Kabbelen

De ventilator met de grote wieken hangt roerloos aan het plafond alsof hij het ook veel te warm vind om nu te gaan draaien.  

Ze wil hem niet laten merken dat ze teleurgesteld is en dat ze haar verlangens andermaal aan moet stampen dieper de grond in.

Ze zullen terugkomen . Haar verlangens zijn als onkruid. Dat moet woekeren en om zich heen grijpen.

Ze kust gedag en stapt in haar 2e hands Volkswagen Beetle.

De parkeerplaats is voller dan gehoopt en wijst haar met haar neus op haar laksheid, nu ze een ouder stel met een pasje voor zich ziet stoeien met een weerbarstige paal waarop een klein toetsenbord is aangebracht en een display dat spiegelt in de zon. 

De duinovergang gaat omhoog langs struiken en geboomte. Naar beneden langs glanzend helmgras.

Vloed spoelt de mensen op een hoop. Ze had eerder moeten weggaan maar het dekbed en Jan Willem hebben haar langer laten liggen dan ze eigenlijk had gewild. Maar vooruit. Het maakt niet uit.

Zo zwaar was het ook weer niet maar warm zacht zand is fijner als je stil kunt blijven staan.

Ze passeert een gelegenheid waar mensen achter glas op elkaar gaan lijken. Kinderen lopen tussen houten palen onder hen. . De zee is nu geen gulzig beest, maar laat zich nauwelijks horen. Ademt zachtjes wiegend in de warmte van de vroege middagzoen.. Een meer meer. Minder woest dan dat ze hem graag heeft. Ze zou zich willen laten dopen in de golven en ontwaken uit een kabbelend leven. 

Ze loopt en stopt daar waar de geluiden haar bevallen. Ze laat haar lasten naast zich ploffen en kijkt om zich heen.

Strandpaal 41.

Dan maakt ze zich op om zich te koesteren aan de zoele elementen. Even denkt ze nog aan het flesje Nivea factor 30 dat ze thuis bij de kapstok had neergezet om het niet te vergeten. Er is altijd wel wat, maar nu wil ze rust

Warmte, zo nu en dan een zacht briesje. Meer niet. Eigenlijk toch wel wel fijn even, zo'n zee zonder geluid en golven . Die maken maar onrustig.