The Hidden Tapes of Davincini ( 1)

 Nu we toch in de oude doos aan het graven zijn: Davincini in 2014. Highly concentrated

Herinnering: Fascinatie en angst voor wat komen gaat

 Ik was 6 - 11 jaar 

Het leven lag voor me en ik keek er naar met ontzag en angst. Ontzag bijvoorbeeld voor de Apollo vluchten - ze wilden naar de maan en daarop dan landen! Die lanceringen van de raketten wilde ik zien! Het aftellen tot het moment van de lancering was superspannend! Zo'n enorme toren die van de grond op werd getild en door vuur de lucht in werd gestuwd! Fascinerend vond ik dat! Puntje stoel zat ik naar het beeld te kijken. Ik kende de namen van alle astronauten en hield plakboeken bij. 

Angst : Mensen konden zo maar vermoord worden. President Kennedy werd doodgeschoten- we hadden het op de televisie gezien! Wat een impact had dat! Weken ging het er over.  En dan, de onzekerheid van het leven dat ik tegemoet ging...

Want hoe zou ik er ooit deel van kunnen uitmaken? Ik begreep de wereld niet. Ik weet nog hoe ik oneindig kon worstelen met de vraag wat elektriciteit was! Ik vroeg het aan mijn vader, die gaf een zeer uitgebreid antwoord maar ik snapte de uitleg niet. Geen sikkepit.  Ik wist wel wat je er mee kon doen, en dat met een stekker in het stopcontact apparaten op stroom kunnen werken, maar ik wist niet wat het WAS. En het antwoord op die vraag had ik zo nodig, om het gevoel te krijgen iets van controle over mijn omgeving te krijgen. 

Nog een voorbeeld. Oorlog! Niemand wilde oorlog! Maar waarom maakten ze dan wapens? Dat moeten ze dan toch verbieden!? Ik kreeg er geen antwoord op. Ik had het idee dat het mij aan essentiële kennis ontbrak. Een kennis die ik volwassenen wel toedichtte. Volwassenen die winkels konden hebben en bedrijven!! Straks zou dit ook allemaal van mij verwacht worden en ik had daar geen kaas van gegeten! Hoe moest dat toch!?   Hoe deden ze dat toch allemaal? Hoe kon ik zelf ooit groot zijn? Ik wist niet. Ik begreep niet. Het maakte me angstig voor de toekomst. Ouderen waren mensen die dingen deden en konden die ik nooit zou beheersen.

Dat volwassenen gewone mensen waren, daar ben ik later stapje voor stapje achter gekomen. Met elke keer weer de constatering: ‘Is dat alles?’ 

Ik kwam er achter dat mensen zelf ook niet duidelijk hadden waarmee ze werkten ( neem ‘stroom’)

Heel vroeger moest alles beter zijn geweest dacht ik als kind die bang was voor wat later komen ging . Als ik had moeten kiezen of ik in een tijdmachine naar de toekomst wilde of naar het verleden had ik voor het verleden gekozen. Heel ver terug. En wereld zonder machines, een wereld die nog niet compleet werd gedomineerd door die soort waar ik weinig van begreep, de mens. Ik begreep niet waarom alles moest veranderen als alles toch goed was. Béter zelfs, in mijn beginnersogen.  Ik wou kinderlijk naïef dat ik in een oertijd woonde met vrolijke mensen met knotsen rond een kampvuur. 

Maar ja. Goed.

Daar komen we misschien vanzelf wel weer ooit terecht

DÂDOEJETOCHNIE....

 Het is morgen Dâ-DOEJETOCHNIE!!

Dan vieren we het uur!

Het uur dat gewist wordt!

Vergeven.

Het uur dat niet meetelt!

Het uur dat je kunt vervallen en ronddolen  in

Stoute schoenen, bloemen buiten,

Scheve schaatsen, buiten deuren

Over schreven

Buiten lijntjes, perken, regels

beugels en proporties

Buitenissig buitensporig

onbekommerd onbevangen

Ongeremd en onbesuisd

in goede aarde

Veel plezier allemaal

26 oktober 02.00u - 03.00u 

Einde: 02.00u 

Waar is de crisis?! DAAR is de crisis!

Er is crisis

crisis in de hoofden

het denken staat op tilt

Het kan niet schelen

wat moet wijken

de zin moet doorgedreven 

niet gedraald

Er is crisis in de hoofden

het denken staat op tilt

De macht is aan de kleuters

(die de brokstukken van wat waardevol en menselijk was achterlieten in hun box als waardeloos speelgoed. )

Death Cab For Cutie - I Will Possess Your Heart (Official Video)

Oorlog

Niets meer te krijgen

dan dat wat je weg kunt grissen

Niets meer te willen. 

Het perspectief is hier en nu. 

Niets meer te verlangen

dan dat je je hoop mag behouden

Niets meer te vieren

behalve dan dat de dood bestaat

Heg en Schaar

 Ik heb drie maanden geleden de stap genomen om me te begeven onder de professionals van het tuinonderhoud . Welgemoed betrad ik met brede schoudertjes de bouwmarkt . Ik kan breed lopen -  het blijven  schoudertjes! Een pak met schoudervulling had wellicht uitkomst geboden. Daarmee had ik het bouwmarktpostuur kunnen benaderen, maar ja, te laat. Terug ga je niet meer. 

Ik kan wel heel goed de 'doelbewuste tred' doen!  De man die weet wat ie wil. Zo stevende ik aan op pad 43 van de zaak, om er een  geoefend  blik te werpen op het aanbod van de elektrische heggenscharen.  

Daar zou het normaliter bij gebleven zijn en had ik daarna vriendelijk gedag gezwaaid naar de professionals . Ik ben namelijk geen gemakkelijke koper. Ik schaf me niet zomaar wat aan. Ik overweeg een enkel moment maar kom al snel tot de volgende gedachte:  Goed, en dan heb ik het in huis. En dan!? Daarna verlaat ik de zaak, met soms een onbestemd, soms een opgelucht gevoel. Ik heb toch gewoon mijn eigen trouwe handheggenschaar?  Wat is er eigenlijk mis mee?

Dit keer wilde ik doorzetten. Kom op! Ik wilde al vaker een elektrische heggenschaar. Ik zeg die dingen soms. In een overmoedige opwelling. Laat ik nou niet weglopen, maar gewoon de knoop doorhakken en kopen! 

Je hebt verschillende soorten heggenscharen ( je schrijft heggeNscharen, maar wie spreekt dat in Godsnaam zo uit??) Je hebt ze met en zonder snoer. Die zonder snoer werken op een oplaadbare accu.

Je hebt ze met verschillende soorten zaaglengtes en sommige exemplaren kunnen takken van 4, 5 millimeter aan, en andere weer niet. Je hebt zwaardere en lichtere modellen, noem maar op.

Maar ik had me thuis al enigszins voorbereid en wist ongeveer wat ik wilde.

Ik wilde er een met een snoer met een stekker en niet een heggeNschaar met accu. Dit omdat ik slechte ervaringen had met mijn boormachine die zijn energie uit een opgeladen accu verkreeg . Het boorgeluid werd bij gebruik  daarvan tergend snel lager om de afnemende rotatiesnelheid van het boortje te begeleiden. Dat was niets. Die moest je na drie gaten boren weer opladen. Dus geen accu meer!

Ik wist wel, eentje met snoer, daar kleefde ook een risico aan. Namelijk dat je bij een moment van onoplettendheid de kans had per ongeluk met de schaar je snoer door te zagen. Dat was iets waar je voor gewaarschuwd werd. Dat gebeurde nogal eens. Ik ken het probleem. Ik heb  het ooit aan de hand gehad toen ik bij mijn schoonmoeder zaliger op haar verzoek het gras in de tuin elektrisch ging maaien. Ook toen was ik gewaarschuwd, maar...het gebeurde voor ik het wist. Snoertje doormidden. 

Maar een ezel stoot zich in het gemeen....

Hoewel?

Ik besloot tot de aankoop van een Bosch Heggenschaar met snoer. 

Thuis bleek het wel een kort snoer. Wanneer ik de heg aan de straatkant wilde uitdunnen had ik nog wel een meter of 8 verlengsnoer nodig. Een katrol. 

Het ding was ook wat zwaarder als dat ik me had voorgesteld. Ik stond ermee in de aanslag wat te wankelen op  een aluminium trapje op de stoep. De heg zou nu een poepie ruiken. 

Daar ging ik. Het zaagblad gleed door de dunne takjes als een vinger door de slagroom. Rakketakkerakketakke!! 

Oppassen voor het snoer.

Maar de grotere takken, daar kwam  hij niet doorheen. Voor de dikkere takken had ik toch handgereedschap nodig. De Bosch kon rakketakke wat ie wilde maar ja. De takken die ik wilde snoeien waren aanzienlijk dikker, zo bleek.

En zo was ik even later te aanschouwen. Met handgereedschap een beetje snoeien. Het past gewoon  beter bij mij. Dat gemotoriseerde en lawaaierige tuinonderhoud verfoei ik toch. Net als mensen met bladblazers. 

Nee, struiken en heggen. Je moet er een beetje lief voor zijn als je ze snoeien moet. Het is ook allemaal leven hè? Gewoon vriendelijk met de snoeischaar, de heggenschaar.  Geen lawaai verder. Ook fijner voor mensen in de woonomgeving. 

En verder geen domme dingen zeggen over elektrisch tuin gereedschap. En geen dingen kopen waarvan je diep van binnen wel weet, 'en dan heb je er een gekocht, en dan!?' 

Nu ligt ie daar. In de schuur. Mijn Bosch! Met snoer. Nog steeds. Dat is toch maar mooi gelukt

Arc Majeur

 Wanneer we terugkomen van een autovakantie in het zuiden Frankrijk Spanje Italië, dan is er zo'n dertig kilometer voor Brussel, bij Laveaux-Sainte-Anne een een kunstwerk waar we doorheen rijden.  Een intrigerend kunstwerk dat mij elke keer weer een beetje meer ontroerd. We komen er niet alleen doorheen als we terug naar huis gaan, maar ook wanneer we weggaan.

Het kunstwerk en het er doorheen rijden symboliseert voor mij  bij het weggaan 'loslaten; het avontuur tegemoet' en bij terugkomst draagt het de een belofte van een behouden thuiskomst.

Het is de Arc Majeur van de Franse beeldhouwer Bernar Venet. Het is de grootste monumentale sculptuur van Europa. Het 200 ton wegende kunstwerk is 60 meter hoog.

Geweldig!

Daar gaan we weer!

Daar zijn we weer!

herinneringen: zingen in bed

 Tussen ooit opgetekende herinneringen vond ik ook deze:

"Wanneer er bij het naar bed gaan nog geluiden doorklonken van de kamer beneden was dat plezierig. Geluiden van de TV die zacht doordrongen of van bekende stemmen van de mensen die er waren. Maar dat was niet altijd....

Welk kind is er niet ooit bang voor geweest? Dat er een eng monster onder het bed lag. Ik durfde niet te kijken.

Ook zag ik als ik stil op bed lag vaak ogen. Overal ogen die verschenen, op de muren, en waarvan ik wist dat ze niet echt waren maar die me toch een zekere angst inboezemden.  Het is niet daarom dat ik rollebolde in bed – maar misschien ook wel, denk ik nu. Want dat deed ik. ’s Avonds, als ik op bed lag en ging slapen, ging ik rollebollen . Als kind tot ongeveer 9 – 10 jaar lag ik op m’n zij op bed en had dan m’n arm gebogen met mijn hand tegen mijn oor, en dan ging ik heen en weer en zong liedjes. Ik zong mezelf in slaap. Of ‘dreinde’ mezelf in slaap. Het klonk vast niet al te fijn. Maar ik genoot er erg van mezelf zo in slaap te wiegen en de liedjes te zingen van de top 40.

Mijn zus, die in de aangrenzende slaapkamer sliep of probeerde te slapen werd er wel eens gek van, en dan stoof ze woedend mijn slaapkamertje in, dat ik nu es OP moest houden!!

Dat rollebollen, zo noem ik het maar even vond ik heerlijk. Ik zong en bewoog Zo viel ik in slaap. Elke avond. Toen ik dat op m'n tiende nog steeds deed begon ik me zorgen te maken. Want hoe moest dat als ik groot was? Dan zou ik het bed delen met iemand, en dan kon ik dat natuurlijk niet meer doen. Want dat werd vast gek gevonden. Ik kon toch moeilijk rollend en zingend naast een partner liggen?

Er zat niets anders op. Ik moest het afleren."

Herinneringen: alles veranderd

 Wat heb je aan reizen als je ze niet in je hoofd kunt opslaan? 

Dan gaat het gezegde: 'Wie vele reizen doet kan veel verhalen'  niet op.

Wel het credo: 'Je leeft in het hier en nu 'doet opgeld.  Dat is misschien nog wel belangrijker. Ervaringen die je opdoet in je leven en die je doen veranderen of bepalend zijn zal ik me tóch nog wel voor de geest kunnen halen. Houd ik me voor.

Ik verzamel herinneringen uit mijn vroegste jeugd. Wanneer me plots iets te binnen schiet van 'oh ja' dan noteer ik dat bij die verzameling, die ik laatst weer eens doornam. Daarin  kwam onder andere dit tegen:

"Stellendam. Ik kom er niet vaak meer maar ik kom er graag. Ik houd ervan om langs de oude haven te lopen. Langs de oude meerpalen, de half vergane aanlegsteigertjes, langs het pad, langs de dijk, tot daar waar de haven zich splitst. Hier stond 40 jaar geleden nog een klein vuurtorentje. Het was toen al niet meer als zodanig in functie, maar het was een mooi doel om naar toe te lopen en langs een roestig trappetje er op omhoog te klimmen. Aangrenzend was er een gebied vol kreken, en wij konden er prachtig slootje springen.

Het bungalowpark was er nog niet, maar zou er al wel staan voor ik Stellendam voor Den Haag moest inwisselen.

Ik kan me nog herinneren dat ik boven vanuit het slaapkamerraam van zus de bouw van het park zijn aanvang zag nemen en langzaam zag voltooien, en me dat geen fijn gevoel gaf. Al die huisjes opeens.

Het trof me pijnlijk. Het besef dat alles veranderde. Dat de wereld niet bleef zoals ie was, de wereld die je kende. De wereld, mijn leefomgeving, veranderde zonder dat ik er enige invloed op kon uitoefenen. Ik voelde me er zeer unheimisch onder. Maakte me verdrietig. Ik geloofde bijna niet dat het gebeurde. Binnenkort zouden ze wel ophouden met bouwen en alles weer in orde maken . Die gedachte, maar ik wist ook wel beter. Het was meer de wens van de gedachte dan de gedachte zelf. Ik wilde die vernieuwing niet. Ik wilde dat alles bleef zoals het was. Het vertrouwde bekende"

Maar ik heb te kampen met een slecht geheugen. Daarom maak ik misschien ook zo veel foto's. Die kunnen  dienen als ezelsbruggetjes en herinneringen doen opvlammen. 

Die herinneringen zal ik dan ook maar weer noteren, want er is nóg een gezegde waar wat voor te zeggen is: 

'Wie Schrijft, die Blijft"

NIEUW ZEER 2 | De ass pic

Vakantie. Het eind in zicht. Gummbah weer

Het is nu nog zalig in het Zuiden. Niet te geloven maar volgende week heb ik mijn eerste diensten alweer achter de rug.  Enkelen zullen vragen hoe mijn vakantie was. Korte  gesprekjes waarna het over de vakantie gaat van de ander

Solidariteit naar solorariteit

 In de jaren 70- 80 stond Nederland . We hadden een naam in Europa. Wij waren een vooruitstrevend betekenisvol landje. Een eigenwijs landje. Een gidslandje. Een vrijer dan vrij-landje. We demonstreerden toen vanuit betrokkenheid! Zo komt het me tenminste nu voor.  Een links virus waarde rond en we droegen de term waarmee we aangeduid werden in het buitenland als Geuzennaam met ons mee. 'The Dutch Disease' !!!

We waren trots op die ziekte. 

We waren voor 'inter-nationaaaale solidariteit!!!

Bijna een half miljoen mensen op de been tegen kruisraketten!
Nederlanders riepen op straat om Solidariteit! Dat was toen nog geen links leuterwoordje maar had gewicht. Studenten lieten van zich horen en verenigden zich . We wilden vrij en tolerant zijn naar elkaar. Wellicht nog een uitvloeisel van de Flower Power. . 

De Amerikaan Adrian Belew zong er over in zijn nummer 'A Peacable Kingdom'.  Wat een land was Nederland. Het land van fietsen en bloemen.

Pacifisme was een stroming die veel navolging genoot. Ook al een woord dat je bijna niet meer hoort, pacifisme. Iedereen wist wat het 'gebroken geweertje' betekende. Tuurlijk waren er voor- en tegenstanders. Maar de wind die woei had geen verderfelijke geur. We konden samen leven en zongen het lied mee van " 15-miljoen mensen op dat hele kleine stukje aarde, die schrijf je niet de wetten voor, die laat je in hun waarde". Wij waren er voor elkaar.  Zo profileerden we ons!!

We wilden een tolerant volk zijn!! Tolerant! Verdraagzaam! En we leken het te worden!  Dat je je bijvoorbeeld zo zou kunnen gedragen naar mensen die in hun ellende hopen op iemand die ze kan helpen. Tolerant, verdraagzaam. Hulpvaardig. 

Moeten we achteraf concluderen dat we alleen maar mooie praatjes verkochten en meer niet, omdat het ons allemaal goed ging? 

Er is veel, veel over te zeggen

Hoe oprecht waren we? Of anders, waarom en wanneer hebben we dat gedachtengoed  overboord gegooid? 

Vakantie, het eind in zicht

 We beleven voorlopig de laatste week voor we weer in ons oervertrouwde leventje gaan stappen met al z'n gedoetjes en vooral z'n verplichtingen. Ik wil er nog niet mee bezig zijn maar het wegduwen van opkomende gedachten aan 'het werk' wordt steeds moeilijker.  Het irriteert me. Ik wil altijd op vakantie zijn!!! Verdorie! Leven als God in Frankrijk or where ever! 

Ik heb een hekel aan stemmetjes die smalend reageren. Ze doemen op in mijn hoofd.: "...dat kan nu eenmaal niet hè?" , of : "Ja, dat willen we allemáál wel!" of "dan zul je toch wat centjes op de plank moeten hebben liggen"

Op de plank. Centjes op de plank.

Die laatste opmerking stoort mij het meest. Schrijnt. Had ik mijn leven anders ingericht, dan HAD ik nu genoeg gespaard en een leven kunnen hebben waarin ik niet op financiën had hoeven te letten. Ik had meer armslag gehad.

Ik weet dat. Wat dat betreft heb ik het niet heel goed gedaan, en hoewel ik vind dat je daar niet je eigenwaarde aan op moet hangen, het doet het ego ook geen goed. Dagelijks zijn er momenten dat ik mezelf moet toespreken en me uit een sombere uithoek moet halen. Dan vind ik mezelf een mislukt mens,

Mijn vaste verweer tegen deze negatieve gedachten is het opsommen van mijn zegeningen en die zijn er genoeg! Ik kan me ook verdedigen met onderstaande tegeltjeswijsheid. Maar trots op mezelf ben ik niet.

Arbeidstechnisch gezien heb ik geen stappen gezet. Ik was groepsbegeleider toen ik 25 was. Ik ben dat nog steeds.  ( al heb ik wat uitstapjes gemaakt) 

Ik werk heel mijn arbeidzame leven met hulpbehoevenden. Ik werkte met en voor lichamelijk ( zwaar) gehandicapten in een verpleeghuis en in hun eigen woonomgeving. Ik werkte met mensen met een lichte tot zware verstandelijke beperking,  autisten, mensen die lijden aan een psychische storing , getraumatiseerde mensen. Psychisch aangedane  mensen. Van jong tot oud. 

Beschadigde  mensen zijn vaak achterdochtig, kunnen korte lontjes hebben, uiten zich soms agressief, zijn niet snel tevreden. , 

Ik heb mensen geholpen zodat ze de dag konden ingaan, Ik heb geprobeerd mensen te steunen, ze een thuis te bieden, vrolijkheid te brengen, ze te stimuleren in zichzelf te geloven, ze te helpen positiever naar zichzelf te gaan kijken. Met eindeloos geduld en met wisselend succes. 

Dat is mooi. Als je het zo leest. Maar ik ben er niet trots op, Ik denk dan; Iedereen kan dat! En beter! 

Zo wordt mijn nog onverwoestbaar zijn geteisterd door negatieve blikseminslagen

Mede debet hieraan is het feit dat er weinig tegenover staat.( zeker in vergelijking met werk in het bedrijfsleven) Het is ook lang niet altijd 'dankbaar werk' Ik voel me in mijn werk een nummer, een loonslaaf zo je wilt. Voor jou tien anderen.

Verder heb ik te kampen gehad met faalangst en daardoor het lef gemist om me om allerlei terreinen te ontwikkelen. (Daarover misschien later)

Maar het leven is nog niet afgelopen, zalfde de uiterlijk onverwoestbare relativist. Het cliché zegt: Je bent nooit te oud om te leren'

En zo pak ik de draad weer op, glimlach,  neem een teug van de kleuren van het leven en prop  mijn ongenoegens weer in het laatje. 

Daar zou wel een beter slot op mogen  zitten.

Nu, bijna midden oktober, zit ik in Noord Spanje in een gehuurd huisje met een zwembad. Ik ben er nog niet in geweest maar het klinkt zo lekker luxe: 'huisje met een zwembad.' De zon schijnt, en eigenlijk is het leven goed. Ik zou me heel hard moeten schamen als ik het tegendeel zou beweren. Want ik bezie met lede ogen  wat er in de wereld gebeurd. De somberheid en ergernis daarover verdwijnt uiteindelijk weer in een ander laatje. Dat zijn zaken waar ik machteloos in sta en niets kan doen. Behalve de kop in het zand steken en het nieuws het nieuws laten

Sec gezien lééf ik al als een God in Frankrijk!! 

Ik mag genieten. Niet vragen waarom ik dat mag. Maar het ondergaan. Dát is wat ik moet doen! En dan kán ik ook genieten. En misschien - maar zover ben ik nog niet- ooit tegen mezelf kunnen zeggen dat ik het verdien!! 

Tegeltjeswijsheid

Veilig Ouder Worden

Niets meer om te sturen

Er wordt gestuurd

Niets meer om te remmen

Er wordt geremd

Niets meer om te doen

Er wordt gedaan

Niets meer om te denken

Er wordt gedacht

Allemaal voor jou, 

maar je bent zo ondankbaar

Zwarte stront. - Sluipschutters

Ik kwam deze sketch weer es tegen en moest opnieuw lachen

De Ocupas

 Waar we ook komen in Spanje, de huizen zijn goed beveiligd. Overdreven, naar het me toescheen. Dubbele sloten op de deur, rolgordijnen voor de ramen, getraliede ramen, bewegingsmelders, camera's. 

Wat een bang volk, denk je. 

Waarom zijn ze zo bang voor inbrekers.? Wordt er zoveel ingebroken in Spanje.?

Bij navraag bleek dat nog wel mee te vallen.

De reden waarom Spanjaarden hun huizen zo goed beveiligen, heb ik me laten vertellen, is dat er mensen zijn die er op uit zijn de woning te bezetten. Krakers zogezegd. ( de 'Ocupas' )

Het huis zou gekraakt kunnen worden. Dat is voor Spanjaarden dan een probleem want dat heeft te maken met een wet die in dit land van kracht is, eentje die mij tamelijk absurd voorkomt . De wet behelst namelijk dat wanneer je huis gekraakt wordt tijdens je afwezigheid, en er wordt geen melding van gemaakt binnen 48 uur, de krakers dan in principe het recht hebben om in het huis te blijven. Ze zullen de sloten hebben vervangen en wat eigen spullen er in gezet. Je bent dan als rechtmatige bewoner opeens niet meer de rechtmatige bewoner, Het huis kan door anderen met alles er op en er in worden bezet  zonder dat je daar zomaar stappen tegen kunt ondernemen. Tenzij je het binnen 48 uur meldt. Dan komt de Guardia Civil de ocupas de deur uitzetten, maar ben je te laat, dan kun je een groot probleem hebben en soms verzeild raken in langdurige rechterlijke procedures, om je gelijk te halen.

Soms zijn er dealtjes te maken. want de krakers houden er vaak maffiose methodes op na. Dan kun je je huis 'terugkopen' voor een aanzienlijk bedrag.

Dus dat verklaart een hoop, voor wat betreft die beveiliging. 

Mensen met een tweede huisje in Spanje zijn al vaak de pineut geweest. Zeker in coronatijd, toen zijn veel van die lege huisjes 'overgenomen'.

Degenen die er wel bij varen zijn de beveiligingsbedrijven en zaken die handelen in  soortgelijke artikelen. 

Stel je voor, je huisje, je kasteel. In 1 keer weg. Je komt aan, en kunt doorrijden  naar een hotelletje. 

Wie voelt zich dan een Bouddha genoeg om zich neer te leggen bij wat er gebeurd en het te zien als een les in  onthechting...

De Zee

de zee is er

was er

ik hoor 

gestaag oneindig doorgaan

In mijn vorig leven

In de nacht 

vechten kusten

zo lang ze kunnen

De zee slokt schenkt

ebt vloed

deint beukt

beangstigd soms

daarna kalm

De zee is er 

hoe dan ook

ademt

Met wind  de maan 

Geboorte ( 2)

 De geboorte van 4 oktober 2024 zoals gezien

Gummbah weer

 De afgelopen dagen is het vooral natuur genieten, en wat minder cultuur. Dat laten we even aan anderen over

Heaven and minder heaven

 Opeens waren we niet meer alleen in ons appartement . Na een klein tropenbuitje werd ons huisje opeens bevolkt door duizenden en duizenden kleine vliegjes. Ze kropen over de vloer de tafel het plafond tegen de muur overal waar je maar keek. Apathische vliegjes die zich van tafel af lieten vegen en geen verzet boden. Ze vlogen niet weg. Ze vlogen eigenlijk nauwelijks . Ze kropen. Ze kropen overal. Ik kreeg er jeuk van

Het waren er te veel!! Had je ze van tafel geveegd dan was het een kwestie van seconden en dan waren ze er weer. 

We moesten ermee dealen. Ook met de gewone reguliere vliegen die zich weliswaar in veel minder grote getale lieten zien maar die  irritant aanwezig waren.

Wat dat betreft is het goed dat we vandaag uit dit onderkomen vertrekken. 

Toen ik vanmorgen rond 04.30 wakker werd zaten ze ook al in mijn nachthoofd. 

'Weet je wat ik zie als ik gedronken heb? Allemaal beestjes' Wie kent dit zeurderige liedje nog? Het begeleide die vroege ochtendbeelden. 

*

Gisteren waren we in een mooi natuurgebied bij een waterval. Dat was ontzettend genieten voor mij. Ik ervoer het daar als bijna paradijselijk. Het weer was net als de begroeiing tropisch. De rust, de enorme weelderige planten en pluimen, de rotswanden die net als de waterval naar beneden leken te willen glijden maar hierin gestold waren, maakten het bijna onwerkelijk. Het decor voor een film, of het gevoel dat je in een enorm terrarium rondliep. 

Hoogtepuntje in deze  vakantie. Salto de La Novia

Het kasteel van Vall de Almonacid

 Eerder schreef ik al dat vrijwel ieder dorp hier zijn eigen kasteelruïne heeft. Zo ook het dorp waarin ik nu mijn onderkomen heb en dat luistert naar de naam Vall de Almonacid. 

Al een paar dagen zijn we hier en een klim naar het hogerop gelegen kasteel was wel een aardig doel voor een wandeling. 

Er komen niet veel mensen naar de ruïne. Sterker nog, ik kon in een café de sleutel van de middeleeuwse vesting lenen en er mee op pad .

En dat was toch even speciaal!

                 Tegen de linkerheuveltop ligt het kasteel

Handige vertaalapp

Wat een vooruitgang zijn die vertaalapps!!. Ze hebben me in het buitenland vaker geholpen om mezelf duidelijk te maken. 

En ze worden steeds beter

 

Spaanse dorpjes

 'Pittoresk, schilderachtig.' Zo worden ze meestal genoemd, de dorpjes rondom de Mediterranee. De dorpjes in het binnenland. Kilometers verwijderd van de toeristen herbergende kolossen aan de kuststrook hier in de buurt van Valencia. Dat zijn de dorpjes waar ogenschijnlijk het leven stilstaat, behoudens de masten die her en der geplaatst zijn om aan  de behoefte van  wifi- ontvangst te voldoen.

Verscholen in een dal in het groen liggen ze vaak, of juist tegen de toppen van een heuvel, die dorpjes met hun rode dakpannetjes en op elkaar gepakte huisjes in soms felle kleuren. 

Ze hebben allemaal hun kerkje, kroegje en ruïne-achtig kasteeltje.

In de dal-dorpjes liggen ze  aan kronkelige riviertjes met eroverheen even schilderachtige bruggetjes. 

Nooit es oliebollerige gehuchten, onooglijke dorpjes. 

De één is wat sfeervoller dan het andere misschien. Het één nog wat méér verlaten dan het andere. Want dat zijn ze wel. De gehuchten. We zijn er door een paar heengelopen en hebben zelfs in het midden ervan een enkele keer opgemerkt dat de stilte er compleet was. Geen geschuifel, gehoest, geblaf, geen elektrische heggenschaar of autogeronk. Ook in de verte geen geluid van een autoweg. We konden er stilstaan, luisteren met ingehouden adem, en niets horen. Niets

Wie wonen er nog?

We treffen ook dorpjes waar we op een enkel terrasje mensen achter hun glaasje zien zitten, keuvelend en lachend met elkaar. Wie weet treffen ze elkaar hier elke dag. In een temperatuur die hier het grootste deel van het jaar behaaglijk is te noemen, tot zeer warm.

De mensen, ze zullen alles van elkaar weten. Want veel wonen er niet.

Ik vind het heerlijk om door die dorpjes te lopen. De rust te ervaren die er heerst. En ondanks de verlatenheid overvalt  mij nooit een gevoel van doodsheid van de dorpjes. Of saaiheid, wat ik me kan voorstellen dat dat voor anderen misschien wel het geval is. Maar ik ervaar dat niet, daarvoor vind ik ze vaak te kleurrijk of schilderachtig. Maar ik ben er ook maar even. Na een uurtje ben ik weer vertrokken.  Laat het weer achter me. Ik ben op doorreis.

Maar ik zal ze blijven bezoeken want ze blijven trekken. Misschien is het een hang naar vroeger. Alles simpel, geen gedoe. Een kleine wereld met z'n eigen kleine en grote gedoetjes. Dat is genoeg.

Er daadwerkelijk deel van uit maken en er wonen ervaar ik wellicht na verloop van tijd anders.