Vakantie, het eind in zicht

 We beleven voorlopig de laatste week voor we weer in ons oervertrouwde leventje gaan stappen met al z'n gedoetjes en vooral z'n verplichtingen. Ik wil er nog niet mee bezig zijn maar het wegduwen van opkomende gedachten aan 'het werk' wordt steeds moeilijker.  Het irriteert me. Ik wil altijd op vakantie zijn!!! Verdorie! Leven als God in Frankrijk or where ever! 

Ik heb een hekel aan stemmetjes die smalend reageren. Ze doemen op in mijn hoofd.: "...dat kan nu eenmaal niet hè?" , of : "Ja, dat willen we allemáál wel!" of "dan zul je toch wat centjes op de plank moeten hebben liggen"

Op de plank. Centjes op de plank.

Die laatste opmerking stoort mij het meest. Schrijnt. Had ik mijn leven anders ingericht, dan HAD ik nu genoeg gespaard en een leven kunnen hebben waarin ik niet op financiën had hoeven te letten. Ik had meer armslag gehad.

Ik weet dat. Wat dat betreft heb ik het niet heel goed gedaan, en hoewel ik vind dat je daar niet je eigenwaarde aan op moet hangen, het doet het ego ook geen goed. Dagelijks zijn er momenten dat ik mezelf moet toespreken en me uit een sombere uithoek moet halen. Dan vind ik mezelf een mislukt mens,

Mijn vaste verweer tegen deze negatieve gedachten is het opsommen van mijn zegeningen en die zijn er genoeg! Ik kan me ook verdedigen met onderstaande tegeltjeswijsheid. Maar trots op mezelf ben ik niet.

Arbeidstechnisch gezien heb ik geen stappen gezet. Ik was groepsbegeleider toen ik 25 was. Ik ben dat nog steeds.  ( al heb ik wat uitstapjes gemaakt) 

Ik werk heel mijn arbeidzame leven met hulpbehoevenden. Ik werkte met en voor lichamelijk ( zwaar) gehandicapten in een verpleeghuis en in hun eigen woonomgeving. Ik werkte met mensen met een lichte tot zware verstandelijke beperking,  autisten, mensen die lijden aan een psychische storing , getraumatiseerde mensen. Psychisch aangedane  mensen. Van jong tot oud. 

Beschadigde  mensen zijn vaak achterdochtig, kunnen korte lontjes hebben, uiten zich soms agressief, zijn niet snel tevreden. , 

Ik heb mensen geholpen zodat ze de dag konden ingaan, Ik heb geprobeerd mensen te steunen, ze een thuis te bieden, vrolijkheid te brengen, ze te stimuleren in zichzelf te geloven, ze te helpen positiever naar zichzelf te gaan kijken. Met eindeloos geduld en met wisselend succes. 

Dat is mooi. Als je het zo leest. Maar ik ben er niet trots op, Ik denk dan; Iedereen kan dat! En beter! 

Zo wordt mijn nog onverwoestbaar zijn geteisterd door negatieve blikseminslagen

Mede debet hieraan is het feit dat er weinig tegenover staat.( zeker in vergelijking met werk in het bedrijfsleven) Het is ook lang niet altijd 'dankbaar werk' Ik voel me in mijn werk een nummer, een loonslaaf zo je wilt. Voor jou tien anderen.

Verder heb ik te kampen gehad met faalangst en daardoor het lef gemist om me om allerlei terreinen te ontwikkelen. (Daarover misschien later)

Maar het leven is nog niet afgelopen, zalfde de uiterlijk onverwoestbare relativist. Het cliché zegt: Je bent nooit te oud om te leren'

En zo pak ik de draad weer op, glimlach,  neem een teug van de kleuren van het leven en prop  mijn ongenoegens weer in het laatje. 

Daar zou wel een beter slot op mogen  zitten.

Nu, bijna midden oktober, zit ik in Noord Spanje in een gehuurd huisje met een zwembad. Ik ben er nog niet in geweest maar het klinkt zo lekker luxe: 'huisje met een zwembad.' De zon schijnt, en eigenlijk is het leven goed. Ik zou me heel hard moeten schamen als ik het tegendeel zou beweren. Want ik bezie met lede ogen  wat er in de wereld gebeurd. De somberheid en ergernis daarover verdwijnt uiteindelijk weer in een ander laatje. Dat zijn zaken waar ik machteloos in sta en niets kan doen. Behalve de kop in het zand steken en het nieuws het nieuws laten

Sec gezien lééf ik al als een God in Frankrijk!! 

Ik mag genieten. Niet vragen waarom ik dat mag. Maar het ondergaan. Dát is wat ik moet doen! En dan kán ik ook genieten. En misschien - maar zover ben ik nog niet- ooit tegen mezelf kunnen zeggen dat ik het verdien!!