De zin van Deep Fake

Op bewerkte profielfoto's die mensen van zichzelf posten heeft niemand puistjes, een mee-eter een wrat of een geel gebit. Het is allemaal gladjes en moet de perfectie benaderen. 

Mensen zetten zich niet alleen opgedirkt in de vitrine, maar verdoezelen alle oneffenheden. Rimpeltjes, littekentjes, die onderkin. Er bestaan apps die je foto mooier en stralender maken.

Maar het is wel nep

Er wordt echter nog volop geswiped van de ene Barbie naar de andere  Ken

Het werkt nog wel!  Iedereen begrijpt blijkbaar dat je je goed wilt presenteren! Maar zoals ik het zie houd je daarmee jezelf en de kijker enigszins voor de gek.

Het domme hiervan is toch, dat bij een 'real life' ontmoeting de puisterige waarheid toch aan het licht zal komen! 

Wat op het scherm getoond wordt is dat wat men wil dat je ziet. De huidige technologie wordt hierbij ingezet

Deep Fake, Artificial Intelligence.

Zouden ze ons gaan helpen!?

Het zou zomaar kunnen. Waar het gaat om de beeldcultuur. 

Zo nieuw en boeiend als dat het in het begin zal zijn, te spelen en je te vergapen aan de nieuwe mogelijkheden. Te lachen om absurde filmpjes, zo zou de belangstelling hierin mijns inziens  ook weer snel  kunnen afnemen. 

Het zou ons kijkgedrag kunnen beïnvloeden en doen afnemen.  

De TV, de filmpjes op YouTube, Facebook, noem maar op.

Kijken naar fake moet toch op den duur gaan vervelen!! 

Wat echt  is en wat onecht, daar kom je immers niet makkelijk meer achter. Waarschijnlijk over een jaartje helemáál niet meer!  Waarom zou je dan nog kijken? Ook het nieuws, de pers, het journaal. Je weet immers niet precies hoe gekleurd het is wat je ziet. Hulde voor de betere persmensen,

Maar een weldenkend kritisch mens zal weten dat objectiviteit soms ver te zoeken is. Soms moet je zoveel zoeken dat je het spoor bijster raakt. 

Als straks de objectiviteit het nog meer aflegt tegen belangen krijgen we de zaken belicht vanuit één bepaalde  invalshoek zoals we al zien bij veel buitenlandse zenders . Deep Fake en AI worden ter manipulatie van het gepeupel ingezet. En deze burgers, gezeten op de bank met een zak chips slikken naast de chips de aangeboden informatie voor zoete koek

Tot bijna iedereen in de gaten krijgt: fake

Niemand wil toch voor de gek gehouden worden? Wie blijft er na een jaar of vijf nog kijken!?

Waarschijnlijk alleen de manipulatiegevoeligen.. De roepers. 

Als die groep nou es een beetje zou kunnen slinken...en dat we dan met z'n allen veel minder en selectiever naar het scherm kijken en meer naar elkaar....

Dan zou dát de zin van Deep Fake kúnnen zijn!. 

Tijd

Boodschappen doen en letten op de aanbiedingen. 

Hoe moeten we dat zien?

Kleinburgerlijk, pensionado-achtig, of gewoon zuinig? 

Een jaar of 10 geleden lette ik nooit op prijzen. Als een tornado ging ik door de supermarkt en griste mee van de schappen wat ik nodig had of wat me opeens wel lekker of nuttig leek.

Schoenen in de aanbieding bij de Aldi. Ik kan er nu nog steeds tientallen jaren mee vooruit.

Want de artikelen, die buiten het normale supermarkt assortiment vielen wekten wèl mijn speciale interesse., en vormden zo het oog van de tornado.

Nu ga ik naar verschillende supermarkten omdat bij de één iets in de aanbieding is, en bij de ander niet. 

Ik ben geen tornado meer. De storm is gaan liggen, ik koop met aandacht de producten. Lees etiketten soms. Bestudeer ze op nutri-scores, gezond leven, houdbaarheid, veganisme en prijs. 

Ik voel me ook niet meer gejaagd bij de kassa. Als er een rij mensen achter me staat te wachten trok ik me daar eerder wat van aan. Ik projecteerde m'n eigen ongeduld op de mensen die op mij aan het wachten waren, en ging gehaast te werk. Nu niet meer. Hoewel ik ook geen uitgebreid praatje ga houden met de kassière, zo erg is het niet; want dat is nog wel steeds een ergernis. Als voor me in de rij iemand staat die het kassameisje kent en ter plekke amicaal samen de gemeenschappelijke  kennissenkring doornemen.

Maar voor de  rest is het wel een zegen dat de haast uit mijn leven aan het verdwijnen is.

Niets doen

 Het is perfect weer om niets te doen dan het op je lijf te voelen. Die aangename temperatuur, de zonnewarmte, en een klein verkoelend briesje.

Je in het zweet werken met een snoeischaar en een zaag, daar is het geen weer voor. Die laten we liggen.

De tafel schuren en lakken? Even niet aan denken.

Binnenshuis te keer gaan met allerhande huishoudelijke middelen en apparaten?

Later

Ik heb buiten een loungebank. Die kunnen we met dit weer niet ongebruikt laten. Hij staat er niet voor niets. Soms staat hij een beetje te ver van de koelkast, maar een mens heeft ook beweging nodig.

Het is een dag om van te genieten, waarop niets hoeft. 

De mensen vragen wel eens

'En? Bevalt het, je pensioen!? Verveel je je nog niet? Ga je nog wat doen!? Waar houd je je de hele dag mee bezig?"

Dat vroegen ze niet toen ik nog werkzaam was bij mijn werkgever. Wat ik de hele dag deed. 

Mensen vullen dat wat in. Er wordt wellicht gedacht : 'nou is ie de hele dag thuis. Helemaal alleen! Hij moet wat doen, anders verpaupert ie straks!. Hij moet zich toch ook nuttig kunnen voelen, dat heeft een mens toch nodig!?!!

Er wordt bedachtzaam geknikt wanneer ik vertel over mijn bezigheden. 

'Op vakantie gaan'  lijkt opeens een andere betekenis gekregen te hebben. Een andere lading. Het is niet meer iets wat je hebt verdient, maar wordt eerder gezien als tijdsbesteding die niet ten dienste staat van de maatschappij. 

Een zekere afgunst denk ik waar te nemen. Misschien is dat eigen invulling, maar mensen reageren wel minder - zag ik nu een verwijtende blik!?-  als ik vertel dat ik zes weken wegga.

Waar ik me verder mee bezig houd?

Lezen, wandelen, sociale contacten onderhouden, es naar het theater, schrijven, en ook, niks doen ja! Ik doe wel eens niets, en dat is lekker!! Daar verpauper ik minder van als dat ik op mijn werk verpauperde. Niets doen en ervan genieten omdát je niets hoeft te doen! In een perfecte temperatuur, heerlijk buiten!!. 

Ik val niemand lastig. Ik wordt ook niet lastig gevallen! 

Ik leef op. Ik slaap beter, mijn bloeddruk is weer oké.  Niets doen kan zo heilzaam zijn. Laat me nou maar even.

Het minste

Dat vreedzaam  protesteren geen zin heeft kan niemand meer ontkennen. Het maakt niet uit met hoe velen je bent, hoe hard of dat je schreeuwt, hoeveel handtekeningen je verzamelt. Want je behoort tot het volk. Dat volk dat  scandeert 'Power to the people!', een leuze die uit een andere tijd komt. Maar het volk wordt niet gehoord. Het wordt niet vertegenwoordigd . De mannen die aan de touwtjes trekken hebben andere belangen. Die staan in hun toren van Babel besluiteloos te kijken naar de stoet die voorbij gaat, of misschien staan ze er met hun rug naar toe. 

'Het gepeupel, dat kennen we. Ach ja..'

Oh, er wordt wel even notie van gemaakt, dat wel.

Maar

protesteren is het enige wat we kunnen doen. We willen niet naar geweld grijpen om ons gelijk te halen. 

Maar als we niet gehoord en gezien worden, wat moeten we dan doen? Straks..?

We zijn afhankelijk van 'onze' leiders;  figuren met macht en geld, en een ego dat er op uit is gestreeld te worden. Mensen die zich willen laten gelden, en het volk zien als  fishes in het spel Risk. 

Ze zetten alles in om te winnen. 

Gisteren heb ik geprotesteerd. Ik was er 1 van de ongeveer 100.000 die vanaf het verzamelpunt op het Malieveld van Den Haag met een rood shirt door de stad toog. Het allerminste wat we kunnen doen. 

Indrukwekkend was de minuut stilte voor de slachtoffers in de Gazastrook. Zwijgend werden de armen in de lucht gestoken. De vingers vormden het vredesteken.

Er zijn veel mensen die om andere mensen geven.

De billen van Jumbo

Ik ken iemand die zo gek is op wielrennen dat ze alle renners herkent door alleen maar de billen te zien!

Ze heeft De Giro gevolgd op tv, net als de Tour de France en de Vuelta. Ze kent de billen die trillen op de kasseien van de ronde van Vlaanderen. Ze herkent de rondingen, de bewegingen, het opwippen uit het zadel. Ze ziet welke renners er zitvlakklachten hebben, huidirritaties, ontstekingen of pijnlijke bultjes onder de huid. Maar doorgaans zijn het billen waarvan de spieren goed ontwikkeld zijn. 

Ze weet welke renners  er een onderbroek onder hun fietsbroek dragen. Die vind ze doorgaans wel minder interessant. Gelukkig voor haar draagt vrijwel iedere renner  maar 1 enkele fietsbroek.

Oh! Als die billen gaan samenknijpen, Dat gaat zij ook! Dat kun je aan haar gelaatstrekken zien. Die doen dan krampachtig mee.

Op haar kamer aan de muur tegenover het bed hangt een poster .De Jumbo-Visma ploeg. Maar dan van achteren.  

De renners kunnen haar van de voorkant niet zo boeien. Zeker niet met die helmen en die brillen op. 

Nee billen! Lekker om daar in te knijpen ook vond ze, en dan elke keer weer zo'n fabelachtige snee die het geheel zo mooi gelijk verdeeld!

Een klein stukje van die snee boven de rand van het fietsbroekje, en ze heeft het niet meer! 

Ze heeft zich ingeschreven voor "Wedden dat"

Je kunt er om lachen, om dat billenkijken, maar het kan nog behoorlijk wat opleveren! 

De tussentijd

Mensen worden geboren,

Mensen sterven

In de tussentijd moet er geleefd worden en is er de gelegenheid om iets na  te laten voor als je straks weg bent.

Los of dat belangrijk is of niet.

Je laat bedoeld of onbedoeld wat achter

al is het soms maar voor korte tijd

Een herinnering voor een nabestaande

Laat het dan een fijne herinnering zijn

Een inspirerende gedachte

Een positieve visie

Een helpende ontdekking

Een praktisch ontwerp

Een fascinerend gebouw

Een eerlijke strijd

Een oog-of oorstrelend kunstwerk

Een sportieve prestatie

Gegeven liefde

Vooral dat

dat is prettiger sterven.

ik hoop dat ik nog tijd heb

Dromen

 Dromen tijdens je slaap blijft toch iets eigenaardigs. Je verwerkt er indrukken in met een mix van angst, onzekerheid, onwaarschijnlijkheid, of juist met een vrijheid die je in het dagelijks leven niet ervaart .  Mensen die je niet kent of misschien toch wel maken er hun opwachting.  In een droom heb je andere mogelijkheden of opeens niet meer. Dan vlieg je onbelemmerd rond of je beweegt je door stroop. Je verplaatst je binnen no time van de ene naar de andere locatie en alles veranderd voortdurend

Dromen is trippen zonder drugs. 

Of dromen betekenis hebben weet ik niet. Ze zouden waarschuwingen kunnen zijn of vingerwijzingen naar tekortkomingen of zwakheden. 

Ingegeven door beschermengelen. 

De wetenschap heeft er nog geen eenduidig antwoord op. Wel is duidelijk in welke fase van de slaap zich vooral dromen voordoen. Wetenschappers van verschillende expertises, zoals ook die vanuit de psychologie en de neurologie zijn nog niet klaar met er zich het hoofd  over te breken.

Het is een razend interessant gebied. 

Wat betekent het als je steeds over een slang droomt? Of over een zwijn? Of over het einde van de mensheid, of dat je altijd in een bobslee zit? 

Ik ben in mijn dromen heel vaak op reis. In verre landen. Ik verdwaal voortdurend; ik ben mijn vliegtickets kwijt, mijn paspoort, mijn geld. Situaties waarvan een mens paniekaanvallen zou KUNNEN krijgen, maar ik krijg ze niet. Het maakte me in het begin wel onrustig maar ondertussen heb ik in mijn slaap zo vaak verloren rondgelopen dat het me niet zo veel meer doet. Het zit bijna tegen de lucide droom aan omdat in mijn achterhoofd het besef aanwezig is: komt goed. Vanmorgen was ik in mijn droom al van alles kwijt voordat ik weg was. 

Dat belooft wat. In september vliegen we naar Bali.

Te vroeg

Zes uur in de morgen. De zon is al om tien voor half zes vanmorgen opgestaan en het eerste ochtendlicht is reeds grijzig verkleurd. Ik word wakker. Dat wil zeggen, ik doe mijn ogen open en zie.  Ik merk dat die grijze slingerende massa daar boven in mijn schedel ook al ongeduldig bezig is met de dag te proeven, en bezig is met allerhande futiliteiten. Ik wil dit nog niet. Ik luister naar mijn lichaam; ben ik echt wakker? Of wil mijn lijf nog verder slapen. 

Mijn lijf wil nog even onder zeil. 

Omdat ik geleerd heb dat je naar je lichaam moet luisteren doe ik m'n best mijn gedachten los te weken van mijn hersenen om ze te laten bevruchten door surrealistische of kinderlijke invloeden; wolkjes te laten zijn. 

En zo gebeurde, Ik gleed weg , 

Toen ik weer wederom mijn ogen opende was het bijna zeven uur. De dag mocht beginnen. Met een paar dromen rijker

Vrij verloren dag

Het viel me niet eens zwaar om boven op zolder te gaan roeien vanochtend. Wel zoek ik naar manieren om de afmattende bezigheid te verlichten met wat afleiding. Vanmorgen had ik een Ipad binnen mijn gezichtsveld geplaatst om er een boeiend interview te zien en te horen  met en over de denkbeelden  van Lieke Marsman, maar eenmaal aan het roeien geslagen overstemde het geknars en gebonk van de machine het geluid.

Wegen, 1 ons afgevallen 

De ochtendlucht was aangenaam merkte ik toen ik beneden door de achterdeur ons tuintje in liep. Geen dag om binnen te blijven zitten. 

Vanavond zou ik een ovenschotel maken met zalm. Het ingevroren pak met de vis haalde ik daarom alvast uit de vrieslade en legde het in de koelkast.

Ik besloot naar Flakkee te gaan, daar was een park waar ook veel dieren zijn geherbergd, en het leek me wel aardig om er eens een kijkje te nemen.  Het zijn impulsieve beslissingen die ik dan kan nemen. Ik wist ook in dit geval niet dat ik opeens 5 minuten later inderdaad onderweg naar Nieuwe Tonge zou karren. 

Ik kan mezelf wel verrassen wat dat betreft.

Wat is het heerlijk om vrij te zijn en dat je kunt doen wat je wilt. 

Soms ga ik in de auto zitten, en ga rijden zonder nog te weten waarheen. 

Onderweg in de auto begon mijn linkeroog irritant te prikken alsof er een licht bijtende vloeistof in was gekomen. Dat veronaangenaamde de heenreis . Pas na aankomst bij de dierentuin is het langzaam weggetrokken. Het ritje had misschien ook daardoor langer geduurd als ik dacht.

Ik had me van tevoren vergewist dat het parkje open zou zijn en zo kon men mij even later 15 euro zien neertellen voor een toegangskaartje.  CASH. Waarom cash? Omdat het vakje in mijn portemonnee waar ik mijn betaalpas en creditpas in bewaar leeg was. Ze waren niet te vinden in mijn trouwe nepleren geldhouder!!  Niet los in mijn broekzakken, niet in het zijvak van m'n tas....nee, dat kon ook niet. Er was maar 1 plek waar ik die belangrijkste pasjes bewaar en dat was leeg. In andere vakjes zit mijn OV kaart, mijn rijbewijs, mijn zorgpasje. Die had ik nog wel!

Echt ontspannen ben ik daarom het dierenpark niet ingewandeld. Jammer, want het weer was goed. Mijn hoofd mijmerde en herdacht  mijn handelingen van deze morgen en van gisteren . Waar kan ik de pasjes neergelegd hebben, of verloren..????.

Hoewel ik had vernomen dat het park heel diervriendelijk zou zijn stoorde ik me bijzonder aan het aanschouwen van uilen, aapjes en katachtigen in gevangenschap, achter hekwerk. Ik vond het aandoenlijk. Zo moeten dieren niet leven.

Wat dééd ik hier eigenlijk!?? Met die rare impulsen van mij!! Dierentuinen zijn geen fijne plekken voor mij! Dat wist ik toch eigenlijk al?!

Binnen een uur zoefde de Toyota weer door de verlaten landelijkheid op weg naar huis. 

Allengs werd het drukker. Hoe dichter bij huis, hoe drukker het werd. Het ongeduld moet van mijn gezicht af te schrapen zijn geweest.

Eerst moest ik van mezelf nog even langs de Karwei in Bergen op Zoom, ik had er gister een regenton gekocht maar het kraantje dat er bij zat was stuk. Ik vroeg  bij de klantenservice of ze een ander goed kraantje hadden en meteen of ze mijn pasjes gevonden hadden. Ik had immers daarmee gister afgerekend. Op beide vragen kreeg ik een negatief antwoord. Maar als ik echt zo'n regenton wilde hebben kon ik bij de vestiging van Karwei in Hoogerheide terecht. Daar waren ze nog op voorraad èn voor dezelfde prijs - het was een aanbieding,

Eerst maar es naar huis. Zoeken op alle mogelijke en onmogelijke plekken. Zoeken is een activiteit waar ik in uitblink, omdat ik nooit wat vind. 'Vinden' is Ingrids specialiteit, maar die was er nu niet .

Ik vond niets, ook niet toen ik voor een tweede keer op dezelfde plaatsen zocht, en besloot contact op te nemen met de plaatsen waar ik gistermiddag  was en waar ik de portemonnee heb getrokken.

De Jumbo, die kreeg ik telefonisch niet te pakken- daar moest ik dus zelf nog langs-  Een koffietentje in de stad, waar ik een oude buurvrouw in een rolstoel naar toe heb gereden, of misschien lagen de pasjes nog wel te slingeren in de auto die ik gister bij me had en waarmee Ingrid naar haar werk was gegaan? Even langs haar werkplek en in de auto neuzen...Niets.!! Bij het ABG dan? niks!!

Dan de procedures maar opstarten thuis. On line en telefonisch pasjes blokkeren en nieuwe aanvragen. 

Duurde het maar net zo lang als de tijd die het kost om het op te schrijven.

Daarna, toch maar even, ondanks de irritante wegomleidingen waarbij ik mezelf  in een zen modus  moet dwingen, naar Hoogerheide.

De dag was anders gelopen als de ochtend had beloofd. 

's Avonds zou ik nog een speciaal receptje gaan koken . Ingrid bleek echter op haar werk vanmiddag warm gegeten te hebben. 

Hoe dan ook, die zalm gaat vanavond toch de oven in. Voor die tijd al, ga ik de dag opnieuw beginnen. Gewoon binnen, Nergens heen. 

Iedereen is wel eens wat kwijt

Gieren en een dood blad

 Gieren komen deze kant op. Ik hoorde het gisteren . Het zijn er vooral al veel in België, maar ook hier zijn ze gesignaleerd! 

Vale gieren zijn het, aaseters met  valse koppen. Hun brede vleugels werpen donkere schaduwen over het land wanneer ze overvliegen. 

Het gaat goed met de vogels. Ze worden in Europa  goed beschermd! 

In veel culturen wordt het dier gezien als symbool van hoop en geluk. Ik zie zelf de symboliek van de gier als de opkomst en ondergang van extreem rechts in Europa. Tja, daar zou ik over kunnen uitweiden. Maar ik laat het bij deze persoonlijke gedachte.   

Later doe ik dat misschien. Ieder heeft zo z'n associaties

*

Vandaag knipte ik een dood blad van onze bananenplant, en vlak voor ik het in het keuken groenbakje wilde proppen trof mij de structuur en vooral de vorm ervan. Fotowaardig zelfs, vond ik.

Volgende!

 100 Jaar is hij geworden, gestorven door slijtage, mijn allerlaatste oom. Op een bed In een verzorgingshuis in Dordrecht heeft hij zijn laatste adem uitgeblazen. 

Mijn oom Gerrit

Ooit was ik rijkelijk voorzien in het aantal ooms en tantes. Ik kan velen nog zo voor me halen. Ik weet hun stem nog, Kan ze horen praten. 

Ze zijn bijna allemaal kiekjes geworden in een losbladig  fotoboek. Mijn ome Gerrit was de tweelingbroer van mijn vader. Het was een eeneiige tweeling . Uiterlijk praktisch identiek. 

Mijn vader heeft het aardse daglicht voor het laatst magen aanschouwen  in september 2018. Hij had ooit 10 zusjes en broertjes. Allemaal zijn ze weg. Ook de meeste verhalen zijn met hen verdwenen

Mijn laatste bezoek aan deze oudere generatie, de look-a-like van mijn vader  heb ik nu afgesloten. Het zat er aan te komen. 3 Maanden geleden  heb ik de oude man voor het laatst gezien. Met hem is de hele generatie voor mij niet meer onder ons. Ik behoor tot de volgende generatie die vertrekt. 

Dat is niet fijn als je van het leven houdt. Laat die boot nog maar even wegblijven. Ik heb nog  plannen. 

Dag oma en opa, dag vader en moeder, 

Dag tante Stien,  oom Kees  tante Teunie,  oom Jan W,   oom Leen,  tante Annie, tante Cor,  oom Arie,  tante Jop,  oom Jan R,  tante Alie,  oom Jan vd S  ,oom Henk, tante Jo,  tante Adrie,  oom Piet,  tante Bep,  oom Gerrit,  tante Jo. 

Dag familie