Hij was eigenlijk iets te klein voor de Toyota- Verso waar hij in reed. Hij zou bijna een kussentje op de zitting leggen. Ondanks dat: het gaf hem wèl een rijk gevoel. Wat een ruimte!!! Allemaal voor mij!! dacht hij dan . Lange mensen die met hun kruin de bovenkant van de carrosserie voelen door de bekleding heen, die hebben dat gevoel niet waarschijnlijk. Die voelen zich niet rijk. Hij wel!
Achter de auto werd meegetrokken de rijdende reclame voor duct-tape die hij nog steeds zijn 'caravan'noemde. Het was elke keer weer een feestje als de sleurhut bij het optrekken nog steeds op het chassis bleef staan. Het ding dateerde uit de tijd van de kernramp van Bürstner Tsjernobyl.
Maar de caravan afschrijven, nee daarvoor was het nog te vroeg. Je kon er immers nog in slapen? er was kastruime en je kon er op een tweepitsgastoestel kokkerellen . Dat het kacheltje het niet meer deed, het koelkastje het begeven had en dat alles kraakte, sleepte en piepte, los zat of juist te vast, dat was bijzaak. De verwondering elke keer dat het na een flinke hoosbui nog steeds droog bleef in het onderkomen!!! Onbetaalbaar. Dan proosten ze op God!
En daarna zagen even later toch het Licht. Want wat zou het heerlijk zijn om een sleurhut te hebben, die verwarmde wat hij verwarmen moest en koelde wat koud moest zijn. Eentje waarin je wellicht ook wel geriefelijk zou kunnen zitten!!!
Nu, na deze ingeving, staat de gehavende trouwe huisvriend beteuterd op Marktplaats zachtjes te schreien en klussers die een projectje zoeken overbieden elkaar om hem mee te kunnen nemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten