Zes uur in de morgen. De zon is al om tien voor half zes vanmorgen opgestaan en het eerste ochtendlicht is reeds grijzig verkleurd. Ik word wakker. Dat wil zeggen, ik doe mijn ogen open en zie. Ik merk dat die grijze slingerende massa daar boven in mijn schedel ook al ongeduldig bezig is met de dag te proeven, en bezig is met allerhande futiliteiten. Ik wil dit nog niet. Ik luister naar mijn lichaam; ben ik echt wakker? Of wil mijn lijf nog verder slapen.
Mijn lijf wil nog even onder zeil.
Omdat ik geleerd heb dat je naar je lichaam moet luisteren doe ik m'n best mijn gedachten los te weken van mijn hersenen om ze te laten bevruchten door surrealistische of kinderlijke invloeden; wolkjes te laten zijn.
En zo gebeurde, Ik gleed weg ,
Toen ik weer wederom mijn ogen opende was het bijna zeven uur. De dag mocht beginnen. Met een paar dromen rijker
1 opmerking:
Dat is weer heel mooi beschreven. Ik beleef de ochtenden anders.
Een reactie posten