Achthonderd kilometer boven Siberië botsten een Russische en een Amerikaanse communicatiesateliet tegen elkaar. Een stille explosie (door de afwezigheid van lucht is er geen geluid) was het gevolg.
En niet in de ruimte, maar in de Atlantische oceaan, daar botsten een Britse en een Franse onderzeeër op elkaar. Ze waren beide beladen met kernwapens.
En een maand later botste een nucleair aangedreven onderzeeër van de Amerikaanse Marine op een ander Amerikaans marinevaartuig in de Straat van Hormuz, bij Iran. Hierbij is 90.000 liter diesel in zee gestroomd.
Onderzeeërs die tegen andere boten aanvaren. Hoe druk ís het in die Straat van Hormuz? En hoe kan dat gebeuren? Die dingen zijn toch uitgerust met de meest geavanceerde apparatuur? Dat is toch High Tec, waar onze allerte parking-assist in de auto bij in het niet valt?
Ik wil daar wel meer over weten.
De zee was tot nu toe natuur; aan de kust genoot ik van een door maan en wind bewogen wateroppervlak. Dit beeld wijzigt zich nu. Aan de kust vermoed ik dat onder het uitgestrekte waterige camouflagekleed voortdurend nucleaire en met kernwapens beladen duikboten heen en weer koersen, en waarin commandanten de vaartuigen besturen alsof ze de hoofdrolspelers zijn in de virtuele wereld van een meesterlijk ontworpen computerspel.
Met mooie vrouwen (vrouwelijk personeel) en actie!
De eerstkomende tijd zal er, vrees ik, geen zonsondergang boven zee zijn die dat beeld weg krijgt
Geen opmerkingen:
Een reactie posten