Het leven kan zin hebben als je op z'n minst iets nalaat. Iets meer dan een steen of een urn liefst. Wrang is dat je dát ook niet eens zelf nalaat., in verreweg de meeste gevallen. Dat zijn de steenhouwers en de begrafenisverzorgers . Je laat als je dood bent behalve stof iets na als je in je leven kinderen hebt gekregen die later zelf ook weer kinderen krijgen.
Dan ben je onderdeel geweest van een ketting. De circle of life
Zoals mijn betovergrootvader er een was. Een onmisbaar schakeltje waarmee ik verbonden ben. Waarom ik ben wie ik ben.
Er is veel over te zeggen, er is ook niets over te zeggen.
Zo gaat dat met dingen die niemand weten kan.
Je kunt wel vaststellen dat er mensen hebben geleefd die een boel invloed hebben gehad. Waar we jaren later nog steeds de naam van kennen, de vruchten van plukken, de kunst bewonderen, de filosofieën bestuderen, de slachtoffers van herdenken.
Zelfs tweeduizend jaar later.
Jezus, Boeddha. Die hadden dan weer geen kinderen...
Er is vooral niets over te zeggen. Fantaseren kan natuurlijk altijd.
Maar,
Waarom zou het leven zin moeten hebben?
En wat is 'zin' dan?
Dat zijn de vragen die filosofen stellen
Ik ben benieuwd wat onze vrienden uit het nabije AI tijdperk over de vraag der vragen te melden hebben. Al kunnen die ook niet anders produceren als dat wat er in gestopt zit aan data.
Het zal gelukkig voor altijd een raadsel blijven.
Er zijn hele volksstammen die dènken te weten wat de zin van het leven is en hoe het hiernamaals te betreden.
Extremen daarvan zien we bijvoorbeeld wanneer iemand zichzelf in een mensenmenigte opblaast. Deze man koestert de gedachte dat hij daardoor in een hemel terecht komt waar hij een bandeloos sexueel leven met iets van 40 maagden kan hebben.
Ik wil niet veel zeggen maar die luitjes zie ik eerder reïncarneren als een beetje koekoek.
Ik stop hier, mocht ik de zin van het leven ergens tegen komen, meld ik me over dit onderwerp graag weer
Geen opmerkingen:
Een reactie posten