Je kunt het niet aan me zien ( hoop ik dan maar) maar het is er! Mijn kinderlijke fantasie. Het is onuitroeibaar gebleken merkte ik laatst. Want het dook op zonder dat ik er erg in had en toen ik het wel besefte was het in mijn hoofd luid en duidelijk aanwezig!
Ik schrok er zelfs een beetje van.
Ik ben immers een volwassen man. Met een eigen huis en verantwoordelijk werk en ik heb kroost op de wereld gezet en ze de rails laten zien waar ze zich op konden voortbewegen.
Maar blijkbaar ben ik niet echt volwassen te noemen.
Weet je wat ik heb?
Ik ga het zeggen
Op mijn mobiel speel ik wel eens spelletjes.
Op zich al heel bedenkelijk. Dat is al iets waarvan je zegt, kom op, volwassen man, richt je aandacht op relevante zaken. Maak jezelf nuttig en beteken iets voor de maatschappij.
Maar goed, je kunt ook voor deze man een excuus aanvoeren. Een oudere man mag best een momentje ontspanning. Ook al is het dan in dit geval ontspanning door zich bezig te houden met een onbeduidend spelletje.
Het is een spelletje met blokjes waarmee je rijtjes maakt. Hoe meer rijtjes je kunt maken, hoe beter het is.
Nu komt het ergste
Ik durf het bijna niet te zeggen, maar terwijl ik dat lullige spelletje aan het spelen ben is er een commentaarstem in mijn hoofd. Een enthousiaste commentaarstem die mijn acties verslaat voor een groot publiek dat enthousiast mijn verrichtingen volgt. Hij heeft het over 'geweldige acties', over hoe fenomenaal ik ben, wat een inzicht!!. Maar ook als het minder gaat, en kijkers afhaken omdat het er niet goed uitziet becommentarieerd hij de voortgang.
Het fanatisme is aanwezig, net als vroeger toen ik klein was en ik op de fiets voorgangers trachtte in te halen. Toen was die commentator er ook.
Hij is nooit weggegaan. Of is ie weer terug gekomen?
Help.
Zijn er andere volwassenen die dit herkennen?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten