We zijn geen robotten dus waarom zouden we ons wel zo gaan gedragen?
Een pleidooi voor onsamenhangendheid en onzin. De taal waar robotten niet van terug hebben.
Zich koesteren in warmte. Dat was wat hij doorgaans het allerliefste deed. Een lome kat op de vensterbank die even af en toe eens wakker wordt en dan zijn oogjes even dichtknijpt en zijn pootjes likt in afwachting van het schaaltje Sheba of ander voer, waar menig hongerende Afrikaan zich graag aan te goed zou doen. Geaaid worden door een zachte vrouwenhand.Keer op keer. Dat was zijn wens voor een volgend leven. Hij zou het op een briefje schrijven en zich laten verzekeren dat het er in zijn kist word bijgestopt. Aanhef: "lieve lieve God. Ten eerste bedankt voor het moois dat U me hebt gegeven. Complimenten hoe U de aarde heeft gemaakt. En alles er om heen!!! Zo groot ook!!! Petje af!U kan veel hoor!! En omdat U zoveel voor elkaar krijgt, en schept en zo meer. Zou U mij dan misschien als het kan in een volgend leven als huiskat kunnen laten leven? Alstublieft?
\Hij dacht niet zoals ik dat God misschien wel es heel boos zou kunnen worden. Waarom zou hij deze mens, vol van zonden, laten we wel wezen, een dienst verlenen? En hoe komt hij, onbeduidend blaaskaakje er bij dat hij überhaubt terug zou mogen keren? Hoeveel kansen had meneer gehad willen hebben?
Niemand zal je begrijpen als jezelf niet láát begrijpen. Dan ga je je graf in met je onbegrepen ziel en zaligheid. en laat de nabestaanden carabolerend met vraagtekens achter, in een poging antwoorden te vinden op het waarom van al je beweegredenen.
Een van de eerste robotten was opblaasbaar. Zonder afstandsbediening of wat. Ze waren dienstbaar. Ze werden nooit begraven, maar gedumpt in een container. Toen hij er aan terugdacht dat hij dat gedaan had ging hij weer pijnlijk schaamtevol door de grond. Hij was een pooier.
Waar dit op slaat? Nergens op. Het onderscheidt ons van hen, de robots. Want die komen er aan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten