gekoesterd beeld

Ik heb een beeld dat ik koester. Al jarenlang. Het is een beeld dat ik vooral ken uit films. Italiaanse films met name.

Het laat zich zien in mediterrane sferen. Het is het zonnig beeld van een klein domein, een licht chateau met een goed verzorgde tuin met ceders en fruitbomen er om heen, en in de beschutting daarvan voor dat chateau staat een lange met wit tafellaken gedekte tafel met kleurrijke lekkernijen en goed gevulde flessen. Daaraan  zitten smaakvol geklede mensen die plezier met elkaar hebben . Praten plagen en lachen. Het is een fijn samenzijn. Ze drinken en proeven van lekkernijen. Er worden verhalen verteld. Anekdotes. Er struinen verderop wat dieren. Pauwen. Kippen Geiten. 

Voor mij is dit het beeld van het paradijs op aarde.

Een heel klein beetje van dit beeld- ik kreeg het in ieder geval voor ogen- had ik gezeten aan tafel op uitnodiging van de eigenaar en eigenaresse van het Chateau. 

Buiten was de temperatuur aangenaam. Op tafel stonden 7  flessen waarvan we konden kiezen en in Goed Engels werd er gesproken en naar elkaar geluisterd. De mediterrane sfeer was er . Hier in het zuidwesten van Frankrijk, bij een gehucht nabij het stadje Saintes. 

Kabbelen

De ventilator met de grote wieken hangt roerloos aan het plafond alsof hij het ook veel te warm vind om nu te gaan draaien.  

Ze wil hem niet laten merken dat ze teleurgesteld is en dat ze haar verlangens andermaal aan moet stampen dieper de grond in.

Ze zullen terugkomen . Haar verlangens zijn als onkruid. Dat moet woekeren en om zich heen grijpen.

Ze kust gedag en stapt in haar 2e hands Volkswagen Beetle.

De parkeerplaats is voller dan gehoopt en wijst haar met haar neus op haar laksheid, nu ze een ouder stel met een pasje voor zich ziet stoeien met een weerbarstige paal waarop een klein toetsenbord is aangebracht en een display dat spiegelt in de zon. 

De duinovergang gaat omhoog langs struiken en geboomte. Naar beneden langs glanzend helmgras.

Vloed spoelt de mensen op een hoop. Ze had eerder moeten weggaan maar het dekbed en Jan Willem hebben haar langer laten liggen dan ze eigenlijk had gewild. Maar vooruit. Het maakt niet uit.

Zo zwaar was het ook weer niet maar warm zacht zand is fijner als je stil kunt blijven staan.

Ze passeert een gelegenheid waar mensen achter glas op elkaar gaan lijken. Kinderen lopen tussen houten palen onder hen. . De zee is nu geen gulzig beest, maar laat zich nauwelijks horen. Ademt zachtjes wiegend in de warmte van de vroege middagzoen.. Een meer meer. Minder woest dan dat ze hem graag heeft. Ze zou zich willen laten dopen in de golven en ontwaken uit een kabbelend leven. 

Ze loopt en stopt daar waar de geluiden haar bevallen. Ze laat haar lasten naast zich ploffen en kijkt om zich heen.

Strandpaal 41.

Dan maakt ze zich op om zich te koesteren aan de zoele elementen. Even denkt ze nog aan het flesje Nivea factor 30 dat ze thuis bij de kapstok had neergezet om het niet te vergeten. Er is altijd wel wat, maar nu wil ze rust

Warmte, zo nu en dan een zacht briesje. Meer niet. Eigenlijk toch wel wel fijn even, zo'n zee zonder geluid en golven . Die maken maar onrustig.

God in Frankrijk

Het is geen reizen wanneer je met 120 kilometer per uur over de autosnelweg van Frankrijk scheert.  Het is het je verplaatsen in een geavanceerd stuk blik op wielen. 
Desondanks kan ik daar zeer van genieten. Ik zie graag de landschappen aan me voorbij trekken onder het genot van het beluisteren van eigen muziek dat op een passend volumeniveau door  goede speakers de auto tot een kleine studio maakt . 
Ruim 5 uren waren we vandaag onderweg om te arriveren  in een volgend verblijf - gister al gereserveerd- en wel een gîte bij een chateau, waar we ons - zo bleek al snel na aankomst -ons kasteelheer en kasteelvrouw konden wanen in een riant en smaakvol ingericht onderkomen.

In hoeveel onderkomens we in ons leven de nacht hebben doorgebracht weet ik niet . De meeste ben ik vergeten maar sommige verblijven vergeet je niet, en daar hoort deze waar we nu zitten vast ook bij. 

De omgeving is prikkelarm. Binnen loopafstand kun je hier paarden zien lopen in een weiland. Kippen. Je kunt zien hoe groen het is. We zagen ook twee kleine reetjes, We zagen het langzaam donker worden. En dat waren de directe externe prikkels. 

We hebben ons terras en ons verblijf. Ik zit nu buiten met de laptop. Het is een zoele nazomeravond Ik heb een goed glas witte wijn naast me staan. Ik zie achter een boom een bijna volle maan de kop opsteken om het chateau en ons verblijf in een feeëriek schijnsel te zetten. 

Hoe rijk kun je je voelen?

God in Frankrijk is er ook. We zagen hem net en hij groette ons. Enigszins jaloers

Maar we nodigen hem uit. Hij mag er bij komen..

Attention! Blasé!

 In dromen ben ik standaard op zoek naar een locatie in vaak een andere stad, een ander land met zeer gebrekkige middelen of in abominabele omstandigheden. Mijn hersenen produceren s nachts beelden die bij een ander mens onrust zouden opwekken. Ik ben er aan gewend te dwalen. Ik wordt uitgerust wakker na een gemist tentamen in een vreemde stad in een gebouw waar ik de weg niet weet en met een auto die ik niet naar links kon sturen en met hinderpalen die er in het wegdek zijn neergezet.
Alles went.
Het leven op het platteland tussen schapen heeft nu zijn bekoring, maar er komt een dag dat je het geluid van  grazende schapen  niet meer uit kunt staan en de kleur groen je gaat vervelen. Zo jachtig zijn wij.
Gelukkig is het nu nog niet zo ver. 

Wanneer we er op uit trekken, een nieuw plaatsje gaan bekijken, zoals gister het stadje Pont Audemer, kunnen we ons wel eens betrappen op een milde vorm van blasé gedrag.  Eerdere stadjes waren dan qua stijl imposanter, leuker, schilderachtiger, authentieker of sfeervoller, terwijl op zich: pont Audemer is gewoon een mooi plaatsje.! Wat gaan we NOU krijgen!! Heel mooi. 

Kijk, het is geen Venetië

Maar je moet de St Pieterberg niet naast de Mont Blanc leggen. Nieuwe plaatsen moet je fris, blanco en onbedorven ingaan. 

Alles heeft zijn eigen schoonheid Halleluja.

Dat moeten we deze vakantie voor ogen houden. 

                                       Pont Audemer! De Moeite Waard!

vakantie, dag 1: Naar Normandië

Zo rijdend langs de westkust van Frankrijk valt het me op hoeveel we er allemaal al van gezien hebben en hoeveel we al kennen. Francofielen als we zijn. Waar zijn we NIET geweest!? Het is eigenaardig dat het plaatsje dat we morgen gaan zien tot op heden aan onze aandacht is ontsnapt.

Vanmiddag zijn we vertrokken.  Kamers gestofzuigd? Vuilnisbakken geleegd? Planten water gegeven? Ramen dicht? Vloertjes gedweild? Banden op spanning gebracht? Alles ingepakt? Bederfelijke waar weggegooid? 
Volgens mij hebben we alles bij ons wat we nodig hebben , En alles wat we niet bij ons hebben? wie maalt er om!!? Ik niet. 
Wat hadden we niet bij ons? ( en dat was wel een missertje!) : Een 'milieu vignet!', Dat is een sticker die je op je op je auto moet plakken en waarmee je ook toegang hebt met de auto tot grotere steden in Frankrijk en Spanje Zo'n ding kun je nergens kopen en moet per se online aangevraagd worden. Het duurt dan zo'n dag of 10 voordat je die thuis hebt, maar je kunt wel binnen twee dagen online een bevestiging krijgen van de aanvraag en samen met de factuur een bewijs krijgen DAT je hem hebt aangevraagd. Dat moet je dan uitprinten en op je dashboard achter de voorruit van de auto leggen. Kind kan de was doen. Aanvragen, Afwachten, Printer regelen. Hoe moeilijk kan het zijn. Maar we hebben vakantie en dus heerlijk alle tijd...
Verder vergeten: ( dat tot dusver is opgemerkt.) Een plastic voorraadpot voor koffie), en een rol keukenpapier, kwamen we later nog achter..

A LA CAMPAGNE
Dat kun je wel zeggen. Nauwelijks nog maar van de snelweg af ( wat was het lekker doorrijden- zeer rustig op de weg en maximumsnelheden waar ze in Nederland een puntje aan kunnen zuigen) en daar sloegen we in Normandië mevrouw Google volgend smalle paden in tussen veel groen. Onderweg was de accommodatie geregeld door mijn uitstekende bijrijder en vrouw. Een landelijk huisje zou het zijn en dat WAS het ook. 

We parkeerden de auto in het  avondlicht en we werden met gejuich ontvangen. Blatende schapen waren het. Ik heb nooit geweten dat er zo iets bestond als enthousiast blaten - ik had er ook nog nooit zo over nagedacht moet ik eerlijk zeggen. Maar het was dat ze hun pootjes niet enthousiast in de lucht kunnen gooien maar anders hadden ze het zeker gedaan!

Ook veel kippen liepen er rond. Ik zag een ezel.

We voelden ons meteen goed in het landelijk onderkomen. Een prikkelarme en ontspannende omgeving waar je gewoon rustig kan ademhalen. Leuk keukentje. Behalve de geluiden van blatende schapen vogelgeluiden en de geluiden die we zelf produceerden was het er heerlijk stil. Hoe landelijk kan een kopje klinken dat op het aanrecht wordt neergezet, Een bord dat uit de kast wordt gepakt. Het pruttelen van een koffiezetapparaat. 

Het bracht een natuurlijk ontspannen avond. Met nog even een spelletje aan de kleine keukentafel, een warme douche en bijtijds naar bed.

De ochtend bracht meer zalige rust. Ochtendlicht . Uit het raam zie ik de bedauwde velden met daarin enkele haastige kippen en een dampend rund. De dag gaat beginnen maar er begint niets nieuws. Behalve dat de ochtend zich langzaam uitrekt.

dat heb ik weer natuurlijk

Zul je net zien:

Gaston aan de deur 

en de kernbom valt

..daar sta je dan met je koffertje

                              

                                               Lousche

alles gaat voorbij

Verderop staan meedogenloze monsters paraat

Eigenwijze sprieten schieten op tussen scheefliggend plaveisel.
Achter onbewoonbaar verklaarde huizen staan roestige staketsels. 
Houten schotten waar ramen zaten
Een schuifelend geluid doet me omkijken

Slordig neergezette hekken. 
Er ligt wat ooit een kastje was, een vuilniszak, een modderplas. 
Naast een bladderdeur heeft  een naamplaatje gehangen. Dat huis was 

ooit....

Daarbinnen werd ooit liefgehad en zette ze als ze thuiskwam altijd de thermostaat op 21.                   

Evolution of Dance by Years

..dit loopt tot 2000. Leuk om te zien en een feestje van herkenning voor de ouderen onder ons, 

Solomun - Kackvogel (music video)

zonder titel

Als een repeterend liedje in een slapeloze nacht
Nu ik niet langer op je wacht

Niet moedeloos, niet somber

want ik weet dat je er bent

Het geheugen toetst me en doet me 

ontwaken uit een dromerige mijmering

Zo, maar soms ook anders

begint een nieuwe maandag

Beneveld komt weer langzaam het beeld van je lippen naar boven

En je ogen, je haren je benen

Mijn God, wat als ik niet kan weten, niet kan vergeten

Dan dat alles een droom, een niet

Alleen het gevoel

als een repeterend liedje in een slapeloze nacht

Meisje aan zee

 De mooiste schelpen die je vond liet je liggen bij de vloedlijn

Je ogen glommen het licht van water

en onder je voeten kletste en spatte een uitloper van zee

Je richtte je blik op de lijn tussen water en lucht

Als ik daar eens op zou kunnen balanceren dacht je

Achter je werden indrukken gewist.

Jij keek niet terug. Je genoot van een kalme luchtstroom die de warmte van de zon over je gezicht legde

Overweldigende ruimte vulde je kleine lichaam en je adem blies je dankbaar terug

De wereld zette zich onder je voeten in beweging. Je liet hem dansen als een ballerina, een circusartiest.

 

nog even

Gordijnen voor een herinnering
kleuren van roze tot mauve
Een kier daglicht op de stoel met daarop de kleren die je er nog niet lang geleden
van een afstandje op hebt geworpen
Voor je in bed stapte. Warm en moe.
De regelmaat van je ademhaling stelt me meer gerust dan het tikken van de klok beneden in de kamer.
Geluiden van buiten storen.
Het mag nog duren voor ik me mengen moet. Even nog
Vlieg maar vliegtuig
Kras maar kraai
Ik sluit de wereld achter ramen en onder dekbedovertrek met vertrouwde lavendelgeur
De regelmaat van je ademhaling is me liever dan het tikken van de klok

als ik..

Als ik op gehoor zou kunnen vliegen
Dan zong ik wat voor jou
in je eigen taal

Muizenissen

De tonen van je gedachten.

Even een dromerige oogopslag voor je weer terugvalt

Een restje lippenstift op een half geopende mond

Aan het bed hangt een houten knaap met een nieuw masker voor het komend ritueel

'Stronteigenwijs' zeg je in je droom. Je praat in je slaap en ik hoor

'wanneer was het ook alweer?'

De nachten zijn onrustig als de dagen

Kon ik je dromen vangen in een vlindernet

dan zouden ze door de mazen glippen en donker wemelen

in deze kamer waarin laatst een bezoeker opmerkte dat het hier dus gebeurde

Hoog boven ronkt een toestel van de KLM met een klootzak aan boord die een stewardess de les wil lezen

De vleermuizen zijn vertrokken en je kruipt in je slaap zacht tegen me aan

Ochtend

De ochtend is op tijd

Licht bestrijkt de daken

Er kwispelt een poedel; aan een lijn zit zijn baas. Met een lome tred 

heeft hij zich van zolder naar beneden gezet om zich

uit te laten waaien met plastic zakjes in een spijkerbroek

De supermarkt is donker , nog de ogen toe en doof voor dauw

De lantaarns langs de weg staan keurig in de houding in stoïcijnse verwachting.

Daar bromt een fiets, de poedel draait en trekt

Schaduwen onthullen de wijk waarin hij woont en hij denkt aan de haan die in een ander land de dag inluidt

Weemoed komt net als de waterige zon

De ochtend is niet op tijd,

maar voor hem merkt hij 

veel te laat