mijn benen wilden los, vrij zijn. Ze begonnen te plakken tegen het textiel. 

Dus er moest een oplossing komen. 

Gelukkig lag die voor de hand. 

Het is namelijk wel een vorm van claustrofobie waar je snel van af kunt komen, dat is wel een voordeel

10 mei, ochtend

 Eens in de maand sta ik mezelf toe om te roken. Dat doe ik nu al een jaartje en ik kan dat.

Gisteravond had ik mijn Mei-rookdagje. Niet omdat de behoefte daaraan zo sterk was, maar gewoon omdat ik dat zo nu en dan wel eens lekker kan vinden. Het is geen verslaving of verslavingsgedrag. Het is alsof je weer es een rodekoolstamppot eet. Het hoeft niet, maar af en toe toch wel eens lekker.

Ik merk wel op dit roken goed samengaat met drinken. Ik merkte het vanmorgen.

De ochtend is mijn moment van de dag. Ongestoord de dag beginnen en lekker wat aankeutelen met een koffietje, lezen, een spelletje doen, nieuws lezen of wat schrijven- deze jongen is dan in z'n element! Zo niet déze morgen. Intern merkte ik dat ik niet fit was. Een moeheid was irritant prominent aanwezig in mijn lijf. Een lusteloosheid die niet wilde verdwijnen. Zo vond ik mezelf leeg voor me uitkijkend op een stoel achter de tafel. 

Koffie hielp niet om dit gevoel te verdrijven. Een koude douche had dit waarschijnlijk wel gedaan, maar dat vond ik overdreven. Ik kon immers nog even gewoon terug naar bed gaan. Ik heb immers geen agenda en kan doen wat ik wil.

Terug naar bed.

Lekker even nog tegen Ingrid aankruipen. 

Ik bedacht dat het de Chardonnay van gisteravond moet zijn geweest waardoor ik me nog niet opperbest voelde. Niet de Chardonnay zelf, maar de hoeveelheid ervan. Ik had teveel gedronken, dat zal het zijn geweest. Ik kan een glaasje drinken tot een glas of drie. Ga ik daar overheen dan kappen de remmen plotseling. Dan treedt er een katalysator in werking en gaat het drinktempo  met rasse schreden omhoog.

Gelukkig komt dit niet vaak voor. 

Niet meer. 

In bed kon ik rustig liggen want er klonk getik tegen de ruiten. Regen. Wat zou je dan onrustig gaan doen!  Regen is er om je eraan te herinneren dat je gewoon in bed kunt blijven ( pensionadowijsheid).

Een uur later wordt er  langzaamaan wat meer licht naar binnen gestrooid, en stopt het getik.

Koud is het niet. Een graad of 17.

Ik sta opnieuw op, voel me beter en ik heb  aankeutelideeën om de ochtend mee op te vullen. Met spijt dacht ik nog even aan gisteren.

Niet alleen omdat ik teveel gedronken had, en ik had een prima dag gehad. Maar:

Gisteren was het 9 Mei. Ingrid en ik hebben elkaar op die dag voor het eerst gekust en de dag mag dan een romantisch tintje krijgen. 

Helemaal vergeten'.

Ingrid zei gisteravond: weet je  wat voor dag het vandaag is?

En toen wist ik het. 

Ingrid had liever een man gehad die romantischer was als dat ik ben, maar ze kent me en was daarom niet buitengewóón teleurgesteld, maar jammer was het wel. We kennen elkaar nu 46 jaar! Nog steeds samen door 1 deur. Lief en leed gedeeld. Dat is toch mooi! 

Hier is het

Een merkwaardige beleving

Ergens aankomen waar je je meteen thuis voelt, ook  al ben je er nooit geweest! Het is vertrouwd om er rond te lopen.  Alsof je het herkent van... Het ruikt, het hoort! Je lijf, je ziel, je geest jezelf. Alles is in harmonie hier.  Voelt zich rustig. Het voelt als jouw land, jouw streek. 

Gedachten komen op: ik ken dit van een vorig leven! 

Onzingedachten, altijd heb je ze verworpen, maar opeens ga je twijfelen.  

Hier wil je zijn en blijven. Je herkent het licht en het ontroerd enigszins. 

Dan besef je. Ik hoor hier! Hier woon ik!  Hier ben ik geaard

Het heeft niet eens zoveel met geluk te maken. Wat je voelt is geen geluk, maar een volkomen rust. Je hebt je bestemming gevonden

Het enige wat je nog hoeft te doen is een onderkomen zoeken, en dag te zeggen tegen die dwaalplaats waar je veel te veel jaren hebt doorgebracht. 

Vakantie in Frankrijk (4)

We zijn er uit!

We gaan niet jagen op een paar graden

We laten ons niet leiden door weersvoorspellingen

We stellen de omgeving

boven de buienradar

We blijven in Bretagne

waar de zee naar zee ruikt

waar de rafelige randen van het continent zich laten wassen door de oceaan

Waar het licht op de golven danst

waar we sporen achterlaten in schelpenzand

Waar de meeuwen hun vleugels spreiden in de

wind 

die er voor God speelt

Perfect gezelschap

Ze geeft me wat ik nodig heb

zonder dat ik er om vraag

Zelf zegt ze niets

Ze is aanwezig

Streelt me, koestert me, warmt me op

IK kleed mezelf voor haar uit

en bereid mezelf voor

Dan is het goed als ik in haar ben

en omarmt door haar stralende armen

in slaap val

Vanavond verdwijnt ze, 

Morgen zal ik blij zijn

als ik haar weer zien kan

Vakantie in Frankrijk ( 3)

 ' Wie verre reizen doet kan veel verhalen' zei mijn moeder vaker wanneer het onderwerp 'reizen' ter sprake kwam.  Het is een oud Nederlands spreekwoord, ontleent aan een Duitse dichter.

Wanneer er geen respons kwam op de opmerking, had ze de gewoonte die zelf te geven: 'Zo is dat!'

Zo ver is onze reis niet, dit keer.  Frankrijk! Een niet bijster verre reis. We zijn bij onze buurman, daar komt het praktisch op neer  "Wie minder verre reizen doet, zou die dan ook minder verhalen ? 

Straks hebben we misschien wel helemaal niks meer te verhalen, want als we waarmaken wat we al weken tegen tegen elke belangstellende laten weten, dan reizen we in Frankrijk de zon achterna. We zeiden lachend 'We gaan daarheen waar de zon schijnt!'

We hebben het bekeken. De zon schijnt het meest aangenaam in de plek waar ons huisje staat. In Zuid Nederland! Weerplaza laat een mooi rond zonnetje zien met getalletje 25. 

Geen wolk met druppels zoals in onze contreien 

Wanneer we blijven zitten waar we zijn dan hebben we straks de regenjassen nodig, terwijl we thuis in korte broek de schuifpui zo ver open kunnen trekken als we maar willen en de zonnebrandolie steeds binnen handbereik moet zijn. 

Gaan we nu naar huis!?

Laten we de Bretonse kust voor wat het is? De omgeving is er wel één waar we heel erg van houden. 

We moeten gaan beslissen. 

Wordt vervolgd