'Pittoresk, schilderachtig.' Zo worden ze meestal genoemd, de dorpjes rondom de Mediterranee. De dorpjes in het binnenland. Kilometers verwijderd van de toeristen herbergende kolossen aan de kuststrook hier in de buurt van Valencia. Dat zijn de dorpjes waar ogenschijnlijk het leven stilstaat, behoudens de masten die her en der geplaatst zijn om aan de behoefte van wifi- ontvangst te voldoen.
Verscholen in een dal in het groen liggen ze vaak, of juist tegen de toppen van een heuvel, die dorpjes met hun rode dakpannetjes en op elkaar gepakte huisjes in soms felle kleuren.
Ze hebben allemaal hun kerkje, kroegje en ruïne-achtig kasteeltje.
In de dal-dorpjes liggen ze aan kronkelige riviertjes met eroverheen even schilderachtige bruggetjes.
Nooit es oliebollerige gehuchten, onooglijke dorpjes.
De één is wat sfeervoller dan het andere misschien. Het één nog wat méér verlaten dan het andere. Want dat zijn ze wel. De gehuchten. We zijn er door een paar heengelopen en hebben zelfs in het midden ervan een enkele keer opgemerkt dat de stilte er compleet was. Geen geschuifel, gehoest, geblaf, geen elektrische heggenschaar of autogeronk. Ook in de verte geen geluid van een autoweg. We konden er stilstaan, luisteren met ingehouden adem, en niets horen. Niets
Wie wonen er nog?
We treffen ook dorpjes waar we op een enkel terrasje mensen achter hun glaasje zien zitten, keuvelend en lachend met elkaar. Wie weet treffen ze elkaar hier elke dag. In een temperatuur die hier het grootste deel van het jaar behaaglijk is te noemen, tot zeer warm.
De mensen, ze zullen alles van elkaar weten. Want veel wonen er niet.
Ik vind het heerlijk om door die dorpjes te lopen. De rust te ervaren die er heerst. En ondanks de verlatenheid overvalt mij nooit een gevoel van doodsheid van de dorpjes. Of saaiheid, wat ik me kan voorstellen dat dat voor anderen misschien wel het geval is. Maar ik ervaar dat niet, daarvoor vind ik ze vaak te kleurrijk of schilderachtig. Maar ik ben er ook maar even. Na een uurtje ben ik weer vertrokken. Laat het weer achter me. Ik ben op doorreis.
Maar ik zal ze blijven bezoeken want ze blijven trekken. Misschien is het een hang naar vroeger. Alles simpel, geen gedoe. Een kleine wereld met z'n eigen kleine en grote gedoetjes. Dat is genoeg.
Er daadwerkelijk deel van uit maken en er wonen ervaar ik wellicht na verloop van tijd anders.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten