Een enkele maal, herinnerde Galahan zich, had Scherpenzeel zijn schoen uitgetrokken bij een ondervraging van een verdachte, en hij had dreigend met die schoen in de handpalm van zijn linkerhand geslagen. Hij hanteerde de schoen als wapen. En, het WAS ook een wapen, in feite, met die metalen plaatjes onder zijn schoenzolen.
Galahan zelf liet liever gewoon zijn gummiknuppel in z’n handpalm dansen, wanneer het op machtsvertoon aankwam. Hoe vaak hadden ze zo niet samen tegenover opstandig schorriemorrie gestaan. Er zijn nog tientallen foto’s van.
‘Scherpenzeel’zo had Galahan Scherpenzeel altijd genoemd. Bij zijn achternaam. Nooit bij zijn voornaam. En het speet Galahan dat hij nooit naar de voornaam van zijn adjudant had gevraagd. ’t Was altijd ‘Scherpenzeel zus’ en ‘Scherpenzeel zo’geweest, en na een jaar werd het enigszinds gênant om naar diens voornaam te vragen.
Wanneer hij belde, en zijn vrouw nam op klonk deze altijd gehaast: ‘ik zal mijn man even geven’en deze zei steevast: ‘Scherpenzeel hier!’
Ach, nou ja, ‘what’s in a name?’ Galahan ging niet zo ver dat hij andere methoden aanwendde om de voornaam van zijn adjudant op te sporen. Dit moest simpel zijn, maar elke keer nam hij zich voor: ‘ík vraag het hem morgen wel’en dan kwam het er niet van.
De verdachte stond op vanachter de tafel en sprak: ‘Dat zult U aan mijn advocaat moeten vragen heren. Zonder hem heeft U niets aan mij. Van mij krijgt U namelijk niets meer te horen’
-‘Geen sikkepit?’informeerde de getergde rechercheur
‘Geen sikkepit! Dus, laat U mij een afspraak met hem maken. Dan ga ik. U hoort van mij.’
‘We zijn de lolligste thuis!?’Wat klonk dat goed. Precies tegelijkertijd spraken Galahan en Scherpenzeel deze woorden uit. Galagan met z’n droge, nasale stem, en Scherpenzeel ,met z’n hoge stem, die kinderen verwachtingsvol kon doen opkijken vanuit hun bezigheden..
Achteraf was dit de ommezwaai in hun carrière geweest.
Al jaren staan ze nu als muzikaal komisch duo Harry en Kees op de planken.
Met wisselend succes.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten