Ik woon al bijna 25 jaar ultra-monogaan samen met een vrouw.
Van haver tot gort elkaar kennen ervaren wij als prettig.
En gort is niet altijd gort
We rooien het goed.
Ondanks dat we elkaar behoorlijk flauw vinden als het op humor aankomt. Samen lekker lachen is er minder bij dan ik zou wensen. Ook een verschil dat we hebben moeten leren te accepteren is onze aanpak der dingen. Zij is op alles voorbereid, ik zie het wel als het zover is. Praktisch vertaald: Zij wil er zeker van zijn dat ze niet door de bank zakt, en ik ga de bank pas maken als ik er doorheen gezakt ben.
Maar, we hebben bij nogal wat onderwerpen hetzelfde idee, of dezelfde smaak. Dit geldt niet zozeer voor muziek en ook niet zo voor schilderijen, maar wel voor essentiele zaken als: Komen er kinderen, dan zorgen we beide voor de kinderen- net als dat we beiden voor het inkomen zorgen. Een uitgangspunt dat er toe doet. Een leidraad waar je mee voortkunt. Dit uitgangspunt maken we nu al 15 jaar waar. Wij zijn gelijk. De kinderen noemden ons beide ‘mapa’en we zorgden samen dat we het konden rooien.
Doe dat maar es na.
Ik ben er trots op
Geen opmerkingen:
Een reactie posten