Solidariteit naar solorariteit

 In de jaren 70- 80 stond Nederland . We hadden een naam in Europa. Wij waren een vooruitstrevend betekenisvol landje. Een eigenwijs landje. Een gidslandje. Een vrijer dan vrij-landje. We demonstreerden toen vanuit betrokkenheid! Zo komt het me tenminste nu voor.  Een links virus waarde rond en we droegen de term waarmee we aangeduid werden in het buitenland als Geuzennaam met ons mee. 'The Dutch Disease' !!!

We waren trots op die ziekte. 

We waren voor 'inter-nationaaaale solidariteit!!!

Bijna een half miljoen mensen op de been tegen kruisraketten!
Nederlanders riepen op straat om Solidariteit! Dat was toen nog geen links leuterwoordje maar had gewicht. Studenten lieten van zich horen en verenigden zich . We wilden vrij en tolerant zijn naar elkaar. Wellicht nog een uitvloeisel van de Flower Power. . 

De Amerikaan Adrian Belew zong er over in zijn nummer 'A Peacable Kingdom'.  Wat een land was Nederland. Het land van fietsen en bloemen.

Pacifisme was een stroming die veel navolging genoot. Ook al een woord dat je bijna niet meer hoort, pacifisme. Iedereen wist wat het 'gebroken geweertje' betekende. Tuurlijk waren er voor- en tegenstanders. Maar de wind die woei had geen verderfelijke geur. We konden samen leven en zongen het lied mee van " 15-miljoen mensen op dat hele kleine stukje aarde, die schrijf je niet de wetten voor, die laat je in hun waarde". Wij waren er voor elkaar.  Zo profileerden we ons!!

We wilden een tolerant volk zijn!! Tolerant! Verdraagzaam! En we leken het te worden!  Dat je je bijvoorbeeld zo zou kunnen gedragen naar mensen die in hun ellende hopen op iemand die ze kan helpen. Tolerant, verdraagzaam. Hulpvaardig. 

Moeten we achteraf concluderen dat we alleen maar mooie praatjes verkochten en meer niet, omdat het ons allemaal goed ging? 

Er is veel, veel over te zeggen

Hoe oprecht waren we? Of anders, waarom en wanneer hebben we dat gedachtengoed  overboord gegooid?