Laatst zag ik er weer een paar, alsof de tijd had stilgestaan: Lifters. Met 60-er jaren looks. Het is nog maar zelden dat ik ze aantref.
Liften is lange tijd mijn favoriete manier van reizen geweest.
De eerste keer dat ik lifte moet ik 10 jaar zijn geweest.
Ik lifte alleen, of samen met anderen. Ik maakte me absoluut geen zorgen over veiligheid, tenzij de rijvaardigheid van de chauffeur angstig stemde. Die situaties waren er heel soms. Mannen die indruk wilden maken door onverantwoord onverantwoord te gaan rijden. Ik was naïef, en ben dat altijd wat gebleven. Ik had geluk, en ik wist hoe te liften. Waar ik moest staan, hoe ik me moest presenteren,hoe ik moest kijken, welke kleding werkte, en welke niet, en wat voor borden het handigst waren om mee te nemen. Ik was liftervaringsdeskundige. Ooit uitgerekend dat ik als lifter in circa 2000 auto’s moet hebben gezeten.
Doorgaans ging het prima!!. Den Haag- Breda liftte ik doorgaans sneller als wanneer ik met de trein zou zijn gegaan.
Regelmatig stopten mensen bij me die nog niet eerder aan iemand een lift hadden gegeven. “Je zag er wel uit om te vertrouwen”, hoorde ik een paar keer. Of “ik weet eigelijk ook niet waarom ik stopte”. Soms stopten ze bij mij, na een aantal lifters die voor mij stonden voorbij te zijn gereden. Ik probeerde het gewenste klankbord van mensen te zijn, om mensen te bewegen ook de volgende keer weer lifters mee te nemen. Geweldige ervaringen had ik. Leuke kortstondige ontmoetingen waren het, en mensen die kilometers en kilometers voor me omreden, me van alles aanboden, mensen die hun verhaal kwijt moesten.
In vrachtwagens viel ik vaak in slaap, op de langere ritten kon ik het niet wakker houden. Dit speet mij werkelijk voor de chauffeur..
Mijn slechtste ervaring was die van een jongen en een meisje, die nadat ik bij hun op de achterbank had plaatsgenomen, bij mij bietsten om geld en sigaretten. Ik had niets. Toen ik zei dat “het dus daarom was dat ze lifters meenamen” kon ik er onmiddellijk uit en werd op de autosnelweg achtergelaten.
De keren dat het niet liep met liften waren er natuurlijk ook. Dat je een hele dag staat om weg te komen. En dat je ’s avonds nog niet weg bent. Ik weet nog zo’n ervaring met Erwin, en Marloes (met z’n drieën + bagage!)we stonden ergens in België langs een hele foute weg. Uit zuiver ballorigheid zijn we op een gegeven moment langs de kant van de weg gaan staan met een bord: 'LAAT MAAR'.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten