‘Kanjers! Jullie zijn Kanjers!
Bovenstebeste Kanjers!’
-"Nou…hou eens op mijn borsten zo in je handen te wegen Johan! Als je denkt dat ik dáár opgewonden van wordt."
Johan voelde zichzelf een borstenmaniak, en hij voelde zich daar lang niet altijd prettig bij.
Onzeker.
Was dít nu zijn leven? Op te gaan in borsten??
En het duurde nu ook al zo lang, bijna al 25 jaar! Was dít AL wat het lot hem aan gedrevenheid en passie te bieden had??
En tegelijkertijd: BOOD het hem ook niet die passie, die verrukking – elke keer weer, die rondingen, die zachtheid, die….. te kneden en te kussen, te bekijken, en opgewonden van te raken…?
Johan dacht soms: ‘Hoe zou de hemel er uit zien?’
Maar hij kon niet geloven in een vleselijke hemel,
en dat stemde Johan zeer somber
Geen opmerkingen:
Een reactie posten