Na een wandelstukje gelopen te hebben kom ik aan bij een spoorwegovergang en ik kan daar gewoon oversteken. Het enige dat ik voorbij hoorde flitsen was het geluid van de bellen van de spoorwegovergang. Het stierf langzaam in de verte over het spoor weg
Het geluid moest hier niet zijn, maar elders, zeker .
Ik verbaasde me er over. Maar gewend als ik ben aan het onverklaarbare, het onlogische en het absurde, hield me er niet lang mee bezig.
Ik dacht na en droomde over mijn stapelwolkenlief en iets wat ik op de radio had gehoord, een man die beweerde dat er een depressie-epidemie op komst was. Die man was vast geen vrolijkerd, eerder een verspreider van zijn epidemie. Die moet geen mondkapje voor, maar stevig ducttape
Ik hoorde ook, maar dat zal ik wel misverstaan hebben op het nieuws, toen het weer over een of andere moord ging dat de 'dode verdachte was opgepakt.'
Ja, als ie daar ligt. Daar kan ik me iets bij voorstellen.
Zo loop ik verder. In het hier en nu. Maar daar ben ik dan verder niet mee bezig.
Hoeft ook niet altijd
1 opmerking:
❤️
Een reactie posten