Boodschappen doen en letten op de aanbiedingen.
Hoe moeten we dat zien?
Kleinburgerlijk, pensionado-achtig, of gewoon zuinig?
Een jaar of 10 geleden lette ik nooit op prijzen. Als een tornado ging ik door de supermarkt en griste mee van de schappen wat ik nodig had of wat me opeens wel lekker of nuttig leek.
Schoenen in de aanbieding bij de Aldi. Ik kan er nu nog steeds tientallen jaren mee vooruit.
Want de artikelen, die buiten het normale supermarkt assortiment vielen wekten wèl mijn speciale interesse., en vormden zo het oog van de tornado.
Nu ga ik naar verschillende supermarkten omdat bij de één iets in de aanbieding is, en bij de ander niet.
Ik ben geen tornado meer. De storm is gaan liggen, ik koop met aandacht de producten. Lees etiketten soms. Bestudeer ze op nutri-scores, gezond leven, houdbaarheid, veganisme en prijs.
Ik voel me ook niet meer gejaagd bij de kassa. Als er een rij mensen achter me staat te wachten trok ik me daar eerder wat van aan. Ik projecteerde m'n eigen ongeduld op de mensen die op mij aan het wachten waren, en ging gehaast te werk. Nu niet meer. Hoewel ik ook geen uitgebreid praatje ga houden met de kassière, zo erg is het niet; want dat is nog wel steeds een ergernis. Als voor me in de rij iemand staat die het kassameisje kent en ter plekke amicaal samen de gemeenschappelijke kennissenkring doornemen.
Maar voor de rest is het wel een zegen dat de haast uit mijn leven aan het verdwijnen is.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten