Zwarte stront. - Sluipschutters

Ik kwam deze sketch weer es tegen en moest opnieuw lachen

De Ocupas

 Waar we ook komen in Spanje, de huizen zijn goed beveiligd. Overdreven, naar het me toescheen. Dubbele sloten op de deur, rolgordijnen voor de ramen, getraliede ramen, bewegingsmelders, camera's. 

Wat een bang volk, denk je. 

Waarom zijn ze zo bang voor inbrekers.? Wordt er zoveel ingebroken in Spanje.?

Bij navraag bleek dat nog wel mee te vallen.

De reden waarom Spanjaarden hun huizen zo goed beveiligen, heb ik me laten vertellen, is dat er mensen zijn die er op uit zijn de woning te bezetten. Krakers zogezegd. ( de 'Ocupas' )

Het huis zou gekraakt kunnen worden. Dat is voor Spanjaarden dan een probleem want dat heeft te maken met een wet die in dit land van kracht is, eentje die mij tamelijk absurd voorkomt . De wet behelst namelijk dat wanneer je huis gekraakt wordt tijdens je afwezigheid, en er wordt geen melding van gemaakt binnen 48 uur, de krakers dan in principe het recht hebben om in het huis te blijven. Ze zullen de sloten hebben vervangen en wat eigen spullen er in gezet. Je bent dan als rechtmatige bewoner opeens niet meer de rechtmatige bewoner, Het huis kan door anderen met alles er op en er in worden bezet  zonder dat je daar zomaar stappen tegen kunt ondernemen. Tenzij je het binnen 48 uur meldt. Dan komt de Guardia Civil de ocupas de deur uitzetten, maar ben je te laat, dan kun je een groot probleem hebben en soms verzeild raken in langdurige rechterlijke procedures, om je gelijk te halen.

Soms zijn er dealtjes te maken. want de krakers houden er vaak maffiose methodes op na. Dan kun je je huis 'terugkopen' voor een aanzienlijk bedrag.

Dus dat verklaart een hoop, voor wat betreft die beveiliging. 

Mensen met een tweede huisje in Spanje zijn al vaak de pineut geweest. Zeker in coronatijd, toen zijn veel van die lege huisjes 'overgenomen'.

Degenen die er wel bij varen zijn de beveiligingsbedrijven en zaken die handelen in  soortgelijke artikelen. 

Stel je voor, je huisje, je kasteel. In 1 keer weg. Je komt aan, en kunt doorrijden  naar een hotelletje. 

Wie voelt zich dan een Bouddha genoeg om zich neer te leggen bij wat er gebeurd en het te zien als een les in  onthechting...

De Zee

de zee is er

en was er

ik hoor 

geluid van gestaag oneindig doorgaan

In mijn vorige leven

In de nacht 

bieden kusten weerstand

zo lang ze kunnen

De zee slokt schenkt

ebt vloed

deint beukt

beangstigd soms

daarna kalm

De zee is er 

hoe dan ook

ademt

Met de wind  de maan 

Geboorte ( 2)

 De geboorte van 4 oktober 2024 zoals gezien

Gummbah weer

 De afgelopen dagen is het vooral natuur genieten, en wat minder cultuur. Dat laten we even aan anderen over

Heaven and minder heaven

 Opeens waren we niet meer alleen in ons appartement . Na een klein tropenbuitje werd ons huisje opeens bevolkt door duizenden en duizenden kleine vliegjes. Ze kropen over de vloer de tafel het plafond tegen de muur overal waar je maar keek. Apathische vliegjes die zich van tafel af lieten vegen en geen verzet boden. Ze vlogen niet weg. Ze vlogen eigenlijk nauwelijks . Ze kropen. Ze kropen overal. Ik kreeg er jeuk van

Het waren er te veel!! Had je ze van tafel geveegd dan was het een kwestie van seconden en dan waren ze er weer. 

We moesten ermee dealen. Ook met de gewone reguliere vliegen die zich weliswaar in veel minder grote getale lieten zien maar die  irritant aanwezig waren.

Wat dat betreft is het goed dat we vandaag uit dit onderkomen vertrekken. 

Toen ik vanmorgen rond 04.30 wakker werd zaten ze ook al in mijn nachthoofd. 

'Weet je wat ik zie als ik gedronken heb? Allemaal beestjes' Wie kent dit zeurderige liedje nog? Het begeleide die vroege ochtendbeelden. 

*

Gisteren waren we in een mooi natuurgebied bij een waterval. Dat was ontzettend genieten voor mij. Ik ervoer het daar als bijna paradijselijk. Het weer was net als de begroeiing tropisch. De rust, de enorme weelderige planten en pluimen, de rotswanden die net als de waterval naar beneden leken te willen glijden maar hierin gestold waren, maakten het bijna onwerkelijk. Het decor voor een film, of het gevoel dat je in een enorm terrarium rondliep. 

Hoogtepuntje in deze  vakantie. Salto de La Novia

Het kasteel van Vall de Almonacid

 Eerder schreef ik al dat vrijwel ieder dorp hier zijn eigen kasteelruïne heeft. Zo ook het dorp waarin ik nu mijn onderkomen heb en dat luistert naar de naam Vall de Almonacid. 

Al een paar dagen zijn we hier en een klim naar het hogerop gelegen kasteel was wel een aardig doel voor een wandeling. 

Er komen niet veel mensen naar de ruïne. Sterker nog, ik kon in een café de sleutel van de middeleeuwse vesting lenen en er mee op pad .

En dat was toch even speciaal!

                 Tegen de linkerheuveltop ligt het kasteel

Handige vertaalapp

Wat een vooruitgang zijn die vertaalapps!!. Ze hebben me in het buitenland vaker geholpen om mezelf duidelijk te maken. 

En ze worden steeds beter

 

Spaanse dorpjes

 'Pittoresk, schilderachtig.' Zo worden ze meestal genoemd, de dorpjes rondom de Mediterranee. De dorpjes in het binnenland. Kilometers verwijderd van de toeristen herbergende kolossen aan de kuststrook hier in de buurt van Valencia. Dat zijn de dorpjes waar ogenschijnlijk het leven stilstaat, behoudens de masten die her en der geplaatst zijn om aan  de behoefte van  wifi- ontvangst te voldoen.

Verscholen in een dal in het groen liggen ze vaak, of juist tegen de toppen van een heuvel, die dorpjes met hun rode dakpannetjes en op elkaar gepakte huisjes in soms felle kleuren. 

Ze hebben allemaal hun kerkje, kroegje en ruïne-achtig kasteeltje.

In de dal-dorpjes liggen ze  aan kronkelige riviertjes met eroverheen even schilderachtige bruggetjes. 

Nooit es oliebollerige gehuchten, onooglijke dorpjes. 

De één is wat sfeervoller dan het andere misschien. Het één nog wat méér verlaten dan het andere. Want dat zijn ze wel. De gehuchten. We zijn er door een paar heengelopen en hebben zelfs in het midden ervan een enkele keer opgemerkt dat de stilte er compleet was. Geen geschuifel, gehoest, geblaf, geen elektrische heggenschaar of autogeronk. Ook in de verte geen geluid van een autoweg. We konden er stilstaan, luisteren met ingehouden adem, en niets horen. Niets

Wie wonen er nog?

We treffen ook dorpjes waar we op een enkel terrasje mensen achter hun glaasje zien zitten, keuvelend en lachend met elkaar. Wie weet treffen ze elkaar hier elke dag. In een temperatuur die hier het grootste deel van het jaar behaaglijk is te noemen, tot zeer warm.

De mensen, ze zullen alles van elkaar weten. Want veel wonen er niet.

Ik vind het heerlijk om door die dorpjes te lopen. De rust te ervaren die er heerst. En ondanks de verlatenheid overvalt  mij nooit een gevoel van doodsheid van de dorpjes. Of saaiheid, wat ik me kan voorstellen dat dat voor anderen misschien wel het geval is. Maar ik ervaar dat niet, daarvoor vind ik ze vaak te kleurrijk of schilderachtig. Maar ik ben er ook maar even. Na een uurtje ben ik weer vertrokken.  Laat het weer achter me. Ik ben op doorreis.

Maar ik zal ze blijven bezoeken want ze blijven trekken. Misschien is het een hang naar vroeger. Alles simpel, geen gedoe. Een kleine wereld met z'n eigen kleine en grote gedoetjes. Dat is genoeg.

Er daadwerkelijk deel van uit maken en er wonen ervaar ik wellicht na verloop van tijd anders.